Pewien stopień dysfunkcji autonomicznego układu nerwowego jest prawdopodobnie bardzo rozpowszechniony, zwłaszcza gdy się starzejemy. Na przykład ponad 25 procent osób w wieku powyżej 75 lat cierpi na łagodne niedociśnienie ortostatyczne, w którym osobom może być trudniej stać bez zawrotów głowy z powodu niezdolności autonomicznego układu nerwowego do odpowiedniego dostosowania ciśnienia krwi.
Charles Thatcher / Getty ImagesPrawie każdy problem medyczny - a nawet leczenie - może wpływać na autonomiczny układ nerwowy bezpośrednio lub pośrednio. Problem z autonomicznym układem nerwowym nazywany jest dysautonomią. Jednak przed naprawieniem problemu ważne jest, aby odpowiednio przeprowadzić testy, aby upewnić się, że natura dysautonomii jest poprawnie zrozumiana.
Ortostatyczny pomiar ciśnienia krwi
Najpopularniejszą metodą badania autonomicznego układu nerwowego jest mankiet do pomiaru ciśnienia, zegarek i łóżko. Ciśnienie krwi jest mierzone, a tętno jest mierzone, gdy pacjent leży płasko, siedzi i wstaje, z około dwie minuty między pozycjami. U zdrowych osób ciśnienie krwi nie powinno różnić się o więcej niż około 10 rozkurczowych (dolna wartość ciśnienia krwi) lub 20 skurczowych (najwyższa liczba), chociaż wytyczne te różnią się w zależności od miejsca.
Jeśli ciśnienie krwi spada, może to nie stanowić problemu z autonomicznym układem nerwowym: może po prostu zabraknąć krwi, aby utrzymać odpowiednie ciśnienie. Zwykle powodem tego jest odwodnienie, dlatego też sprawdzamy puls. Jeśli ciśnienie krwi spadnie, puls powinien wzrosnąć, ponieważ organizm próbuje zwiększyć ciśnienie krwi i doprowadzić krew do mózgu. Jeśli tak się nie stanie, może wystąpić problem z łukiem odruchowym obejmującym nerw błędny, który ma autonomiczne włókna nerwowe kontrolujące tętno.
Inne testy przy łóżku
Korzystanie z elektrokardiogramu (EKG lub EKG) podczas wykonywania prostych manewrów może zwiększyć czułość testów na dysautonomię. Na przykład stosunek odległości między dwiema falami elektrycznymi na 15. i 30. uderzeniu serca po wstaniu z pozycji siedzącej (tzw. Stosunek R / R) może wskazywać na problem z nerwem błędnym. Można to również zrobić podczas głębokiego oddychania. Do 40 roku życia wydech do wdechu mniejszy niż 1,2 jest nieprawidłowy. Oczekuje się, że stosunek ten zmniejszy się wraz z wiekiem, a także zmniejszy się nawet przy bardzo łagodnej neuropatii cukrzycowej.
Współczynnik Valsalvy to kolejny prosty, nieinwazyjny test przy łóżku pacjenta, który można wykorzystać do oceny dysautonomii. Pacjentka opuszcza się, wydychając powietrze z zamkniętymi ustami, aby powietrze faktycznie nie uciekało. Zwykle powoduje to wzrost częstości akcji serca, aż do momentu uwolnienia oddechu, w którym to momencie leki przywspółczulne mają tendencję do nadmiernego przyspieszenia, powodując krótką chwilę bradykardii, kiedy tętno spada poniżej normy. Jeśli tętno nie zwiększa się podczas Valsalvy, prawdopodobnie występuje dysfunkcja współczulna. Jeśli później nie zwolni, sugeruje to dysfunkcję przywspółczulną.
Inne techniki mierzą zmiany ciśnienia krwi po kilkuminutowych skurczach mięśni lub po zanurzeniu kończyny w zimnej wodzie.
Zaawansowane testy autonomiczne
Gdy testy przyłóżkowe są niewystarczające, w niektórych placówkach dostępne są bardziej skomplikowane procedury diagnostyczne. Może to obejmować umieszczenie pacjenta na odchylanym stole, co umożliwia szybką zmianę pozycji pacjenta w sposób łatwy do zmierzenia.
Przewodność skóry można zmierzyć po podaniu środka chemicznego, aby tylko ta łata była pocona, aby ocenić subtelne różnice między różnymi obszarami ciała.
Czasami w odpowiedzi na ogólnoustrojowy stres można zmierzyć poziom hormonów w surowicy, takich jak noradrenalina, ale takie testy są rzadkie.
Testy potu
Za wydzielanie gruczołów potowych odpowiedzialny jest współczulny układ nerwowy. Potraktuj to jako sposób na zapewnienie, że nasze ciało pozostanie wystarczająco chłodne, aby skutecznie uciec przed atakującym tygrysem.
Czasami dochodzi do utraty współczulnego unerwienia części ciała i ta część już się nie poci. Nie zawsze jest to oczywiste, ponieważ pot może spływać z innego obszaru ciała, pokrywając część, która już się nie poci. W teście potu ciało jest pokryte pudrem, który zmienia kolor podczas pocenia się, co sprawia, że regionalny brak potu jest bardziej widoczny. Wadą jest to, że ten test jest bardzo niechlujny.
Testowanie oddzielnych części ciała
Ponieważ autonomiczny układ nerwowy obejmuje prawie każdą część ciała, może być konieczne sprawdzenie, jak nerwy autonomiczne działają w jednej określonej części, a nie tylko w układzie sercowo-naczyniowym.
Do oceny unerwienia autonomicznego oczu można użyć różnych kropli do oczu. Łzawienie oczu można ocenić, wkładając cienki kawałek miękkiego papieru w kącik oka, aby sprawdzić, ile wilgoci wchłania papier. Funkcję pęcherza można ocenić za pomocą cisternogramu, a motorykę układu żołądkowo-jelitowego za pomocą badań radiograficznych.
Opisaliśmy tylko niektóre z wielu testów używanych do oceny autonomicznego układu nerwowego. Prawda jest taka, że dysautonomie są powszechnie niedostatecznie rozpoznawane, a wiele placówek nie dysponuje niczym więcej niż podstawowymi testami przyłóżkowymi. Może to częściowo wynikać z tego, że większość dysautonomii jest spowodowana problemami, które wpływają również na inne części ciała w bardziej oczywisty sposób, co ogranicza przydatność dalszych testów. Na przykład cukrzyca jest częstą przyczyną dysautonomii, która jest diagnozowana na podstawie standardowych badań krwi na cukrzycę, a nie zaczyna się od autonomicznego układu nerwowego.
Jeśli podejrzewa się i potwierdza problem z autonomicznym układem nerwowym, prawdopodobnie potrzebne będą dalsze badania w celu ustalenia przyczyny.Zamiast próbować po prostu leczyć objawy dysautonomiczne, zajęcie się podstawową przyczyną choroby jest najlepszym sposobem na przywrócenie równowagi autonomicznego układu nerwowego.
.jpg)
