Amerykański język migowy (ASL) mógłby nie mieć takiego szacunku, jak dzisiaj, gdyby nie praca Williama C. Stokoe Jr. (1919-2000).
kali9 / Getty ImagesJęzyk migowy przed Stokoe
Zanim Stokoe rozpoczął swoją pracę, język migowy nie był postrzegany jako prawdziwy język. Zamiast tego był postrzegany jako zbiór bezsensownych gestów lub pantomimy, który uniemożliwiał językowi migowemu zdobywanie szacunku i wykorzystywanie go w edukacji dzieci niesłyszących. (Jak na ironię, książkaNiesłyszące dziedzictwozwraca uwagę, że sam Stokoe nie podpisywał wówczas dobrze). Brak szacunku dla języka migowego naprawdę ograniczał w tamtym czasie jego używanie. Sam Stokoe oszacował, że liczba amerykańskich i kanadyjskich użytkowników ASL wynosi tylko 200 000 do 400 000 osób.
Stokoe przybywa do Gallaudet College
W 1955 roku Stokoe, który miał zarówno licencjat, jak i doktorat. ukończył studia z języka angielskiego, przybył do Gallaudet College (obecnie Uniwersytet), aby kierować wydziałem języka angielskiego. Zainteresował się ASL i postanowił udowodnić, że to prawdziwy język. W 1957 roku Stokoe wraz z dwoma asystentami (Carl Croneberg i Dorothy Casterline) zaczęli filmować ludzi używających języka migowego. Studiując sfilmowany język migowy, Stokoe i jego zespół zidentyfikowali elementy używanego prawdziwego języka. Wyniki ich badań zostały opublikowane w 1960 roku w monografii badawczej „Struktura języka migowego”.
Stokoe kontynuuje badania
Badania nad językiem migowym były kontynuowane iw 1965 roku jego zespół opublikował książkęSłownik amerykańskiego języka migowego na zasadach lingwistycznych. Mimo żeStruktura języka migowegowyszedł pierwszy, słownik był książką, która przyciągnęła uwagę ludzi i wywołała rosnące zainteresowanie językoznawstwem ASL.
Punkt widzenia
Argument Stokoe był prosty. Powiedział, że ASL jest zarówno językiem ojczystym, jak i naturalnym. Język ojczysty oznacza, że jest pierwszym nauczonym językiem (dla dzieci urodzonych w środowiskach wspierających język migowy). Naturalny oznacza, że jest to język używany na co dzień. Prace Stokoe pokazały, że język migowy jest językiem, a dziś ASL jest uznawany za język. Doprowadziło to do wzrostu jego wykorzystania.
Kariera badawcza i wydawnicza
W 1971 roku Stokoe założył Linguistic Research Laboratory w Gallaudet. W 1972 roku założył międzynarodowe czasopismo języka migowego Sign Language Studies, które jest dziś wydawane przez Gallaudet University Press. Był także właścicielem Linstok Press, która publikowała książki o języku migowym.
Cześć Stokoe
W 1980 roku opublikowano National Association of the Deaf (NAD)Język migowy i społeczność niesłyszących: Eseje na cześć Williama C. Stokoe. NAD utworzyła również fundusz stypendialny im. Williama C. Stokoe, aby zachęcić do badań nad językiem migowym.Nauka języka migowegouhonorował Stokoe za pomocą studiów języka migowego 1.4, lato 2001, retrospektywę Stokoe, w której przedrukowano pięć artykułów i artykuł wstępny Stokoe, w tym: „Nauka i używanie języka migowego” oraz „Język migowy a język mówiony”. Stokoe był również profesorem emerytowanym na Uniwersytecie Gallaudet. A w 1988 roku otrzymał doktorat honoris causa Gallaudeta.
Książki autorstwa i o firmie Stokoe
Ostatnia książka, nad którą pracował Stokoe, toJęzyk w ręku: dlaczego znak pojawił się przed mową, opublikowane pośmiertnie przez Gallaudet University Press. W tej książce Stokoe wskazuje, że mowa nie jest konieczna dla języka. Inna książka wydawnictwa Gallaudet University Press,Widząc język na znak: dzieło Williama C. Stokoe to biografia, która szczegółowo opisuje jego często drażliwe relacje z administratorami w Gallaudet.
