Leczenie zespołów mielodysplastycznych (MDS)

Zespół mielodysplastyczny (MDS) obejmuje szereg różnych zaburzeń, które wpływają na funkcjonowanie szpiku kostnego. Szpik kostny wytwarza nowe czerwone krwinki, białe krwinki i płytki krwi w celu krzepnięcia, więc słaba czynność szpiku może prowadzić do anemii, małej liczby komórek i inne problemy.

Główne obawy związane z MDS to a) te niskie liczby i wszystkie związane z nimi problemy oraz b) możliwość przekształcenia MDS w raka - ostrą białaczkę szpikową lub AML.

Różne rodzaje MDS są traktowane bardzo różnie. Nie wszystkie terapie MDS są odpowiednie dla każdego pacjenta z MDS. Opcje leczenia MDS obejmują opiekę wspomagającą, terapię o niskiej intensywności, terapię o wysokiej intensywności i / lub badania kliniczne.

Uwagi dotyczące leczenia

Podczas omawiania planu leczenia MDS z lekarzem bardzo ważne mogą być tzw. Czynniki związane z pacjentem. Przykłady czynników związanych z pacjentem obejmują:

• Jak radziłeś sobie z codziennymi czynnościami przed postawieniem diagnozy MDS
• Inne schorzenia, które masz
• Twój wiek
• Koszty finansowe różnych zabiegów
• Jakie ryzyko leczenia jest dla Ciebie akceptowalne

Charakterystyka twojej konkretnej formy MDS jest również bardzo ważna. Przykłady szczególnych cech i ustaleń obejmują:

• Markery i wyniki testów genetycznych szpiku kostnego, które pomagają określić dostępne opcje, prawdopodobieństwo, że MDS rozwinie się w białaczkę oraz jakich wyników można się spodziewać po niektórych terapiach.
• Jak MDS wpływa na liczbę zdrowych komórek we krwi krążącej
• Jak ciężka jest Twoja choroba, biorąc pod uwagę liczbę niedojrzałych komórek „blast” w szpiku

Twoje cele dotyczące tego, co chcesz uzyskać po leczeniu, również uwzględniają w planie. Przykłady różnych celów leczenia obejmują:

• Tylko po to, żeby poczuć się lepiej
• Ogranicz potrzebę wykonywania tylu transfuzji
• Popraw swoją anemię, neutropenię i trombocytopenię
• Osiągnij remisję
• Wylecz swój MDS

Patrz i czekaj

W przypadku pacjentów z MDS niskiego ryzyka, zgodnie z Międzynarodowym Prognostycznym Systemem Punktacji (IPSS) i stabilną pełną morfologią krwi (CBC), czasami najlepszym podejściem do terapii jest obserwacja i wsparcie w razie potrzeby.

W takim przypadku będziesz musiał być monitorowany pod kątem zmian w szpiku, które mogą wskazywać na postęp choroby. Częścią monitorowania mogą być regularne CBC, a także aspirat szpiku kostnego i biopsja.

Leczenie podtrzymujące

Opieka wspomagająca odnosi się do terapii stosowanych w leczeniu i leczeniu MDS; terapie te mogą znacznie poprawić stan osoby, ale nie są w stanie faktycznie zaatakować komórek powodujących MDS.

Transfuzje

Jeśli liczba krwinek zacznie spadać i wystąpią objawy, możesz skorzystać z transfuzji czerwonych krwinek lub płytek krwi. Decyzja o transfuzji będzie zależeć od innych chorób i samopoczucia.

Terapia przeładowania żelazem i chelatacja

Jeśli zaczniesz wymagać wielu transfuzji krwi każdego miesiąca, możesz być narażony na wystąpienie stanu zwanego przeciążeniem żelazem. Wysoki poziom żelaza w transfuzji krwinek czerwonych może powodować zwiększenie zapasów żelaza w organizmie. Tak wysoki poziom żelaza może w rzeczywistości uszkodzić Twoje narządy.

Lekarze mogą leczyć i zapobiegać przeciążeniu żelazem w wyniku wielokrotnych transfuzji za pomocą leków zwanych chelatami żelaza, które obejmują terapię doustną, deferazyroks (Exjade) lub wlew zwany mesylanem deferoksaminy (Desferal). Wytyczne dotyczące praktyki opracowane przez National Comprehensive Cancer Network (NCCN) zawierają kryteria, na podstawie których lekarz może zdecydować, czy potrzebujesz terapii chelatującej żelazo.

Czynniki wzrostowe

Niektóre osoby z niedokrwistością MDS mogą odnieść korzyści z przyjmowania leków na czynniki wzrostu zwanych środkami lub białkami stymulującymi erytropoetynę (ESA). Przykładami ESA są epoetyna alfa (Eprex, Procrit lub Epogen) lub dłużej działająca darbepoetyna alfa (Aranesp). Leki te podaje się we wstrzyknięciu do tkanki tłuszczowej (wstrzyknięcie podskórne). Chociaż leki te nie są pomocne dla wszystkich pacjentów z MDS, u niektórych mogą pomóc w zapobieganiu transfuzjom krwi.

Twój lekarz może zaproponować rozpoczęcie leczenia czynnikiem stymulującym tworzenie kolonii, takim jak G-CSF (Neupogen) lub GM-CSF (leukina), jeśli liczba białych krwinek zmniejszy się w wyniku MDS. Czynniki stymulujące tworzenie kolonii pomagają organizmowi stymulować produkcję większej liczby chorób zwalczających białe krwinki zwane neutrofilami. Jeśli liczba neutrofili jest niska, istnieje większe ryzyko rozwoju niebezpiecznej infekcji. Zwracaj uwagę na jakiekolwiek oznaki infekcji lub gorączki i jak najszybciej skontaktuj się z lekarzem, jeśli jesteś zaniepokojony.

Terapia o niskiej intensywności

Terapia o niskiej intensywności odnosi się do stosowania chemioterapii o niskiej intensywności lub środków zwanych modyfikatorami odpowiedzi biologicznej. Zabiegi te wykonywane są głównie w warunkach ambulatoryjnych, ale niektóre z nich mogą wymagać późniejszej opieki podtrzymującej lub sporadycznej hospitalizacji, na przykład w celu leczenia powstałej infekcji.

Terapia epigenetyczna

Grupa leków zwanych środkami hipometylującymi lub demetylującymi to najnowsza broń w walce z MDS.

Azacytydyna (Vidaza) została zatwierdzona przez FDA do stosowania we wszystkich klasyfikacjach francusko-amerykańsko-brytyjskich (FAB) i we wszystkich kategoriach ryzyka IPSS MDS. Ten lek jest zwykle podawany we wstrzyknięciach podskórnych przez 7 dni z rzędu, co 28 dni przez co najmniej 4-6 cykli. Badania nad azacytydyną wykazały, że około 50% pacjentów z MDS o podwyższonym ryzyku zauważa poprawę i poprawę jakości życia. Azacytydyna często powoduje początkowy spadek liczby krwinek, który może nie powrócić do pierwotnego stanu po pierwszym lub dwóch cyklach.

Innym rodzajem środka hipometylującego stosowanego w terapii MDS jest decytabina (Dacogen), bardzo podobna budową do azacytydyny, jest również zatwierdzona przez FDA dla wszystkich typów MDS. Schemat leczenia był generalnie związany z toksycznością o niskiej intensywności, dlatego też jest uważany za terapię o niskiej intensywności. Decytabinę można podawać dożylnie lub podskórnie.

Terapia immunosupresyjna i modyfikatory odpowiedzi biologicznej

W MDS krwinki czerwone, krwinki białe i płytki krwi są zabijane lub obumierają, zanim osiągną wystarczającą dojrzałość, aby zostały uwolnione ze szpiku kostnego do krwiobiegu. W niektórych przypadkach odpowiedzialne są za to limfocyty (rodzaj białych krwinek). W przypadku tych pacjentów skuteczne może być zastosowanie terapii wpływającej na układ odpornościowy.

Nie chemioterapeutyczne, leki o niskiej intensywności (modyfikatory odpowiedzi biologicznej) obejmują globulinę przeciw tymocytom (ATG), cyklosporynę, talidomid, lenalidomid, białko fuzyjne receptora czynnika martwicy nowotworów i analogi witaminy D. Wszystkie z nich wykazały przynajmniej niektóre we wczesnych badaniach, ale wielu z nich potrzebuje więcej badań klinicznych, aby zrozumieć skuteczność w różnych typach MDS.

Osoby z określonym typem MDS zwanym zespołem 5q-, w którym występuje defekt genetyczny w chromosomie 5, mogą mieć odpowiedź na lek o nazwie lenalidomid (Revlimid). Zazwyczaj lenalidomid jest stosowany u pacjentów z MDS o niskim lub średnim i niskim ryzyku IPSS, którzy są zależni od transfuzji krwinek czerwonych. W badaniach nad lenalidomidem wielu pacjentów miało zmniejszone zapotrzebowanie na transfuzję - w rzeczywistości prawie 70% - ale nadal obserwowano niską liczbę płytek krwi i neutrofili. Nadal badane są korzyści z leczenia MDS o wyższym ryzyku lub podtypów innych niż zespół 5q za pomocą lenalidomidu.

Terapia o wysokiej intensywności

Chemoterapia

Niektórzy pacjenci z MDS wyższego ryzyka lub typami FAB RAEB i RAEB-T mogą być leczeni intensywną chemioterapią.Ta chemioterapia, ta sama, która jest stosowana w leczeniu ostrej białaczki szpikowej (AML), ma na celu zniszczenie populacji nieprawidłowych komórek w szpiku kostnym, które prowadzą do MDS.

Chociaż chemioterapia może być korzystna u niektórych pacjentów z MDS, ważne jest, aby wziąć pod uwagę, że starsi pacjenci z innymi schorzeniami są narażeni na dodatkowe ryzyko. Potencjalne korzyści wynikające z terapii muszą przeważać nad ryzykiem.

Trwają badania mające na celu porównanie wyników intensywnej chemioterapii z wynikami leczenia azacytydyną lub decytabiną.

Przeszczep komórek macierzystych

Pacjenci z wysokim ryzykiem IPSS MDS mogą być w stanie wyleczyć chorobę dzięki allogenicznemu przeszczepowi komórek macierzystych. Niestety, obarczony wysokim ryzykiem charakter tej procedury ogranicza jej zastosowanie. W rzeczywistości allogeniczny przeszczep komórek macierzystych może powodować śmiertelność związaną z leczeniem nawet do 30%, dlatego terapia ta jest zwykle stosowana tylko u młodszych pacjentów, którzy są w dobrym stanie zdrowia.

Aktualne badania dotyczą roli niemieloablacyjnych tak zwanych „mini” przeszczepów u starszych pacjentów z MDS. Chociaż te typy przeszczepów były tradycyjnie uważane za mniej skuteczne niż standardowe przeszczepy, ich zmniejszona toksyczność może uczynić je opcją dla pacjentów, którzy w przeciwnym razie nie kwalifikowaliby się.

Podsumowanie

Ze względu na różne typy MDS i różne typy pacjentów nie ma jednego leczenia dla wszystkich. Dlatego ważne jest, aby pacjenci z MDS przedyskutowali wszystkie opcje ze swoim zespołem opieki zdrowotnej i znaleźli terapię, która zapewni im najlepsze korzyści przy najmniejszej toksyczności.

Trwają badania kliniczne z nowymi terapiami MDS, więc bądź na bieżąco. Na przykład ruksolitynib (Jakafi) jest badany w leczeniu pacjentów z MDS niskiego lub średniego ryzyka-1.