Jak leczy się gruźlicę (TB)

Utajone i aktywne postacie gruźlicy (TB) wymagają leczenia antybiotykami, takimi jak izoniazyd i ryfampicyna. Dawkowanie i czas trwania recepty będą się różnić w zależności od przypadku i ogólnego stanu zdrowia, ale należy spodziewać się przyjmowania leków przez kilka miesięcy. Gruźlica jest czasami oporna na antybiotyki, więc możliwe jest, że infekcja nie zostanie całkowicie wykorzeniona, zwłaszcza jeśli instrukcje nie są dokładnie przestrzegane.

Na szczęście większość osób zarażonych gruźlicą nigdy nie choruje. Są siedliskiem bakterii, ale nie mają objawów i nie są zaraźliwe.

Recepty

Antybiotyki na receptę to jedyny sposób leczenia gruźlicy, ale niezbędny kurs nie jest taki, jak ten, który mógłbyś przepisać z innego powodu. Leczenie antybiotykami gruźlicy jest dostosowane do stanu chorobowego i ogólnego stanu zdrowia danej osoby, ale zawsze będzie trwało kilka miesięcy. Ponadto może być konieczne jednoczesne przyjęcie kilku antybiotyków.

Utajona gruźlica

Chociaż utajona gruźlica nie może być przenoszona na innych, osoby z nią są narażone na ryzyko rozwoju aktywnej infekcji, która jest zarówno objawowa, jak i zaraźliwa. Około 5 procent osób z utajoną gruźlicą rozwija aktywną gruźlicę w ciągu pierwszego roku lub dwóch po pozytywnym wyniku testu; około 5% do 15% rozwija go później.

Leczenie utajonej gruźlicy znacznie zmniejsza prawdopodobieństwo tego. Lekarz prawdopodobnie zaleci sześcio- lub dziewięciomiesięczną kurację doustnym antybiotykiem izoniazydem. Alternatywnie, możesz otrzymać trzymiesięczny kurs połączenia izoniazydu i ryfampicyny lub cztery miesiące samej rifampiny.

Aktywna TB

Aktywną gruźlicę zwykle leczy się przez sześć do ośmiu tygodni, łącząc cztery leki, a następnie dwa leki przez okres sześciu do dziewięciu miesięcy. Oprócz izoniazydu i ryfampicyny schemat obejmuje etambutol i pirazynamid.

Dawki tych leków będą uzależnione od wszelkich innych problemów zdrowotnych, które możesz mieć, oraz innych przyjmowanych leków. Na przykład pacjenci przyjmujący leki przeciwwirusowe na HIV mogą wymagać zmiany leków, aby uniknąć niebezpiecznych skutków ubocznych. Czas trwania leczenia może również ulec zmianie w zależności od tych czynników.

Skutki uboczne

Te terapie gruźlicy mogą mieć skutki uboczne, których możesz doświadczyć w zależności od przyjmowanych leków i Twojej wrażliwości na nie. Według American Lung Association skutki uboczne mogą obejmować: Pamiętaj, aby poinformować lekarza, jeśli wystąpią te lub inne nietypowe objawy:

• Brak apetytu
• Nudności
• Wymioty
• Zażółcenie skóry lub oczu
• Gorączka przez trzy lub więcej dni
• Ból brzucha
• Mrowienie w palcach rąk i nóg
• Wysypka na skórze
• Łatwe krwawienie lub siniaczenie
• Bolące stawy
• Zawroty głowy
• Mrowienie lub drętwienie wokół ust
• Niewyraźne lub zmienione widzenie
• Dzwonienie w uszach
• Utrata słuchu

Poradnik do dyskusji lekarzy zajmujących się gruźlicą

Pobierz nasz przewodnik do wydrukowania na kolejną wizytę u lekarza, który pomoże Ci zadać właściwe pytania.

Wyślij do siebie lub ukochanej osoby.

Ten przewodnik dyskusyjny lekarza został wysłany na adres {{form.email}}.

Wystąpił błąd. Proszę spróbuj ponownie.

Wyzwania

Prawdopodobnie będziesz mieć okresowe badania, aby sprawdzić, czy lek działa. Mogą to być badania krwi, flegmy lub moczu, a także prześwietlenia klatki piersiowej. Potrzeba tego zaskakuje wielu.

Kiedy antybiotyk nie zabije wszystkich bakterii, na które jest skierowany, pozostałe bakterie mogą stać się oporne na ten konkretny lek. Może się to zdarzyć w przypadku leczenia dowolnej choroby bakteryjnej, ale jest to szczególnie problem z gruźlicą. Jeśli w wyniku tych testów lekarz zauważy, że infekcja nie poprawia się zgodnie z oczekiwaniami, może to zmienić dawkowanie, czas trwania leczenia, a nawet stosowany lek (i).

Oporność jest szczególnie niepokojąca, gdy gruźlica nie reaguje zarówno na izoniazyd, jak i na ryfampinę, dwa leki najczęściej stosowane w leczeniu choroby. W takim przypadku Twój przypadek zostanie nazwany gruźlicą wielolekooporną (MDR TB).

Aby jeszcze bardziej skomplikować sprawę, niektóre szczepy gruźlicy są nie tylko oporne na antybiotyki pierwszego rzutu, ale także opcje następnego wyboru stosowane w takim przypadku, takie jak fluorochinolony i leki do wstrzykiwań amikacyna, kanamycyna i kapreomycyna. Dwa inne leki, bedakilina i linezolid, są rozważane jako terapia dodatkowa do obecnie stosowanej terapii skojarzonej lekoopornej.

Kiedy gruźlica jest oporna na wszystkie leki, nazywa się ją skrajnie lekooporną gruźlicą (TB XDR).

Gruźlica lekooporna może wystąpić, gdy pacjent nie ukończy pełnego cyklu leczenia (albo pominie dawkę, albo przerwie kurs zbyt wcześnie) lub gdy lekarze przepisują niewłaściwą dawkę lub czas trwania antybiotyku. Zarówno MDR, jak i XDR można również przesłać innej osobie.

Oporność jest również powszechna u osób z HIV. Gruźlica MDR i gruźlica XDR są szczególnie rozpowszechnione w krajach, w których leki są często niskiej jakości lub w ogóle nie są dostępne.

Jeśli masz problemy z przyjmowaniem leków zgodnie z zaleceniami, poinformuj o tym swojego lekarza.

Zapobieganie transmisji

Jeśli masz aktywną gruźlicę, będziesz musiał podjąć pewne środki ostrożności podczas leczenia, aby zapobiec przenoszeniu choroby:

• Zostań w domu, dopóki lekarz nie powie, że możesz wrócić do szkoły lub pracy.
• Unikaj interakcji z innymi ludźmi tak często, jak to możliwe, dopóki lekarz nie powie, że możesz przyjmować gości. Noś maskę chirurgiczną wychodząc z domu lub przyjmując gości.
• Przed wyrzuceniem wszystkie zużyte chusteczki higieniczne należy umieścić w zamkniętym worku na śmieci.
• Nie udostępniaj nikomu naczyń ani szczoteczki do zębów; często myj ręce.
• Zawsze postępuj zgodnie z instrukcjami lekarza dotyczącymi tego, jak przyjmować lek co do joty.

Zostaniesz poproszony o przestrzeganie tych środków ostrożności, dopóki nie stanie się jasne, że reagujesz na leczenie i nie kaszlesz. Po tygodniu lub dwóch kuracji odpowiednimi antybiotykami prawdopodobieństwo rozprzestrzeniania się choroby jest mniejsze. Jeśli mieszkasz lub pracujesz z osobami z grupy wysokiego ryzyka (takimi jak małe dzieci lub osoby z AIDS), może być konieczne zbadanie plwociny w celu ustalenia, kiedy minęło niebezpieczeństwo rozprzestrzeniania się infekcji.

Obecnie większość zarażonych osób nie musi być hospitalizowana w celu leczenia.

Wielu pacjentów z objawami gruźlicy jest początkowo przyjmowanych do szpitala w celu diagnozy i leczenia. Przedłużona hospitalizacja jest zalecana dla osób, które:

• mają powikłania gruźlicy
• cierpią na inne poważne choroby wymagające kompleksowej oceny i leczenia
• żyć w bliskich, zatłoczonych sytuacjach
• mają wysoce odporne szczepy gruźlicy
• nie są w stanie zadbać o siebie ani samodzielnie przyjmować leków
• nie mają bezpiecznego dostępu do mieszkania lub lekarstw (np. bezdomni)

Pacjent hospitalizowany gruźlicą może zostać wypisany do domu, będąc nadal zakaźnym, pod warunkiem, że nikt w domu tej osoby nie jest narażony na wysokie ryzyko aktywnej gruźlicy (chory, osoby starsze lub dzieci).

Osoby, którym trudno zapamiętać tabletki, często są kandydatami do terapii bezpośrednio obserwowanej (DOT), w której pracownik służby zdrowia codziennie wydaje leki i obserwuje, jak pacjent je przyjmuje.

Jeśli mieszkasz lub pracujesz z osobą z aktywną chorobą lub z osłabionym układem odpornościowym, porozmawiaj ze swoim lekarzem o wykonaniu testu skórnego na gruźlicę.

Wreszcie, chociaż istnieje szczepionka zapobiegająca gruźlicy, zwana Bacille Calmette-Guerin (BCG), jest ona rzadko stosowana w Stanach Zjednoczonych. Czasami jest zalecany osobom, które pracują w szpitalach lub dzieciom, które są stale narażone na kontakt z dorosłymi z czynną gruźlicą lub gruźlicą wielolekooporną, ale nie jest standardową praktyką.