Chirurgia rekonstrukcji stawu AC

Oddzielony bark to stan, w którym obojczyk (obojczyk) oddziela się od normalnego przyczepu do łopatki. Często mylone ze zwichnięciem barku separacja barku to inna kontuzja. Zwykle spowodowane upadkiem na zewnętrzną część ramienia lub barku, osoby, które mają rozdzielone barki, mogą zauważyć guzek lub ból w górnej części ramion. Guz jest w rzeczywistości spowodowany przez naciskanie końca obojczyka na skórę.

Wiele osób z rozdzielonym ramieniem może poradzić sobie z kontuzją za pomocą nieinwazyjnych metod leczenia. W rzeczywistości większość chirurgów ortopedów zgadza się, że wszystkie separacje typu I i II można leczyć bez operacji. Zdecydowanie najczęstsze są separacje barku typu I i II, dlatego interwencja chirurgiczna jest rozważana tylko w niewielkiej części tych urazów.

Postępowanie w przypadku separacji barku typu III budzi kontrowersje, podczas gdy większość separacji barków typu IV, V i VI radzi sobie lepiej podczas operacji. tylko najpoważniejsze typy rozdzielonych ramion wymagają operacji w celu leczenia.

Opcje leczenia chirurgicznego

Celem wszystkich zabiegów chirurgicznych przy separacji barku jest przywrócenie prawidłowego ustawienia i stabilności końca obojczyka z zewnętrzną krawędzią łopatki (akromion). Ostatecznie nadzieja polega na przywróceniu ustawienia tych kości, utrzymaniu ich w stabilnej pozycji i złagodzeniu bólu stawu barkowo-obojczykowego.

Podstawowe opcje chirurgiczne obejmują:

• Naprawa złącza AC: Najbardziej zauważalnym aspektem tego urazu jest uszkodzenie stawu, dlatego ważne jest wyrównanie i utrzymanie go we właściwej pozycji. Jedną z metod naprawy, która wypadła z łask z powodu wielu komplikacji, jest użycie drutów Kirschnera (drutów K) do utrzymania połączenia AC. Wadą tej operacji jest to, że nie rozwiązuje ona uszkodzenia więzadła silne więzadła, które przytrzymują koniec obojczyka w dół. Ponadto te metalowe implanty używane do utrzymywania stawu w odpowiedniej pozycji mogą powodować ból, mogą wymagać usunięcia, a jeszcze bardziej niepokojąca jest możliwość migracji tych implantów do innych struktur w czasie. Istnieją doniesienia o drutach K umieszczonych w obojczyku, które z czasem trafiały do ​​jamy klatki piersiowej.
• Trzymanie obojczyka w dół: Istnieje kilka technik leczenia urazów stawu AC, które utrzymują obojczyk w pozycji dolnej, niektóre używają metalu, inne używają ciężkich szwów. Najczęściej obojczyk jest trzymany w wyrostku krukowatym, czyli haczyku kostnym z przodu barku, który znajduje się tuż poniżej obojczyka. Można albo wkręcić śrubę z obojczyka do kości kruczej, albo dwie kości można mocno owinąć szwami. Wadą tych technik jest to, że na ogół śruby muszą zostać usunięte, a szwy mogą przeciąć i złamać kość. Inną alternatywą dla tych metod jest szew guzikowy, który również ma swoje własne komplikacje. Istnieje kilka innych technik leczenia urazów stawu AC, które przytrzymują obojczyk, niektóre używają metalu, inne używają ciężkich szwów, aby umożliwić gojenie się więzadła. Najczęściej obojczyk jest trzymany w wyrostku krukowatym, haczyku kostnym z przodu barku, który znajduje się tuż poniżej obojczyka. Można albo wkręcić śrubę z obojczyka do kości kruczej, albo dwie kości można mocno owinąć szwami. Wadą techniki wkręcania jest to, że po wygojeniu zazwyczaj śruby należy usunąć. Inną alternatywą dla tych metod jest szew guzikowy. Każda technika ma swoje wady i zalety, ale wszystkie pełnią tę samą funkcję.
• Rekonstrukcja więzadeł: Inną kategorią opcji jest rekonstrukcja więzadeł, które utrzymują koniec obojczyka we właściwej pozycji. Istnieje wiele opcji tej procedury, albo z wykorzystaniem własnej tkanki pacjenta, albo tkanki dawcy. Jeden z najczęściej wykonywanych zabiegów, zwany operacją Weavera-Dunna, polega na przesunięciu jednego z głównych więzadeł, które przyczepiają się do wyrostka barkowego, na koniec obojczyka, co utrzymuje go w normalnej pozycji. Inne opcje obejmują rekonstrukcję więzadeł kruczo-obojczykowych (które zostały zerwane, gdy doszło do urazu separacji barku) za pomocą ścięgna z nogi lub ścięgna od dawcy. Przeszczep ścięgna owija się wokół haczykowatego krukowatego, a następnie do obojczyka.

Preferowane leczenie

W większości sytuacji wolę odbudować uszkodzone więzadła. Migracja metalowego implantu (ruch) z obojczyka jest niepokojąca, a większość pacjentów nie chce drugiej operacji rutynowego usunięcia implantu. Co więcej, zabieg rekonstrukcyjny jest jedynym, który rozwiązuje podstawowy problem - zerwane więzadła, które przytrzymują koniec obojczyka. Używam tkanki dawcy, która owija się wokół kruczaka i jest trzymana w obojczyku za pomocą śrub, które są wchłaniane przez organizm z czasem. Chociaż możliwe jest również użycie własnej tkanki zamiast tkanki dawcy, większość ludzi nie chce mieć jednoczesnej operacji na ramionach i jednej z nóg! Dlatego ścięgno dawcy jest dobrą opcją i z mojego doświadczenia dobrze się sprawdza.

Wszystko to powiedziawszy, inni chirurdzy odnoszą sukcesy z innymi opcjami leczenia. To, że jeden chirurg preferuje określone leczenie, nie oznacza, że ​​jest ono najlepsze. Bardzo szanowani chirurdzy spierają się o te właśnie kwestie i mogą nie zgadzać się co do tego, która opcja jest najlepsza. Przy podejmowaniu decyzji upewnij się, że znajdziesz chirurga, który ma doświadczenie w leczeniu chirurgicznym rozszczepionego barku.