Klasy leków

Klasa leków to termin używany do opisania leków, które są zgrupowane ze względu na ich podobieństwo. Istnieją trzy dominujące metody klasyfikacji tych grup:

• Poprzez ich mechanizm działania, czyli specyficzną reakcję biochemiczną, która zachodzi podczas przyjmowania leku
• Poprzez ich działanie fizjologiczne, czyli specyficzny sposób, w jaki organizm reaguje na lek
• Według ich struktury chemicznej

Opierając się na tych różnych metodach klasyfikacji, niektóre leki można zgrupować w jednym systemie, ale nie w innym. W innych przypadkach lek może mieć wiele zastosowań lub działań (np. Finasteryd, który jest stosowany w leczeniu przerostu prostaty lub do odrastania włosów) i może być zaliczony do wielu klas leków w ramach jednego systemu klasyfikacji.

To nawet nie bierze pod uwagę leków, które są używane poza wskazaniami z powodów innych niż te, które zostały zatwierdzone. Doskonałym przykładem jest lewotyroksyna, która jest zatwierdzona do leczenia niedoczynności tarczycy (niskiej czynności tarczycy), ale często jest stosowana poza wskazaniami w leczeniu depresji.

Ze względu na różnorodne metody klasyfikacji konsumenci mogą często być zdezorientowani, gdy ich lekarz nazywa lek inhibitorem ACE, farmaceuta nazywa go lekiem przeciwnadciśnieniowym i czytają w Internecie, że jest to środek zwężający naczynia krwionośne. Ostatecznie wszystkie te terminy mogą być użyte do opisania tego samego leku używanego w tym samym celu.

Ponieważ każdego roku na rynek wprowadzane są nowsze i bardziej zaawansowane leki - w tym terapie celowane nowej generacji, terapie genowe i leki spersonalizowane - klasyfikacja leków prawdopodobnie stanie się jeszcze bardziej zróżnicowana i odrębna, odzwierciedlając naszą stale poszerzającą się wiedzę o człowieku. biochemia jako całość.

Cel klasyfikacji leków

Celem klasyfikacji leku jest zapewnienie bezpiecznego stosowania leku i osiągnięcia jak największych korzyści. Ostatecznie za każdym razem, gdy bierzesz lek, zmienia się chemia twojego ciała.

Chociaż ten efekt ma być terapeutyczny, może również powodować skutki uboczne, które mogą być szkodliwe. Co więcej, jeśli zażywasz wiele leków, chemia twojego organizmu może zostać zmieniona w taki sposób, że lek jest znacznie mniej skuteczny lub skutki uboczne są znacznie poważniejsze.

Zwracając uwagę na klasyfikację leku, Ty i Twój lekarz możecie lepiej zrozumieć, czego się spodziewać po jego zażyciu, jakie są zagrożenia i na które leki można się przełączyć w razie potrzeby. To oznaczenie pomaga również zidentyfikować interakcje lek-lek oraz potencjalną oporność na lek, a także zapewnia odpowiedni stopień zaawansowania leczenia.

Interakcje lek-lek

Skuteczność leku można często zmniejszyć, jeśli działanie jednego leku osłabia działanie innego. Ponieważ leki są powszechnie klasyfikowane według ich sposobu i mechanizmu działania, każda interakcja wpływająca na jeden lek zwykle wpływa na leki z tej samej klasy, albo poprzez zakłócanie ich wchłaniania, albo sposób, w jaki organizm metabolizuje lek.

Na przykład, leki zobojętniające kwas żołądkowy niezmiennie działają poprzez blokowanie kwasu żołądkowego, ale w ten sposób wyczerpują żołądek z kwasów potrzebnych do rozpadu i wchłonięcia klasy leków HIV znanych jako inhibitory proteazy. Jeśli leki są przyjmowane razem, lek HIV będzie mniej zdolny do kontrolowania infekcji wirusowej.

Podobnie, wiele klas leków jest usuwanych z organizmu przez enzym wątrobowy zwany CYP3A4. Jeśli weźmiesz dwa leki, z których każdy jest metabolizowany przez enzym, leki mogą nie zostać usunięte tak skutecznie i zaczną się gromadzić, co prowadzi do toksyczności. Klasyfikując lek według jego działania na CYP3A4, lekarze są w stanie lepiej uniknąć tej interakcji.

To samo dotyczy leków, takich jak metotreksat i Advil (ibuprofen), które są metabolizowane przez nerki. Jednoczesne ich stosowanie może nie tylko prowadzić do toksyczności, ale także do niewydolności nerek. Inne grupy leków należy stosować ostrożnie w połączeniu z lekami wpływającymi na ten sam układ narządów.

Na przykład niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ), takie jak Motrin lub aspiryna, są często unikane podczas przyjmowania leków przeciwzakrzepowych (rozrzedzających krew), takich jak warfaryna, ponieważ te pierwsze mogą zwiększać ryzyko krwawienia, podczas gdy drugie hamują krzepnięcie krwi.

Z tego samego powodu nie łączy się dwóch NLPZ. W niektórych przypadkach podwojenie klasy leku służy jedynie podwojeniu ryzyka lub nasilenia skutków ubocznych.

Odporność na leki

Leki stosowane w leczeniu przewlekłych infekcji robią to w określony sposób. Jeśli lek jest stosowany nieprawidłowo lub przez długi czas, może stracić swoją moc, ponieważ infekcja staje się odporna na jego skutki. W takim przypadku inne leki z tej samej klasy również mogą nie działać lub nie działać.

Antybiotyki (których jest dziewięć głównych klas) i leki na HIV (których jest sześć klas) to dwa takie przykłady. W zależności od klasy, niektóre mogą mieć większy potencjał odporności niż inne. Aby lepiej przezwyciężyć oporność, często przepisuje się wiele klas, aby uzyskać optymalną kontrolę infekcji bakteryjnej lub wirusowej.

Stopniowanie leczenia

Leki są często wystawiane w taki sposób, że najpierw jesteś narażony na leki dostępne bez recepty z najmniejszą liczbą skutków ubocznych, a następnie przechodzi się do opcji na receptę, które mają poważniejsze skutki uboczne. Leki są często wystawiane przez klasę zgodnie z wytycznymi, z „preferowanymi” klasami stosowanymi w terapii pierwszego rzutu i klasami „alternatywnymi” stosowanymi w kolejnych terapiach.

Na przykład, podczas leczenia silnego bólu, lekarze na ogół będą najpierw stosować NLPZ dostępne bez recepty, a następnie NLPZ na receptę, zanim przejdą na silnie uzależniające leki opioidowe z harmonogramu II, takie jak oksykontyna (oksykodon) i wicodyna (hydrokodon).

Stopniowanie leków jest również niezbędne w leczeniu chorób przewlekłych, takich jak cukrzyca, nadciśnienie, przewlekła obturacyjna choroba płuc (POChP) i choroby autoimmunologiczne, takie jak reumatoidalne zapalenie stawów. W takich przypadkach typ leku zazwyczaj kieruje odpowiednią stopniem zaawansowania leczenia.

System klasyfikacji ATC

Ostatecznie istnieje wiele sposobów klasyfikowania narkotyków i tysiące różnych klas i podklas narkotyków. Aby zaprowadzić porządek w chaosie, w 1976 roku Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) stworzyła wielowymiarowy system zwany Anatomical Therotherapy Chemical (ATC) Classification System, który klasyfikuje lek na pięciu poziomach:

• Poziom pierwszy: opisuje układ narządów, który leczy lek.
• Poziom drugi: opisuje efekt terapeutyczny leku.
• Poziom trzeci: opisuje mechanizm / sposób działania.
• Poziom czwarty: opisuje ogólne właściwości chemiczne leku.
• Poziom piąty: opisuje składniki chemiczne, z których składa się lek (zasadniczo nazwa chemiczna leku, np. Finasteryd lub ibuprofen).

Do każdego poziomu przypisana jest litera lub cyfry. Chociaż system ATC nie jest przydatny dla konsumenta, jest w stanie sklasyfikować substancję czynną leku według ścisłej hierarchii, tak aby była ona odpowiednio stosowana i nie była mylona z innym lekiem.

Klasyfikacja leków według USP

W Stanach Zjednoczonych w 1820 roku założono organizację pozarządową typu non-profit o nazwie United States Pharmacopeia (USP), aby zapewnić, że leki na receptę i dostępne bez recepty zatwierdzone do użytku w Stanach Zjednoczonych spełniają standardy jakości w celu być umieszczone w National Formulary wydanym przez Amerykańską Agencję ds. Żywności i Leków (FDA).

Wśród wielu swoich funkcji, USP otrzymał od Kongresu Stanów Zjednoczonych zadanie sklasyfikowania leków, tak aby podmioty świadczące usługi na receptę w ramach programu Medicare na receptę mogły uwzględnić je w swoich rocznych formułach.

Na całym świecie istnieją 34 inne kraje, które utrzymują farmakopei krajowe, a także Farmakopeę Unii Europejskiej dla krajów UE, które nie mają własnych farmakopei. Inne kraje będą zazwyczaj polegać na Farmakopei Międzynarodowej prowadzonej przez WHO.

Ze swojej strony USP klasyfikuje leki w znacznie szerszym zakresie niż system ACT, kategoryzując lek, po pierwsze, ze względu na jego zastosowanie terapeutyczne; po drugie, na jego mechanizmie / sposobie działania; i po trzecie, na jego klasyfikacji formalnej. Nawet przy tym usprawnionym systemie nadal istnieją dziesiątki różnych klas narkotyków i tysiące różnych podklas i podkategorii.

Z najszerszej perspektywy USP obecnie klasyfikuje lek lub składnik leku w jednej z 49 różnych klas terapeutycznych:

• Leki przeciwbólowe, w tym opioidy i nieopioidy
• Środki znieczulające
• Środki przeciwbakteryjne, w tym antybiotyki
• Leki przeciwdrgawkowe
• Środki przeciw otępieniu
• Leki przeciwdepresyjne
• Odtrutki i antytoksyny
• Leki przeciwwymiotne
• Leki przeciwgrzybicze
• Środki przeciwzapalne, w tym kortykosteroidy i niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ)
• Środki przeciwmigrenowe
• Środki antymasteniczne
• Środki przeciwgruźlicze
• Leki przeciwnowotworowe
• Środki przeciwpasożytnicze
• Środki przeciw parkinsonizmowi
• Leki przeciwpsychotyczne
• Leki przeciwwirusowe, w tym leki przeciwretrowirusowe przeciwko HIV i leki działające bezpośrednio na wirusowe zapalenie wątroby typu C.
• Środki anksjolityczne (przeciwlękowe)
• Środki dwubiegunowe
• Regulatory glukozy we krwi, w tym insulina i inne leki przeciwcukrzycowe
• Produkty z krwi, w tym antykoagulanty
• Leki sercowo-naczyniowe, w tym beta-blokery i inhibitory ACE
• Środki na ośrodkowy układ nerwowy, w tym amfetaminy
• Środki stomatologiczne i doustne
• Środki dermatologiczne (skórne)
• Środek zastępujący enzym
• Leki żołądkowo-jelitowe, w tym blokery H2 i inhibitory pompy protonowej
• Środki moczowo-płciowe (narządów płciowych i dróg moczowych)
• Środki hormonalne (nadnercza)
• Leki hormonalne (przysadka)
• Czynniki hormonalne (prostaglandyny)
• Środki hormonalne (hormony płciowe), w tym estrogen, testosteron i sterydy anaboliczne
• Środki hormonalne (tarczyca)
• Hormonalny (nadnercza)
• Hormonalny środek hamujący (przytarczyce)
• Tłumiący hormony (przysadka)
• Tłumiący hormony (hormony płciowe)
• Środek hamujący hormony (tarczyca)
• Środki immunologiczne, w tym szczepionki i leki przeciwreumatyczne modyfikujące przebieg choroby (DMARD)
• Środki przeciwzapalne jelit
• Czynniki powodujące metaboliczne choroby kości
• Środki okulistyczne (do oczu)
• Środki do uszu (ucha)
• Leki na drogi oddechowe, w tym leki przeciwhistaminowe i rozszerzające oskrzela
• Środki uspokajające i nasenne
• Środki zwiotczające mięśnie szkieletowe
• Terapeutyczne składniki odżywcze, minerały i elektrolity