Termin przewlekłe subiektywne zawroty głowy (CSD) jest używany do opisania powszechnie występujących zawrotów głowy, których nie da się łatwo podzielić na jeden z kilku innych typów i w przypadku których badanie przedmiotowe jest zwykle normalne.
Daniel Borg / Getty ImagesPrzegląd
Pacjenci z CSD często początkowo doznają nagłego uszkodzenia układu przedsionkowego, który jest siecią neurologiczną, która zachowuje poczucie równowagi. Nawet po wygojeniu się tego początkowego urazu, osoby z CSD zwykle opisują niejasne poczucie niestabilności pogarszane przez czynniki wyzwalające w ich otoczeniu. Te wyzwalacze mogą obejmować wysokie miejsca, stanie na poruszających się obiektach lub stanie w środowiskach o dużym ruchu, takich jak ruchliwe ulice lub tłumy.
Objawy
Chociaż formalne kryteria diagnostyczne CSD są nadal ustalane, typowe objawy obejmują:
- Poczucie niestabilności, które jest stale obecne, chociaż nasilenie może się zmieniać
- Disequilibrium występuje przez większość dni przez co najmniej 3 miesiące
- Objawy są najpoważniejsze podczas chodzenia lub stania i zwykle nieobecne lub bardzo niewielkie podczas leżenia nieruchomo.
- Objawy pogarsza ruch, ekspozycja na poruszające się bodźce wzrokowe lub wykonywanie precyzyjnych czynności wzrokowych.
Zaburzenie zwykle pojawia się po ostrym zaburzeniu, które zakłóca układ przedsionkowy. Występuje również w przypadku ostrych lub nawracających problemów medycznych i / lub psychiatrycznych, takich jak niewielka depresja, lęk lub cechy obsesyjne / kompulsywne.
Przyczyny
Dokładna przyczyna chronicznych subiektywnych zawrotów głowy jest wciąż opracowywana. Ogólna teoria jest jednak taka, że zaburzenie to wynika z niezdolności mózgu do ponownego przystosowania się po uszkodzeniu układu przedsionkowego.
Uszy wewnętrzne łączą się z nerwem przedsionkowo-ślimakowym, który wysyła sygnały do jąder przedsionkowych w pniu mózgu. Jądra te współpracują z innymi obszarami mózgu, integrując informacje o postawie i ruchu z innymi informacjami sensorycznymi, takimi jak wzrok. Kiedy układ przedsionkowy mówi jedno, na przykład „poruszamy się”, a inne systemy mówią „nie, nie jesteśmy”, często dochodzi do zawrotów głowy.
Uszy wewnętrzne zwykle wzajemnie się równoważą. Na przykład, jeśli obrócisz głowę w prawo, jeden nerw przedsionkowo-ślimakowy jest bardziej aktywny niż drugi, a mózg interpretuje różnicę mocy sygnału jako obrót głowy. Więc co się stanie, jeśli sygnał z jednego ucha zostanie osłabiony przez coś innego, na przykład infekcję? Jądra przedsionkowe wysyłają informację do reszty mózgu, że głowa się obraca, nawet jeśli w rzeczywistości osoba stoi nieruchomo.
Mózgi są zwykle bardzo zdolne do adaptacji i mogą nauczyć się dostosowywać do zmian w sygnałach neuronowych. Tak jak twoje oczy przyzwyczajają się do przebywania w ciemniejszym pokoju lub twoje uszy przyzwyczajają się do ciągłego szumu w tle, mózg zwykle pracuje nad ubytkiem przedsionkowym, aby ustanowić nowy działający model świata. Po uszkodzeniu nerwu przedsionkowego niezrównoważone sygnały elektryczne są ostatecznie rozumiane jako nowa norma i życie toczy się dalej.
W CSD mózg nie przystosowuje się do nowej normy. Mimo że pierwotna zniewaga mogła się zagoić, mózg pozostaje nadmiernie czujny na wszystko, co ma związek z ruchem lub równowagą, jak żołnierz, który wracając do domu po wojnie, wciąż skacze lub chowa się za osłoną za każdym razem, gdy samochód strzela wstecz.
Ponadto ukryte cechy osobowości lub zaburzenia psychiczne mogą przyczyniać się do tej niezdolności do prawidłowego oszacowania ruchu. Być może wspólny podstawowy mechanizm, taki jak względny deficyt określonego neuroprzekaźnika, powoduje zarówno cechę osobowości, jak i poczucie braku równowagi.
Co zrobić, jeśli uważasz, że masz CSD
Jeśli jeszcze tego nie zrobiłeś, porozmawiaj z lekarzem o diagnozie. Chociaż nie wszyscy lekarze mogą rozpoznać to zaburzenie, większość z nich z przyjemnością przyjrzy się temu zaburzeniu lub przynajmniej złoży skierowanie. Ważne jest jednak, aby porozmawiać z lekarzem, ponieważ istnieją dostępne metody leczenia CSD.
