Lobotomia czołowa i etyka lekarska

Termin psychochirurgia oznacza interwencję chirurgiczną mającą na celu zmianę nastroju, myśli lub zachowania innej osoby. Najbardziej znaną (lub niesławną) procedurą jest lobotomia czołowa. Zapoczątkowana w 1935 roku lobotomia polega na przecięciu głównych połączeń między korą przedczołową a resztą mózgu.

Lobotomie były częścią fali nowych metod leczenia chorób neurologicznych na początku XX wieku, w tym terapii elektrowstrząsami (terapia wstrząsowa). Chociaż leczenie było ciężkie, powszechnie uważano, że nie bardziej niż inne dostępne w tamtym czasie terapie. Lobotomia była procedurą głównego nurtu przez dwie dekady, zanim stała się kontrowersyjna. Chociaż jest to obecnie rzadkie, istnieją sytuacje, w których inne formy psychochirurgii są nadal wykonywane.

Twórca operacji

Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1949 r. Została przyznana neurologowi Antonio Egasowi Monizowi z Portugalii za stworzenie kontrowersyjnej procedury. Podczas gdy inni przed dr Monizem podejmowali próby takich zabiegów chirurgicznych, ich sukces był ograniczony i nie został dobrze przyjęty przez lekarzy. społeczność.

Jak to działa

Naukowa teoria stojąca za lobotomią, opisana przez dr Moniza, jest zgodna z dzisiejszą neuronauką. Pomyślano, że istnieje stały obwód, który został utworzony przez komórki nerwowe w mózgach niektórych ludzi i to właśnie ta ścieżka była przyczyną objawów. To skupienie się na obwodach neuronowych i łączności, a nie tylko na jednym kawałku mózgu, pozostaje istotne dla neuronauki XXI wieku.

Nie jest jasne, dlaczego dr Moniz skupił się na płatach czołowych, ale w tamtym czasie istniały dowody na to, że płaty czołowe można usunąć bez oczywistych deficytów, a niektórzy ludzie wskazywali na podobną procedurę, która została przeprowadzona na małpach, z efektami uspokajającymi. . W ciągu ostatniego stulecia nauka coraz częściej wykazała, że ​​płaty czołowe odgrywają rolę w modulacji myśli i zachowania.

Oryginalna procedura, znana również jako leukotomia, polegała na wstrzyknięciu alkoholu w część płatów czołowych w celu zniszczenia tkanki po wywierceniu otworu w czaszce. W pierwszym badaniu zabiegu wykonano lobotomię 20 pacjentów z tak różnymi diagnozami, jak depresja, schizofrenia, lęk napadowy, mania i katatonia. Początkowe doniesienia o procedurze były dobre: ​​około 70 procent pacjentów, którzy byli leczeni lobotomią, poprawiło się. Nie było ofiar śmiertelnych.

Rozpoczęcie lobotomii w Stanach Zjednoczonych

W Stanach Zjednoczonych popularność lobotomii czołowych wzrosła dzięki staraniom neurologa Waltera Freemana i neurochirurga Jamesa Wattsa. Pierwsza lobotomia w Ameryce została przeprowadzona przez Freemana i Wattsa w 1936 roku. Początkową procedurę musieli wykonać neurochirurdzy na sali operacyjnej, ale dr Freeman uważał, że ograniczy to dostęp do tej procedury osobom przebywającym w szpitalach psychiatrycznych, które mogłyby potencjalnie skorzystać na lobotomia. Wymyślił nową procedurę, którą mogliby wykonać lekarze w tych placówkach bez sali operacyjnej. Wkrótce potem dr Watts zaprzestał współpracy z doktorem Freemanem z powodu protestu przeciwko uproszczeniu procedury.

Lobotomia „przezoczodołowa”, zaprojektowana przez dr Freemana, polegała na uniesieniu górnej powieki i skierowaniu cienkiego narzędzia chirurgicznego zwanego leucotomem na górną część oczodołu. Następnie używano młotka do wbicia instrumentu w kość i pięć centymetrów do mózgu. W podstawowej wersji lobotomii instrument był następnie obracany w celu przecięcia w kierunku przeciwnej półkuli, przywracany do pozycji neutralnej i pchany jeszcze dwa centymetry do przodu, gdzie był ponownie obracany w celu dalszego przecięcia tkanki mózgowej. Procedura została następnie powtórzona po drugiej stronie głowy.

Niepożądane i nieoczekiwane skutki uboczne

W Stanach Zjednoczonych wykonano ponad 40 000 lobotomii. Domniemane przyczyny obejmowały chroniczny lęk, zaburzenia obsesyjno-kompulsywne i schizofrenię. Wydaje się, że ówczesna literatura naukowa sugeruje, że procedura była stosunkowo bezpieczna, a śmiertelność była niska. Ale było wiele nieśmiercionośnych skutków ubocznych, w tym apatia i stępienie osobowości.

Kontrowersyjna procedura medyczna

Jeszcze w latach czterdziestych lobotomie czołowe były przedmiotem narastających kontrowersji. Wielu uważało, że nieodwracalna zmiana osobowości innej osoby stanowi przekroczenie granic dobrej praktyki medycznej i brak szacunku dla autonomii i indywidualności tej osoby. W 1950 roku Związek Radziecki zakazał tej praktyki, mówiąc, że jest ona „sprzeczna z zasadami ludzkości”.

W Stanach Zjednoczonych lobotomie pojawiły się w wielu popularnych dziełach literackich, w tym w dziełach Tennessee WilliamsaNagle zeszłego latai Kena KeseyaLot nad kukułczym gniazdem. Procedura była coraz częściej postrzegana jako rodzaj dehumanizującego nadużycia medycznego i nadmiernej pychy medycznej. W 1977 roku specjalna komisja Kongresu USA zbadała, czy psychochirurgia, taka jak lobotomia, była stosowana do ograniczania praw jednostki. Wniosek był taki, że prawidłowo wykonana psychochirurgia może mieć pozytywne skutki, ale tylko w skrajnie ograniczonych sytuacjach. W tym momencie kwestia była w dużej mierze dyskusyjna, ponieważ procedura została zastąpiona przez pojawienie się leków psychiatrycznych.

Podsumowanie

Burzliwa historia lobotomii przypomina współczesnym lekarzom i pacjentom o dylematach etycznych, które są specyficzne dla medycyny, a zwłaszcza neurologii. W większości ludzie, którzy wykonywali lobotomie, mogli uzasadniać swoje działania jako leżące w najlepszym interesie pacjenta. Motywowała ich życzliwość, która według dzisiejszych standardów może wydawać się chybiona i zagubiona. Które z dzisiejszych praktyk lekarskich kiedyś spojrzymy wstecz i wzdrygniemy się?