Jak rozpoznaje się dysforię płciową

Dysforia płciowa to termin używany do opisania niepokoju spowodowanego, gdy płeć biologiczna i tożsamość płciowa osoby nie odpowiadają oczekiwaniom kulturowym.

Na przykład osoba z penisem może istnieć jako kobieta, podczas gdy osoba z pochwą może istnieć jako mężczyzna.

Dodatkowo, ktoś może istnieć jako płeć poza binarnymi kategoriami mężczyzny i kobiety w ogóle, niezależnie od ich cech płciowych.

tło

W przeszłości specjaliści zajmujący się zdrowiem psychicznym odnosili się do tego schorzenia używając terminów takich jak „identyfikacja płciowa”, sugerując, że ludzie po prostu identyfikowali się z płcią przeciwną.

W najnowszym wydaniu „Diagnostycznego i statystycznego podręcznika zaburzeń psychicznych” (DSM-5) Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) przeklasyfikowało go jako „dysforię płciową”.

Zamiast sugerować, że dana osoba „chce być przeciwnej płci”, DSM-5 zapewnia, że ​​istnieje namacalny konflikt lub niezgodność między fizjologią seksualną a tożsamością (cechami, przekonaniami, osobowością, wyglądem i wyrażeniami, które sprawiają, że wyjątkowy).

W miarę jak społeczeństwo zyskuje coraz większą świadomość na temat dysforii płciowej (i ogólnie osób transpłciowych), podjęto wysiłki w celu wyjaśnienia, w jaki sposób diagnozuje się tę chorobę.

W tym celu APA wydała zestaw kryteriów diagnozy, które niektórzy nazywają testem na dysforię płciową.

Od dawna istnieją kontrowersje dotyczące diagnozy „dysforii płciowej”. Wiele osób transpłciowych sprzeciwia się obecności „dysforii płciowej” jako diagnozy w DSM, często twierdząc, że stygmatyzuje bycie trans i określa je jako chorobę.

Klasyfikacja

W poprzednim DSM-4 wydanym w 1994 roku dysforię płci sklasyfikowano jako zaburzenie tożsamości płciowej (GID).

To umieściło stan pod szerszą klasyfikacją zaburzeń seksualnych, sugerując, że zapewniono leczenie w celu skorygowania „zaburzeń psychicznych”. Było to piętnujące określenie, które powstrzymywało wiele osób od szukania leczenia i wsparcia.

Dalej przeformułowuje ten stan jako cierpienie, które można potencjalnie naprawić za pomocą procedur zmiany płci, a nie jako trwające całe życie zaburzenie tożsamości.

Zapewniając ramy diagnozy, APA opublikowało listę kryteriów, które osoba musi spełnić, aby zdiagnozować dysforię płciową.

Istnieją dwa zestawy kryteriów, jeden dla dorosłych i młodzieży, a drugi dla dzieci.

Dysforia płciowa nie jest w żaden sposób związana z orientacją seksualną ani w żaden sposób nie odnosi się do homoseksualizmu. Raczej dysforia płciowa koncentruje się na cierpieniu z powodu własnego ciała z powodu społecznego egzekwowania płci i binarności płci.

Definicje

Jedną z trudności, z którymi borykają się jednostki, rodziny i opinia publiczna, jest ciągłe pomieszanie terminologii, w tym słów „płeć” i „płeć”.

Płeć odnosi się konkretnie do biologii, a mianowicie do narządów rodnych, do których pracownicy medyczni przypisują płeć męską i żeńską po urodzeniu.

Z kolei płeć odnosi się do ról społecznych lub oczekiwań dotyczących wyników płci, które różnią się w zależności od kultury.

Osoby, których przypisana płeć i tożsamość płciowa nie zgadzają się, są określane jako transpłciowe i są za takie uważane niezależnie od ubioru, terapii hormonalnej lub operacji.

W związku z tym nie musisz przechodzić operacji zmiany płci ani doświadczać dysforii płciowej, aby być transpłciowym; po prostu jesteś uważany za transpłciowego na podstawie samoidentyfikacji.

Niezgodność płciowa

Nie należy mylić dysforii płciowej z nonkonformizmem płci (GNC).

Z definicji GNC nie wyznaje binarnego modelu płci ani idei, że jesteś mężczyzną lub kobietą. Raczej opisuje ludzi, którzy istnieją poza ograniczeniami, jakie społeczeństwo nakłada na kategorie płci i wyniki.

Czasami osoby, które identyfikują się z obiema płciami lub żadną z nich, będą nazywać siebie „niebinarnymi” lub „genderqueer”. Podczastrochęosoby niebinarne lub genderqueer są transpłciowe, nie wszyscy członkowie tej społeczności są transpłciowi. Najlepiej nie zakładać.

Z drugiej strony, terminy takie jak „transseksualista” lub „crossdressers” są uważane za obraźliwe, co sugeruje raczej dewiację seksualną niż zdrową eksplorację własnej tożsamości płciowej.

Termin „cisgender” jest używany do opisania osób, których płeć przypisana przy urodzeniu jest zgodna ze społecznymi oczekiwaniami dotyczącymi identyfikacji płciowej.

Badanie z 2017 r. WAmerican Journal of Public Healthsugeruje się, że 390 na 100 000 osób w Stanach Zjednoczonych - czyli około miliona - to osoby transpłciowe. Ze względu na niejasność definicji i stygmatyzację osób transpłciowych, naukowcy uważają, że liczby są w rzeczywistości znacznie większe.

Diagnoza u dorosłych

Dysforię płci można potwierdzić, jeśli spełnione są określone kryteria określone przez APA. DSM-5 stwierdza, że ​​co najmniej dwa z następujących kryteriów muszą być spełnione przez co najmniej sześć miesięcy u nastolatków lub dorosłych:

1. Silne pragnienie bycia innej płci niż przypisana przy urodzeniu
2. Silne pragnienie, aby być traktowanym jako płeć inna niż przypisana przy urodzeniu
3. Niezgodność między doświadczaną lub wyrażaną płcią a cechami płciowymi
4. Silne pragnienie posiadania cech płciowych płci alternatywnej
5. Silne pragnienie pozbycia się cech płciowych
6. Mocno utrzymane przekonanie, że ktoś ma typowe reakcje i uczucia innej płci

Ponadto warunki te muszą powodować znaczne cierpienie, podczas którego nie można normalnie funkcjonować w szkole, pracy lub podczas zajęć towarzyskich.

Diagnoza u dzieci

Rozpoznanie dysforii płciowej u dzieci jest znacznie trudniejsze. Dzieje się tak, ponieważ dzieci mogą mieć mniejszy wgląd w to, czego doświadczają, lub brak im możliwości wyrażenia tych spostrzeżeń. W tym celu test koncentruje się w równym stopniu na zachowaniach, jak na upodobaniach, niechęciach i preferencjach.

Zgodnie z DSM-5 dzieci muszą spełniać co najmniej sześć z poniższych i związane z tym znaczące cierpienie lub upośledzenie funkcji, trwające co najmniej sześć miesięcy:

1. Silne pragnienie bycia inną płcią lub naleganie, aby była to inna płeć
2. Silna skłonność do noszenia ubrań innej płci
3. Silne preferencje dla ról płciowych w zabawie w udawanie
4. Silne preferowanie zabawek, gier lub zajęć stereotypowo używanych przez inną płeć
5. Silne preferencje dla towarzyszy zabaw innej płci
6. Silne odrzucenie zabawek, gier i czynności związanych z płcią przypisywaną po urodzeniu
7. Silna niechęć do własnej anatomii seksualnej
8. Silne pragnienie cech fizycznych związanych z inną płcią

Ponieważ terminy takie jak „silna preferencja” i „silne pragnienie” są wysoce subiektywne, do postawienia diagnozy potrzebna jest ocena kliniczna wykwalifikowanego specjalisty ds. Zdrowia psychicznego. Nawet wtedy może być trudno ocenić, jak długo te uczucia mogą, ale nie muszą, utrzymywać się u dzieci.

Na przykład w przypadku dorosłych poczucie niekongruencji może trwać przez całe życie. W przypadku dzieci intensywne reakcje emocjonalne mogą w rzeczywistości zmieniać się w czasie.

Dane często są sprzeczne co do tego, ile dzieci „zaprzestanie” i ostatecznie osiągnie zgodność między swoją płcią i tożsamością płciową. W zależności od tego, do którego badania się odnosisz, wskaźnik ten może wynosić od 25% do 80%.

Jednak dzieci przeważnie znajdują się pod silną presją, aby zachować normy społeczne i są milcząco zniechęcane do zmiany.

Wiele dzieci poddaje się presji i twierdzi, że są cispłciowe, nawet jeśli dysforia utrzymuje się. Z tego powodu psychologowie oceniają ich ogólny stan emocjonalny, aby lepiej scharakteryzować charakter ich odpowiedzi. Często lepiej jest to robić z dala od rodziców i innych wpływów, bez względu na dobre intencje.

Słowo od Verywell

Chociaż możesz wykonać „autotest” siebie lub swojego dziecka pod kątem dysforii płciowej, należy to traktować jedynie jako pierwszy krok w kierunku postawienia diagnozy. Nawet jako dorośli ludzie mogą mieć trudności z wyrażeniem swoich prawdziwych uczuć lub zidentyfikowaniem źródeł tych uczuć.

Co więcej, jako rodzice możemy nie dostrzegać, jak nasze własne uprzedzenia i słowa nieumyślnie wpływają na reakcje naszych dzieci. Często rodzice skupiają się wyłącznie na potwierdzeniu tożsamości płciowej dziecka, a nie na pozytywnym wspieraniu rozwoju tożsamości dziecka, cokolwiek by to nie było.

Ważne jest, aby współpracować z klinicystą doświadczonym w dysforii płciowej, aby pomóc Ci w uzyskaniu pozytywnej diagnozy i znalezieniu odpowiedniej opieki. Możesz rozpocząć wyszukiwanie za pomocą internetowego lokalizatora psychologa APA.

Następnie możesz podjąć kroki, które należy podjąć, jeśli zdiagnozowano dysforię płciową, w tym wsparcie emocjonalne i rodzinne, porady dotyczące ekspresji płciowej, terapię hormonalną lub operację.