RADZENIE SOBIE Z DEPRESJĄ I NIEPEŁNOSPRAWNOŚCIĄ

Niedawno wyłączone

U osób niedawno niepełnosprawnych depresja jest bardzo powszechna. Przeszli od pełnosprawnych do bycia kimś, kto musi polegać na pomocy innych. Mogą zmagać się ze wspomnieniami o sprawności fizycznej i próbować zaakceptować swoje obecne ograniczenia fizyczne lub psychiczne.Uznanie nowej niepełnosprawności nie zawsze jest łatwe; dla wielu może upłynąć wiele lat, zanim w pełni zaakceptuje, że są niepełnosprawni i nie mogą już robić niektórych lub wielu rzeczy, które kiedyś lubiły robić. To normalne, że odczuwają smutek lub złość, gdy opłakują utratę poprzedniego życia.

Niepełnosprawni od urodzenia

Niektóre osoby są niepełnosprawne od urodzenia. Mogą mieć niepełnosprawność, która była wynikiem problemów podczas ciąży lub porodu lub problemu genetycznego jako przyczyny ich niepełnosprawności. Podczas gdy niektórzy mogą twierdzić, że niepełnosprawność od urodzenia w jakiś sposób ułatwia rzeczy, na przykład rozwijanie mechanizmów radzenia sobie od najmłodszych lat, inni nie podzielają tego samego poglądu. Osoby niepełnosprawne w młodym wieku mogą spędzać lata na walce o znalezienie akceptacji wśród rówieśników i nauczycieli, mają trudności z nawiązywaniem nowych relacji, mają problemy z przejściem do dorosłości i wreszcie znalezieniem pracy.

Oznaki depresji

Wiele osób posiada wspaniałe systemy wsparcia, takie jak przyjaciele i rodzina, które pomagają im przetrwać w trudnych czasach. Jednak tak samo wiele osób nie posiada systemów wsparcia, których potrzebują, zwłaszcza jeśli są świeżo upośledzonymi osobami żyjącymi w pełnosprawnym świecie. Nie jest niczym niezwykłym, że od czasu do czasu pojawia się pytanie „dlaczego ja?” moment w obliczu trudności życiowych, zwłaszcza gdy wydaje się, że przyczyną trudności jest niepełnosprawność. Jednak gdy osoba czuje, że świat jest przeciwko niej przez cały czas, może doświadczać depresji klinicznej, a nie tylko „bluesa”.

Oto objawy klinicznej depresji:

Trudności w zapamiętywaniu, koncentracji lub podejmowaniu prostych decyzji

Ciągłe zmęczenie pomimo wystarczającej ilości snu

Poczucie bezradności lub bezwartościowości

Poczucie pesymizmu

Częsta bezsenność lub spanie częściej niż to konieczne

Częsta drażliwość i kłopoty z uspokojeniem

Utrata zainteresowania rzeczami, które wcześniej sprawiały Ci przyjemność

Zwiększony apetyt lub utrata apetytu

Często złe samopoczucie, takie jak bóle głowy, problemy trawienne lub inne niewyjaśnione bóle

Ciągłe uczucie smutku lub niepokoju

Częste myśli samobójcze lub próby samobójcze

Otrzymywać pomoc

Często osoby niepełnosprawne są leczone, ale ich potrzeby emocjonalne lub duchowe nie są zaspokajane. Lekarze zwykle nie są doradcami i dlatego mogą nie zdawać sobie sprawy, że ich pacjent ma problem emocjonalny. Z tego powodu pacjenci (którzy są w stanie) muszą być swoim własnym adwokatem. Oznacza to zabranie głosu i poinformowanie lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub specjalisty, że czujesz się smutny lub przygnębiony i potrzebujesz kogoś, z kim możesz porozmawiać. Opiekunowie muszą również być świadomi potrzeb emocjonalnych osoby niepełnosprawnej i zwracać uwagę na oznaki depresji. Opiekun może być pierwszą linią obrony, pomagając osobie cicho cierpiącej na depresję.

Uczucie smutku lub nawet depresji przez kilka dni z powodu wydarzeń w naszym życiu jest normalne, ale smutek lub depresja trwająca dłużej niż kilka dni wymaga pomocy lekarza podstawowej opieki zdrowotnej lub dyplomowanego doradcy. Jeśli masz myśli samobójcze, natychmiast zadzwoń do lokalnej infolinii samobójczej lub zadzwoń pod numer 1-800-SUICIDE (1-800-784-2433) lub 1-800-273-TALK (1-800-273-8255) lub osoby niesłyszące infolinia pod numerem 1-800-799-4TTY (1-800-799-4889). Ewentualnie od razu poszukaj pomocy na izbie przyjęć lokalnego szpitala.