Wyobraź sobie, że jesteś małym dzieckiem na weselu kuzyna. Przechodzisz przez linię przyjęć, a twój ojciec właśnie polecił ci „uścisnąć dłoń z panem Jonesem”, ojcem pana młodego. Więc ... podajesz rękę panu Jonesowi.
Co zrobisz, gdy pani Jones podejdzie do twojego stolika, żeby się przywitać? Jest szansa, że nie pomyślisz: „Uścisnąłem dłoń panu Jonesowi i nadchodzi pani Jones… Zastanawiam się, co powinienem teraz zrobić?” Zamiast tego przypomnisz sobie „Och, zgadza się, podajemy ręce dorosłym, których nie znamy dobrze” i grzecznie wyciągniesz rękę.
Jeśli jesteś w stanie pomyśleć, że „X był odpowiedni w tej sytuacji, więc prawdopodobnie jest odpowiedni w innych, podobnych sytuacjach”, to możesz uogólniać. Innymi słowy, jesteś w stanie zidentyfikować znaczące podobieństwa w dwóch zasadniczo różnych sytuacjach.
Na opisanym powyżej weselu były pewne różnice między spotkaniami z panem i panią Jones: on jest mężczyzną, a ona kobietą. Spotkałeś go w kolejce przyjęć, spotkałeś ją przy swoim stole i spotkałeś ich w odstępie godziny. Skąd wiedziałeś, które szczegóły są ważne (dorośli, niezbyt znana sytuacja formalna), a które nie (mężczyzna / kobieta, miejsce spotkania, pora dnia)? Po prostu jakoś to rozgryzłeś na podstawie kombinacji wskazówek społecznych, wizualnych i innych.
SDI Productions / Getty ImagesDlaczego uogólnianie jest trudne dla osób z autyzmem
Osobom z autyzmem często bardzo trudno jest uogólniać. Na przykład dziecko z autyzmem może nie mieć żadnego problemu z ustawieniem się w kolejce na wycieczkę do stołówki, ale nie ma pojęcia, że klasa również ustawi się w ten sam sposób na wycieczkę na siłownię. Tymczasem dla typowych dzieci wydaje się „oczywiste”, że jeśli ustawisz się w kolejce do jednej rzeczy, oczywiście ustawisz się w kolejce do innej. Większość czasu.
Istnieje kilka przyczyn tych trudności, z których nie wszystkie są oczywiste. Jedną z istotnych kwestii jest to, że osoby z autyzmem mają tendencję do nie obserwowania i naśladowania innych. Tak więc, podczas gdy typowe dziecko może czekać i obserwować, co robią ich rówieśnicy, dziecko z autyzmem raczej tego nie zrobi. Ten brak naśladownictwa utrudnia również osobom z autyzmem intuicyjne uchwycenie norm kulturowych. Jak daleko powinieneś stać od innej osoby? Jak głośno powinieneś mówić? Nie ma absolutnych reguł dotyczących tych rzeczy: większość z nas „po prostu wie”, ponieważ stale badamy i reagujemy na sygnały społeczne.
Trudności z uogólnieniem mogą pojawić się zwłaszcza wtedy, gdy dziecko z autyzmem uczy się umiejętności w osobnym otoczeniu, a następnie oczekuje się, że będzie je wykorzystywać w sytuacjach społecznych. Na przykład w sytuacji terapeutycznej dziecko może doskonale rzucać piłką w tę iz powrotem, ale może nie rozumieć, że uczy się tej umiejętności, aby odpowiednio ją wykorzystać na placu zabaw. Mogą też nie mieć problemów z dzieleniem się zabawkami z terapeutą, ale nie mogą zastosować zasady „udostępnij” kolegom z klasy.
Zatem dla większości dzieci autystycznych problemem nie jest „czy mogą nauczyć się robić X”, ale „czy mogą nauczyć się robić X we wszystkich właściwych sytuacjach, we właściwy sposób, we właściwym czasie, z właściwymi ludźmi. "
Aby pomóc osobom z autyzmem w uogólnianiu, wielu terapeutów może rozpocząć pracę w trybie jeden na jeden, aby nauczyć umiejętności, ale szybko przejść do środowiska „naturalistycznego”, aby ćwiczyć tę umiejętność. Innymi słowy, fizjoterapeuta może nauczyć umiejętności rzucania piłką w biurze, ale często wychodzi na plac zabaw, aby ćwiczyć. W dobrze skonstruowanym programie fizjoterapeuta będzie współpracował z nauczycielem i terapeutą umiejętności społecznych w celu stworzenia kółek zabaw, tak aby dziecko z autyzmem mogło ćwiczyć rzucanie piłką z rówieśnikami w typowych warunkach.
Jest oczywiście nadzieja, że dziecko zacznie rozumieć, że rzucanie piłkami to czynność społeczna, którą należy dzielić się z rówieśnikami na placu zabaw. Jednak nawet przy tym nowym zrozumieniu może być konieczne wyjaśnienie, że rzucanie piłką z rówieśnikami w klasie jest niedopuszczalne, podczas gdy rzucanie piłką na podwórku z mamą to świetny pomysł. Każda z tych różnych sytuacji jest zarówno inna, jak i podobna do placu zabaw, a dziecku z autyzmem może być bardzo trudno określić, które szczegóły są na tyle ważne, aby zmienić zasady.
