Stwardnienie jądrowe to zmętnienie soczewki oka. Zaćma jądrowa staje się problemem, gdy staje się ciężka lub objawowa. Wszystkie zwierzęta, w tym ludzie z naturalną soczewką anatomiczną, mogą z wiekiem rozwinąć zaćmę jądrową i związane z nią objawy.
Ilustracja: Emily Roberts, VerywellObjawy
Kiedy jesteśmy młodzi, a nasz wzrok jest zdrowy i u szczytu kariery, część oka, do której dociera światło (soczewka), jest przezroczysta. Jasność soczewki oka jest ważna dla wyraźnego widzenia. Z wiekiem lub z powodu chorób oczu soczewki mogą stwardnieć, zmienić kolor i stać się matowe lub „mętne”. Ten wyrazisty wygląd nie jest tylko oznaką starzenia się, ale może również upośledzać wzrok.
Kiedy centralna część soczewki (jądra) twardnieje, żółknie lub wydaje się mętna, jest to czasami nazywane stwardnieniem jądrowym. Jeśli stan stanie się ciężki, prowadzi to do rozwoju zaćmy sklerotycznej. Rodzaj zaćmy, którą ma dana osoba, i to, jak się ją określa, będzie zależeć od tego, która część soczewki ulegnie zmianie.
W zależności od stopnia zmętnienia zaćma może być „niedojrzała” lub „dojrzała”. Gdy zaćma jest dojrzała, soczewka wydaje się być prawie całkowicie biała.
Kiedy dana osoba po raz pierwszy zaczyna rozwijać zaćmę, może nie zauważyć żadnych zmian w oczach lub wzroku. Zaćma powoli i stopniowo pogarsza się w czasie. Oznaki i objawy mogą być początkowo subtelne i mogą obejmować:
- Pogorszenie widzenia (zwłaszcza odległości), które nie poprawia się dzięki okularom lub kontaktom
- Konieczność częstej aktualizacji okularów lub recepty kontaktowej
- Wizja, która wydaje się zamazana, nieostra lub niejasna
- Kolory i cienie wyglądają inaczej (są mniej żywe)
- „Aureole” lub pierścienie wokół źródeł światła lub wrażenie, że widzimy „odblask”
- Kłopoty z widzeniem w nocy, zwłaszcza podczas jazdy
Spoglądając w lustro lub na zdjęcia można zauważyć zmiany w wyglądzie oka. Czasami te zmiany mogą zostać po raz pierwszy zauważone przez partnera, członka rodziny lub przyjaciela. Mogą również zostać zauważone przez lekarza podczas rutynowego badania fizycznego lub przez okulistę (okulistę) podczas badania wzroku.
Zaćma żadnego typu zazwyczaj nie powoduje żadnego dyskomfortu ani bólu. Objawy te mogą wskazywać na inne schorzenia i powinny być dokładnie zbadane przez lekarza.
Przyczyny
Ludzie borykali się z zaćmą od czasów starożytnych. Wraz z wiekiem nasze ciała zmieniają się na wiele sposobów, od kości, przez mózg, po gałki oczne. Każde z naszych oczu ma przezroczystą soczewkę, która umożliwia odbijanie światła od siatkówki. Reakcja na światło padające na siatkówkę wysyła sygnał elektryczny wzdłuż nerwu wzrokowego do naszego mózgu, który mówi nam, co widzą nasze oczy.
W miarę starzenia się osoby często zdarza się, że centralna część soczewki oka (jądra) gęstnieje lub twardnieje (stwardnienie), zmienia kolor (zażółcenie) lub staje się „zmętniała” z wyglądu. Gdy zaćma stanie się bardzo ciężka, soczewka oka będzie wyglądać na szarą lub mlecznobiałą. Gdy soczewka staje się bardziej mętna, ilość światła, które może przejść i dotrzeć do siatkówki zmniejsza się i zaczyna wpływać na widzenie.
Zaćma jest bardzo powszechna. Osoba może początkowo rozwinąć zaćmę w jednym oku (jednostronną), ale z biegiem czasu prawdopodobnie rozwinie się również jedna w drugim oku (obustronna).
Zaćma jądrowa występuje szczególnie wtedy, gdy włókna w pobliżu środkowej części soczewki (jądra) pogrubiają się wraz z wiekiem. Te włókna składają się głównie z białka i wody. Z wiekiem stare włókna nie usuwają się z drogi, aby zrobić miejsce dla nowych włókien, a stłoczenie powoduje „mętnienie” lub stwardnienie soczewki.
Inne rodzaje zaćmy wynikają ze zmian związanych z wiekiem w różnych częściach soczewki.
Rozwój zaćmy jest niezwykle powszechny, im starszy jest. W pewnym momencie, jeśli dana osoba żyje wystarczająco długo, jest prawie pewne, że rozwinie się co najmniej łagodny przypadek. Istnieją inne czynniki, które mogą zwiększać ryzyko rozwoju zaćmy dowolnego typu, a niektóre mogą prowadzić do jej wystąpienia w młodszym wieku.
Inne czynniki ryzyka
- Palenie lub używanie tytoniu
- Przyjmowanie leków steroidowych
- Uraz, uraz lub inne choroby oka
- Długotrwała i częsta ekspozycja na światło UV (światło słoneczne) lub promieniowanie
- Stany genetyczne, w tym galaktozemia, zespół Downa i dystrofia miotoniczna
- Inne schorzenia, w tym cukrzyca, zakażenie opryszczką, kiła, różyczka i inne
Zaćma może również występować przy urodzeniu (wrodzona) lub rozwijać się w młodym wieku z powodu takich stanów, jak nadczynność tarczycy. Istnieje większe prawdopodobieństwo wczesnego rozwoju zaćmy, jeśli zrobił to ktoś inny z rodziny, co oznacza, że prawdopodobnie istnieje czynnik genetyczny.
W niektórych przypadkach osoba ze stwardnieniem jądrowym odczuje tymczasową poprawę, gdy jej wzrok zacznie się pogarszać. Nazywa się to czasem „wtórnym wzrokiem”. Chociaż może to sprawić, że osoba pomyśli, że jej problemy ze wzrokiem zostały rozwiązane, jeśli są spowodowane zmianami soczewki związanymi z wiekiem, spadek będzie kontynuowany, chociaż postęp może być powolny.
Diagnoza
Jeśli dana osoba ma objawy związane ze stwardnieniem rozsianym, takie jak niewyraźne widzenie lub konieczność zmiany recepty na okulary, może umówić się na wizytę u okulisty (okulisty). Lekarze okuliści mogą stosować różne rodzaje testów i egzaminów do diagnozowania chorób oczu, w tym związanych z wiekiem. Mogą sprawdzić, jak dobrze osoba widzi w okularach i bez, zmierzyć ciśnienie w oczach, obserwować, jak dobrze poruszają się gałki oczne i kiedy (i jak bardzo) rozszerzają się źrenice.
Zaćma jest zazwyczaj dość łatwa do zdiagnozowania, zwłaszcza jeśli jest na tyle poważna, że zmieniła wygląd soczewki, nadając jej charakterystyczny „mleczny” wygląd.
Nawet jeśli dana osoba nie zaczęła mieć żadnych problemów ze wzrokiem, zmiany wskazujące na zaćmę (w tym stwardnienie jądrowe) mogą zostać zauważone podczas rutynowych badań kontrolnych lub egzaminów u lekarza pierwszego kontaktu lub okulisty.
Używając oftalmoskopu, okulista może bardzo dobrze przyjrzeć się soczewce oka danej osoby i może zauważyć subtelne zmiany zachodzące przed postępem zaćmy do punktu, w którym wzrok osoby został poważnie uszkodzony. Wczesne wykrycie tych objawów może pomóc osobie wcześniej dowiedzieć się o możliwościach leczenia i może zapobiec lub opóźnić poważniejszą utratę wzroku, w tym ślepotę, którą może powodować zaćma.
Jeśli dana osoba rozwinęła stwardnienie jądrowe, okulista zauważyłby zmiany tylko w jądrze soczewki oka. Najczęściej obserwowane jest zajęcie tej części soczewki.
Leczenie
Jeśli dana osoba ma zaćmę, może rozważyć operację usunięcia mętnej naturalnej soczewki i zastąpienia jej sztuczną przezroczystą soczewką, aby przywrócić jej wzrok.
Kiedy stan jest nadal łagodny lub postępuje bardzo wolno, dana osoba może nie potrzebować operacji. Mogą potrzebować okularów lub pomocy wizualnych i będą chcieli chronić oczy przed promieniami UV, nosząc okulary przeciwsłoneczne. Osobie ze stwardnieniem rozsianym można w przyszłości przepisać krople do oczu na zaćmę, ale obecnie pozostaje to eksperymentalne.
Każdy pacjent z zaćmą będzie miał inne doświadczenia. Niektórym mogą w ogóle nie przeszkadzać, podczas gdy inni mogą praktycznie całkowicie stracić wzrok. Jeśli zaćma stanie się na tyle poważna, że dana osoba nie widzi dobrze lub nie jest już w stanie prowadzić samochodu, lekarz prawdopodobnie zasugeruje operację.
Jeśli pacjent nie czuje się gotowy do operacji, a jego wzrok nie jest osłabiony, lekarz prawdopodobnie doradzi mu, że można odłożyć operację. Jeśli dana osoba nie ma operacji usunięcia zaćmy, stan nie uszkodzi oka w dłuższej perspektywie. Głównym problemem jest to, że z biegiem czasu, gdy zaćma staje się coraz poważniejsza, wzrok osoby może być coraz bardziej dotknięty.
Czasami, jeśli dana osoba ma inny stan zdrowia, taki jak cukrzyca, jej wzrok nie poprawi się nawet po operacji zaćmy, ponieważ istnieją inne przyczyny, dla których jej wzrok jest słaby. W takim przypadku ścisła współpraca z lekarzami i specjalistami będzie ważna dla zachowania niezależności i dobrego zdrowia wraz z wiekiem.
U większości pacjentów operacja usunięcia zaćmy jest bezpieczna i skuteczna. Podczas zabiegu okulista usuwa starą, stwardniałą soczewkę i zastępuje ją sztuczną soczewką (soczewką wewnątrzgałkową), która została zaprojektowana specjalnie dla oka pacjenta.
Jeśli dana osoba ma zaćmę w obu oczach, którą chciałaby usunąć, zwykle będzie trzeba ją wykonywać na raz - zwykle drugą można zrobić tydzień po pierwszej, w zależności od zaleceń lekarza. Można poinstruować osobę, aby nosiła opaskę na oko bezpośrednio po operacji i na noc przez pierwsze kilka tygodni. Lekarz może przepisać leki i powiedzieć osobie, aby unikała wysiłku lub podnoszenia ciężkich rzeczy. Większość ludzi potrzebuje około ośmiu tygodni, aby w pełni wyzdrowieć po operacji zaćmy.
Słowo od Verywell
Rozwój zaćmy dowolnego typu jest bardzo powszechny wraz z wiekiem; zanim większość ludzi osiągnie wiek 80 lat, u połowy co najmniej jednego oka rozwinie się zaćma, która będzie na tyle poważna, że uzasadnia operację. Każdy pacjent inaczej doświadczy zaćmy, a niektórzy mogą nie chcieć (lub potrzebować) operacji usunięcia ich. Jeśli wzrok jest poważnie uszkodzony, może być konieczna operacja usunięcia zaćmy i zastąpienia ich sztucznymi soczewkami w celu przywrócenia wzroku. Inni pacjenci będą mieli tylko łagodną zaćmę, którą można leczyć nosząc okulary ochronne (okulary przeciwsłoneczne) i stosując przepisane lub dostępne bez recepty krople do oczu.
