Przegląd tracheostomii

Tracheostomia, zwana również tracheotomią, to zabieg chirurgiczny polegający na wykonaniu nacięcia w skórze szyi i przez tchawicę (tchawicę) w celu ułatwienia oddychania. Często, ale nie zawsze, robi się to w nagłych wypadkach. Procedura może być tymczasowa lub stała, w zależności od indywidualnych okoliczności.

Cel, powód

Tracheostomia jest zawsze wykonywana, aby pomóc komuś w oddychaniu, ale istnieje wiele powodów, dla których może to być konieczne, w tym sytuacje awaryjne, takie jak:

• Tracheostomia może być konieczna podczas zadławienia, jeśli obiekt blokujący drogi oddechowe znajduje się w górnych drogach oddechowych, a inne metody, takie jak manewr Heimlicha, nie przyniosły skutku w jego usunięciu.
• Urazy szyi, takie jak urazy tarczycy lub chrząstek pierścieniowatych, kości gnykowej lub poważne złamania twarzy.
• Obrzęk górnych dróg oddechowych z powodu urazu, infekcji, oparzeń lub ciężkiej reakcji alergicznej (anafilaksja).
• Wrodzone wady górnych dróg oddechowych, takie jak wstęga naczyniowa lub hipoplazja krtani.
• Paraliż strun głosowych
• Ułatwienie długotrwałego stosowania respiratora mechanicznego z powodu niewydolności oddechowej.
• Obrzęk podskórny
• Urazy rdzenia kręgowego

Inne powody, dla których możesz potrzebować tracheostomii, obejmują:

• Ciężki bezdech senny, który nie zareagował na inne metody leczenia, takie jak CPAP lub operacje mające na celu usunięcie powiększonych migdałków lub innych przeszkód.
• Zaburzenia nerwowo-mięśniowe, które mogą wpływać na zdolność oddychania lub kontrolowanie własnych wydzielin, takie jak rdzeniowy zanik mięśni.
• Przewlekłe choroby płuc
• Przewlekłe choroby mięśni lub nerwów w gardle, które powodują lub mogą skutkować aspiracją (wdychanie śliny lub innych substancji do płuc).
• Guzy, które grożą zablokowaniem dróg oddechowych
• Zespół Treachera-Collinsa lub zespół Pierre'a Robina
• Kiedy przewidywana jest wentylacja długotrwała, na przykład gdy osoba jest w śpiączce.
• Aby pomóc w rekonwalescencji rozległych operacji głowy lub szyi

Procedura

W nagłych przypadkach, aby jak najszybciej przywrócić oddychanie, tracheostomię można wykonać bez znieczulenia. W pozostałych przypadkach zabieg wykonywany jest w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym, aby zapewnić pacjentowi jak największy komfort. Różne sytuacje mogą wymagać nieco innych technik.

Tracheostomię najlepiej wykonać na sali operacyjnej w znieczuleniu ogólnym, ale w zależności od tego, dlaczego jest wykonywana i sytuacji, można ją wykonać na sali szpitalnej lub nawet na miejscu wypadku. Coraz częściej tracheostomia jest wykonywana na oddziale intensywnej terapii (OIOM), a nie na sali operacyjnej. Sam zabieg można wykonać dość szybko (w 20 do 45 minut).

Zwykle w sytuacji awaryjnej wykonuje się pionowe nacięcie, aby ominąć naczynia krwionośne, które również przemieszczają się w pionie. Osoba wykonująca tracheostomię określa najlepsze miejsce do wykonania nacięcia, lokalizując ważne punkty orientacyjne w szyi, w tym tętnicę bezimienną, chrząstkę pierścieniowatą i nacięcie tarczycy.

Jeśli to możliwe, skórę należy dokładnie oczyścić peelingiem chirurgicznym przed wykonaniem nacięcia, aby zapobiec infekcji. W nagłych przypadkach może to nie być możliwe.

Po wykonaniu tego wstępnego nacięcia w szyi i zlokalizowaniu ważnych wewnętrznych struktur anatomicznych, wykonuje się drugie cięcie lub nakłucie tchawicy (tchawicy), przez które wprowadza się rurkę tracheostomijną. Jeśli stosowana jest technika nakłucia, nazywa się to tracheostomią przezskórną, a nie otwartą tracheostomią. Rurka jest zabezpieczona szwami i utrzymuje nacięcie (stomię) otwarte, dopóki jest na swoim miejscu. Po wyjęciu rurki otwór goi się w ciągu około tygodnia.

Potencjalne komplikacje

Podobnie jak w przypadku każdego zabiegu chirurgicznego, potencjalne powikłania tracheostomii mogą obejmować ryzyko krwawienia, infekcji lub niepożądanej reakcji na znieczulenie lub inne leki stosowane podczas zabiegu.

Ponadto podczas tracheostomii mogą wystąpić zagrażające życiu powikłania, w tym możliwość, że oddychanie zostanie przerwane na tyle długo, że wystąpi niedotlenienie (brak tlenu) i spowoduje trwałe powikłania (takie jak uszkodzenie mózgu).

Struktury anatomiczne, takie jak nerwy krtani lub przełyk, mogą również ulec uszkodzeniu podczas tracheostomii. Dodatkowe komplikacje, które mogą wystąpić, obejmują:

• Odma płucna
• Pneumomediastinum
• Obrzęk płuc
• Rozedma podskórna (powietrze uwięzione pod skórą wokół tracheostomii)
• Zablokowanie rurki tracheostomijnej przez skrzepy krwi lub śluz

Zapalenie tchawicy (zapalenie i podrażnienie tchawicy) jest częstym powikłaniem, które występuje u większości osób poddawanych tracheostomii. W tym celu wykorzystuje się nawilżone powietrze i nawadnianie. Dyskomfort można również zminimalizować, zapobiegając ruchom rurki.

Potencjalne powikłania wynikające z długotrwałego posiadania rurki tracheostomijnej mogą obejmować:

• Zakażenie
• Przemieszczenie rury
• Blizny w tchawicy
• Nieprawidłowe ścieńczenie tchawicy (tracheomalacja)
• Przetoka

Powikłania mogą być bardziej prawdopodobne u osób poddawanych tracheostomii, które:

• Są niemowlętami
• Czy palą lub piją dużo
• Masz inne poważne problemy zdrowotne, takie jak obniżona odporność, cukrzyca lub infekcje dróg oddechowych
• Przez długi czas brałem leki steroidowe, takie jak kortyzon

Odzyskiwanie po tracheostomii

Rurka tracheostomijna jest utrzymywana na miejscu za pomocą rzepów lub sznurków. Po tracheostomii może wystąpić ból gardła lub ból w miejscu nacięcia, który w razie potrzeby można opanować lekami przeciwbólowymi. Ból jest bardziej prawdopodobny w przypadku ruchu rurki, dlatego rurkę należy zabezpieczyć, a jeśli korzystasz z respiratora, należy zadbać o to, aby wszystkie rurki były również ustabilizowane.

Jak wspomniano wcześniej, zapalenie tchawicy jest częste w okresie rekonwalescencji. Zapalenie tchawicy może powodować zwiększone wydzielanie, które należy rutynowo odsysać, aby uniknąć zatykania rurki tracheostomijnej przez śluz (czasami początkowo nawet co 15 minut). Odpowiednie spożycie płynów i nawilżony tlen są pomocne w rozrzedzaniu wydzieliny i ułatwianiu jej odsysania. Do kontrolowania wydzielania można również stosować leki, takie jak gwajafenezyna.

Początkowo rurka tracheostomijna z mankietem zostanie użyta zaraz po wykonaniu tracheostomii. Rurki z mankietami uniemożliwiają przepływ powietrza przez struny głosowe, więc nie można mówić, dopóki mankiet nie zostanie opróżniony lub rurka nie zostanie wymieniona.

Można zachęcać do mówienia, gdy nie potrzebujesz już wentylacji mechanicznej. Mówienie po tracheostomii wymaga zaślepienia rurki palcem lub zastosowania specjalnej nasadki zastawki zwanej zastawką Passy-Muira. Nauczenie się mówienia po tracheostomii może wymagać praktyki.

Po założeniu rurki dotchawiczej połykanie może być trudniejsze, ale gdy zespół medyczny uzna, że ​​jesteś na to przygotowany, możesz zacząć jeść i pić.

Konserwacja tracheostomii

W większości przypadków tracheostomia jest potrzebna tylko przez bardzo krótki czas, ale czasami możesz zostać wypisany ze szpitala z tracheostomią. W takim przypadku zostaniesz poinstruowany, jak dbać o tracheostomię w domu.

W zależności od okoliczności opieka ta może być wykonywana przez członków rodziny, personel medyczny w domu lub pielęgniarki. Sama rurka tracheostomijna może wymagać okresowej wymiany. Zwykle wykonuje to pielęgniarka lub lekarz, a sprzęt do oddychania w nagłych wypadkach powinien być pod ręką na wypadek, gdyby coś się wydarzyło podczas wymiany rurki.

Inne czynności związane z tracheostomią zwykle obejmują odsysanie, jeśli jest to konieczne. Należy starać się pić dużo płynów i może być konieczne użycie jakiegoś nawilżacza, aby pomóc w zarządzaniu wydzielinami.

Oprócz odsysania może być konieczne wykonanie pielęgnacji miejsca, która zwykle obejmuje czyszczenie obszaru wokół rurki trachowej normalnym roztworem soli fizjologicznej. Opatrunki wokół rurki intubacyjnej mogą również wymagać regularnej wymiany i natychmiast po zamoczeniu. Czasami najpierw nakłada się specjalne kremy lub opatrunki piankowe, aby pomóc skórze w tym obszarze.

Podczas rutynowej konserwacji tracheostomii, takiej jak zmiana opatrunku, należy zachować szczególną ostrożność, aby zapobiec przypadkowemu przemieszczeniu rurki.

Usunięcie (dekaniulacja)

Z wyjątkiem niektórych chorób przewlekłych lub zwyrodnieniowych, większość tracheostomii jest tylko tymczasowa. Aby uzyskać najlepsze wyniki, rurkę należy usunąć tak szybko, jak to możliwe. Niektóre oznaki wskazujące na to, że nadszedł czas, aby usunąć rurkę tracheostomijną, obejmują:

• Jesteś przytomny i czujny
• Wentylacja mechaniczna nie jest już wymagana
• Jesteś w stanie zarządzać własną wydzieliną bez częstego odsysania
• Odruch kaszlowy został przywrócony

Po spełnieniu tych wymagań zwykle następuje 24-48 godzinny okres próbny, podczas którego zatkana jest tracheostomia, a tlen jest monitorowany, aby zobaczyć, jak sobie radzisz bez użycia tracheostomii. również monitorowane w tym czasie. Jeśli jesteś w stanie utrzymać wysoki poziom tlenu i nie potrzebujesz zbyt dużego odsysania podczas tego okresu próbnego, prawdopodobnie jesteś gotowy na usunięcie rurki tracheostomijnej.

Faktyczne usunięcie rurki nazywa się dekaniulacją. Nie jest rzadkością krótka zadyszka zaraz po wyjęciu rurki, ale to powinno ustąpić. Stomia (otwór, przez który znajdowała się rurka) jest na ogół przykryta gazą lub taśmą (lub obydwoma). Prawdopodobnie będziesz musiał przez chwilę przykrywać stomię palcem, aby mówić. Stomia goi się zwykle w ciągu pięciu do siedmiu dni po usunięciu rurki.

W niektórych przypadkach, zwłaszcza gdy rurka tracheostomijna była założona przez dłuższy czas, stomia może nie zagoić się sama. W takim przypadku stomię można zamknąć chirurgicznie.