Słowo tętniak oznacza rozszerzenie lub poszerzenie naczynia krwionośnego. Tętniaki jagodowe, znane również jako tętniaki workowate, są podobnymi do balonów ujściami tętnicy w mózgu. Ściana tętnicy jest słaba w tych tętniakach, co oznacza, że w pewnych warunkach, takich jak wysokie ciśnienie krwi (nadciśnienie), ściana naczynia może pęknąć i umożliwić przepływ krwi do przestrzeni podpajęczynówkowej między pajęczynówką a opuszką macicy. To krwawienie, znane jako krwotok podpajęczynówkowy, może prowadzić do śmierci lub ciężkiej niepełnosprawności.
Źródło obrazu / Getty ImagesTo powiedziawszy, wiele osób ma tętniaki jagodowe, które nie pękają. Sekcja zwłok przeprowadzona na osobach zmarłych z różnych przyczyn wykazała, że około 5% osób ma taki tętniak. Jednak w praktyce większość tętniaków jest wykrywana po tym, jak coś się wydarzy, na przykład krwotok podpajęczynówkowy, co prowadzi lekarzy do poszukiwania przyczyny.
Po krwotoku podpajęczynówkowym istnieje znaczne ryzyko ponownego krwawienia z pękniętego miejsca. Takie krwawienia niosą ze sobą jeszcze większą śmiertelność. Około 70% ludzi umiera z powodu krwotoków tętniakowych. Z tego powodu takich tętniaków nie można tak po prostu zostawić w spokoju. Konieczna jest interwencja chirurgiczna lub naczyniowa.
Które tętniaki wymagają leczenia?
Nie ma wątpliwości, że pęknięty tętniak jagodowy wymaga leczenia, a im szybciej, tym lepiej. Ryzyko ponownego krwawienia jest największe wkrótce po początkowym krwotoku podpajęczynówkowym.
Ale co, jeśli badanie obrazowe, takie jak rezonans magnetyczny, pokaże tętniaka, który nie pękł? Czy nadal wymagana jest procedura neurochirurgiczna? Odpowiedź zależy od pewnych cech tętniaka.
- Rozmiar: większe tętniaki są bardziej podatne na pęknięcia. Istnieje jednak debata na temat tego, jak duży powinien być tętniak, aby zalecić interwencję, taką jak operacja. Jedno duże badanie, które często kieruje leczeniem, sugeruje odcięcie 7 milimetrów. Ponadto, jeśli rozmiar się powiększy, należy rozważyć leczenie.
- Lokalizacja: Tętniaki w tętnicach z tyłu mózgu są ogólnie mniej powszechne, ale mają większe ryzyko pęknięcia niż tętniaki w przedniej części mózgu.
- Wcześniejszy krwotok podpajęczynówkowy: wyższe ryzyko krwawienia u osoby, która miała już krwawienie z oddzielnego tętniaka, może wskazywać na ogólnie nienormalnie słabe naczynia krwionośne.
- Historia rodzinna: Podobnie, osoby z rodzinną historią tętniaków mają tendencję do pęknięć w młodszym wieku i przy mniejszych rozmiarach tętniaków, być może z powodu dziedzicznego osłabienia naczyń krwionośnych. Osoby z dwoma lub więcej członkami rodziny z tętniakami powinny rozważyć poddanie się badaniom przesiewowym, aby sprawdzić, czy same mają tętniaki.
To, czy interwencja zostanie uznana za niezbędną, będzie zależeć od połączenia wszystkich powyższych czynników. Istnieją dwie główne opcje takiej interwencji.
Neurochirurgiczna naprawa tętniaka
Ponieważ wiele tętniaków mózgowych zwisa z głównego naczynia jak balon, można je odizolować od reszty naczynia, zakładając metalowy zacisk na szyjkę tętniaka.
Podczas tej procedury czaszka jest otwierana, aby umożliwić neurochirurgowi dostęp do mózgu i znalezienie drogi do naczynia krwionośnego. Pomimo powagi takiej operacji, w jednym badaniu nieco ponad 94% pacjentów miało dobry wynik chirurgiczny. Jak to zwykle bywa, prawdopodobieństwo uzyskania lepszego wyniku jest większe, jeśli chirurdzy i dodatkowy personel mają duże doświadczenie w wykonywaniu zabiegu.
Możliwe ryzyko zabiegu to dalsze uszkodzenie mózgu lub krwawienie. Jednak ryzyko to jest przeważane przez potencjalnie niszczące konsekwencje krwotoku podpajęczynówkowego.
Naprawa tętniaka wewnątrznaczyniowego
We wczesnych latach dziewięćdziesiątych XX wieku wprowadzono urządzenie, które umożliwiło cienkiemu cewnikowi przenikanie przez naczynia krwionośne ciała do tętniaka, gdzie platynowe cewki zostały wprowadzone do worka tętniaka. Wokół tych zwojów utworzyły się skrzepy, które oddzielały tętniaka od reszty ciała. Ta interwencyjna technika radiologiczna jest powszechnie określana jako „zwijanie”, chociaż z upływem czasu w praktyce weszły również inne metody uszczelniania tętniaków, takie jak polimery.
Ogólnie rzecz biorąc, wyniki naprawy tętniaka wewnątrznaczyniowego wydają się porównywalne z bardziej tradycyjnymi technikami obcinania neurochirurgicznego, ale to się różni. W jednym badaniu zwijanie wiązało się z lepszymi wynikami w tylnej części mózgu, a przycinanie było lepsze z przodu. Rozmiar i kształt tętniaka mogą również ograniczać możliwości leczenia, ponieważ szeroka szyja lub duży tętniak mogą nie reagować dobrze na zwijanie się. Ogólnie rzecz biorąc, zwijanie wydaje się generalnie dawać lepsze wyniki, z wyjątkiem tego, że istnieje większe prawdopodobieństwo powrotu tętniaka podczas zwijania niż przycinania.
Inne czynniki, takie jak nasilenie krwotoku podpajęczynówkowego oraz ogólny stan zdrowia i wiek pacjenta, mogą również odgrywać rolę w podejmowaniu decyzji o leczeniu tętniaka. Być może najważniejszym czynnikiem decydującym o przycięciu lub zwijaniu tętniaka są umiejętności i doświadczenie lekarzy, którzy będą wykonywać zabieg.
-symptoms-and-treatment.jpg)
