Intubacja to proces wprowadzenia rurki, zwanej rurką dotchawiczą (ET), przez usta, a następnie do dróg oddechowych. Odbywa się to po to, aby pacjenta można było umieścić na respiratorze, aby pomóc w oddychaniu podczas znieczulenia, sedacji lub ciężkiej choroby. Rurka jest następnie podłączana do respiratora, który wtłacza powietrze do płuc, aby dostarczyć oddech pacjentowi.
Intubacja jest wykonywana, ponieważ pacjent nie może utrzymać dróg oddechowych, nie może samodzielnie oddychać bez pomocy lub jedno i drugie. Mogą być pod znieczuleniem i nie będą w stanie samodzielnie oddychać podczas operacji lub mogą być zbyt chorzy lub kontuzjowani, aby bez pomocy dostarczyć organizmowi wystarczającą ilość tlenu.
Ilustracja: Joshua Seong. © Verywell, 2017.Cel intubacji
W przypadku znieczulenia ogólnego wymagana jest intubacja. Leki znieczulające paraliżują mięśnie ciała, w tym przeponę, co uniemożliwia oddychanie bez respiratora.
Większość pacjentów jest ekstubowana, co oznacza, że rurka do oddychania jest usuwana natychmiast po operacji. Jeśli pacjent jest bardzo chory lub ma trudności z samodzielnym oddychaniem, może pozostawać na respiratorze przez dłuższy czas.
Po większości zabiegów podaje się lek, który odwraca skutki znieczulenia, co pozwala pacjentowi szybko się obudzić i rozpocząć samodzielne oddychanie.
W przypadku niektórych zabiegów, takich jak zabiegi na otwartym sercu, pacjent nie podaje leku odwracającego znieczulenie i sam się powoli budzi. Tacy pacjenci będą musieli pozostać przy respiratorze, dopóki nie obudzą się na tyle, aby chronić swoje drogi oddechowe i samodzielnie oddychać.
Intubację wykonuje się również w przypadku niewydolności oddechowej. Istnieje wiele powodów, dla których pacjent może być zbyt chory, aby samodzielnie oddychać. Mogą mieć uraz płuc, mogą mieć ciężkie zapalenie płuc lub problemy z oddychaniem, takie jak POChP.
Jeśli pacjent nie jest w stanie samodzielnie pobrać wystarczającej ilości tlenu, może być potrzebny respirator, dopóki nie odzyska siły wystarczającej do oddychania bez pomocy.
Ryzyko intubacji
Podczas gdy większość operacji wiąże się z bardzo niskim ryzykiem, a intubacja jest równie niskim ryzykiem, istnieją pewne potencjalne problemy, które mogą się pojawić, zwłaszcza gdy pacjent musi pozostać na respiratorze przez dłuższy czas. Typowe zagrożenia obejmują:
- Uraz zębów, ust, języka i / lub krtani
- Przypadkowa intubacja w przełyku (rurce pokarmowej) zamiast tchawicy (rurka powietrzna)
- Uraz tchawicy
- Krwawienie
- Niemożność odłączenia od respiratora, wymagająca tracheostomii.
- Zasysanie (wdychanie) wymiocin, śliny lub innych płynów podczas intubacji
- Zapalenie płuc, jeśli wystąpi aspiracja
- Ból gardła
- Chrypka
- Erozja tkanek miękkich (z przedłużoną intubacją)
Zespół medyczny oceni te potencjalne zagrożenia i będzie ich świadomy, a także zrobi wszystko, co w ich mocy, aby im zaradzić.
Procedura intubacji
Przed intubacją pacjent jest zwykle uspokojony lub nieprzytomny z powodu choroby lub urazu, co pozwala na rozluźnienie ust i dróg oddechowych. Pacjent zazwyczaj leży płasko na plecach, a osoba wkładająca rurkę stoi u wezgłowia łóżka, patrząc na stopy pacjenta.
Usta pacjenta są delikatnie otwierane i za pomocą oświetlonego instrumentu, aby odsłonić język i zapalić gardło, rurkę delikatnie wprowadza się do gardła i wprowadza do dróg oddechowych.
Wokół rurki znajduje się mały balonik, który jest nadmuchiwany, aby utrzymać rurkę na miejscu i zapobiec ucieczce powietrza. Po nadmuchaniu tego balonu rurkę należy bezpiecznie umieścić w drogach oddechowych i zawiązać lub przykleić taśmą do ust.
Pomyślne umieszczenie jest najpierw sprawdzane przez przesłuchanie płuc stetoskopem i często weryfikowane za pomocą prześwietlenia klatki piersiowej. W terenie lub na sali operacyjnej urządzenie mierzące poziom dwutlenku węgla - który byłby obecny tylko wtedy, gdyby rurka znajdowała się w płucach, a nie w przełyku - służy do potwierdzenia, że został umieszczony prawidłowo.
Martwisz się o nowego koronawirusa? Dowiedz się o COVID-19, w tym o objawach i sposobie diagnozowania.
Intubacja nosa
W niektórych przypadkach, jeśli usta lub gardło są operowane lub zostały zranione, rurkę do oddychania wprowadza się przez nos zamiast przez usta, co nazywa się intubacją nosa.
Rurka nosowo-tchawiczna (NT) jest wprowadzana do nosa, w dół gardła i do górnych dróg oddechowych. Ma to na celu utrzymanie pustych ust i umożliwienie wykonania operacji.
Ten rodzaj intubacji jest mniej powszechny, ponieważ zwykle łatwiej jest wykonać intubację przy użyciu większego otworu ustnego, a także dlatego, że w większości przypadków nie jest to konieczne.
Intubacja pediatryczna
Proces intubacji przebiega tak samo u dorosłych, jak iu dzieci, z wyjątkiem wielkości sprzętu używanego podczas tego procesu. Małe dziecko wymaga znacznie mniejszej rurki niż osoba dorosła, a umieszczenie rurki może wymagać większej precyzji, ponieważ drogi oddechowe są o wiele mniejsze.
W niektórych przypadkach w celu ułatwienia intubacji stosuje się celownik światłowodowy, narzędzie, które pozwala osobie wkładającej rurkę do oddychania obserwować proces na monitorze.
Właściwy proces zakładania zgłębnika jest zasadniczo taki sam dla dorosłych, jak dla starszych dzieci, ale w przypadku noworodków i niemowląt preferowana jest intubacja nosowa.Przygotowanie dziecka do operacji przebiega zupełnie inaczej niż u dorosłych.
Podczas gdy dorosły może mieć pytania dotyczące zakresu ubezpieczenia, ryzyka, świadczeń i czasu powrotu do zdrowia, dziecko będzie wymagało innego wyjaśnienia procesu, który ma nastąpić. Zapewnienie jest konieczne, a przygotowanie emocjonalne do zabiegu będzie się różnić w zależności od wieku pacjenta.
Karmienie podczas intubacji
Pacjent, który będzie podłączony do respiratora podczas zabiegu, a następnie ekstubowany po zakończeniu zabiegu, nie będzie wymagał karmienia, ale może otrzymywać płyny przez IV. Jeśli oczekuje się, że pacjent będzie zależny od respiratora przez dwa lub więcej dni, karmienie zwykle rozpoczyna się dzień lub dwa po intubacji.
Podczas intubacji nie można przyjmować pokarmu ani płynów doustnie, a przynajmniej nie w sposób typowy dla gryzienia, żucia, a następnie połykania.
Aby umożliwić bezpieczne przyjmowanie pokarmu, leków i płynów doustnie, do gardła i żołądka wprowadza się rurkę. Zgłębnik ten nazywany jest ustno-żołądkowym (OG), gdy jest wprowadzany do ust lub sondą nosowo-żołądkową (NG), gdy jest wprowadzany do nosa i do gardła. Leki, płyny i karmienie przez zgłębnik są następnie przepychane przez zgłębnik do żołądka za pomocą dużej strzykawki lub pompy.
W przypadku innych pacjentów należy podać dożylnie pożywienie, płyny i leki. Żywienie dożylne, zwane TPA lub całkowite żywienie pozajelitowe, dostarcza składników odżywczych i kalorii bezpośrednio do krwiobiegu w postaci płynnej. Tego typu karmienia zwykle unika się, chyba że jest to absolutnie konieczne, ponieważ pokarm najlepiej wchłania się przez jelita.
Tymczasowe i stałe umieszczanie rurek do karmieniaZdejmowanie węża oddechowego
Rurkę znacznie łatwiej jest wyjąć niż założyć. Kiedy nadejdzie czas na wyjęcie rurki. najpierw należy usunąć opaski lub taśmę, które utrzymują go na miejscu. Następnie balon, który utrzymuje rurkę w drogach oddechowych, zostaje opróżniony, aby można było delikatnie wyciągnąć rurkę. Po wyjęciu rurki pacjent będzie musiał samodzielnie oddychać.
Nie intubować / nie reanimować
Niektórzy pacjenci wyrażają swoje życzenia za pomocą zaawansowanej dyrektywy, dokumentu, który jasno określa ich życzenia dotyczące ich opieki zdrowotnej. Niektórzy pacjenci wybierają opcję „nie intubuj”, co oznacza, że nie chcą być umieszczani na respiratorze w celu przedłużenia życia. „Nie reanimować” oznacza, że pacjent rezygnuje z resuscytacji.
Pacjent ma kontrolę nad tym wyborem, więc może tymczasowo zmienić ten wybór, aby móc poddać się operacji wymagającej respiratora. Ale jest to wiążący dokument prawny, którego inni nie mogą zmienić w normalnych okolicznościach.
Słowo od Verywell
Konieczność intubacji i umieszczenia na respiratorze jest powszechna w przypadku znieczulenia ogólnego, co oznacza, że większość operacji wymaga tego rodzaju opieki. Chociaż korzystanie z respiratora jest przerażające, większość pacjentów chirurgicznych oddycha samodzielnie w ciągu kilku minut od zakończenia operacji.
Jeśli obawiasz się korzystania z respiratora podczas operacji, przedyskutuj swoje obawy z chirurgiem lub osobą wykonującą znieczulenie.
Co zrobić, jeśli boli cię gardło po operacji
-support-groups-of-2021.jpg)
