Przegląd operacji zamrożonego ramienia

Zamarznięty bark może być bolesnym stanem, zwanym również adhezyjnym zapaleniem torebki stawowej. Pacjenci z zamarzniętym ramieniem mają trudności z wykonywaniem nawet prostych ruchów stawu. Typowe objawy zamrożonego barku to ból podczas poruszania ramieniem, nawet przy prostych czynnościach, takich jak mycie włosów, zapinanie pasów bezpieczeństwa lub zapinanie stanika. Stan ten jest spowodowany bliznowaceniem torebki barkowej, wyściółki stawu barkowego.

Leczenie zamarzniętego barku prawie zawsze kończy się sukcesem w przypadku zabiegów niechirurgicznych. Powrót do zdrowia może zająć miesiące, a nawet lata. W rzadkich przypadkach pacjentów, którzy wypróbowali te metody w celu poprawy ruchomości barku i nadal odczuwają ból i sztywność, można rozważyć operację zamrożonego barku.

Chirurgia zamrożonego ramienia

Zwykłe chirurgiczne leczenie zamrożonego barku nazywa się artroskopowym uwolnieniem torebki, jak sama nazwa wskazuje, jest to artroskopowa operacja barku, w której do stawu barkowego wprowadza się małą kamerę. Poprzez inne małe nacięcia można również wprowadzić małe narzędzia w celu leczenia problemu.

W przypadku zamarzniętego barku problemem jest ciasna i pogrubiona torebka barku, dlatego leczenie, które ma na celu rozwiązanie tego problemu, polega na przecięciu ciasnej torebki, aby zapewnić stawowi większą swobodę ruchów. Wprowadza się narzędzia, aby uwolnić kapsułkę otaczającą gniazdo barku.

Najważniejszym aspektem uwalniania artroskopowego jest zapewnienie utrzymania jakiejkolwiek poprawy ruchomości barku po operacji. Czasami pacjenci mają specjalnie szynowane ramię, aby utrzymać rozciągniętą torebkę barku. Częściej fizjoterapia rozpocznie się natychmiast po operacji, aby upewnić się, że tkanka blizny nie zacznie się ponownie tworzyć wokół stawu.

Alternatywy dla uwolnienia artroskopowego

• Leczenie niechirurgiczne: Większość pacjentów próbowała leczenia niechirurgicznego zamrożonego barku przed rozważeniem jakichkolwiek metod leczenia inwazyjnego. Jednak wielu pacjentów nie zdaje sobie sprawy, jak długo może utrzymywać się zamrożony bark oraz z faktu, że leczenie niechirurgiczne może zająć od 12 do 18 miesięcy, zanim objawy ustąpią. Dlatego większość chirurgów nie uważa, że ​​leczenie niechirurgiczne zawiodło, chyba że próbowano ich przez wiele miesięcy.
• Manipulacja w znieczuleniu: Wykonywana rzadziej od czasu, gdy opcje leczenia artroskopowego stały się powszechne, manipulacja pod znieczuleniem (MUA) to zasadniczo pasywne rozciąganie ramienia podczas snu. Zaletą jest uzyskanie znacznie lepszego rozciągnięcia torebki stawowej, ale są możliwe komplikacje. Po tej procedurze może wystąpić ból, a przy zbyt silnym naciskaniu kości mogą się złamać lub rozerwać pod wpływem nadmiernej siły. Często MUA wykonuje się w połączeniu z artroskopowym uwolnieniem torebki.
• Otwarte uwolnienie torebkowe: Otwarte uwolnienie torebkowe jest znacznie rzadziej wykonywaną procedurą chirurgiczną, teraz, gdy leczenie artroskopowe jest powszechne. Podobnie jak w przypadku zabiegu artroskopowego torebka barku jest dzielona, ​​w tym przypadku chirurg wykonuje otwarte nacięcie, aby zajrzeć do wnętrza barku. Uważa się, że chirurgia artroskopowa jest lepsza, ponieważ powoduje mniejszy ból, jest mniej inwazyjna i umożliwia pełniejszy dostęp do stawu barkowego.

Powrót do zdrowia po artroskopowym uwolnieniu torebkowym

Podczas gdy artroskopowe uwolnienie torebki może być bardzo pomocne w uzyskaniu ruchomości barku, kluczem jest upewnienie się, że wszystkie zabiegi zostały wyczerpane przed operacją i utrzymanie poprawy ruchu po operacji. Z powodu bólu związanego z zabiegiem chirurgicznym kuszące jest ograniczenie ruchów barku po uwolnieniu chirurgicznym, ale może to prowadzić do nawrotu pierwotnego problemu.

Jak wspomniano, niektórzy chirurdzy specjalnie szynują ramię, aby utrzymać je w pozycji rozciągniętej, a inni rozpoczynają natychmiastowy ruch i terapię po operacji, starając się utrzymać poprawę ruchu barku.

Istnieją możliwe powikłania operacji i przed rozważeniem jakiejkolwiek operacji należy je omówić i zrozumieć. Jak wspomniano, niektórzy chirurdzy specjalnie szynują ramię, aby utrzymać je w pozycji rozciągniętej, a inni rozpoczynają natychmiastowy ruch i terapię po operacji, starając się utrzymać poprawę ruchu barku.

Najczęstszym powikłaniem związanym z każdym zabiegiem barku w przypadku zamrożonego barku jest możliwość utrzymywania się lub nawet nasilania objawów. Zabieg chirurgiczny może spowodować powstanie blizny i może spowodować, że objawy zamrożonego barku, w tym ból i sztywność, będą gorsze niż przed operacją. Rozpoczęcie fizjoterapii bezpośrednio po operacji może pomóc w utrzymaniu, a ostatecznie poprawie sprawności ruchowej uzyskanej w czasie operacji. Inne zagrożenia obejmują infekcje i urazy nerwów lub chrząstek.

Może dojść do urazu chrząstki i nerwów, ponieważ można zmienić anatomię zamarzniętego barku. Ponieważ torebka naramienna jest tak ciasna od zamrożonego barku, uzyskanie dobrego dostępu i wizualizacji podczas operacji może być trudne.

Całkowity powrót do zdrowia po operacji może trwać trzy miesiące lub dłużej, a leczenie mające na celu utrzymanie ruchu barku podczas tego procesu ma kluczowe znaczenie. Większość osób poddawanych tego typu zabiegom chirurgicznym będzie pracować z fizjoterapeutą trzy lub więcej razy w tygodniu, szczególnie we wczesnych fazach powrotu do zdrowia. Ponadto wykonywanie czynności terapeutycznych w ruchu będzie musiało być wykonywane kilka razy dziennie. Ważne jest, aby być przygotowanym na poświęcenie dużej ilości czasu na regenerację, aby Twój wynik był jak najlepszy!

Słowo od Verywell

Chirurgia jest rzadko stosowana w leczeniu zamrożonego barku, ponieważ prawie wszystkie przypadki można rozwiązać bez operacji. Jeśli jednak długotrwałe leczenie niechirurgiczne nie prowadzi do złagodzenia objawów, można rozważyć operację jako opcję.

Najbardziej krytycznym aspektem każdego rodzaju operacji stosowanej w leczeniu zamrożonego barku jest zapewnienie ruchu ramienia tak szybko, jak to możliwe po operacji, aby chronić wszelkie zyski w zakresie ruchomości i zapobiec tworzeniu się nowej tkanki bliznowatej w stawie barkowym.