Rak kości: przyczyny i czynniki ryzyka

Kiedy rak atakuje kości, najczęściej jest to spowodowane rakiem innym niż kości, który rozpoczął się w innym miejscu ciała i rozprzestrzenił lub dał przerzuty do kości. W przeciwieństwie do tego, skupiamy się tutaj na tych nowotworach, które zaczynają się w kościach, zwanych również pierwotnymi rakami kości.

Pierwotny rak kości to w rzeczywistości szeroka kategoria, na którą składa się wiele różnych typów nowotworów, z których niektóre są bardzo rzadkie; jednak wśród nich do najczęstszych należą kostniakomięsak, chrzęstniakomięsak i mięsak Ewinga.

Znane przyczyny

Chociaż przyczyny raka kości nie są dokładnie znane, wiadomo, że zmiany w DNA komórek rakowych są ważne. W większości przypadków zmiany te zdarzają się przypadkowo i nie są przenoszone z rodziców na dzieci.

Naukowcy zbadali wzorce rozwoju, aby spróbować zrozumieć związane z tym czynniki ryzyka. Osteosarcoma jest trzecim najczęstszym typem nowotworu złośliwego, który atakuje kości u nastolatków, poprzedzony jedynie białaczką i chłoniakiem. Chondrosarcoma jest również powszechnym pierwotnym rakiem kości, ale występuje częściej u dorosłych niż u dzieci i młodzieży, a średni wiek w chwili rozpoznania wynosi 51 lat.Mięsak Ewinga jest najczęściej rozpoznawany u nastolatków, a średni wiek rozpoznania to 15 lat.

Profil ryzyka osteosarcoma

Osteosarcoma jest ogólnie najczęstszym pierwotnym rakiem kości. Istnieje kilka specyficznych warunków, które zwiększają szanse na ich rozwój. Osoby z rzadkim guzem oka zwanym dziedzicznym siatkówczakiem mają zwiększone ryzyko rozwoju kostniakomięsaka. Ponadto ci, którzy wcześniej byli leczeni z powodu raka za pomocą radioterapii i chemioterapii, mają zwiększone ryzyko rozwoju kostniakomięsaka w późniejszym życiu.

Nawiasem mówiąc, większość lekarzy zgadza się, że złamane i zranione kości oraz urazy sportowe nie powodują kostniakomięsaka. Jednak takie urazy mogą spowodować, że istniejący już kostniakomięsak lub inny guz kości zostanie zgłoszony do lekarza.

Tak więc zdecydowanie istnieje związek między tymi dwoma - po prostu uraz mechaniczny nie wydaje się powodować kostniakomięsaka.

Czynniki ryzyka związane z wiekiem, płcią i etnicznością

Osteosarcoma dotyka przede wszystkim dwie grupy szczytowe wieku - pierwszy szczyt występuje u nastolatków, a drugi u osób starszych.

• U starszych pacjentów kostniakomięsak zwykle powstaje z powodu nieprawidłowej kości, na przykład dotkniętej długotrwałą chorobą kości (na przykład chorobą Pageta).
• Wśród młodszych osób osteosarcoma występuje niezwykle rzadko przed ukończeniem piątego roku życia, aszczytw rzeczywistości występuje podczas zrywu wzrostu u nastolatków. Średnio reprezentatywny „standardowy wiek” kostniakomięsaka w młodszej populacji to 16 lat dla dziewcząt i 18 lat dla chłopców.

Osteosarcoma występuje stosunkowo rzadko w porównaniu z innymi nowotworami; szacuje się, że w Stanach Zjednoczonych każdego roku diagnozuje się kostniakomięsaka tylko u około 400 osób w wieku poniżej 20 lat. Większość badań dotyka chłopców częściej, a częstość występowania wśród młodzieży pochodzenia afrykańskiego jest nieco wyższa niż u osób rasy białej.

Czynniki ryzyka dotyczące młodszych osób

• Obecność niektórych rzadkich genetycznych zespołów nowotworowych
• Wiek od 10 do 30 lat
• Wysoka wysokość
• Płeć męska
• Rasa afroamerykańska
• Obecność niektórych chorób kości

Czynniki ryzyka dotyczące starszych osób

Niektóre choroby kości, takie jak choroba Pageta, szczególnie w czasie, są związane ze zwiększonym ryzykiem osteosarcoma. Mimo to, bezwzględne ryzyko jest niskie, a tylko u około jednego procenta osób z chorobą Pageta kiedykolwiek rozwija się kostniakomięsak.

Ekspozycja na promieniowanie jest dobrze udokumentowanym czynnikiem ryzyka, a ponieważ odstęp między napromienianiem w przypadku raka a pojawieniem się kostniakomięsaka jest zwykle dłuższy (na przykład 10 lat lub więcej), jest to często najbardziej istotne dla starszych grup wiekowych.

Predyspozycje genetyczne

Do zespołów genetycznych predysponujących do kostniakomięsaka należą:

• Zespół Blooma
• Niedokrwistość Diamond-Blackfan
• Zespół Li-Fraumeni
• choroba Pageta
• Siatkówczak
• Zespół Rothmunda-Thomsona (zwany również poikilodermą wrodzoną)
• Zespół Wernera
• Uważa się, że utrata funkcji genów supresorowych nowotworów p53 i siatkówczaka odgrywa ważną rolę w rozwoju kostniakomięsaka.

Chociaż mutacje genu p53 i genu siatkówczaka w linii zarodkowej (jaja i nasienie) są rzadkie, geny te są zmienione w większości próbek guzów kostniakomięsaka, więc istnieje związek z rozwojem kostniakomięsaka. Mutacje zarodkowe w genie p53 mogą prowadzić do wysokiego ryzyka rozwoju nowotworów złośliwych, w tym kostniakomięsaka, który został opisany jako zespół Li-Fraumeni.

Chociaż zmiany w genach supresorowych nowotworów i onkogenach są konieczne do wytworzenia kostniakomięsaków, nie jest jasne, które z tych zdarzeń zachodzi jako pierwsze i dlaczego i jak się pojawiają.

Osteosarcomas u osób z chorobą Pageta

Istnieje rzadka podgrupa kostniakomięsaków o bardzo złym rokowaniu. Guzy występują zwykle u osób w wieku powyżej 60 lat. Guzy są duże w momencie ich pojawienia się i mają tendencję do niszczenia, przez co trudno jest uzyskać pełną resekcję chirurgiczną (usunięcie), a na początku często występują przerzuty do płuc.

Profil ryzyka dotyczy starszej grupy wiekowej. Rozwijają się u około jednego procenta osób z chorobą Pageta, zwykle gdy dotyczy to wielu kości. Guzy występują zwykle w kości biodrowej, kości udowej w pobliżu bioder oraz w kości ramienia w pobliżu stawu barkowego; są trudne do leczenia operacyjnego, głównie ze względu na wiek pacjenta i wielkość guza.

Czasami konieczna jest amputacja, zwłaszcza gdy kość pęka z powodu raka, co jest częstym zjawiskiem.

Kostniakomięsaki okostnej i okostnej

Są to podzbiory, które są tak nazwane ze względu na ich lokalizację w kości; są to zwykle mniej agresywne kostniakomięsaki, które powstają na powierzchni kości w połączeniu z warstwą tkanki otaczającej kość lub okostną. Rzadko wnikają do wewnętrznych części kości i rzadko stają się wysoce złośliwymi kostniakomięsakami.

Profil ryzyka dla kostniakomięsaka okostnego różni się od klasycznego kostniakomięsaka: występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn, najczęściej występuje w grupie wiekowej 20-40 lat i zwykle pojawia się w tylnej części kości udowej, w pobliżu stawu kolanowego chociaż może to dotyczyć dowolnej kości w szkielecie.

Prognozy wyższego ryzyka

Czynniki ryzyka zostały powiązane z lepszymi i gorszymi rokowaniami, ale niestety te same czynniki nie były na ogół pomocne w identyfikacji pacjentów, którzy mogliby odnieść korzyści z bardziej intensywnych lub mniej intensywnych schematów terapeutycznych przy zachowaniu doskonałych wyników. Czynniki, o których wiadomo, że wpływają na wyniki, obejmują następujące.

Pierwotne miejsce guza

W przypadku guzów, które tworzą się w ramionach i nogach, te, które są dalej od rdzenia ciała lub tułowia, mają lepsze rokowanie.

Nowotwory pierwotne, które tworzą się w czaszce i kręgosłupie, są związane z największym ryzykiem progresji i śmierci, głównie dlatego, że w tych lokalizacjach trudniej jest uzyskać całkowite chirurgiczne usunięcie raka.

Kostniakomięsaki głowy i szyi w okolicy szczęki i jamy ustnej mają lepsze rokowanie niż inne pierwotne miejsca w okolicy głowy i szyi, prawdopodobnie dlatego, że wcześniej zwrócono na nie uwagę.

Kostniakomięsaki kości biodrowej stanowią siedem do dziewięciu procent wszystkich kostniakomięsaków; wskaźniki przeżycia dla pacjentów wynoszą od 20 do 47 procent.

Pacjenci z wieloogniskowym kostniakomięsakiem (definiowanym jako liczne zmiany kostne bez wyraźnego guza pierwotnego) mają wyjątkowo złe rokowanie.

Choroba zlokalizowana a przerzutowa

Pacjenci z chorobą zlokalizowaną (bez rozprzestrzeniania się na odległe obszary) mają znacznie lepsze rokowanie niż pacjenci z chorobą przerzutową. Aż 20 procent pacjentów będzie miało przerzuty wykrywalne na skanach w momencie diagnozy, przy czym płuco jest najczęstszym miejscem. Wydaje się, że rokowanie u pacjentów z przerzutami zależy głównie od lokalizacji przerzutów, liczby przerzutów i zabiegów chirurgicznych. resekcyjność choroby przerzutowej.

W przypadku osób z chorobą przerzutową rokowanie wydaje się być lepsze przy mniejszej liczbie przerzutów do płuc i gdy choroba rozprzestrzeniła się tylko do jednego płuca, a nie do obu płuc.

Martwica guza po chemioterapii

Martwica guza odnosi się tutaj do tkanki rakowej, która „obumarła” w wyniku leczenia.

Po chemioterapii i operacji patolog ocenia martwicę guza w usuniętym guzie. Pacjenci z co najmniej 90% martwicą guza pierwotnego po chemioterapii mają lepsze rokowanie niż pacjenci z mniejszą martwicą.

Jednak naukowcy zauważają, że mniejsza martwica nie powinna być interpretowana jako oznaczająca, że ​​chemioterapia była nieskuteczna; wskaźniki wyleczenia pacjentów z niewielką lub żadną martwicą po chemioterapii indukcyjnej są znacznie wyższe niż wskaźniki wyleczenia pacjentów, którzy nie otrzymują chemioterapii.

Profil ryzyka chondrosarcoma

Jest to złośliwy guz komórek wytwarzających chrząstkę i stanowi około 40 procent wszystkich pierwotnych guzów kości. Chondrosarcoma może powstać samoistnie lub wtórnie, w tzw. „Złośliwej degeneracji” łagodnych guzów (takich jak osteochondroma lub łagodny enchondroma). Czynniki ryzyka obejmują:

• Wiek: Zwykle występuje u osób powyżej 40 roku życia; jednak występuje również w młodszej grupie wiekowej, a kiedy już się pojawia, ma skłonność do wyższego stopnia złośliwości zdolnej do przerzutów.
• Płeć: Występuje z prawie taką samą częstotliwością u obu płci.
• Lokalizacja: może wystąpić w każdej kości, ale istnieje tendencja do rozwoju w kości biodrowej i udowej. Chondrosarcoma może pojawić się w innych płaskich kościach, takich jak łopatka, żebra i czaszka.
• Genetyka: Zespół wielu egzostoz (czasami nazywany zespołem wielu osteochondrom) jest chorobą dziedziczną, która powoduje wiele guzków na kościach, głównie chrząstki. Egzostozy mogą być bolesne i prowadzić do deformacji kości i / lub złamań. Zaburzenie jest genetyczne (spowodowane mutacją w jednym z 3 genów EXT1, EXT2 lub EXT3), a pacjenci z tym schorzeniem mają zwiększone ryzyko chrzęstniakomięsaka.
• Inne łagodne guzy: Enchondroma to łagodny guz chrząstki wrastający w kości. Osoby, u których występuje wiele z tych guzów, cierpią na stan zwany mnogim enchondromatozą. Mają również zwiększone ryzyko rozwoju chrzęstniakomięsaka.

Profil ryzyka mięsaka Ewinga

To występuje znacznie częściej wśród rasy białej (nielatynoskiej lub latynoskiej), rzadziej wśród Amerykanów pochodzenia azjatyckiego i niezwykle rzadkich wśród Afroamerykanów. Guzy Ewinga mogą wystąpić w każdym wieku, ale najczęściej występują u nastolatków i rzadziej występują u młodych dorośli i małe dzieci. Są rzadkie u osób starszych.

Prawie wszystkie komórki nowotworowe Ewinga mają zmiany, które obejmują gen EWS, który znajduje się na chromosomie 22. Aktywacja genu EWS prowadzi do przerostu komórek i rozwoju tego raka, ale dokładny sposób, w jaki to się dzieje, nie jest jeszcze znany jasny.