Co to jest zespół DiGeorge?

Zespół DiGeorge'a to rzadkie zaburzenie genetyczne spowodowane brakiem niewielkiej części chromosomu 22.Objawy zespołu DiGeorge mogą różnić się zarówno stopniem nasilenia, jak i typami. Niektóre objawy mogą być widoczne po urodzeniu, takie jak rozszczep podniebienia lub wrodzona wada serca, podczas gdy inne można zauważyć dopiero w późniejszym dzieciństwie.

W przeciwieństwie do innych zaburzeń związanych z chromosomem 22 (takich jak zespół Emanuela i trisomia 22), dzieci urodzone z zespołem DiGeorge mogą nie mieć charakterystycznych rysów twarzy po urodzeniu. W związku z tym zaburzenie można zdiagnozować tylko wtedy, gdy istnieją oczywiste opóźnienia rozwojowe, problemy z oddychaniem lub problemy z sercem wystąpią w późniejszym życiu.

Chociaż nie ma lekarstwa na zespół DiGeorge'a, istnieją różne metody leczenia, które mogą pomóc w radzeniu sobie z objawami. Podczas leczenia oczekiwana długość życia może być normalna. W zależności od ciężkości zaburzenia, niektóre dzieci będą mogły uczęszczać do zwykłej szkoły i mieć własne dzieci.

Objawy

Cechy zespołu DiGeorge mogą się znacznie różnić, nawet wśród członków rodziny, u których zdiagnozowano to zaburzenie. Typowe oznaki i objawy obejmują:

• Wrodzone wady serca (takie jak szmery serca, niedomykalność aorty, wada przegrody międzykomorowej i tetralogia Fallota)
• Sinica (niebieskawa skóra z powodu słabego krążenia krwi)
• Rozszczep podniebienia lub wargi
• Hiperteloryzm oczodołu (oczy szeroko rozstawione)
• Szczeliny powiekowe (zwężone powieki)
• Micrognathia (niedorozwinięty podbródek)
• Nisko osadzone uszy
• Szeroki nos
• Trudności w karmieniu i niepowodzenie w rozwoju
• Opóźniony wzrost i kamienie milowe rozwoju
• Niski wzrost
• Wady rozwojowe szkieletu
• Trudności w uczeniu się (w tym ADHD lub zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi i zachowania podobne do autyzmu)
• Opóźnienia językowe i problemy z mową (w tym mowa nosowa)
• Niska czynność przytarczyc prowadząca do ostrej hipokalcemii (niskiego poziomu wapnia)
• Dysfunkcja nerek
• Utrata słuchu
• Drgawki

Ponieważ zespół DiGeorge często atakuje grasicę, w której wytwarzane są komórki odpornościowe (znane jako limfocyty T), osoby z tym zaburzeniem często mają słabą funkcję odpornościową i są podatne na częste, ciężkie infekcje. To również stawia je w grupie większego ryzyka chorób autoimmunologicznych, w tym reumatoidalnego zapalenia stawów, choroby Grave'a i autoimmunologicznej niedokrwistości hemolitycznej.

Jeśli chodzi o funkcjonowanie poznawcze, dzieci z zespołem DiGeorge mają zwykle IQ poniżej normalnego, ale często mogą uczęszczać na zwykłe zajęcia szkolne lub specjalne.

Jako dorośli ludzie z DiGeorge są narażeni na zwiększone ryzyko problemów psychiatrycznych, przy czym 40% ma objawy psychotyczne lub schizofrenię.

Przyczyny

Zespół DiGeorge, dokładniej znany jako zespół delecji 22q11.2, jest spowodowany brakiem części chromosomu 22 (znanych jako geny).

Każdy ma dwie kopie chromosomu 22, po jednej odziedziczonej od każdego z rodziców. W przypadku zespołu DiGeorge zniknie od 30 do 40 genów.

Zakres i nasilenie objawów w dużej mierze zależą od typów usuniętych genów.

Zespół DiGeorge jest klasyfikowany jako zaburzenie autosomalne dominujące, co oznacza, że ​​tylko jeden z dwóch chromosomów musi zostać dotknięty, aby wystąpiły objawy. W około 90% przypadków delecja nastąpi spontanicznie we wczesnych stadiach rozwoju płodu, około 10% zostanie odziedziczone z materiału genetycznego matki lub ojca.

Zespół DiGeorge występuje rzadko i dotyka tylko jedno na 4000 dzieci. Prawdopodobieństwo, że osoba z zespołem DiGeorge urodzi chore dziecko, wynosi 50% w przypadku każdej ciąży. Podczas gdy niektórzy ludzie są dotknięci tylko umiarkowanie, prawie każdy z zespołem DiGeorge będzie wymagał leczenia ze strony różnych specjalistów medycznych.

Diagnoza

Zespół DiGeorge'a jest zwykle diagnozowany zaraz po urodzeniu lub wkrótce po urodzeniu na podstawie objawów przedmiotowych i podmiotowych zaburzenia. Następnie można przeprowadzić testy genetyczne w celu potwierdzenia delecji na chromosomie 22.

U niektórych dzieci wszystkie klasyczne cechy zespołu DiGeorge będą widoczne już po urodzeniu. W innych prezentacja może być subtelna i zostać ujęta tylko wtedy, gdy upośledzenie fizyczne lub rozwojowe stanie się oczywiste.

Ze względu na zmienność objawów konieczne jest wykonanie badań genetycznych w celu potwierdzenia rozpoznania. Może to być trudne, ponieważ wzór delecji często może być tak różny, nawet między członkami rodziny. Najbardziej wiarygodne formy testów genetycznych obejmują:

• Fluorescencjain situ hybrydyzacja (FISH), w której czynnik fluorescencyjny wiąże się z chromosomem, aby pomóc zidentyfikować jego sekwencję genetyczną.
• Ilościowa reakcja łańcuchowa polimerazy (qPCR), która wzmacnia liczbę chromosomów i ocenia ich sekwencję przy użyciu radioaktywnych środków wiążących.
• Multipleksowy test amplifikacji sondy zależnej od ligacji (MLPA), nowsza odmiana PCR.

Testy dotyczą określonej części chromosomu 22, zwanej pozycją 22q11.2. Wymagają jedynie próbki krwi i są dokładne w 95%. Wyniki badań są zwykle zwracane w ciągu trzech do 14 dni.

Do badań przesiewowych prenatalnych lub poporodowych można zastosować inne testy, w tym hybrydyzację genomową porównawczą macierzy (macierz-CGH), test, który może skanować cały genom komórek płodowych i dostarczać wyniki w ciągu pięciu dni.

Leczenie

Nie ma lekarstwa na zespół DiGeorge'a, istnieją jednak dostępne metody leczenia różnych aspektów tej choroby. Kluczem jest zidentyfikowanie i zajęcie się każdym objawem pod opieką lekarza koordynującego.

Zespół opiekuńczy może obejmować specjalistów medycyny matczynej i płodowej, pediatrii, kardiochirurgii, zaburzeń uczenia się, endokrynologii, immunologii, patologii mowy i audiologii. Genetyk i doradca genetyczny to kluczowi członkowie zespołu.

W zależności od objawowej postaci choroby, można przepisać różne metody leczenia następujących schorzeń:

• Wady serca najczęściej leczy się operacyjnie zaraz po urodzeniu, aby naprawić serce i skorygować problemy z krążeniem.
• Rozszczep podniebienia można zwykle naprawić chirurgicznie.
• Problemy z przytarczycami są zwykle leczone przez całe życie suplementami wapnia i witaminy D w celu wyrównania niedoborów żywieniowych.
• Łagodne dysfunkcje grasicy można zwykle rozwiązać, szczepiąc dzieci przeciwko wielu chorobom, z którymi ich układ odpornościowy będzie w stanie zwalczyć. Często przepisuje się antybiotyki.
• Ciężka dysfunkcja grasicy, w której upośledzenie jest poważne lub całkowicie brakuje grasicy, może wymagać przeszczepu grasicy lub szpiku kostnego.
• Problemy rozwojowe dziecka wymagają multidyscyplinarnego podejścia, często obejmującego terapię logopedyczną, edukację specjalną, terapię zajęciową i terapię rozwojową.
• Problemy ze zdrowiem psychicznym mogą wymagać terapii i leków farmaceutycznych w leczeniu chorób, takich jak ADHD, depresja, zaburzenia ze spektrum autyzmu i schizofrenia.

Perspektywa leczenia może się różnić w zależności od nasilenia objawów; nie ma jednej ścieżki choroby ani oczekiwanego wyniku.

Jednak wiele charakterystycznych objawów ustępuje z czasem lub staje się możliwych do opanowania przy zastosowaniu odpowiedniego leczenia. Inne, szczególnie problemy ze zdrowiem psychicznym, mogą się rozwijać i pogarszać z czasem - szczególnie te związane z psychozą i schizofrenią. Wczesna identyfikacja i interwencja mogą znacznie zmniejszyć wpływ tych warunków.

W przeciwieństwie do niektórych zaburzeń związanych z delecjami chromosomów, zespół DiGeorge nie jest nieodłącznie związany ze skróceniem życia. Wiele osób może żyć długo i zdrowo, a nawet mieć dzieci.

Zapobieganie

Zespół DiGeorge jest heterozygotycznym zaburzeniem chromosomalnym, co oznacza, że ​​jest spowodowany delecją genów, w których brakuje tylko jednej z dwóch kopii chromosomu 22. Nie jest znany przypadek, w którym dotyczy to obu kopii (stan określany jako homozygotyczność).

Jedynym sposobem zapobiegania zespołowi DiGeorge'a jest zapobieganie przeniesieniu mutacji chromosomalnej na dziecko.

Biorąc pod uwagę, że tylko około 10% przypadków jest bezpośrednio związanych z dziedziczeniem rodzinnym, jest to trudniejsze niż się wydaje.

W związku z tym wysiłki koncentrują się w mniejszym stopniu na profilaktyce pierwotnej (zapobieganie chorobie, zanim ona wystąpi), a bardziej na profilaktyce wtórnej (zapobieganie objawom i powikłaniom po rozpoznaniu choroby). W tym celu zaleca się wykonanie badań genetycznych rodzicom, u których u dziecka zdiagnozowano zespół DiGeorge.

Ogólnie rzecz biorąc, cięższe choroby serca, przytarczyc i grasicy obserwuje się u dzieci, u których krewny ma delecję 22q11.2.

Korona

Posiadanie dziecka z zespołem DiGeorge może być trudne. Jako rodzic być może będziesz musiał radzić sobie z wieloma problemami związanymi z leczeniem u wielu usługodawców, jednocześnie zajmując się specjalnymi potrzebami swojego dziecka. Co więcej, musiałbyś zarządzać własnymi oczekiwaniami co do zaburzenia, które nie ma jasnego przebiegu. Może to powodować ogromny stres u rodziców, którzy często balansują między nadzieją a niepowodzeniami.

Aby znormalizować zespół DiGeorge'a w swoim życiu, zacznij od edukacji, ściśle współpracując ze swoim zespołem medycznym i poszukując wysokiej jakości informacji medycznych w jasnym i łatwym do zrozumienia języku.

Dobrym miejscem do rozpoczęcia jest skontaktowanie się z organizacjami non-profit, takimi jak International 22q11.2 Foundation w Matawan w stanie New Jersey lub 22q Family Foundation w Apto w Kalifornii. Oprócz udzielania praktycznych porad obie organizacje mogą skierować Cię do lokalnych lub internetowych grup wsparcia rodziców, rodzin i osób z zespołem DiGeorge'a

Istnieje nawet rosnąca liczba specjalistycznych klinik dedykowanych dzieciom z zespołem DiGeorge'a, w tym 22q Clinic w Phoenix Children's Hospital, 22q Deletion Clinic w SickKids Hospital w Toronto i 22q Children's Clinic w Massachusetts General Hospital w Bostonie. .

Słowo od Verywell

Jeśli u Twojego dziecka zdiagnozowano zespół DiGeorge'a, staraj się nie spodziewać najgorszego. Może to pozostawić cię w ciągłym stanie niepokoju, przewidującym, czy pojawi się nowy objaw, czy nie.

Jeśli nie możesz sobie z tym poradzić, staraj się nie cierpieć w ciszy. Zamiast tego poproś swojego lekarza o skierowanie do terapeuty doświadczonego w pracy z rodzinami niepełnosprawnymi. W niektórych przypadkach poradnictwo indywidualne i leki na receptę mogą pomóc w przezwyciężeniu poczucia beznadziejności, depresji i lęku.

Możesz skorzystać z terapii umysł-ciało, które mają na celu zmniejszenie stresu, w tym medytacji, obrazowania z przewodnikiem, uważnego oddychania i progresywnej relaksacji mięśni (PMR). Dbając o siebie, będziesz w stanie lepiej dbać o innych.