Diagnozowanie i leczenie dysautonomii

Dysautonomie to rodzina schorzeń charakteryzujących się brakiem równowagi w autonomicznym układzie nerwowym. Objawy są często skrajnie zmienne w zależności od osoby i z biegiem czasu u tej samej osoby i mogą obejmować różne bóle, zmęczenie, osłabienie, objawy żołądkowo-jelitowe, zawroty głowy i omdlenia (omdlenie). niepokojące i często unieruchamiające.

Co gorsza, postawienie prawidłowej diagnozy w przypadku dysautonomii może być bardzo trudne. Ponieważ objawy dysautonomii są często daleko nieproporcjonalne do jakichkolwiek obiektywnych wyników fizycznych lub laboratoryjnych, może być dość trudno przekonać lekarza, aby poważnie potraktował objawy.

Leczenie dysautonomii może być również trudne i może zająć trochę czasu i dużo cierpliwości, zarówno z Twojej strony, jak i lekarza, aby znaleźć odpowiednią kombinację terapii, aby uzyskać akceptowalną kontrolę objawów.

Diagnozowanie dysautonomii

We współczesnej praktyce medycznej, gdy pacjenci mają czelność narzekać na objawy bez dostarczenia obiektywnych wyników medycznych, które je potwierdzają, często są uznawani za histerycznych.

Jeśli podejrzewasz, że możesz mieć dysautonomię, zdecydowanie zasugeruj taką możliwość swojemu lekarzowi. Możesz po prostu zobaczyć zapalającą się żarówkę i odkryć, że twój lekarz nagle kieruje swoje wysiłki w bardziej owocnym kierunku. Gdy lekarz skupi się na możliwości, zebranie dokładnego wywiadu medycznego i dokładne badanie fizykalne często prowadzi do prawidłowej diagnozy. Jeśli lekarz nie chce poważnie traktować możliwości wystąpienia dysautonomii, rozważ wizytę u innego lekarza.

Pacjenci, którzy mają szczęście być traktowani poważnie przez lekarzy rodzinnych, prawdopodobnie zostaną skierowani do specjalisty.

Rodzaj specjalisty zwykle zależy od przeważającego objawu, którego doświadcza lub od objawów, które najbardziej imponują lekarzowi rodzinnemu. A konkretna diagnoza, którą ostatecznie otrzymają, zależy od ich głównych objawów i specjalisty, z którym się spotkają.

Na przykład: u osób, których głównym problemem jest łatwe męczliwość, prawdopodobnie zostanie zdiagnozowany zespół chronicznego zmęczenia.

Ci, którzy tracą przytomność, są określani jako mający omdlenia wazowagalne, a osoby, u których tętno spoczynkowe jest zauważalnie wysokie, mają niewłaściwy częstoskurcz zatokowy. Jeśli głównym problemem są zawroty głowy podczas wstawania, diagnozą jest zespół tachykardii ortostatycznej posturalnej (POTS), biegunka lub ból brzucha powoduje zespół jelita drażliwego. Ból w innym miejscu kończy się fibromialgią, jednak niezależnie od diagnozy dysfunkcjonalny autonomiczny układ nerwowy prawie zawsze odgrywa główną rolę w wywoływaniu objawów.

Z całą pewnością należy pamiętać, że zespoły dysautonomii są prawdziwymi, uczciwymi wobec dobroci zaburzeniami fizjologicznymi (w przeciwieństwie do psychologicznych) i chociaż mogą doprowadzić każdego do szaleństwa, nie są spowodowane przez szaleństwo. Jeśli więc uważasz, że możesz mieć dysautonomię, zdecydowanie zasugeruj tę diagnozę swojemu lekarzowi. Jeśli twój lekarz nie chce przynajmniej potraktować cię na tyle poważnie, aby rozważyć tę diagnozę, znajdź innego lekarza.

Leczenie dysautonomii

Prawdopodobnie najważniejszym krokiem w leczeniu dysautonomii jest znalezienie lekarza, który rozumie naturę problemu, okazuje mu współczucie (tj. Nie uważa cię jedynie za szaloną osobę) i który jest skłonny do podjęcia przedłużonej próby. podejście błędne, które jest często niezbędne do zredukowania objawów do akceptowalnego poziomu.

Ponieważ przyczyna dysautonomii nie jest dobrze poznana, leczenie ma głównie na celu kontrolowanie objawów, a nie „wyleczenie” problemu.

Terapie nielekowe

Aktywność fizyczna: utrzymanie odpowiedniego dziennego poziomu aktywności fizycznej jest bardzo ważną rzeczą, którą mogą zrobić osoby z dysautonomią, aby złagodzić objawy. Regularna aktywność fizyczna pomaga ustabilizować autonomiczny układ nerwowy, a na dłuższą metę powoduje „nawroty” objawów rzadziej i krócej. Aktywność fizyczna może nawet przyspieszyć dzień, w którym objawy ustąpią same. Fizjoterapia i podobne „alternatywne” metody leczenia, takie jak joga, tai-chi, terapia masażu i terapia rozciągająca, są również uważane za pomocne.

Suplementy diety: Za każdym razem, gdy istnieje schorzenie, które lekarze źle leczą, dostawcy suplementów diety mają otwarte pole do promowania swoich produktów.

Pacjenci nie tylko czują, że nie mają lepszej alternatywy, ale także zawód lekarza, zawstydzony brakiem skutecznego leczenia, ma niewielkie podstawy do narzekania. W związku z tym wysunięto tysiące bezpodstawnych twierdzeń dotyczących zdolności różnych witamin, koenzymów i preparatów ziołowych do łagodzenia różnych form dysautonomii. Naprawdę nie ma dowodów na to, że którykolwiek z tych rzeczy działa. Jednak jako członek zawstydzającego medycznego establishmentu mogę tylko powiedzieć, że to twoje pieniądze; staraj się nie wydawać ich na nic, co cię skrzywdzi. Zanim spróbujesz alternatywnej terapii, powinieneś przeczytać wszystkie obiektywne informacje na jej temat, jakie możesz znaleźć.

Terapie lekowe

U pacjentów z dysautonomią wypróbowano wiele środków farmaceutycznych. Te najczęściej uważane za przydatne to:

• Trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne, takie jak Elavil, Norpramin i Pamelor, są stosowane w małych dawkach w leczeniu kilku zespołów dysautonomii.
• W leczeniu tych zespołów stosowano również selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI), takie jak Prozac, Zoloft i Paxil. Gdy są skuteczne, leki trójcykliczne i SSRI wydają się robić więcej niż tylko kontrolować depresję, która może towarzyszyć dysautonomiom. Istnieją dowody na to, że mogą one pomóc w „przywróceniu równowagi” autonomicznego układu nerwowego u niektórych pacjentów.
• Leki przeciwlękowe, takie jak Xanax i Ativan, pomagają kontrolować objawy lęku, szczególnie u pacjentów z zespołem lęku napadowego.
• Leki obniżające ciśnienie krwi, takie jak Florinef, pomagają zapobiegać objawom spowodowanym spadkiem ciśnienia krwi, gdy pacjent jest w pozycji pionowej (stan zwany niedociśnieniem ortostatycznym), który jest głównym objawem omdlenia wazowagalnego i POTS.
• Niesteroidowe leki przeciwzapalne, takie jak Advil i Aleve, mogą pomóc kontrolować bóle związane z dysautonomiami, zwłaszcza fibromialgią.

Słowo od Verywell

Warto jeszcze raz wspomnieć, że podejście metodą prób i błędów, wymagające cierpliwości zarówno lekarza, jak i pacjenta, jest prawie zawsze konieczne w leczeniu dysautonomii. W międzyczasie osoby z dysautonomią mogą próbować uspokoić się, przypominając sobie dwa fakty. Po pierwsze, dysautonomia zwykle ustępuje w miarę upływu czasu. Po drugie, akademicka społeczność medyczna (i firmy farmaceutyczne) zaakceptowała fakt, że zespoły dysautonomii są prawdziwymi, fizjologicznymi schorzeniami. W związku z tym prowadzi się wiele badań w celu określenia dokładnych przyczyn i mechanizmów tych schorzeń oraz opracowania metod leczenia, które są skuteczniejsze częściej i w większym stopniu niż wiele z obecnie stosowanych terapii.