Amiodaron Toksyczność płuc

Amiodaron (Cordarone, Pacerone) to najskuteczniejszy dotychczas opracowany lek do leczenia arytmii serca. Niestety jest to również potencjalnie najbardziej toksyczny lek przeciwarytmiczny i najtrudniejszy do bezpiecznego stosowania. Częste działania niepożądane amiodaronu obejmują choroby tarczycy, złogi rogówki, które prowadzą do zaburzeń widzenia, problemy z wątrobą, niebieskawe przebarwienia skóry i nadwrażliwość na światło (łatwe oparzenia słoneczne).

Ze względu na możliwość wywoływania kilku rodzajów toksyczności amiodaron powinien być przepisywany wyłącznie osobom z zagrażającymi życiu lub ciężkimi zaburzeniami rytmu serca, którzy nie mają innych dobrych opcji leczenia.

Zdecydowanie najbardziej przerażającym skutkiem ubocznym amiodaronu jest toksyczność płucna (płuca).

Co to jest toksyczność amiodaronu na płuca?

Toksyczność płuc amiodaronu prawdopodobnie dotyka do 5% pacjentów przyjmujących ten lek. Nie wiadomo, czy problemy z płucami wywołane przez amiodaron są spowodowane bezpośrednim uszkodzeniem tkanek płuc przez lek, reakcją immunologiczną na lek, czy jakimś innym mechanizmem. Amiodaron może powodować wiele rodzajów problemów z płucami, ale w większości przypadków problem przybiera jedną z czterech postaci.

1. Najbardziej niebezpiecznym typem toksyczności płucnej amiodaronu jest nagły, zagrażający życiu, rozproszony problem płuc zwany zespołem ostrej niewydolności oddechowej (ARDS). W przypadku ARDS dochodzi do uszkodzenia błon pęcherzyków płucnych, powodując ich wypełnienie się płynem i znacznie upośledzając zdolność płuc do przenoszenia wystarczającej ilości tlenu do krwiobiegu. Osoby, u których rozwinie się ARDS, doświadczają nagłej, ciężkiej duszności (zadyszki). Zwykle muszą być zakładane na wentylatory mechaniczne, a ich śmiertelność nawet przy intensywnej terapii jest dość wysoka i dochodzi do 50%. ARDS związane z amiodaronem obserwuje się najczęściej po poważnych zabiegach chirurgicznych, zwłaszcza kardiochirurgicznych, ale można je zaobserwować w dowolnym momencie i bez wyraźnych predysponujących przyczyn.
2. Najczęstszą postacią toksyczności płucnej amiodaronu jest przewlekły, rozproszony problem płuc zwany śródmiąższowym zapaleniem płuc (IP). W tym stanie worki powietrzne płuc stopniowo gromadzą płyn i różne komórki zapalne, upośledzając wymianę gazów w płucach. IP zwykle zaczyna się podstępnie i stopniowo, z powoli postępującą dusznością, kaszlem i szybkim zmęczeniem. Ponieważ wiele osób przyjmujących amiodaron ma w przeszłości problemy z sercem, ich objawy można łatwo pomylić z niewydolnością serca (lub czasami ze skutkami starzenia). Z tego powodu często pomija się adres IP. Prawdopodobnie występuje częściej niż się powszechnie uważa.
3. Znacznie mniej powszechne są „typowe” zapalenia płuc (nazywane również organizującym się zapaleniem płuc), które czasami występują w przypadku amiodaronu. W tym stanie zdjęcie rentgenowskie klatki piersiowej pokazuje zlokalizowane obszary przekrwienia praktycznie identyczne jak w przypadku bakteryjnego zapalenia płuc. Z tego powodu ta forma toksycznego działania amiodaronu na płuca jest łatwo mylona z leczeniem bakteryjnego zapalenia płuc i może być odpowiednio źle ukierunkowana. Zwykle dopiero wtedy, gdy stan zapalny płuc nie ustępuje po zastosowaniu antybiotyków, ostatecznie rozważa się rozpoznanie toksyczności płucnej amiodaronu.
4. Rzadko amiodaron może wytworzyć pojedynczą masę płucną wykrywaną za pomocą prześwietlenia klatki piersiowej. Najczęściej uważa się, że guz jest guzem lub infekcją i dopiero po wykonaniu biopsji ostatecznie rozpoznaje się toksyczność amiodaronu na płuca.

Jak rozpoznaje się toksyczność amiodaronu w płucach

Nie ma konkretnych testów diagnostycznych, które pozwalają na postawienie diagnozy, chociaż istnieją mocne wskazówki, które można uzyskać, badając komórki płuc uzyskane z biopsji lub płukania płuc (przepłukiwanie dróg oddechowych płynem), zwykle za pomocą bronchoskopii.

Jednak kluczem do zdiagnozowania toksyczności płucnej amiodaronu jest zwrócenie uwagi na taką możliwość. W przypadku każdego przyjmującego amiodaron, przy pierwszych oznakach problemu należy wziąć pod uwagę toksyczność płuc. Niewyjaśnione objawy płucne, dla których nie można zidentyfikować żadnej innej prawdopodobnej przyczyny, należy uznać za prawdopodobne toksyczne działanie amiodaronu na płuca i zdecydowanie rozważyć zaprzestanie stosowania leku.

Jeśli zażywasz amiodaron i podejrzewasz, że masz problem z płucami, porozmawiaj ze swoim lekarzem, zanim sam odstawisz lek.

Kto jest zagrożony?

Każdy, kto przyjmuje amiodaron, jest zagrożony toksycznością płucną. Wydaje się, że osoby przyjmujące większe dawki (400 mg dziennie lub więcej) lub które przyjmowały lek przez 6 miesięcy lub dłużej, lub które mają więcej niż 60 lat, wydają się być bardziej narażone na ryzyko. Niektóre dowody sugerują, że osoby z wcześniej występującymi problemami z płucami są również bardziej narażone na problemy z płucami po zastosowaniu amiodaronu.

Podczas gdy chroniczne monitorowanie osób przyjmujących amiodaron za pomocą zdjęć rentgenowskich klatki piersiowej i testów czynnościowych płuc często ujawnia zmiany przypisywane lekowi, u niewielu z tych osób rozwija się jawna toksyczność płucna. Chociaż coroczne prześwietlenia klatki piersiowej są często wykonywane u osób przyjmujących ten lek, istnieje niewiele dowodów na to, że takie monitorowanie jest przydatne w wykrywaniu osób, u których ostatecznie pojawią się jawne problemy z płucami lub którzy powinni zaprzestać przyjmowania amiodaronu z powodu „zbliżającego się” płuca. toksyczność.

Leczenie toksyczności amiodaronu na płuca

Nie ma określonej terapii, która okazałaby się skuteczna. Podstawą leczenia jest odstawienie amiodaronu.

Niestety po ostatniej dawce pozbycie się amiodaronu z organizmu trwa wiele miesięcy. Jednak u większości pacjentów z mniej ciężkimi postaciami toksyczności płucnej (IP, typowe zapalenie płuc lub guz w płucach), płuca często ulegają poprawie po odstawieniu leku. Amiodaron należy również odstawić u pacjentów z ARDS, ale w tym przypadku ostateczny wynik kliniczny jest prawie zawsze określany na długo przed znacznym obniżeniem poziomu amiodaronu.

Wysokie dawki steroidów są najczęściej podawane pacjentom z ARDS wywołanym amiodaronem i chociaż istnieją doniesienia o przypadkach korzyści z takiej terapii, nie wiadomo, czy sterydy rzeczywiście powodują znaczącą różnicę. Sterydy są również powszechnie stosowane w przypadku wszystkich innych postaci toksycznego działania amiodaronu na płuca, ale znowu dowody na to, że są one pomocne w tych stanach, są nieliczne.

Słowo od Verywell

Istnieją dobre powody, dla których toksyczny wpływ amiodaronu na płuca jest najbardziej przerażającym działaniem niepożądanym tego leku. Toksyczność płucna jest nieprzewidywalna. Może to być poważne, a nawet śmiertelne. Zdiagnozowanie może być wyzwaniem i nie ma dla niego określonej terapii. Nawet jeśli toksyczność płucna była jedynym znaczącym działaniem niepożądanym amiodaronu (którym zdecydowanie nie jest), samo to powinno wystarczyć, aby lekarze niechętnie stosowali ten lek, chyba że jest to naprawdę konieczne.