Aby zdiagnozować padaczkę, lekarz będzie musiał sprawdzić, czy miałeś dwa lub więcej nieprowokowanych napadów, a następnie dowiedzieć się, jakiego rodzaju były to napady. Może to obejmować badanie neurologiczne i różne testy, z których najczęstszym jest elektroencefalogram (EEG). Inne testy mogą obejmować badania krwi, tomografię komputerową (CT), obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) i pozytonową tomografię emisyjną (PET). Ważne jest, aby lekarz dokładnie zdiagnozował, jakiego rodzaju napady masz i gdzie się zaczynają, aby znaleźć najskuteczniejsze leczenie.
Ilustracja VerywellBadanie fizyczne / historia medyczna
Twój lekarz rozpocznie od przeglądu historii medycznej i rodzinnej, aby sprawdzić, czy napady występują w Twojej rodzinie i zapytają o objawy, których doświadczyłeś.
Diagnozowanie padaczki może być trudne, ponieważ lekarz najprawdopodobniej nie będzie świadkiem wystąpienia napadu. Warto zachować szczegółową historię, w tym:
- Co robiłeś, zanim zaczął się twój napad
- Jak się czułeś przed, w trakcie (jeśli coś pamiętasz) i po
- Jak długo trwał napad
- Wszystko, co mogło to spowodować
- Specyfika wszelkich wrażeń, uczuć, smaków, dźwięków lub zjawisk wizualnych
Uzyskaj szczegółowe opisy od każdego, kto był świadkiem twoich napadów. Relacje naocznych świadków są nieocenione w diagnozowaniu padaczki.
Prawdopodobnie będziesz mieć również badanie fizykalne, aby lekarz mógł sprawdzić, czy istnieje podstawowy stan chorobowy, który powoduje drgawki. Jeśli masz już przewlekłą chorobę, poinformuj o tym swojego lekarza, ponieważ może się przyczyniać.
Nawet jeśli przyczyną nie jest stan podstawowy, może on nadal kolidować z lekami przeciwdrgawkowymi przepisanymi przez lekarza, powodując słabe wchłanianie lub negatywne interakcje.
Możesz skorzystać z naszego Przewodnika po dyskusji lekarza poniżej, aby rozpocząć rozmowę z lekarzem na temat swoich objawów i przejawów napadów.
Poradnik do dyskusji dla lekarzy zajmujących się padaczką
Pobierz nasz przewodnik do wydrukowania na kolejną wizytę u lekarza, który pomoże Ci zadać właściwe pytania.
Wyślij do siebie lub ukochanej osoby.
Zapisz sięTen przewodnik dyskusyjny lekarza został wysłany na adres {{form.email}}.
Wystąpił błąd. Proszę spróbuj ponownie.
Laboratoria i testy
Twój lekarz może zlecić kilka laboratoriów i testów, aby pomóc w postawieniu diagnozy.
Testy neurologiczne
Aby określić, w jaki sposób napady mogą wpływać na Ciebie, lekarz może przeprowadzić testy neurologiczne, aby ocenić Twoje zachowanie, a także zdolności intelektualne i motoryczne. Może to również pomóc w ustaleniu, jaki masz typ padaczki.
Badanie neurologiczne może obejmować sprawdzenie odruchów, równowagi, siły mięśni, koordynacji i zdolności czucia. Jeśli zdiagnozowano u Ciebie padaczkę, lekarz prawdopodobnie przeprowadzi krótkie badanie neurologiczne za każdym razem, gdy będziesz mieć wizytę kontrolną. jak leki wpływają na Ciebie.
Badania krwi
Prawdopodobnie będziesz mieć pewne badania krwi, w tym kompleksowy panel metaboliczny, aby upewnić się, że nerki, tarczyca i inne narządy działają prawidłowo i nie są przyczyną twoich napadów.
Możesz również wykonać pełną morfologię krwi (CBC), aby sprawdzić, czy nie ma infekcji. Badanie krwi może również zbadać twoje DNA pod kątem uwarunkowań genetycznych, które mogą wyjaśnić twoje napady.
Elektrokardiogram (EKG)
Ponieważ możliwe jest błędne zdiagnozowanie epilepsji, gdy faktycznie masz stan zwany omdleniem (patrz „Diagnostyka różnicowa” poniżej), lekarz może chcieć wykonać elektrokardiogram (EKG), aby sprawdzić serce. EKG może wykluczyć arytmię serca (nieprawidłowe bicie serca), która mogła spowodować omdlenie.
EKG to szybki i bezbolesny test, który mierzy i rejestruje aktywność elektryczną serca przez kilka minut za pomocą elektrod przymocowanych do klatki piersiowej. Twój lekarz może wtedy stwierdzić, czy Twoje serce bije regularnie i czy pracuje nad nim zbyt ciężko.
Elektroencefalogram (EEG)
Elektroencefalogram (EEG) jest najczęściej używanym przez lekarzy narzędziem diagnostycznym w leczeniu epilepsji, ponieważ wychwytuje nieprawidłowe fale mózgowe. nie można ich wykluczyć, ponieważ niektórzy ludzie mają normalne fale mózgowe między napadami.
Inni mają nieprawidłową aktywność mózgu, nawet jeśli nie mają napadu. Nieprawidłowe fale mózgowe mogą być również widoczne po udarze, urazie głowy lub po guzie.
Jeśli to możliwe, pomocne może być wykonanie EEG w ciągu 24 godzin od pierwszego napadu.
Twój lekarz może poprosić Cię o zgłoszenie EEG bardzo wcześnie rano, kiedy nadal jesteś senny lub nie spać do późna w nocy, aby zwiększyć prawdopodobieństwo zarejestrowania aktywności napadowej.
W przypadku tej procedury elektrody są mocowane do skóry głowy za pomocą zmywalnego kleju. Elektrody mają przewody łączące je z aparatem EEG, który rejestruje aktywność elektryczną mózgu, zwykle gdy nie śpisz. Elektrody służą jedynie do wykrywania i nie przewodzą prądu, więc jest to całkowicie bezbolesna procedura. EEG może trwać od 20 minut do dwóch godzin, w zależności od zaleceń lekarza.
Fale mózgowe są rejestrowane jako faliste linie zwane śladami, a każdy ślad reprezentuje inny obszar w twoim mózgu. Twój neurolog szuka wzorców, zwanych epileptopodobnymi, które wykazują skłonność do epilepsji. Mogą się one objawiać jako skoki, ostre fale lub wyładowania typu spike-and-wave.
Jeśli w twoim EEG pojawi się nienormalna aktywność, ślad może pokazać, gdzie w twoim mózgu powstał napad. Na przykład, jeśli masz napady uogólnione, co oznacza, że obejmują one obie strony mózgu, prawdopodobnie wyładowania skokowo-falowe rozprzestrzenią się po całym mózgu. Jeśli masz napady ogniskowe, co oznacza, że dotyczą tylko jednego obszaru mózgu, w tym konkretnym miejscu pojawią się skoki lub ostre fale.
Twój lekarz może chcieć, abyś miał EEG o wysokiej gęstości zamiast klasycznego EEG. Oznacza to po prostu, że elektrody są umieszczone bliżej siebie, co może pomóc dokładniej określić, gdzie w mózgu zaczynają się napady.
Magnetoencefalografia (MEG)
Neurony w mózgu wytwarzają prądy elektryczne, które z kolei wytwarzają małe pola magnetyczne, które można zmierzyć za pomocą magnetoencefalografii (MEG). MEG jest często wykonywany w tym samym czasie co EEG lub używany z obrazowaniem metodą rezonansu magnetycznego (MRI) i może być szczególnie pomocny w określaniu obszaru mózgu, z którego pochodzą drgawki.
Podobnie jak EEG, MEG jest nieinwazyjny i bezbolesny, wykorzystując metalowe cewki i czujniki do pomiaru funkcji mózgu. Może być dokładniejszy niż EEG w wykrywaniu lokalizacji napadów, ponieważ twoja czaszka i tkanka otaczająca mózg nie zakłócają odczytów, podczas gdy wpływają na odczyty EEG. Jednak te dwa testy uzupełniają się wzajemnie, ponieważ każdy z nich może wykryć nieprawidłowości, a drugi nie.
Obrazowanie
Twój lekarz może chcieć wykonać jeden lub więcej badań obrazowych mózgu, aby sprawdzić, czy nie występują jakiekolwiek nieprawidłowości i określić, gdzie w mózgu powstają napady.
Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI)
Obrazowanie metodą rezonansu magnetycznego (MRI) wykorzystuje pole magnetyczne i fale radiowe w celu uzyskania szczegółowego obrazu mózgu i jest uważane za najlepszą metodę obrazowania w przypadku epilepsji, ponieważ jest szczególnie czułe na wykrywanie różnych przyczyn napadów. Może wykluczyć strukturalne nieprawidłowości i uszkodzenia mózgu, które mogą powodować napady, a także obszary, które rozwinęły się nieprawidłowo i zmiany w istocie białej mózgu.
Skanowanie tomografii komputerowej (CT)
Tomografia komputerowa (TK) wykorzystuje promieniowanie rentgenowskie i może być używana do wykrywania oczywistych problemów w mózgu, takich jak krwotok, torbiele, duże guzy lub oczywiste nieprawidłowości strukturalne. Badanie TK może być stosowane w izbie przyjęć, aby wykluczyć wszelkie stany wymagające natychmiastowego leczenia, ale rezonans magnetyczny jest uważany za bardziej czuły i zwykle stosowany w sytuacjach innych niż nagłe.
Pozytonowa tomografia emisyjna (PET)
Podczas badania PET do żyły wstrzykuje się niewielką dawkę materiału radioaktywnego, aby zarejestrować, w jaki sposób mózg wykorzystuje cukier. Ten skan jest zwykle wykonywany między napadami, aby zidentyfikować obszary w mózgu, które nie metabolizują dobrze cukru, co jest wskaźnikiem pochodzenia napadu. Ten test jest szczególnie pomocny w przypadku napadów ogniskowych.
Komputerowa tomografia emisji pojedynczych fotonów (SPECT)
Test tomografii komputerowej emisyjnej pojedynczego fotonu (SPECT) jest specjalistycznym testem, który jest zwykle stosowany tylko wtedy, gdy inne testy nie były w stanie zlokalizować miejsca rozpoczęcia napadu. mózg, z którego pochodzi.
Test SPECT jest taki sam jak tomografia komputerowa, z tą różnicą, że podobnie jak przy badaniu PET, wstrzykuje się Ci małą dawkę materiału radioaktywnego tuż przed wykonaniem samego skanowania. Materiał radioaktywny pokazuje aktywność przepływu krwi w mózgu, pomagając określić źródło napadów.
Diagnozy różnicowe
Kilka innych stanów może wyglądać jak napad padaczkowy, a lekarz może je wykluczyć przed zdiagnozowaniem epilepsji.
Omdlenie
Omdlenie występuje, gdy tracisz przytomność z powodu braku dopływu krwi do mózgu, co może powodować szarpnięcie lub sztywność mięśni, podobnie jak w przypadku napadu. Twoje ciało reaguje nadmiernie, a ciśnienie krwi i tętno gwałtownie spadają, powodując omdlenie. Kiedy już leżysz, grawitacja pozwala krwi wrócić do twojego serca i szybko odzyskujesz przytomność.
Może zostać błędnie zdiagnozowana jako epilepsja, szczególnie jeśli nikt nie był świadkiem zdarzenia.
Najczęstszą przyczyną omdleń jest omdlenie wazowagalne. Nazywany również prostym omdleniem lub omdleniem odruchowym, stan ten występuje z powodu odruchu neurologicznego, który często jest wywoływany przez takie czynniki, jak ból, strach, denerwująca sytuacja, stres lub widok krwi.
Jeśli twój lekarz podejrzewa, że omdlenie wazowagalne jest przyczyną czegoś, co wydawało się być napadem, możesz mieć test stołu pochylnego, aby pomóc go zdiagnozować. W teście przechylania stołu kładziesz się na stole, który powoli przechyla się w górę do pozycji stojącej, podczas gdy ciśnienie krwi i tętno są monitorowane, aby zobaczyć, jak reagują na grawitację. Może to spowodować omdlenie.
Niektóre osoby z omdleniami wazowagalnymi mają oznaki ostrzegawcze, że wkrótce zemdleją, takie jak pocenie się, nudności, niewyraźne widzenie lub osłabienie, ale niektórzy nie.
Zespół długiego QT może również powodować omdlenia. To dziedziczne zaburzenie układu elektrycznego serca, który kontroluje bicie serca. U osób z zespołem długiego QT mogą wystąpić nagłe, nieoczekiwane epizody szczególnej odmiany częstoskurczu komorowego, potencjalnie niebezpiecznego szybkiego rytmu serca, który często prowadzi do nagłych omdleń, a nawet do nagłego zatrzymania krążenia. Zdiagnozowany zespół długiego QT można skutecznie leczyć.
Są też inne chwile, kiedy wyzwalacz omdlenia jest nieznany, ale epizody zwykle mają miejsce, gdy stoisz.
Jedna różnica między napadem a omdleniem polega na tym, że budząc się po omdleniu, jesteś natychmiastowo czujny. W przypadku napadu często jesteś senny i zdezorientowany przez kilka minut lub dłużej. Bardzo rzadko występuje jednocześnie omdlenie i napad.
Przemijający napad niedokrwienny
Przejściowy atak niedokrwienny (TIA) jest często określany jako mini-udar i jest znacznie bardziej prawdopodobny u osób starszych. Podczas TIA przepływ krwi do mózgu jest czasowo zablokowany, a objawy mogą być podobne do objawów udaru. Jednak w przeciwieństwie do udaru zwykle ustępuje w ciągu kilku minut bez trwałych uszkodzeń. TIA może być sygnałem ostrzegawczym, że w przyszłości będziesz mieć udar i zawsze potrzebujesz pomocy medycznej.
TIA można pomylić z napadem. Czasami ludzie mają drżące kończyny podczas TIA, chociaż nie jest to powszechne. Zarówno napady TIA, jak i rodzaj napadu zwanego napadami afazowymi mogą powodować afazję (niezdolność do mówienia lub rozumienia innych). Jedna różnica polega na tym, że w przypadku TIA dzieje się to nagle i nie pogarsza się, podczas gdy w napadzie afazowym zwykle postępuje.
Zarówno TIA, jak i napady padaczkowe mogą również spowodować nagły upadek na ziemię, co nazywa się atakiem typu drop. Jeśli jesteś starszą osobą dorosłą i nigdy wcześniej nie miałeś napadu, twój lekarz prawdopodobnie przetestuje cię, aby wykluczyć lub potwierdzić TIA.
Migrena
Migrena i epilepsja obejmują epizody dysfunkcji mózgu i mają wspólne objawy, w tym ból głowy, nudności, wymioty, aurę wzrokową, mrowienie i drętwienie. Posiadanie osobistej lub rodzinnej historii migreny może być dużą wskazówką, która pomoże lekarzowi rozróżnić te dwa problemy.
Chociaż ból głowy jest charakterystycznym objawem migreny, 45 procent osób z padaczką choruje również po napadzie, a ból może być podobny do migreny. Ponadto nawet jedna trzecia osób z migreną nie odczuwa ból głowy z przynajmniej niektórymi migrenami.
Wiele osób z migreną ma aurę wzrokową, która pozwala im wiedzieć, że zbliża się migrena. Aura wzrokowa może wystąpić w przypadku epilepsji, która pochodzi również z płata potylicznego mózgu. Aury wzrokowe z padaczką zwykle trwają tylko kilka minut, podczas gdy aury wzrokowe migrenowe mogą trwać do godziny.
Objawy somatosensoryczne, takie jak drętwienie, mrowienie, ból i uczucie, że jedna lub więcej kończyn śpi, mogą również wystąpić zarówno w przypadku epilepsji, jak i migreny. Podobnie jak aury wzrokowe, rozprzestrzeniają się powoli i mogą trwać do godziny w migrenie, podczas gdy pojawiają się szybko i trwają tylko kilka minut w przypadku epilepsji.
Utrata przytomności i aktywność ruchowa, taka jak sztywnienie lub szarpanie mięśni, są bardzo rzadkie w migrenie, więc te objawy są znacznie bardziej prawdopodobne, że są to epilepsja. Dezorientacja lub senność, które trwają przez pewien czas po epizodzie, są częstsze w przypadku epilepsji, ale mogą również wystąpić w niektórych typach migreny.
Atak paniki
Jeśli masz skłonność do ataków paniki, prawdopodobnie masz u podłoża zaburzenie lękowe. Objawy ataku paniki to pocenie się, przyspieszenie akcji serca, poczucie zbliżającej się zagłady, ból w klatce piersiowej, zawroty głowy i duszność. Atak paniki może również powodować drżenie i drżenie. Rzadko hiperwentylacja, która często towarzyszy atakowi, może spowodować chwilową utratę przytomności. Wszystko to można pomylić z objawami napadu.
Ataki paniki są szczególnie prawdopodobne, że będą mylone z napadami, gdy nie odczuwasz niepokoju ani stresu przed wystąpieniem ataku. Napady mogą być również mylone z napadami paniki, ponieważ zaburzenia lękowe często współwystępują z padaczką, a po napadzie może wystąpić strach, zwłaszcza w padaczce płata skroniowego.
Jednym ze sposobów odróżnienia ataku paniki od napadu jest to, że atak paniki może trwać od minut do godzin, podczas gdy napady pojawiają się nagle i zwykle trwają krócej niż dwie minuty.
Automatyzmy motoryczne, takie jak mlaskanie lub mruganie wargami, brak reakcji i senność po epizodzie są również mało prawdopodobne w przypadku napadu paniki, ale często występują w przypadku napadów.
Psychogenne napady niepadaczkowe
Podczas gdy psychogenne napady niepadaczkowe (PNES) wyglądają jak zwykłe napady, nie ma nieprawidłowej aktywności elektrycznej mózgu, która wiąże je z padaczką. Przyczyna tych napadów wydaje się być raczej psychologiczna niż fizyczna i są one sklasyfikowane jako podtyp zaburzeń konwersyjnych w ramach objawów somatycznych i zaburzeń pokrewnych w Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, 5th edition (DSM-5). Monitorowanie wideo-EEG jest zwykle używane do diagnozowania PNES.
Istnieje kilka różnic między napadami padaczkowymi a psychogennymi napadami niepadaczkowymi:
Napady padaczkoweZwykle trwają od 1 do 2 minut
Oczy są zwykle otwarte
Aktywność ruchowa jest specyficzna
Wokalizacja jest rzadkością
Szybkie bicie serca jest powszechne
Często występuje niebieskie zabarwienie skóry
Objawy po napadzie obejmują senność, splątanie, ból głowy
Może trwać dłużej niż 2 minuty
Oczy są często zamknięte
Aktywność ruchowa jest zmienna
Wokalizacja jest powszechna
Szybkie bicie serca jest rzadkie
Niebieskie zabarwienie skóry jest rzadkie
Objawy napadowe są minimalne i szybko ustępują
Narkolepsja z katapleksją
Narkolepsja to zaburzenie snu, które powoduje epizody skrajnej senności, podczas których możesz zasnąć na kilka sekund do kilku minut w ciągu dnia. Może się to zdarzyć w dowolnym momencie, w tym podczas chodzenia, rozmowy lub prowadzenia pojazdu. Występuje rzadko, dotyka około 135 000 do 200 000 osób w Stanach Zjednoczonych.
Kiedy masz narkolepsję z katapleksją, zwaną narkolepsją typu 1, doświadczasz również nagłej częściowej lub całkowitej utraty napięcia mięśniowego, która może skutkować niewyraźną mową, zgięciami w kolanach, a nawet upadkami. Można to pomylić z napadem atonicznym, który również powoduje utratę napięcia mięśniowego.
Jednym ze sposobów odróżnienia tych dwóch jest to, że katapleksja zwykle występuje po doświadczeniu silnych emocji, takich jak śmiech, strach, zaskoczenie, złość, stres lub podniecenie. Twój lekarz może przeprowadzić badanie snu i test wielu latencji snu (MSLT), aby zdiagnozować narkolepsję.
Napadowe zaburzenia ruchowe
Istnieje kilka napadowych zaburzeń ruchowych, które mogą wyglądać jak epilepsja z powodu mimowolnych drgań, skręcania się lub powtarzających się ruchów, które mogą wystąpić w różnym czasie.
Przyczyna tych zaburzeń nie jest znana, ale mogą wystąpić bez powodu, występować w Twojej rodzinie lub wystąpić, gdy masz inny stan, taki jak stwardnienie rozsiane (stwardnienie rozsiane), udar lub urazowe uszkodzenie mózgu. Leki przeciwdrgawkowe mogą być pomocne w przypadku niektórych typów tych zaburzeń i często są diagnozowane na podstawie historii i prawdopodobnie monitorowanego wideo EEG.
Jak leczy się padaczkę
