Terry Vine / Blend Images / Getty Images
Reforma opieki zdrowotnej jest przedmiotem trwającej debaty w USA od dziesięcioleci. Dwa terminy, które są często używane w dyskusji, to powszechne ubezpieczenie zdrowotne i system jednego płatnika. To nie to samo, mimo że ludzie czasami używają ich zamiennie.
Podczas gdy systemy jednego płatnika generalnie obejmują powszechny zasięg, wiele krajów osiągnęło powszechny lub prawie powszechny zasięg bez korzystania z systemu jednego płatnika. Przyjrzyjmy się, co oznaczają te dwa terminy i kilka przykładów ich implementacji na całym świecie.
Uniwersalny zasięg
Powszechne ubezpieczenie odnosi się do systemu opieki zdrowotnej, w którym każda osoba ma ubezpieczenie zdrowotne. Można to osiągnąć w ramach rządowego systemu ubezpieczenia zdrowotnego lub prywatnego systemu ubezpieczeń zdrowotnych lub połączenia tych dwóch.
Według US Census Bureau w 2019 r. W USA było 26,1 mln osób, które nie miały ubezpieczenia zdrowotnego. To znacznie mniej niż 45,6 mln osób, które nie były ubezpieczone w 2012 r., Przed przyjęciem większości ustawy Affordable Care Act ( ACA), ale wyraźnie nie jest to zakres uniwersalny. Brak powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego od wielu lat wyróżnia Stany Zjednoczone na tle innych podobnie rozwiniętych krajów.
W przeciwieństwie do tego nie ma nieubezpieczonych obywateli Kanady; ich rządowy system zapewnia powszechny zasięg. Tak więc Kanada ma powszechną opiekę zdrowotną, podczas gdy Stany Zjednoczone nie.
Należy jednak zauważyć, że nieubezpieczona populacja w USA obejmuje znaczną liczbę nieudokumentowanych imigrantów, którzy nie kwalifikują się do zakupu (nawet za pełną cenę) ubezpieczenia zdrowotnego w ramach wymiany i nie kwalifikują się do Medicaid. rządowy system nie obejmuje nielegalnych imigrantów.
System z jednym płatnikiem
Z drugiej strony, system jednego płatnika to taki, w którym rząd jest odpowiedzialny za wypłatę świadczeń zdrowotnych z pieniędzy zebranych w systemie podatkowym. Zatem rząd jest jedynym (tj. Pojedynczym) płatnikiem.
Obecnie co najmniej 17 krajów korzysta z systemu jednego płatnika, w tym Kanada, Norwegia, Japonia, Hiszpania, Wielka Brytania, Portugalia, Szwecja, Słowenia, Brunei i Islandia.
Ale systemy z jednym płatnikiem mogą być również wdrażane bez pokrycia całej populacji. Tak więc kraj może mieć jeden lub więcej programów dla jednego płatnika i nadal nie osiągnąć powszechnego zasięgu. Oto, co widzimy w Stanach Zjednoczonych, z kombinacją ubezpieczenia dla jednego płatnika dla niektórych osób, prywatnego ubezpieczenia dla innych i dziesiątek milionów ludzi, którzy w ogóle nie mają ubezpieczenia.
W Stanach Zjednoczonych Medicare i Veterans Health Administration to przykłady systemów z jednym płatnikiem.
Medicaid jest czasami określany jako system jednego płatnika, ale w rzeczywistości jest on współfinansowany przez rząd federalny i każdy rząd stanowy. Więc chociaż jest to forma ubezpieczenia zdrowotnego finansowanego przez rząd, finansowanie pochodzi z dwóch źródeł, a nie z jednego.
Osoby objęte planami zdrowotnymi sponsorowanymi przez pracodawcę lub indywidualnymi rynkowymi planami zdrowotnymi w Stanach Zjednoczonych (w tym planami zgodnymi z ACA) nie są objęte systemem jednego płatnika, a ich ubezpieczenie zdrowotne nie jest prowadzone przez rząd. Na tych rynkach za roszczenia członków odpowiadają setki oddzielnych, prywatnych firm ubezpieczeniowych.
Systemy dwupoziomowe: plan publiczny uzupełniony ubezpieczeniem prywatnym
W większości przypadków powszechne ubezpieczenie i system jednego płatnika idą w parze, ponieważ rząd federalny danego kraju jest najbardziej prawdopodobnym kandydatem do administrowania systemem opieki zdrowotnej obejmującego miliony ludzi i płacenia za niego.
Trudno wyobrazić sobie podmiot prywatny, taki jak firma ubezpieczeniowa, dysponujący środkami, a nawet ogólną skłonnością do ustanowienia ogólnokrajowego systemu opieki zdrowotnej.
Jednak bardzo możliwe jest posiadanie powszechnego zasięgu bez pełnego systemu jednego płatnika, a wiele krajów na całym świecie to zrobiło. W niektórych krajach funkcjonuje dwupoziomowy system, w którym rząd zapewnia podstawową opiekę zdrowotną z dodatkowym ubezpieczeniem dostępnym dla osób, które mogą sobie pozwolić na wyższy standard opieki.
Na przykład dwie trzecie Kanadyjczyków wykupuje dodatkowe prywatne ubezpieczenie na leki dentystyczne, okulistyczne i na receptę, ponieważ rządowy plan nie zapewnia takich korzyści. We Francji prawie każdy ma dodatkowe ubezpieczenie, które pokrywa koszty leczenia z własnej kieszeni (odliczenia i koszty dodatkowe), które w innym przypadku musieliby zapłacić zgodnie z planem rządowym.
Jest to podobne do ubezpieczenia Medigap w Ameryce, dla osób objętych Original Medicare. Rząd zapewnia ubezpieczenie Original Medicare, ale nie ma ograniczeń co do wysokości kosztów bieżących. Dlatego większość beneficjentów Original Medicare polega na jakiejś formie dodatkowego ubezpieczenia - od pracodawcy lub byłego pracodawcy, Medicaid lub prywatnie zakupionych polis Medigap.
Medycyna socjalizowana
Medycyna socjalizowana to kolejna fraza, która jest często wymieniana w rozmowach o powszechnym ubezpieczeniu, ale model ten w rzeczywistości idzie o krok dalej w systemie jednego płatnika. W systemie medycyny uspołecznionej rząd nie tylko płaci za opiekę zdrowotną, ale prowadzi szpitale i zatrudnia personel medyczny.
Kraj może przyjąć podejście jednego płatnika (tj. Rząd płaci za opiekę medyczną) bez podejścia opartego na medycynie uspołecznionej.
W Stanach Zjednoczonych system Veterans Administration (VA) jest przykładem medycyny uspołecznionej, ale Medicare nie.
National Health Service (NHS) w Wielkiej Brytanii jest przykładem systemu, w którym rząd płaci za usługi, a także jest właścicielem szpitali i zatrudnia lekarzy.
Ale w Kanadzie, która ma również system jednego płatnika z powszechnym ubezpieczeniem, szpitale są prowadzone prywatnie, a rząd nie zatrudnia lekarzy. Po prostu wystawiają rządowi rachunki za świadczone usługi, podobnie jak amerykański program Medicare.
Główną przeszkodą dla każdego systemu medycyny uspołecznionej jest zdolność rządu do skutecznego finansowania, zarządzania i aktualizowania swoich standardów, sprzętu i praktyk w celu oferowania optymalnej opieki zdrowotnej.
Wyzwania w Stanach Zjednoczonych
Niektórzy eksperci zasugerowali, że Stany Zjednoczone powinny stopniowo reformować swój obecny system opieki zdrowotnej, aby zapewnić finansowaną przez rząd siatkę bezpieczeństwa dla chorych i biednych (coś w rodzaju rozszerzonej wersji rozszerzenia ACA o Medicaid), jednocześnie wymagając od tych, którzy mają więcej szczęścia - mądrze i finansowo, aby zakupić własne polisy.
Jednak polityczny impas, który utrzymywał się w ciągu ostatniej dekady w związku z ustawą o przystępnej opiece, utrudnia wyobrażenie sobie takiej propozycji, która zyska na popularności. Ale technicznie możliwe jest zbudowanie takiego systemu, który zapewniłby uniwersalny zasięg, mając jednocześnie wielu płatników.
Chociaż teoretycznie możliwe jest posiadanie krajowego systemu jednego płatnika bez powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, jest to niezwykle mało prawdopodobne, ponieważ jedynym płatnikiem w takim systemie byłby niewątpliwie rząd federalny. Gdyby rząd federalny Stanów Zjednoczonych przyjął taki system, wykluczenie jakiegokolwiek obywatela z ubezpieczenia zdrowotnego byłoby politycznie niemożliwe.
Mimo to rosnąca liczba przedstawicieli Kongresu wzywa do ustanowienia „Medicare for All”, propozycji powszechnie popieranej przez zwolenników senatora Berniego Sandera z Vermont w jego kampaniach prezydenckich.
Chociaż termin „Medicare for All” jest często używany do opisania programu, w ramach którego rząd Stanów Zjednoczonych zapewniłby ubezpieczenie wszystkim obywatelom amerykańskim, zaproponowano różne podejścia i wszystkie obejmowałyby bardziej solidne pokrycie niż obecny program Medicare . Podejścia te zostały błędnie nazwane „socjalistycznymi” przez większość członków Partii Republikańskiej, ale żadna z obecnych propozycji Medicare for All nie zawierałaby medycyny uspołecznionej.
Ubezpieczenie zdrowotne na całym świecie
Organizacja Współpracy Gospodarczej i Rozwoju obejmuje 38 krajów członkowskich. Większość z nich uzyskała powszechne ubezpieczenie, przy czym 100 procent ich populacji jest objętych podstawowymi świadczeniami zdrowotnymi. Jednak w siedmiu krajach (Chile, Estonia, Węgry, Meksyk, Polska, Słowacja i Stany Zjednoczone) mniej niż 95% populacji ma pełne ubezpieczenie zdrowotne.
Według ostatnich danych spisu ludności USA w 2019 r. Ubezpieczonych było tylko 92% populacji USA. Stany Zjednoczone znajdują się blisko dna krajów OECD pod względem odsetka mieszkańców objętych ubezpieczeniem zdrowotnym, ale wydają również znacznie więcej swojego PKB na opiekę zdrowotną niż w jakimkolwiek innym kraju członkowskim.
Przyjrzyjmy się różnym sposobom, w jakie niektóre kraje osiągnęły powszechny lub prawie uniwersalny zasięg:
Niemcy
Niemcy mają powszechny zasięg, ale nie mają systemu jednego płatnika. Zamiast tego wszyscy mieszkający w Niemczech są zobowiązani do posiadania ubezpieczenia zdrowotnego. Większość pracowników w Niemczech jest automatycznie zapisywana do jednej z ponad 100 non-profit „kas chorych”, opłacanych z połączenia składek pracowników i pracodawców.
Alternatywnie istnieją prywatne plany ubezpieczenia zdrowotnego, ale tylko około 10% mieszkańców Niemiec wybiera prywatne ubezpieczenie zdrowotne.
Singapur
Singapur ma powszechne ubezpieczenie, a duże wydatki na opiekę zdrowotną są pokrywane (po odliczeniu) przez rządowy system ubezpieczeniowy o nazwie MediShield. Ale Singapur wymaga również, aby każdy wpłacał od 8% do 10,5% swoich dochodów na konto MediSave.
Gdy pacjenci potrzebują rutynowej opieki medycznej, mogą pobrać pieniądze ze swoich kont MediSave, aby za nią zapłacić, ale pieniądze te mogą zostać wykorzystane tylko na określone wydatki, takie jak leki z listy zatwierdzonej przez rząd.
W Singapurze rząd bezpośrednio subsydiuje koszty opieki zdrowotnej, a nie koszty ubezpieczenia (w przeciwieństwie do podejścia, które przyjmują Stany Zjednoczone w przypadku ubezpieczenia zakupionego za pośrednictwem giełd ACA, w którym koszt ubezpieczenia zdrowotnego jest dotowany). W rezultacie kwota, jaką ludzie muszą płacić za opiekę zdrowotną w Singapurze, jest znacznie niższa niż w modelu amerykańskim.
Japonia
Japonia ma uniwersalny zasięg, ale nie korzysta z systemu jednego płatnika. Ochrona jest zapewniana głównie za pośrednictwem tysięcy konkurencyjnych planów ubezpieczenia zdrowotnego w ramach ustawowego systemu ubezpieczeń zdrowotnych (SHIS).
Mieszkańcy są zobowiązani do zapisania się do ubezpieczenia i opłacania bieżących składek na ubezpieczenie SHIS, ale istnieje również możliwość wykupienia prywatnego, dodatkowego ubezpieczenia zdrowotnego.
Wdrażając mniej uciążliwy model pojedynczego płatnika (zamiast oddzielnych rządowych, prywatnych i powiązanych z rządem prywatnych mechanizmów ubezpieczenia zdrowotnego, jakie mamy w Stanach Zjednoczonych), rządy, takie jak Japonia, są w stanie lepiej usprawnić świadczenie krajowej opieki zdrowotnej.
Zjednoczone Królestwo
Wielka Brytania jest przykładem kraju z powszechnym ubezpieczeniem i systemem jednego płatnika. Z technicznego punktu widzenia model brytyjski można również sklasyfikować jako medycynę uspołecznioną, ponieważ rząd jest właścicielem większości szpitali i zatrudnia dostawców usług medycznych.
Finansowanie brytyjskiej National Health Service (NHS) pochodzi z wpływów podatkowych. Mieszkańcy mogą wykupić prywatne ubezpieczenie zdrowotne, jeśli chcą. Może być stosowany do zabiegów planowych w szpitalach prywatnych lub w celu uzyskania szybszego dostępu do opieki bez okresu oczekiwania, który w przeciwnym razie mógłby zostać nałożony w sytuacjach innych niż nagłe.
