Jak wydalanie narządów płciowych zwiększa ryzyko zakażenia wirusem HIV

W przypadku zakażenia wirusem HIV wydzielanie wirusa to obecność wirusa w nasieniu lub wydzielinie z pochwy (wydzielanie narządów płciowych) lub w jamie ustnej (wydzielanie z jamy ustnej).

Leki na HIV zmniejszają wydalanie wirusa, ale może ono nadal występować, nawet jeśli stosujesz przepisane leczenie na HIV - a wydalanie wirusa zwiększa ryzyko przeniesienia wirusa na niezakażonego partnera.

Jak dochodzi do zrzucania dróg rodnych

Wydalanie odnosi się do uwolnienia wirusa z zakażonej komórki gospodarza. Może to nastąpić na dwa sposoby poprzez procesy znane jakopoczątkującyiapoptoza:

• Pączkowanie: etap w cyklu życiowym wirusa HIV, w którym wirus usuwa składniki błony komórkowej z zakażonej komórki, aby stworzyć własną zewnętrzną powłokę. Może wtedy zacząć pączkować od gospodarza jako swobodnie krążący wirus.
• Apoptoza: znany również jako samobójstwo komórki, jest to proces śmierci komórki. W przypadku większości infekcji apoptoza niszczy atakującego wirusa wraz z samą komórką gospodarza. Jednak w przypadku HIV wirus zmusza komórkę do apoptozy, aby uwolnić potomstwo (więcej kopii wirusa HIV) do krążenia organizmu.

Wydalanie wirusa HIV może nastąpić w drogach rodnych, ale nie we krwi, gdzie w przeciwnym razie mogłoby być całkowicie niewykrywalne. Dowody sugerują, że mogą się do tego przyczyniać dwa czynniki: zmienność wirusa HIV w komórkach naszego ciała oraz zmienność stężeń leku HIV w różnych tkankach organizmu.

Wydalanie z dróg rodnych i zmienność wirusa HIV

Jeśli stosujesz terapię przeciw HIV i przyjmujesz leki zgodnie z zaleceniami, pomyślałbyś, że ryzyko przekazania wirusa innym osobom będzie niskie, prawda? W większości przypadków miałbyś rację, ale zdarzają się przypadki, gdy wirus jest obecny w wydzielinach, zwłaszcza jeśli masz wysokie miano wirusa we krwi.

Jedno z najwcześniejszych ujawnień miało miejsce w 2000 roku, kiedy odkryto, że szczep HIV może różnić się w zależności od części ciała. Według badań przeprowadzonych w ramach wieloletniego wieloośrodkowego badania kohortowego dotyczącego AIDS (MACS), u niektórych osób z HIV wykazano jedną odmianę genetyczną wirusa we krwi, a drugą w nasieniu.

W badaniu przyjrzano się bliżej wzorcom zrzucania bakterii wśród uczestników badania. W niektórych przypadkach wydalanie było ciągłym procesem zachodzącym zarówno we krwi, jak i w nasieniu. W innych było to sporadyczne i występowało głównie w drogach rodnych. W innych jeszcze w ogóle nie było zrzucania.

Te wyniki sugerowały, że:

• Zmienność wirusa HIV może przekładać się na różne odpowiedzi na terapię.
• Wydalanie wirusa HIV może być stanem, do którego dana osoba jest genetycznie predysponowana.

Badacze z MACS zauważyli, że u mężczyzn z okresowym wydalaniem, infekcje bakteryjne gruczołu krokowego były ściśle powiązane ze wzrostem aktywności wirusów w nasieniu. Postawili hipotezę, że zlokalizowane zapalenie prostaty (narządu wytwarzającego nasienie) powoduje wydalanie poprzez aktywację uśpionych wirusów HIV osadzonych w komórkach gruczołu krokowego i pęcherzykach nasiennych.

Późniejsze badania w dużej mierze potwierdziły te ustalenia i wykazały, że zrzucanie może nastąpić jako bezpośredni skutek infekcji przenoszonych drogą płciową (STI), współistniejących chorób, a nawet miesiączki.

Skuteczność leków na HIV może się różnić we krwi, tkankach

Badamy krew na obecność wirusa HIV, ponieważ zapewnia ona najłatwiejszy dostęp w porównaniu z innymi próbkami, takimi jak szpik kostny czy ślina. Chociaż krew jest silną miarą miana wirusa HIV, niekoniecznie zapewnia pełny obraz tego, jak skutecznie leki przeciwretrowirusowe przenikają do różnych komórek i tkanek organizmu.

Na przykład:

• Zydowudyna (AZT) może przenikać do mózgu i rdzenia kręgowego skuteczniej iw wyższych stężeniach niż prawie wszystkie inne leki na HIV. Dlatego od dawna był stosowany u osób z zespołem otępiennym związanym z AIDS jako środek do spowolnienia postępu choroby. (Inhibitory integrazy są obecnie stosowane w leczeniu zespołu otępienia związanego z AIDS).
• Istnieje coraz więcej dowodów na to, że Truvada stosowana jako terapia zapobiegawcza (znana jako PrEP) nie przenika do tkanki pochwy w taki sam sposób, jak do odbytnicy.

Badania przeprowadzone na Uniwersytecie Północnej Karoliny w Chapel Hill wykazały, że stężenie Truvady w tkance odbytu może zapewnić ochronę powyżej 90% przy zaledwie dwóch do trzech dawkach PrEP na tydzień. Natomiast stężenie preparatu Truvada w tkance pochwy było znacznie niższe, zapewniając jedynie 70% ochronę, nawet przy prawie idealnej codziennej przyczepności.

Opierając się na tych faktach, jest możliwe, że terapia HIV może stłumić wirusa w innych częściach ciała, ale w przypadku infekcji nie działa on w drogach rodnych - a układ odpornościowy może równie dobrze być wyzwalaczem, który zrzuca iskry zarówno u mężczyzn, jak iu. kobiety.

Jak twój układ odpornościowy wyzwala zrzucanie

Obecność jakiejkolwiek infekcji aktywuje układ odpornościowy. Kiedy tak się dzieje, organizm reaguje, uwalniając w organizmie substancje zwane cytokinami, które służą do sygnalizowania i kierowania komórek odpornościowych do źródła infekcji.

Chociaż cytokiny pomagają zwalczać choroby, mogą mieć przeciwny wpływ, promując uwalnianie uśpionego wirusa HIV, ukrytego w różnych komórkach i tkankach organizmu. Te komórkowe raje, znane jako ukryte rezerwuary, skutecznie chronią HIV przed mechanizmami obronnymi organizmu. Często podczas ostrej choroby, kiedy układ odpornościowy jest aktywowany, wirus nagle pojawia się ponownie. Z tego powodu niektórzy ludzie mogą przez wiele lat pozostawać bez leczenia, a potem nagle zapadają na poważną chorobę, której towarzyszy olbrzymi wzrost aktywności wirusów.

Ten wzorzec wydaje się mieć zastosowanie do wydalania wirusa HIV z dróg rodnych poprzez następujące etapy:

• W przypadku infekcji, takiej jak infekcja przenoszona drogą płciową (STI) lub zapalenie gruczołu krokowego, układ odpornościowy uwalnia różne prozapalne cytokiny.
• W takim przypadku defensywne białe krwinki (leukocyty) nagle zaleją miejsce infekcji.
• Komórka T CD4 jest leukocytem, ​​który jest głównym celem wirusa HIV.
• Gdy limfocyty T zostają zakażone we wczesnym ataku, liczba wirusów rośnie, aż do opanowania miejscowej infekcji.

To właśnie podczas tego wybuchu aktywności wirusa osoba, która stosuje leczenie HIV, może potencjalnie przekazać wirusa innym. Chociaż miano wirusa może wzrosnąć tylko o jeden dziennik (przeskakując, powiedzmy, od 100 do 1000), to nadal może wystarczyć do ułatwienia infekcji.

Wydalanie wirusa HIV podczas menstruacji

W wyniku miesiączki może dojść do wydalania wirusa HIV z narządów płciowych. Zdaniem naukowców wydzielanie wirusa podczas menstruacji może oznaczać nawet 65% wzrost ryzyka zakażenia wirusem HIV, jeśli kobieta nie jest leczona.

Badanie z Oregon Health and Science University (OSHU) dotyczyło grupy kobiet, które były predysponowane do wypadania narządów płciowych w wyniku współistniejącej infekcji opryszczką pospolitą (HSV-2). HSV-2, wirus atakujący 67% światowej populacji, jest również znany z tego, że powoduje wydalanie z pochwy zarówno u kobiet z objawami, jak i bezobjawowych.

W tej grupie kobiet wydalanie wirusa HIV było częste podczas menstruacji z prawie ośmiokrotnym wzrostem miana wirusa w porównaniu z cyklem przedmiesiączkowym. Stało się tak niezależnie od tego, czy kobieta miała objawy HSV-2, czy nie. Chociaż wzrost ten może nie stanowić dużego ryzyka dla kobiet ze stłumioną aktywnością wirusów, uznano go za znaczący u kobiet z wyższą wiremią.

Słowo od Verywell

Od czasu wprowadzenia PrEP zaobserwowaliśmy wymierny spadek używania prezerwatyw. W rzeczywistości jedno francuskie badanie wykazało, że im bardziej konsekwentnie dana osoba przyjmowała PrEP, tym mniejsze prawdopodobieństwo, że użyje prezerwatyw (o 54% mniej prawdopodobne jest, że będzie to dokładne).

Chociaż skuteczność PrEP jest niewątpliwa, szczególnie w przypadku par o mieszanym statusie i tych, którzy są narażeni na wysokie ryzyko zakażenia, prezerwatywy pozostają ważną częścią profilaktyki HIV.

Ostatecznie każde zakażenie wirusem HIV jest wynikiem wielu czynników, w tym rodzaju aktywności seksualnej i ogólnego stanu zdrowia niezainfekowanej osoby. Nawet jeśli miano wirusa osoby zakażonej jest niskie, ryzyko przeniesienia wirusa HIV może być znaczące.

Nierozpoznana choroba przenoszona drogą płciową w połączeniu z bakteryjnym zapaleniem pochwy w połączeniu z nominalnym wzrostem aktywności wirusów to czasami wszystko, czego potrzeba, aby przekształcić aktywność seksualną „niskiego ryzyka” w szansę na infekcję.

Jeśli masz wątpliwości co do ryzyka zarażenia się wirusem HIV od swojego partnera seksualnego lub jeśli masz wielu partnerów seksualnych, nie ryzykuj. Używaj prezerwatyw i innych narzędzi profilaktycznych, aby chronić siebie i swojego partnera.