Nauka o emocjach

W laboratorium w Berkeley w Kalifornii siwy mężczyzna siedzi przed ekranem telewizora. Puszcza się mu serię filmów: trochę komedii Charliego Chaplina, nagranie operacji brzucha, płaczące dziecko. *

W międzyczasie w pokoju naprzeciwko oglądamy także ekran telewizyjny. Na tym jednak jest twarz mężczyzny z sąsiedztwa, pokazująca każdą reakcję na filmy. Co ciekawe, wszystkie jego reakcje są takie same. Odpowiada każdemu z lekkim śmiechem. Scena miłosna, komedia czy scena morderstwa są równie zabawne. Po każdym z przekonaniem stwierdza, że ​​czuje się cudownie. Dżentelmen cierpi na demencję czołowo-skroniową o odmiennym zachowaniu. Jego emocje nie zmieniają się już odpowiednio w otaczającym go świecie.

Myślenie o emocjach

Nie musisz być neurobiologiem, aby zrozumieć znaczenie emocji w naszym codziennym życiu. Większość naszego codziennego życia jest napędzana emocjami - dążymy do tego, co uważamy za satysfakcjonujące, i staramy się unikać tego, co uczyni nas nieszczęśliwymi. Mimo to, w porównaniu z ruchem, zdolnościami sensorycznymi i poznawczymi, emocje są stosunkowo niedostatecznie zbadane w neurologii, być może częściowo z powodu większych trudności w rzetelnym pomiarze.

Dr Robert Levenson kiedyś zdefiniował emocje jako „krótkotrwałe zjawiska psychologiczno-fizjologiczne, które reprezentują efektywne sposoby adaptacji do zmieniających się wymagań środowiskowych”. Emocje organizują różnorodne reakcje cielesne i neurologiczne, w tym odczucia w trzewiach (lub „jelitach”), wyraz twarzy i ciała oraz zmienioną uwagę i myśli. Te reakcje są zwykle bardzo pomocne i natychmiastowe, jak koordynują umysł i ciało w pojawiających się sytuacjach.

Mózg przetwarza emocje w serii kroków. Po pierwsze, napływające informacje należy ocenić i przypisać im wartość emocjonalną. Ten proces jest często bardzo szybki i może wykraczać poza naszą świadomą świadomość. Mimo to nasza początkowa reakcja emocjonalna zależy od wielu indywidualnych uprzedzeń i kontekstów. Możemy wtedy zidentyfikować i poczuć emocję. W zależności od sytuacji społecznej, być może będziemy musieli regulować ekspresję tej emocji. Na przykład są chwile, w których możemy chcieć wyrazić wściekłość lub obrzydzenie, ale mimo wszystko musimy zachować spokój.

Neuroanatomia emocjonalna

Początkowa refleksyjna reakcja emocjonalna na coś w naszym otoczeniu następuje bardzo szybko i często wymyka się świadomej kontroli. Te reakcje zachodzą w starożytnej części naszego mózgu, znanej jako układ limbiczny. W przeciwieństwie do niedawno opracowanej kory, układ limbiczny ma mniej warstw neuronów przetwarzających informacje. Rezultat jest szybki, ale jak pokazuje nasze doświadczenie, nie zawsze integruje on wszystkie istotne informacje.

Granice układu limbicznego są niekonsekwentnie opisywane w literaturze i wydają się rozszerzać lub kurczyć, aby najlepiej odpowiadać interesom pisarza. Funkcje układu limbicznego również wykraczają poza emocje i obejmują pamięć, węch i funkcje autonomiczne. Do najważniejszych elementów układu limbicznego dla emocji należą ciało migdałowate, podwzgórze, kora zakrętu obręczy i brzuszny obszar nakrywki. Struktury te na ogół mają prostszy typ struktury korowej (mniej warstw neuronów niż sześć) i wszystkie znajdują się bliżej środka i podstawy mózgu. Chociaż podkreślono znaczenie układu limbicznego dla emocji, na struktury te wpływają również inne obszary mózgu, zwłaszcza kora przedczołowa.

Ocena

Istnieje kilka różnych systemów w mózgu, które łączą bodziec z wartością emocjonalną. Systemy te są również silnie związane z motywacją, ponieważ nasze emocje często prowadzą nas do działania. Systemy emocjonalne nie istnieją w izolacji, ale raczej komunikują się i wpływają na siebie nawzajem.

Pierwszym systemem biorącym udział w ocenie jest dopaminergiczny układ nagrody, obejmujący brzuszny obszar nakrywki i jądro półleżące. Struktury te znajdują się w środkowej i dolnej części mózgu, mniej więcej na poziomie oczu, aż do skroni. Ten system reaguje na nagrody i motywuje nas do powtarzania czegoś, co wydaje się „dobre”.

Drugi system obejmuje obwody ciała migdałowatego. Są to dwie skupiska nerwów wielkości migdała, które znajdują się w każdym płacie skroniowym. Te przeważnie pośredniczą reakcje gniewu, strachu i agresji.

Inne struktury, takie jak wyspa, również są zaangażowane w emocje. Wyspa (co oznacza jaskinię) to obszar mózgu schowany za fałdem płata czołowego i skroniowego z boku mózgu. Przednia część pomaga pośredniczyć w reakcjach wstrętu.

Rozpoznawanie emocji

Gdy struktury te skojarzą bodziec z określoną wartością emocjonalną, zaczyna się stereotypowa reakcja. Na przykład ciało migdałowate jest połączone z podwzgórzem i może stymulować przyspieszone tętno i podwyższone ciśnienie krwi, z których oba są ważną częścią strachu lub złości. Wyspa jest połączona z trzewnymi przewodami nerwowymi, które mogą powodować mdłości w żołądku. Nasze ciało może wychwycić te objawy i rozpoznać emocje.

Oprócz zauważania zmian w ciele, ośrodki emocji rzutują na obszary kory, które pozwalają nam rozpoznać emocje. Na przykład obwody nagrody rzutują na przyśrodkową korę oczodołowo-czołową, co pomaga nam określić przyszłe działania w oparciu o informacje emocjonalne.

Regulacja emocji

Są chwile, w których trzeba regulować emocje. Na przykład nie powinniśmy się śmiać z pogrzebu, nawet jeśli ktoś ma na sobie śmieszną sukienkę. Gdy pojawia się emocja, być może będziemy musieli regulować jej ekspresję. Możemy próbować stłumić emocje, nie pozwalając swojej twarzy lub ciału w naturalny sposób pokazywać tego, co czujemy. Na przykład, jeśli zobaczymy tygrysa, możemy nadal starać się zachowywać odważnie. Możemy dokonać ponownej oceny, co oznacza świadome przeformułowanie kontekstu bodźca, który jako pierwszy wywołał u nas emocje. Na przykład możemy sobie przypomnieć, że w rzeczywistości jest to tylko obraz tygrysa, a nie rzeczywistość.

Kora oczodołowo-czołowa aktywuje się w przypadku regulacji emocjonalnej, a uszkodzenie tego obszaru może powodować impulsywność i niezdolność do regulowania początkowych emocji. Najbardziej znanym przykładem jest Fineasz Gage, brygadzista kolejowy, który uległ wypadkowi, podczas którego przez tę część mostu przejechał wielki żelazny pręt. mózg. Według relacji jego lekarza, wkrótce po wypadku był bardziej emocjonalny i impulsywny. Inne badania wykazały, że pacjenci nie są w stanie ponownie ocenić wartości emocjonalnej, gdy zmieniają się warunki. Na przykład w eksperymencie, w którym tacy pacjenci zmieniają zadanie związane z hazardem, częściej wybierają duże nagrody w perspektywie krótkoterminowej, mimo że wiedzą, że nie leży to w ich długoterminowym interesie.

Ogólnie wiele osób sugeruje, że prawa strona mózgu jest bardziej zaangażowana w przetwarzanie emocji, takich jak strach, smutek i wstręt. Sugerowano, że lewa półkula jest bardziej zaangażowana w szczęście i być może gniew. Są to prawdopodobnie nadmierne uproszczenia, chociaż kilka badań potwierdzających podstawową koncepcję.

Wniosek

Emocja nie jest generowana tylko z jednej części naszego mózgu, ale opiera się na kilku splecionych sieciach obejmujących ciało migdałowate, obszar nakrywki brzusznej, korę oczodołowo-czołową i wiele innych, które służą do oceny bodźców zewnętrznych, generowania początkowej odpowiedzi emocjonalnej, a następnie regulowania tej odpowiedzi Jeśli potrzebne. Zakłócenie w tym systemie może prowadzić do braku emocji lub ich zbytniego, w zależności od charakteru i miejsca zakłócenia.

* Niektóre szczegóły zostały zmienione w celu ochrony poufności.