Grasica była tajemniczym gruczołem przez większość historii. Wiadomo było, że istniał już w I wieku naszej ery, ale jego rola została zrozumiana dopiero znacznie później. Starożytni Grecy myśleli, że jest to „siedziba odwagi”. W okresie renesansu zdecydowali, że nie spełnia on żadnej funkcji. Dopiero w latach siedemdziesiątych XX wieku jego rola w układzie odpornościowym zaczęła się rozwijać.
Corbis / Getty Images
Podstawy grasicy
Dziś znamy grasicę jako organ układu odpornościowego. W układzie odpornościowym różne białe krwinki pełnią różne funkcje. Limfocyty T lub komórki T to jeden z rodzajów białych krwinek. Grasica jest organem, który można uważać za „obóz treningowy” dla małych limfocytów T. Jest to miejsce wzrostu, rozwoju, treningu i selekcji limfocytów T, żołnierzy odpornych na białe krwinki, aby mogli dojrzeć do wyjścia i walki z infekcjami i obcymi najeźdźcami.
„T” w komórkach T w rzeczywistości oznacza grasicę, podczas gdy „B” w komórkach B odnosi się do szpiku kostnego. Wszystkie białe krwinki są wytwarzane w szpiku kostnym; tylko szczególny podzbiór tych komórek krwiotwórczych migruje ze szpiku kostnego do grasicy, gdzie „trenują”, by stać się limfocytami T.
Nawiasem mówiąc, ludzie nie są jedynymi stworzeniami, które mają grasicę - w rzeczywistości grasice cieląt, a czasem jagnięcina należą do narządów przygotowywanych w potrawie zwanej grasicą, niegdyś popularnej w Wielkiej Brytanii.
Lokalizacja i wielkość grasicy
Grasica to gruczoł w górnej części klatki piersiowej / dolnej części szyi. Grasica jest mylona z tarczycą - gruczołem, który znajduje się w tym samym ogólnym sąsiedztwie, ale ma zupełnie inną funkcję. Grasica to miękki, różowoszary gruczoł zlokalizowany za mostkiem i między płucami. Lekarze nazywają ten obszar klatki piersiowej śródpiersiem i jest wypełniony po brzegi ważnymi strukturami.
U ludzi grasica nie jest narządem, który jest ogólnie widoczny lub wykrywalny z zewnątrz. Oznacza to, że czasami na zdjęciu rentgenowskim można zobaczyć cień grasicy; Jednak guzki lub wybrzuszenia w okolicy szyi są znacznie bardziej spowodowane innymi czynnikami, takimi jak obrzęk węzłów chłonnych lub torbiele. Bardzo rzadko część grasicy znajduje się wyżej w szyi niż powinna - coś, co nazywa się ektopową grasicą szyjkową.
W zależności od Twojego wieku istnieje prawdopodobieństwo, że masz przynajmniej resztki grasicy, ale w większości przypadków dorośli tak naprawdę nie mają aktywnej grasicy. Po okresie dojrzewania grasica zaczyna się powoli kurczyć lub zanikać i zostaje zastąpiona tłuszczem. Nie martw się jednak, ponieważ ogólnie przyjmuje się, że grasica produkuje wszystkie komórki T, których kiedykolwiek będziesz potrzebować. Chociaż aktywność grasicy wydaje się zatrzymywać w wieku dorosłym, z rzadkimi wyjątkami, limfocyty T nadal są wytwarzane w twoim ciele i są uzupełniane przez całe życie.
Osoby mogą znacznie różnić się wielkością i kształtem grasicy. Grasica jest stosunkowo duża, gdy jesteśmy niemowlętami, ważąc po urodzeniu około 25 gramów. Osiągając maksymalną wagę między 12 a 19 rokiem życia, średnio około 35 gramów, grasica stopniowo kurczy się z biegiem lat, w wieku od 20 do 60 lat, wraz z zastąpieniem tkanki grasicy tkanką tłuszczową. W wieku 60 lat średnia wynosi około 15 gramów.
Grasica jest „doradcą zawodowym” dla białych krwinek niemowląt
Krwinki - zarówno czerwone, jak i białe - powstają z komórek macierzystych, które znajdują się w szpiku kostnym lub pochodzą ze szpiku kostnego. Podczas rozwoju dziecka komórki progenitorowe ze szpiku kostnego migrują do grasicy, gdzie komórki grasicy zapewniają odpowiednie środowisko z receptorami komórkowymi i sygnałami chemicznymi, aby je prawidłowo wychować.
Kiedy prekursory komórek T przemieszczają się ze szpiku kostnego do grasicy, nazywane są tymocytami, a sygnały i hormony z grasicy, w tym tymopoetyna i tymozyna, kierują rozwojem tymocytów w dorosłe komórki T.
Grasica dba o to, by tymocyty rosły i miały odpowiedni „sprzęt” lub markery na zewnątrz komórki. Istnieje również proces selekcji i eliminacji. Na przykład w jednym z kilku punktów kontrolnych około 95 procent tymocytów jest usuwanych - tylko około 3 do 5 procent tymocytów przeżywa. Te, które przeżyły, różnicują się w wyspecjalizowane limfocyty (CD8 + lub CD4 +) i spędzają około 10 dni w określonej części grasicy, gdzie uczą się odróżniać markery „własne” od markerów obcych najeźdźców. Po tym skomplikowanym procesie komórki T mogą opuścić grasicę i wykonywać różne zadania w układzie odpornościowym.
Powikłania dotyczące grasicy
Powiększenie może być reakcją na coś lub może być wynikiem procesu chorobowego. Czasami w okresach stresu lub po leczeniu niektórymi lekami, takimi jak chemioterapia i steroidy, grasica może się powiększyć. Grasicę można również powiększyć w procesie znanym jako przerost limfoidalny lub autoimmunologiczne zapalenie grasicy, które może być związane z chorobami, takimi jak miastenia, toczeń rumieniowaty układowy, reumatoidalne zapalenie stawów, twardzina skóry i choroba Gravesa-Basedowa. Niektóre z tych zaburzeń mogą być również związane z obrzękiem węzłów chłonnych.
Kiedy lekarze oceniają grasicę w obrazowaniu, próbują rozróżnić, czy wzorzec dotyczy ogólnego powiększenia grasicy, czy złośliwości, która ma tendencję do rozpoczynania się bardziej jak ogniskowe obszary wzrostu lub powiększające się masy. Ogólnie guzy grasicy są rzadkie. Szacuje się, że każdego roku w USA na milion osób przypada tylko około 1,5 przypadków, czyli około 400 przypadków rocznie.
Grasiczak kontra rak grasicy: Grasiczak to guz, w którym komórki guza wyglądają podobnie do normalnych komórek grasicy. Grasiczaki rosną powoli i rzadko rozprzestrzeniają się poza grasicę. W przeciwieństwie do tego, komórki nowotworowe w raku grasicy wyglądają bardzo różnie od zdrowych komórek grasicy, mają szybki wzrost i zwykle rozprzestrzeniają się w inne miejsca po wykryciu raka. Rak grasicy jest trudniejszy do leczenia niż grasiczak.
Myasthenia Gravis: Myasthenia gravis jest chorobą autoimmunologiczną związaną z osłabieniem mięśni ochotniczych lub szkieletowych mięśni ciała. Około 30 do 65 procent osób z grasiczakami ma również miastenię i jest to zdecydowanie najczęstsza choroba autoimmunologiczna związana z grasiczakami. W myasthenia gravis organizm błędnie wytwarza przeciwciała do receptorów na powierzchni komórek mięśniowych, blokując sygnały chemiczne, które powodują ruch mięśni, co prowadzi do poważnego osłabienia mięśni.
Osoby z miastenią mogą bardzo łatwo odczuwać zmęczenie fizyczne i odczuwać trudności podczas wchodzenia po schodach lub chodzenia na duże odległości. Wiele osób z grasiczakami ma miastenię, ale większość osób z miastenią nie ma grasiczaków.
Niedorozwój lub brak grasicy: Stany, które utrudniają normalny rozwój grasicy, mogą wpływać na układ odpornościowy. Zespół DiGeorge jest jednym z takich schorzeń, który jest związany ze zmianą genetyczną, często z usunięciem informacji genetycznej z określonego chromosomu, chromosomu 22. Jednak w zespole DiGeorge możliwe są wszystkie rodzaje nieprawidłowości grasicy. Jednak większość osób z tym zespołem ma wystarczająco funkcjonującą tkankę grasicy do rozwoju zdrowych limfocytów T. Całkowity brak grasicy jest możliwy, ale wydaje się, że występuje stosunkowo rzadko u pacjentów z zespołem DiGeorge.
Gruczoł grasicy: Diagnoza i leczenie chirurgiczne pod redakcją Kyriakos Anastasiadis, Chandi Ratnatunga. Springer Science & Business Media, 7 czerwca 2007.
.jpg)
