Co to jest terapia przeciwciałami monoklonalnymi?

Terapia przeciwciałami monoklonalnymi jest ukierunkowaną terapią przeciwnowotworową. Czasami nazywa się to immunoterapią. Chociaż chirurgia, chemioterapia i radioterapia pozostają ważnymi opcjami leczenia raka okrężnicy, terapia przeciwciałami monoklonalnymi staje się coraz szerzej dostępna do stosowania. Najpowszechniejszymi terapiami przeciwciałami monoklonalnymi w leczeniu raka okrężnicy są bewacyzumab (Avastin), cetuksymab (Erbitux) i panitumumab (Vectibix).

Co to są przeciwciała monoklonalne?

Przeciwciała monoklonalne to białka wytwarzane w laboratorium. Białka te mają przyczepiać się do obszarów na powierzchni komórek rakowych i zakłócać ich wzrost i rozprzestrzenianie się. Przeciwciała monoklonalne są podobne do przeciwciał, które organizm wytwarza naturalnie, gdy jesteś narażony na bakterie lub wirusy, takie jak przeziębienie lub grypa (grypa).

Jak działają przeciwciała monoklonalne?

Komórki naszego ciała, w tym komórki rakowe, mają na swojej powierzchni obszary zwane receptorami. Te receptory pomagają kontrolować wzrost naszych komórek, przestają rosnąć lub wykonują inne czynności, które komórki normalnie robią. Jeśli odpowiednie białko pojawia się i przyłącza się (wiąże) do receptora w komórce, wyzwala to odpowiedź komórki.

Dobrym sposobem myślenia o receptorach i ich białkach wiążących jest myślenie o zamku i kluczu. Zamek nie otworzy się bez odpowiedniego klucza. W ten sam sposób receptor nie spowoduje wzrostu, podziału ani odpowiedzi komórki, chyba że najpierw zostanie dołączony właściwy „klucz” do tego receptora. Przeciwciała monoklonalne to „klucze”, które są specjalnie zaprojektowane do przyłączania się do receptorów na komórkach rakowych i blokowania ich funkcji lub wywoływania odpowiedzi immunologicznej.

Przykłady terapii przeciwciałami monoklonalnymi

Receptory naskórkowego czynnika wzrostu (EGFR) są jednym z przykładów receptorów, na które celują przeciwciała monoklonalne. EGFR są obecne na normalnych komórkach i komórkach rakowych, ale w przypadku komórek rakowych te receptory nie są normalne. Może być zbyt wiele EGFR lub mogą zostać uszkodzone lub zmienione (zmutowane) w sposób, który pozwala im nadmiernie reagować na sygnały wzrostu. To sprawia, że ​​komórki rakowe rosną zbyt szybko lub rosną w miejscach, w których nie powinny rosnąć.

Terapie przeciwciałami monoklonalnymi Cetuksymab (Erbitux) i Panitumumab (Vectibix) specyficznie wiążą się z EGFR, które znajdują się na komórkach nowotworowych. Kiedy przyczepiają się do EGFR, blokują sygnały wzrostu, które organizm normalnie wytwarza, docierając do komórek rakowych. To spowalnia lub zatrzymuje rozwój raka.

Myśląc o analogii zamka i klucza, można sobie wyobrazić, że cetuksymab i panitumumab działają tak, jakby ktoś włożył gumę do zamka. Klucz nie może wejść i drzwi nie mogą zostać otwarte, ponieważ receptory komórek rakowych są już „zaklejone” przez przeciwciała monoklonalne. Oznacza to, że komórki rakowe nie otrzymują już sygnałów wzrostu potrzebnych do dalszego wzrostu i rozprzestrzeniania się.

Skoniugowane przeciwciała monoklonalne

Oprócz tylko gumowania komórek nowotworowych, przeciwciała monoklonalne można łączyć z lekiem chemioterapeutycznym lub cząstką radioaktywną (radioimmunoterapia), dzięki czemu podejmują działanie lecznicze bezpośrednio na raka, a nie na normalne komórki. Jest on stosowany w przypadku niektórych postaci chłoniaka i raka piersi, a leki mogą być dostępne do leczenia innych postaci raka.

Skutki uboczne terapii przeciwciałami monoklonalnymi

Dla wielu osób skutki uboczne terapii przeciwciałami monoklonalnymi są łagodniejsze niż chemioterapia i przypominają reakcję alergiczną. Niektóre z bardziej powszechnych skutków ubocznych terapii przeciwciałami monoklonalnymi obejmują:

• Wysypki skórne
• Swędzenie skóry lub pokrzywka
• Objawy grypopodobne, takie jak gorączka, dreszcze, bóle mięśni, zmęczenie i ból głowy
• Biegunka
• Nudności i wymioty
• Niskie ciśnienie krwi

Niektórzy ludzie mają poważne reakcje na terapię przeciwciałami monoklonalnymi. Poważniejsze działania niepożądane, które mogą spowodować, że lekarz przerwie leczenie przeciwciałami monoklonalnymi, obejmują:

• Bardzo mała liczba krwinek
• Problemy z sercem, w tym nieregularne bicie serca, niewydolność serca i zwiększone ryzyko zawału serca
• Niski poziom magnezu, potasu lub wapnia we krwi, co może powodować poważne problemy zdrowotne
• Poważne wysypki skórne prowadzące do infekcji
• Problemy z krwawieniem
• Natychmiastowe reakcje na infuzję, w tym duszność, świszczący oddech, chrypka, omdlenia, zawroty głowy, niewyraźne widzenie, nudności lub ból lub ucisk w klatce piersiowej

Na szczęście, gdy pojawiają się poważne reakcje, często pojawiają się one natychmiast, gdy przyjmujesz lek w swojej klinice onkologicznej. Oznacza to, że lekarz i pielęgniarka będą Cię monitorować i będą mogli w razie potrzeby przerwać infuzję i udzielić natychmiastowej pomocy medycznej.

Zarządzanie efektami ubocznymi leczenia przeciwciałami monoklonalnymi

Dwie najważniejsze rzeczy, które możesz zrobić, aby opanować skutki uboczne terapii przeciwciałami monoklonalnymi, to:

1. Przyjmuj wszystkie leki zgodnie z zaleceniami, ponieważ łatwiej jest zapobiegać skutkom ubocznym niż leczyć je, gdy już wystąpią.
2. Utrzymuj otwarte linie komunikacyjne ze swoim zespołem medycznym. To, co działa w przypadku skutków ubocznych u jednej osoby, może nie działać w Twoim przypadku. Porozmawiaj ze swoim lekarzem lub pielęgniarką o opcjach, które pomogą Ci przejść przez leczenie przy minimalnych skutkach ubocznych.

Nie akceptuj, że złe samopoczucie jest naturalną częścią leczenia raka. Twój zespół medyczny może znaleźć sposób na lepsze zarządzanie skutkami ubocznymi. Jeśli potrzebujesz pomocy, poproś o nią. I zawsze, jeśli masz jakiekolwiek pytania dotyczące skutków ubocznych, natychmiast skontaktuj się z zespołem medycznym.