Czy dziecko może zbyt dobrze funkcjonować, aby zastosować analizę zachowań?

Applied Behaviour Analysis (ABA) jest często opisywana jako „złoty standard” w terapii autyzmu. Ale ma swoich przeciwników. Niektórzy ludzie (szczególnie dobrze funkcjonujący auto-adwokaci z autyzmem) uważają, że ta technika jest poniżająca, aw wielu przypadkach okrutna dla dziecka.

Niektórzy eksperci sugerują, że ABA jest naprawdę najlepsza dla dzieci z cięższymi postaciami autyzmu - i zamiast ABA zalecają terapię rozwojową lub zabawę. Terapia rozwojowa i zabawowa jest bardziej skoncentrowana na interaktywności, komunikacji i wzroście emocjonalnym, podczas gdy ABA (co nie jest zaskakujące) koncentruje się prawie wyłącznie na zachowaniu.

Rzeczywistość jest oczywiście taka, że ​​dzieci mogą otrzymać zarówno terapię rozwojową, jak i behawioralną, więc wybór nie jest w rzeczywistości konieczny. Ale czy ABA naprawdę jest nieodpowiednie dla wyżej funkcjonujących dzieci z autyzmem?

Dlaczego nikt nie jest „poza” modyfikacją zachowania

Behawioryzm sam w sobie jest po prostu sposobem na nauczenie pożądanego zachowania poprzez oferowanie nagród za zgodność (lub konsekwencje za nieprzestrzeganie, chociaż negatywne wzmacnianie wyszło z mody w ostatnich latach). Stosujemy podejście behawioralne, kiedy mówimy „dostaniesz deser, jeśli skończysz groszek” lub „możesz wyjść z przyjaciółmi, jeśli posprzątasz swój pokój”. Miejsca pracy wykorzystują techniki behawioralne, gdy oferują zachęty do osiągnięcia określonych celów.

Leczenie behawioralne jest skuteczne w przypadku wielu dzieci z autyzmem. Celem leczenia behawioralnego jest pomoc dzieciom w osiągnięciu poziomu umiejętności typowo rozwijających się rówieśników. Program jest zindywidualizowany tak, aby zawierał obszary siły i słabości specyficzne dla każdego dziecka. Dlatego nawet dobrze funkcjonujące dzieci mogą odnieść korzyści z leczenia behawioralnego.

Dlaczego ABA nie może być oferowana w sposób odpowiedni dla Twojego dziecka

ABA jest często oferowana w kontekście „sali lekcyjnej z autyzmem” przeznaczonej dla dzieci ze stosunkowo poważnymi objawami. Większość dzieci, które spędzają całe dnie w „klasie z autyzmem”, spędza mało czasu lub nie spędza go wcale na edukacji ogólnej. Jeśli masz dobrze funkcjonujące dziecko, które intelektualnie i behawioralnie jest zdolne do uczenia się w klasie ogólnokształcącej, „klasa autyzmu” prawdopodobnie będzie słabo dopasowana.

ABA może być również oferowana w ustawieniach jeden na jeden. Może to być bardzo pomocne dla dziecka, które uczy się bardzo podstawowych umiejętności lub które nie jest jeszcze w stanie nawiązać kontaktu z rówieśnikami na placu zabaw lub w innym typowym otoczeniu. Jednak w przypadku lepiej funkcjonującego dziecka ABA powinno być oferowane w „realnym świecie”. Jeśli terapeuci ABA nie są w stanie lub nie chcą pracować z dzieckiem w warunkach naturalnych, ABA może być słabym dopasowaniem.

Według Instytutu Lovaas i wielu dostawców ABA, ABA powinno być oferowane przez wiele godzin tygodniowo (aż 40 godzin). Na tym poziomie intensywności dosłownie niemożliwe jest, aby dziecko brało udział w czymkolwiek innym niż terapia pozaszkolna. Żadnego sportu, żadnej muzyki, żadnych przestojów - chyba, że ​​terapeuta ABA faktycznie pracuje z dzieckiem podczas zajęć pozalekcyjnych. Jeśli masz dziecko, które jest zdolne do uczestniczenia w typowych zajęciach, a ABA by je uniemożliwiało, ABA może być złym wyborem.

Jak należy dostosować ABA do lepiej funkcjonującego dziecka

Dostępnych jest niewiele danych w recenzowanych artykułach badawczych, które porównują wyniki leczenia behawioralnego dla dzieci „słabo funkcjonujących” i „dobrze funkcjonujących”. Ponadto istnieje niewiele badań porównujących skuteczność różnych „marek” ABA dla różnych grup dzieci. Możliwe jest jednak sformułowanie konkretnych zaleceń dotyczących dostosowania ABA do potrzeb lepiej funkcjonującego dziecka:

• Celem leczenia behawioralnego jest pomoc dzieciom w osiągnięciu poziomu umiejętności typowo rozwijających się rówieśników. Leczenie behawioralne można zmodyfikować, aby uczyć złożonych zachowań i umiejętności społecznych, takich jak rozpoznawanie mimiki i niewerbalnych zachowań innych, rozwój kooperacyjnych zachowań społecznych, werbalizacja empatii i rozmowy z rówieśnikami na różne tematy, a nie ograniczony zakres zainteresowania.
• Terapia behawioralna może wyglądać zupełnie inaczej w przypadku „słabo funkcjonującego” i „dobrze funkcjonującego” dziecka z autyzmem. Oprócz dyskretnych badań (terapia jeden na jednego dla dzieci słabo funkcjonujących), można silniej zaakcentować inne procedury behawioralne, takie jak nauczanie incydentalne, modelowanie wideo i uogólnianie w środowisku naturalnym.
• Terapia behawioralna ma na celu pomóc dziecku, aby w przyszłości mogło uczyć się w mniej ustrukturyzowanych środowiskach (na przykład w grupach rówieśniczych). Jednak nawet w tych mniej ustrukturyzowanych warunkach zasady stosowanej analizy zachowania są często kluczem do sukcesu dziecka. Niektóre z tych zasad obejmują: 1) definiowanie mierzalnych zachowań do zmiany, 2) badanie funkcji niewłaściwych zachowań, 3) wzmacnianie odpowiednich zachowań oraz 4) rutynowe mierzenie postępów.

Podsumowując, rodzice, którzy rezygnują z leczenia behawioralnego, ponieważ powiedziano im, że ich dziecko już „dobrze funkcjonuje”, mogą przegapić skuteczną interwencję. Renomowana organizacja specjalizująca się w behawioralnym leczeniu dzieci z autyzmem powinna być w stanie ocenić dziecko, a następnie omówić z rodzicami konkretne cele i strategie nauczania w oparciu o jego mocne strony i potrzeby. Rodzice mogą wtedy zdecydować o stosowności leczenia behawioralnego dla ich syna lub córki.