Omówienie przedsionkowo-komorowej częstoskurczu wznawczego (AVNRT)

Tachykardia przedsionkowo-komorowa (AVNRT) jest gwałtowną, regularną arytmią serca, która zaczyna się nagle i bez ostrzeżenia i zatrzymuje się równie nagle. Najczęściej dotyka młodszych dorosłych. Średni wiek, w którym po raz pierwszy pojawia się AVNRT, to 32 lata, a większość osób z tą arytmią będzie miała swój pierwszy epizod przed ukończeniem 50. roku życia. Kiedy to nastąpi po raz pierwszy, może to stać się nawracającym problemem.

Przegląd

AVNRT jest najczęstszym rodzajem częstoskurczu nadkomorowego (SVT) u dorosłych.

AVNRT jest jedną z powracających częstoskurczów. („Tachykardia” oznacza po prostu szybkie tętno). Przy każdym ponownym tachykardii występuje nieprawidłowe połączenie elektryczne gdzieś w sercu, które tworzy potencjalny obwód elektryczny.

Kiedy jeden z impulsów elektrycznych serca wchodzi do tego potencjalnego obwodu w odpowiednich okolicznościach, może zostać „przechwycony” w obwodzie, co oznacza, że ​​zaczyna wirować dookoła obwodu. Za każdym razem, gdy przemieszcza się po obwodzie, impuls elektryczny powoduje nowe bicie serca i tachykardię.

Podobnie jak w przypadku większości powracających SVT, pacjenci z AVNRT rodzą się z dodatkowym połączeniem elektrycznym w sercu. W AVNRT dodatkowe połączenie i cały obwód powrotny, który wytwarza arytmię, znajduje się wewnątrz lub bardzo blisko małego węzła przedsionkowo-komorowego (węzła AV). Stąd nazwa - tachykardia z nawrotem węzła AV.

Objawy

Objawy AVNRT są typowe dla SVT i na ogół obejmują nagłe kołatanie serca, oszołomienie i / lub zawroty głowy. Duszność jest również dość powszechna w tej arytmii.

Jednym z objawów często obserwowanych w AVNRT, który występuje rzadziej w przypadku innych rodzajów SVT, jest uczucie bicia w szyję. Ten objaw występuje, ponieważ podczas epizodów AVNRT przedsionki i komory serca biją w tym samym czasie. Ponieważ przedsionki nie mogą wyrzucić swojej krwi do komór, krew jest wypychana w górę do żyły szyjnej - i powoduje to uczucie łomotania.

Epizody AVNRT zaczynają się i kończą dość nagle i zwykle trwają od kilku minut do kilku godzin.

Uruchamianie i zatrzymywanie AVNRT

Węzeł AV jest bardzo wrażliwy na zmiany w autonomicznym układzie nerwowym, części układu nerwowego, która kontroluje naczynia krwionośne i narządy wewnętrzne. Zatem zmiany we współczulnym tonie nerwowym (reakcja na stres) lub w tonie nerwu błędnego (napięcie przywspółczulne lub odpowiedź relaksacyjna) mogą mieć duży wpływ na węzeł pk.

Ponieważ znaczna część obwodu powrotnego w AVNRT znajduje się w węźle AV, zmiany tonu autonomicznego mogą mieć głęboki wpływ na arytmię.

Podczas gdy AVNRT najczęściej rozpoczyna się bez widocznych wyzwalaczy, u niektórych osób może rozpocząć się od ćwiczeń lub okresów stresu emocjonalnego lub innych sytuacji, które zwiększają ton współczucia. W innych może rozpocząć się po spożyciu alkoholu, herbaty lub kawy.

Pacjenci z AVNRT często mogą zatrzymać epizody tachykardii, wykonując czynności, aby nagle zwiększyć napięcie nerwu błędnego. Wykonywanie manewru Valsalvy często działa, chociaż czasami mogą być konieczne bardziej drastyczne kroki (takie jak zanurzenie twarzy w lodowatej wodzie na kilka sekund).

Leczenie medyczne

Lekarze mogą dość szybko i łatwo leczyć ostre epizody AVNRT. Po pierwsze, na ogół przeprowadzają pacjenta przez kilka prób zwiększenia napięcia nerwu błędnego. Jeśli to nie powstrzyma arytmii, dożylne wstrzyknięcie adenozyny lub werapamilu (blokera wapnia) zwykle działa szybko i niezawodnie. Trudniejsze pytanie medyczne dotyczy długotrwałej terapii AVNRT.

Ponieważ arytmia nie zagraża życiu, a „jedynie” ją zakłóca, agresywność leczenia powinna odzwierciedlać, jak destrukcyjna jest arytmia dla pacjenta. Jeśli epizody są dość rzadkie, dość dobrze tolerowane i można je całkiem niezawodnie zakończyć manewrami błędnymi, prawdopodobnie nie trzeba już nic więcej robić.

Jeśli jednak epizody AVNRT zakłócają życie pacjenta (co często się zdarza), należy zdecydowanie rozważyć leczenie. Leczenie beta-blokerami lub blokerami kanału wapniowego jest różnie skuteczne w zmniejszaniu częstości AVNRT i u większości pacjentów leki te mają niewiele skutków ubocznych.

Jeśli arytmia nie jest dostatecznie kontrolowana, można spróbować jednego z leków przeciwarytmicznych. Jednak leki te często mają skutki uboczne i są tylko umiarkowanie skuteczne w leczeniu AVNRT.

Obecnie najskuteczniejszym sposobem leczenia AVNRT jest zastosowanie terapii ablacyjnej, czyli procedury cewnikowania. W przypadku terapii ablacyjnej nieprawidłowe połączenie elektryczne w węźle AV lub w jego pobliżu jest dokładnie odwzorowywane, a następnie usuwane, zwykle za pomocą energii o częstotliwości radiowej.

AVNRT można całkowicie wyleczyć za pomocą terapii ablacyjnej w ponad 95 procentach przypadków, dlatego ablacja powinna być silnie rozważona przez każdego, u którego AVNRT stanowi poważny problem, zwłaszcza jeśli nie jest kontrolowana za pomocą beta-blokerów lub blokerów wapnia.