Choroby kości występujące po przeszczepie narządu są znacznie częstszym problemem u biorców przeszczepów, niż sądzi większość pacjentów. Jednak najlepiej jest to zrozumiećprzeddecyduje się na przeszczep narządu, aby można było podjąć środki zapobiegawcze. W większości przypadków choroba kości w takich sytuacjach może powodować ból kości, ale w skrajnych przypadkach może prowadzić do złamań. Oczywiście miałoby to ogromny wpływ na jakość życia pacjenta i mogłoby również zwiększyć ryzyko śmierci.
GeorgeRudy / Getty ImagesPrzeszczepy narządów, które prowadzą do zwiększonego ryzyka chorób kości
Pomimo roli nerek w tworzeniu kości, nie tylko pacjenci z niewydolnością nerek (po przeszczepie nerki) są narażeni na wysokie ryzyko chorób kości i złamań. U większości pacjentów po przeszczepach narządów (w tym biorców przeszczepów nerek, serca, płuc, wątroby i szpiku kostnego) mogą wystąpić powikłania, w tym złamania, ból kości, osteoporoza itp. Jednak ryzyko może się różnić w zależności od danego narządu. Na przykład częstość złamań u biorców przeszczepów nerki może wynosić od 6% do 45%, w porównaniu z 22 do 42% u biorców przeszczepów serca, płuc lub wątroby.
Jak duże jest ryzyko?
Jak wspomniano powyżej, częstość występowania będzie się różnić w zależności od przeszczepionego narządu. Retrospektywne badanie 86 pacjentów, którzy otrzymali przeszczep nerki, wykazało, że biorcy mieli pięciokrotny wzrost ryzyka złamań w ciągu pierwszych 10 lat po otrzymaniu nerki, w porównaniu z przeciętną osobą. Nawet po 10 latach obserwacji ryzyko było nadal dwojakie. Sugeruje to, że zwiększone ryzyko złamań utrzymuje się przez długi czas po przeszczepie nerki.
Jednak złamania to tylko jeden skrajny przykład choroby kości po przeszczepie narządu. Wspólną cechą jest również osteoporoza. Widzimy to w przypadku różnych rodzajów przeszczepów narządów z różną częstotliwością - nerek (88%), serca (20%), wątroby (37%), płuc (73%) i szpiku kostnego (29% biorców przeszczepów).
Jak długo trwa pojawienie się problemów z kośćmi?
Zaskakującą cechą utraty kości po przeszczepie jest szybkość utraty masy kostnej przez pacjentów. Biorcy przeszczepów płuc, nerek, serca i wątroby mogą utracić od 4 do 10% swojej gęstości mineralnej kości (BMD) w ciągu pierwszych 6 do 12 miesięcy po przeszczepieniu narządu. Aby lepiej to docenić, porównaj tę statystykę ze wskaźnikiem utraty masy kostnej u kobiety po menopauzie z osteoporozą, który wynosi zaledwie 1 do 2% rocznie.
Przyczyny
Patrząc z uproszczonego punktu widzenia, przyczyną jest utrata masy kostnej u osób po przeszczepach narządówczynniki istniejące przed przeszczepem narządu, jak równieższybka utrata masy kostnej występująca po przeszczepie narządu.
Ogólne czynniki ryzyka, które zwiększają utratę masy kostnej, które dotyczą prawie każdego, oczywiście mają również znaczenie tutaj. Obejmują one:
- Niedobór witaminy D.
- Palenie
- Cukrzyca
- Zaawansowany wiek
Przyjrzyjmy się niektórym konkretnym czynnikom ryzyka związanym z niewydolnością narządów.
Czynniki ryzyka przed przeszczepem
Czynniki ryzyka u pacjentów z zaawansowaną chorobą nerek obejmują:
- Niedobór witaminy D.
- Częste stosowanie steroidów (powodujących utratę masy kostnej) w leczeniu różnych chorób nerek
- Wysokie poziomy kwasów we krwi, zwane kwasicą metaboliczną
- Wysoki poziom parathormonu we krwi (zwany wtórną nadczynnością przytarczyc), który prowadzi do przyspieszonej utraty wapnia z kości
Czynniki ryzyka u pacjentów z chorobami wątroby obejmują:
- Niedożywienie, często obserwowane u pacjentów z niewydolnością wątroby
- Cholestaza
- Niski poziom testosteronu lub hipogonadyzm
Czynniki ryzyka u pacjentów z chorobami płuc obejmują:
- Częste stosowanie steroidów w leczeniu chorób płuc, takich jak POChP czy astma
- Palenie, główny czynnik ryzyka osteoporozy i utraty masy kostnej
- Wysoki poziom kwasu z powodu zatrzymywania dwutlenku węgla we krwi
Czynniki ryzyka u pacjentów z chorobami serca obejmują:
- Częste stosowanie tabletek wodnych lub diuretyków, które mogą powodować utratę wapnia z kości. Przykłady obejmują leki, takie jak furosemid i torsemid.
- Zmniejszona aktywność fizyczna, częsta cecha pacjentów z chorobami serca
Czynniki ryzyka po przeszczepie
Czynniki ryzyka przed przeszczepem, które powodują utratę masy kostnej, zwykle utrzymują się do pewnego stopnia nawet po przeszczepie narządu. Jednak pewne nowe czynniki ryzyka pojawiają się po tym, jak pacjent z niewydolnością narządu otrzyma nowy przeszczep narządu. Czynniki te obejmują:
- Stosowanie sterydów: Po przeszczepieniu narządu pacjenci wymagają leków, aby powstrzymać układ odpornościowy przed „odrzuceniem” nowego narządu. Sterydy są jednym z tych leków. Niestety, steroidy zmniejszają tworzenie się nowej kości poprzez hamowanie określonego typu komórek kostnych zwanych „osteoblastami”. Zwiększają również utratę masy kostnej poprzez stymulację innego rodzaju komórek zwanych „osteoklastami”. Innymi słowy, kiedy jesteś na sterydach, palisz świecę na obu końcach. Istnieją inne mechanizmy, na które wpływają steroidy, które wykraczają poza zakres tego artykułu (coś, co nazywa się zwiększoną regulacją w górę receptora aktywatora czynnika jądrowego kappa-B), które spowodują utratę masy kostnej.
- Stosowanie inhibitora kalcyneuryny: Podobnie jak steroidy, są to kolejna powszechna kategoria leków, które są stosowane w zapobieganiu odrzuceniu przeszczepionego narządu. Leki te obejmują cyklosporynę, takrolimus itp. Mogą one powodować zwiększoną utratę masy kostnej, ale zazwyczaj będą również zakłócać zdolność nerek do przekształcania witaminy D w użyteczną formę (która jest niezbędna do tworzenia kości), co nazywa się aktywacją.
Diagnoza
„Złotym standardem” do oceny obecności chorób kości u biorców przeszczepów jest biopsja kości, która polega na wbiciu igły w kość i obejrzeniu jej pod mikroskopem w celu postawienia diagnozy. Ponieważ większość pacjentów nie jest fanami wbijania grubych igieł w kości, do wstępnej oceny stosuje się testy nieinwazyjne. Chociaż dobrze znany skan DEXA (używany do oceny gęstości mineralnej kości) jest powszechnym testem używanym do oceny stanu kości w populacji ogólnej, jego zdolność do przewidywania ryzyka złamań w populacji przeszczepionych narządów nie została udowodniona. Z praktycznego punktu widzenia test jest nadal zalecany i zalecany przez główne organizacje, takie jak American Society of Transplantation i KDIGO.
Inne testy wspomagające lub pomocnicze obejmują testy na markery obrotu kostnego, takie jak poziomy osteokalcyny w surowicy i specyficzne dla kości poziomy fosfatazy alkalicznej. Podobnie jak w przypadku skanowania DEXA, żadnego z nich nie badano pod kątem ich zdolności do przewidywania ryzyka złamań u pacjentów po przeszczepach.
Leczenie
Ogólne środki mają zastosowanie do ogółu populacji, tak samo jak do biorcy przeszczepu. Obejmują one ćwiczenia z obciążeniem, rzucenie palenia, wskazówki żywieniowe z suplementacją wapnia i witaminy D.
Konkretne środki dotyczą czynników ryzyka specyficznych dla biorców narządów i obejmują:
- Unikanie sterydów, jeśli to możliwe, jako części koktajlu leków stosowanych w celu zapobiegania odrzuceniu przeszczepionego narządu. Należy to jednak rozważyć w kontekście zwiększonego ryzyka odrzucenia narządu.
- Powszechną kategorią leków, które są często zalecane w przypadku tego problemu, są tak zwane „bisfosfoniany”, które są stosowane w zapobieganiu i leczeniu utraty masy kostnej wywołanej steroidami w populacji ogólnej. Chociaż niektóre badania wykazały, że te leki są skuteczne w zapobieganiu i leczeniu utraty kości po przeszczepie, żadne z danych nie dowiodło, że bisfosfoniany mają zdolność zmniejszania ryzyka rzeczywistych złamań.
.jpg)
