Anatomia kości ogonowej

Ostatnie trzy do pięciu (zwykle cztery) kręgów kręgosłupa są połączone razem, tworząc kość ogonową, potocznie nazywaną kością ogonową. Fuzja rozpoczyna się w wieku 20 lat i zwykle kończy się w wieku 30 lat. Zanim dojdzie do zrostu, kręgi ogonowe mają artykulację jak każda inna część kręgosłupa. Wśród specjalistów od kręgosłupa i innych toczy się debata na temat tego, czy kość ogonowa jest istotną i użyteczną częścią anatomii człowieka.

Kość ogonowa może być źródłem bólu u wielu osób. Zwykle jest uszkodzony w wyniku urazu spowodowanego upadkami i może być miejscem bólu idiopatycznego, czyli bólu, którego przyczyny lekarze nie znają.

Anatomia

Kość ogonowa jest najbardziej dystalną częścią kręgosłupa u naczelnych, które nie mają ogonów, w tym ludzi.

Przez pierwsze 20 lat życia człowieka kość ogonowa składa się z oddzielnych kręgów ogonowych, które następnie łączą się, tworząc pojedynczą kość klinową, powszechnie znaną jako kość ogonowa.

Fuzja kości ogonowej jest zwykle zakończona przed 30. urodzinami, jeśli ma się w ogóle zakończyć.

Struktura

Kość ogonowa jest odwróconym trójkątem z podstawą (szeroką częścią) u góry i wierzchołkiem (spiczastym końcem) u dołu. Jeszcze przed całkowitym stopieniem kości ogonowej wszystkie kręgi oprócz pierwszego kości ogonowej są niczym więcej niż kręgami niedorozwiniętymi, które wyglądają bardziej jak guzki kości niż niezależne struktury.

Istnieją zwykle cztery kręgi ogonowe, które przyczepiają się do wierzchołka (małej, dolnej części) kości krzyżowej. Przez większość czasu nazywane są Co1-Co4. Narodziny z zaledwie trzema, a nawet pięcioma kręgami ogonowymi są powszechne i całkiem naturalne.

Kość ogonowa, widziana jako pojedyncza kość, przypomina głowę byka. Ma dwa „rogi” na górze (u podstawy), które nazywane są rogówkami kości ogonowej. „Uszy” byłyby procesami poprzecznymi, które stanowią punkt podparcia dla artykulacji z kością krzyżową.

Lokalizacja

Kość ogonowa znajduje się na dystalnym końcu kości krzyżowej i jest najbardziej dystalną częścią kręgosłupa. Podstawa kości ogonowej łączy się z wierzchołkiem kości krzyżowej. Możliwa jest pewna artykulacja między kręgami kości ogonowej, dopóki się nie zrosną, ale nie poruszają się one zbytnio.

Jako najniższy punkt kręgosłupa i znajdujący się w dolnej części obręczy miednicy, kość ogonowa działa jako jeden punkt wstawienia dla mięśni dna miednicy, grupy trzech mięśni zwanych dźwigacz odbytu na wierzchołku, mięśnia kości ogonowej w poprzek przednia (przednia) powierzchnia i pośladek maksymalny w poprzek tylnej (tylnej) powierzchni. Jest połączony z kością krzyżową więzadłem krzyżowo-guzicznym.

Wariacje anatomiczne

Jak wspomniano powyżej, kość ogonowa składa się zwykle z czterech kręgów ogonowych. Jedno z badań wykazało cztery kręgi kości ogonowej w 76% zdrowych kości ogonowych (liczba mnoga to kość ogonowa). W kości ogonowej może znajdować się zaledwie trzy (13%) lub aż pięć (11%).

Kształt i krzywizna kości ogonowej może się różnić u poszczególnych osób i jest zauważalnie różna u różnych płci. Kobieca kość ogonowa jest węższa, mniej trójkątna i częściej jest prosta lub zakrzywiona na zewnątrz niż do wewnątrz.

U ponad połowy dorosłych (57%) staw krzyżowo-guziczny (staw między kością krzyżową a kością ogonową) jest zrośnięty, a staw między Co1 i Co2 jest zrośnięty tylko w 17% kości ogonowych.

Im dalej idziesz na kość ogonową, tym częściej dochodzi do zlepiania się segmentów.

Funkcjonować

Gdyby ludzie mieli ogony, kość ogonowa miałaby znacznie bardziej satysfakcjonującą pracę. Niestety, ludzie tego nie robią i są tacy, którzy twierdzą, że kość ogonowa tak naprawdę nie pełni żadnej funkcji.

Kilka mięśni dna miednicy jest przyczepionych do kości ogonowej, ale każdy mięsień ma wiele zbędnych punktów mocowania. Większość tych zbędnych punktów przyczepu jest znacznie silniejsza i bardziej stabilna niż kręgi ogonowe.

Skurcze tych mięśni mogą powodować ruch kości ogonowej na tyle, że u niektórych osób powoduje ból.

Jednym z powszechnych sposobów leczenia bólu pourazowego lub bólu atraumatycznego, który pojawia się w kości ogonowej bez dostrzegalnego powodu (idiopatyczny ból kości ogonowej) jest usunięcie części lub całości kości ogonowej przez lekarzy. U pacjentów, którym usunięto chirurgicznie kość ogonową, nie ma żadnych typowych skutków ubocznych, co mogłoby sugerować, że kość ogonowa naprawdę nie spełnia żadnej funkcji.

Warunki powiązane

Najczęstszym stanem związanym z kością ogonową jest ból zwany kokcydynią lub kokcygodynią.

Trauma jest najczęstszą przyczyną. Położenie kości ogonowej sprawia, że ​​jest ona podatna na urazy, jeśli osoba upadnie do pozycji siedzącej. Może zostać złamany lub posiniaczony.

W przypadku kokcydynii skurcz mięśni dna miednicy może być bardzo bolesny w okolicy kości ogonowej, która jest uszkodzona lub zaogniona. Ruch mięśni może prowadzić do ruchu samej kości ogonowej, powodując ból.

Ze względu na liczbę mięśni dna miednicy przyczepionych do kości ogonowej, niektóre funkcje organizmu, w tym seks lub wypróżnianie, mogą prowadzić do bólu miednicy po urazie kości ogonowej.

Idiopatyczny ból kości ogonowej jest bólem wywołanym bez wyraźnego powodu. Występuje częściej u kobiet niż u mężczyzn. Jest to diagnoza wykluczenia, co oznacza, że ​​można ją zdiagnozować dopiero po wykluczeniu wszystkich innych możliwych przyczyn.

Nie każda kość ogonowa ulega całkowitemu stopieniu. U niektórych osób kość ogonowa pozostaje ruchoma i może nadal się poruszać, gdy osoba siedzi i się porusza. Istnieją dowody na to, że sztywna kość ogonowa z większym prawdopodobieństwem powoduje pewien rodzaj bólu, ponieważ stale drażni otaczające tkanki miękkie, gdy osoba zmienia pozycję.

Potworniaki kości krzyżowo-guzicznej są najczęstszym rodzajem nowotworu noworodków i rozwijają się na kości krzyżowej lub kości ogonowej. Rokowanie w przypadku potworniaka kości krzyżowo-guzicznej jest bardzo dobre, o ile zostanie prawidłowo i wcześnie zdiagnozowane. Potworniaki pojawiają się zwykle, gdy pacjent jest bardzo młody.

Leczenie

Opcje leczenia zależą od tego, który stan powoduje ból w kości ogonowej.

Leczenie zachowawcze

W przypadku urazów najczęstszym sposobem leczenia jest zachowawcza mieszanka terapii.

• Zaleca się stosowanie specjalnych poduszek (w kształcie pączków) w celu zmniejszenia nacisku na kość ogonową.
• Fizjoterapia rozciąga się i buduje mięśnie, aby zwiększyć siłę otaczających tkanek.
• Unikaj intensywnych ćwiczeń, takich jak bieganie, skakanie, kalistenika i jazda na rowerze, gdy kość ogonowa się goi.
• Podczas gojenia się kości ogonowej używaj dostępnych bez recepty leków przeciwbólowych.

Prawdopodobnie dobrym pomysłem jest leczenie zachowawcze długiej smyczy. Uważa się, że jest skuteczny w 90% przypadków kokcydynii.

Leczenie chirurgiczne

Jeśli zachowawcze podejście nie działa, lekarz może zasugerować chirurgiczne usunięcie kości ogonowej, znane jako kokcygektomia.

Nie ma standardowego harmonogramu, jak długo należy czekać z rozważeniem operacji. Niektórzy lekarze rozważą to w ciągu zaledwie dwóch miesięcy, jeśli wydaje się, że nic nie działa. Inni lekarze mogą chcieć kontynuować wypróbowywanie innych opcji nawet przez rok.

Chociaż jest to bardziej agresywne niż leczenie nieoperacyjne, całkowita lub częściowa kokcygektomia jest uważana za bardzo bezpieczną i stosunkowo skuteczną. Pacjenci poddani zabiegowi mają dobre wyniki. Około 75% kokcygektomii powoduje całkowitą redukcję bólu.

Do Ciebie należy decyzja, czy 75% skuteczności wystarczy, aby poddać się operacji. Najczęstszym czynnikiem prognostycznym złego wyniku lub niepowodzenia w łagodzeniu bólu u wszystkich pacjentów z kokcydynią jest to, czy usunięcie chirurgiczne było całkowite lub częściowe. Dowody sugerują, że całkowita kokcygektomia prowadzi do lepszych wyników niż częściowe usunięcie kości ogonowej.