Jak działa Twój słuch

Tworzenie i podróż dźwięku jest punktem wyjścia dla mechanizmu słyszenia. Dźwięk dociera do ucha, a następnie do pnia mózgu i kory mózgowej (w mózgu), aby zinterpretować dźwięk.

Zanim cokolwiek usłyszymy, trzeba wygenerować dźwięk. Niezależnie od tego, czy dźwięk jest czyimś głosem, syreną czy grzmotem, powstają wibracje. Wibracje te mogą przenosić się przez powietrze, metal, wodę, drewno itp. Ta koncepcja działa w ten sam sposób, w jaki wibrują ludzkie struny głosowe, tworząc dźwięki, których używamy do generowania mowy. Wibracje istnieją w postaci fali, która ostatecznie dociera do naszych uszu. Powstająca fala jest ważna dla tego, jak odbieramy dźwięk.

Funkcja ucha zewnętrznego i środkowego

Ucho zewnętrzne działa jak lejek dla dźwięków. Dźwięk dociera do wnętrza ucha do błony bębenkowej (błony bębenkowej). Fale dźwiękowe, które wchodzą w kontakt z błoną bębenkową, są przekształcane w wibracje, które są odbierane przez grupę maleńkich kości, zwanych kosteczkami ucha środkowego. Składają się z młotka (młotek), kowadełka (kowadła) i strzemiączka (strzemię). Młoteczek jako pierwszy przenosi drgania, które następnie przechodzą przez kowadełko i kończą się przy strzemiączku, które styka się z okienkiem owalnym (przedsionkowym), które oddziela ucho środkowe od ucha wewnętrznego.

Funkcja ucha wewnętrznego

Funkcja ucha wewnętrznego zaczyna się, gdy przewodzenie fali dźwiękowej dociera do okienka owalnego. Fala dźwiękowa przechodzi następnie przez ślimak, który wygląda jak muszla ślimaka. Ślimak jest podzielony na trzy komory wypełnione płynem. Różne obszary na całej długości ślimaka są podatne na różne częstotliwości. Sygnał trafia następnie do przewodu ślimakowego, wywołując wibracje endolimfy (specjalistycznego płynu), gdzie sygnał przekształca się w impuls elektryczny, który jest przekazywany do nerwu ślimakowego i przedsionkowego.

Ślimak kończy się w okrągłym oknie, gdzie fala dźwiękowa jest ostatecznie rozpraszana jako ciśnienie hydrauliczne.

Mózg

Mechanizm słuchowy w rzeczywistości składa się z dwóch jednostek funkcjonalnych: prawego ucha i lewego ucha. Jednostki są identyczne; jednak każdy z nich odgrywa ważną rolę w określaniu dźwięku. Rdzeń przedłużony (dolna część pnia mózgu) odbiera sygnały z nerwu przedsionkowo-ślimakowego w różnym czasie i w różnych odstępach czasu, w zależności od źródła dźwięku, sposobu obracania głowy i odległości dźwięku.Różnica w taktowaniu i intensywności jest ważna dla zapewnienia trójwymiarowego aspektu dźwięku.

Pień mózgu wysyła sygnał do śródmózgowia, a następnie do kory słuchowej płatów skroniowych, gdzie impulsy elektryczne są interpretowane jako dźwięki, których doświadczamy.