Blizny keloidowe definiuje się jako nieprawidłowe blizny, które wyrastają poza granicę pierwotnego miejsca urazu skóry. Blizna to wypukły i źle zdefiniowany narośl na obszarze uszkodzonej skóry, który może powodować ból, swędzenie i pieczenie.
coffeekai / Getty ImagesKto i co jest zagrożone?
Chociaż blizna keloidowa może powstać na każdym, niektóre grupy etniczne są bardziej narażone na ich rozwój. Bardziej podatne są osoby o ciemniejszej karnacji, takie jak Afroamerykanie, Azjaci i Latynosi. Blizny keloidowe są widoczne 15 razy częściej w grupach etnicznych o wysokiej pigmentacji niż u rasy białej.
Niektóre obszary ciała wydają się bardziej podatne na blizny keloidowe, w tym obszar naramienny ramienia, górna część pleców i mostek. Często spotykane są również płatki uszu i tył szyi.
Przyczyny
Nie do końca wiadomo, dlaczego i jak powstają blizny keloidowe. Uraz skóry wydaje się być najczęstszą przyczyną, chociaż blizny mogą również powstawać bez wyraźnego powodu. Wydaje się, że napięcie skóry lub mięśni przyczynia się do tworzenia keloidów, o czym świadczą najczęstsze miejsca ich powstawania (ramię i plecy). Ale gdyby to była cała historia, można by oczekiwać, że inne miejsca, takie jak dłoń lub podeszwy stóp, będą równie wrażliwe; jednak tak nie jest.
Infekcja w miejscu rany, powtarzający się uraz tego samego obszaru, napięcie skóry lub ciało obce w ranie również mogą być czynnikami. Wygląda na to, że bliznowacenie keloidowe ma składnik genetyczny: wiadomo, że jeśli ktoś w Twojej rodzinie ma bliznowce, jesteś w grupie zwiększonego ryzyka.
Inne teorie dotyczące przyczyn bliznowacenia keloidowego obejmują niedobór lub nadmiar hormonu stiumlującego melanocytów (MSH); zmniejszony procent dojrzałego kolagenu i zwiększony rozpuszczalny kolagen; lub blokowanie bardzo małych naczyń krwionośnych i wynikający z tego brak tlenu.
Chociaż brak wyraźnej teorii świadczy o braku zrozumienia tego stanu, trwają prace nad znalezieniem przyczyny. Miejmy nadzieję, że ustalenie dokładnej przyczyny będzie oznaczać lepszą profilaktykę i skuteczniejsze metody leczenia w przyszłości, ale istnieje wiele problemów z odpowiednią obserwacją osób z chorobą, brak wyraźnego odcięcia od leczenia i ogólnie zbyt mało badań - wszystko to utrudnia poszukiwanie lekarstwa.
Co może zapobiec bliznom keloidowym?
Faktem jest, że niewiele możesz zrobić, jeśli masz nieszczęście, że masz rodzaj skóry, która reaguje tworzeniem blizn keloidowych. Możesz wspomóc proces gojenia, utrzymując wszelkie rany w czystości.
Jeśli wiesz, że jesteś na to podatny z powodu wcześniejszego doświadczenia lub więzi rodzinnych, możesz uniknąć podejmowania dodatkowego ryzyka.Nie rób sobie kolczyków ani tatuaży i upewnij się, że poinformujesz lekarza o planowanej operacji. Niektórzy lekarze twierdzą, że wszystkie osoby o silnej pigmentacji powinny unikać tatuaży i kolczyków, aby zachować bezpieczeństwo.
Występuje wysoki wskaźnik nawrotów bliznowców, nawet do 50%.
Leczenie
Główne opcje leczenia usuwania keloidów to:
Leczenie chirurgiczne
Chirurgiczne usuwanie blizn keloidowych charakteryzuje się bardzo wysokim współczynnikiem odrastania, od 50 do 100 procent. Jako alternatywę dla operacji nożem wypróbowywano lasery, ale jak dotąd wyniki nie są lepsze.
Po wycięciu blizny należy natychmiast nałożyć żel silikonowy lub folię na miejsce nacięcia i stosować codziennie przez sześć do dziewięciu miesięcy. (Jest przezroczysty i można na niego nakładać makijaż.)
Jeśli keloid wydaje się ponownie pojawiać się po operacji, można wstrzyknąć do zmiany steryd, taki jak triamcynolon, aby zapobiec nawrotom. Zastrzyki są wykonywane co cztery do sześciu tygodni w razie potrzeby.
Zabiegi nieoperacyjne
Terapia interferonem (leki działające na układ odpornościowy) została opisana jako skuteczna w zmniejszaniu bliznowacenia keloidowego; jednak może mieć pewne znaczące skutki uboczne. Przykładami są toksyczność, objawy grypopodobne, depresja, nudności i wymioty.
Przedłużone uciskanie tkanki bliznowatej może teoretycznie zmiękczyć i rozerwać blizny keloidowe, ale praktyczność tej opcji zależy od lokalizacji keloidu. Inne niechirurgiczne interwencje, które są obecnie wypróbowywane z różnymi wynikami, obejmują leki przeciwhistaminowe, witaminy, iperyt azotowy, werapamil i kwasy retinowe.
Zabiegi łączone
Ponieważ sama operacja nie jest zbyt skuteczna, lekarze mogą usunąć bliznę, a następnie wykonać zastrzyki steroidowe, jeden w czasie operacji, a drugi zastrzyk około miesiąc później. Jednak ten rodzaj leczenia jest różnie zgłaszany jako mający od 50 do 70% wskaźnika nawrotów.
Inna opcja łączy zabieg chirurgiczny z radioterapią typu zewnętrznego. Promieniowanie wpływa na wzrost skóry (fibroblasty) i produkcję kolagenu. Badania różnią się w zależności od tego, który rodzaj terapii skojarzonej jest bardziej skuteczny.
Zarówno radioterapia, jak i leki steroidowe mają skutki uboczne, dlatego należy omówić z lekarzem najskuteczniejsze leczenie. Przed przystąpieniem do leczenia warto zasięgnąć drugiej opinii.
.jpg)
-count.jpg)
