Dziwna historia zespołu Kluver-Bucy

Zespół Klüver-Bucy został po raz pierwszy opisany przez neuropsychologa Heinricha Klüvera i neurochirurga Paula Bucy. Historia tego zespołu zaczyna się od kaktusa.

Meskalina to substancja chemiczna pochodząca z kaktusa, która powoduje intensywne halucynacje. Był badany (czasem całkiem osobiście) przez psychologa Heinricha Klüvera, który zauważył, że małpy, którym podawano meskalinę, często cmokały w usta, co przypominało mu pacjentów z napadami padaczkowymi związanymi z płatem skroniowym. Aby spróbować znaleźć region mózgu dotknięty meskaliną, para pracowała z agresywną małpą o imieniu Aurora. Usunęli dużą część lewego płata skroniowego Aurory, ze względu na związek płata z napadami, aby zbadać go pod mikroskopem. Kiedy Aurora się obudziła, jej wcześniej agresywna postawa zniknęła, a zamiast tego była spokojna i oswojona.

Objawy

W tym momencie Heinrich Klüver stracił zainteresowanie meskaliną i zamiast tego skupił się na płacie skroniowym. W serii różnych procedur i testów na 16 małpach Klüver i Bucy odkryli, że małpy po obustronnej operacji płata skroniowego często wykazywały następujące objawy:

• Ślepota psychiczna - jest to termin, który oznacza brak znaczenia tego, co było oglądane, a małpa oglądałaby ten sam obiekt w kółko. Jak mówią naukowcy, „małpa wydawała się równie chętna do zbadania języka syczącego węża, pyska kota, drucianej klatki czy wozu, jak kawałek jedzenia”. To zachowanie prawdopodobnie odzwierciedla brak strachu spowodowany usunięciem ciała migdałowatego i brak wyrazistości z powodu zaangażowania płata skroniowego w sieć salience.
• Skłonności ustne - Podobnie jak bardzo małe dziecko, małpy oceniały wszystko wokół siebie, wkładając to wszystko do ust. Małpy próbowały przecisnąć głowę przez pręty klatki, aby dotknąć rzeczy ustami, a często nigdy nie używały rąk.
• Zmiany w diecie - te małpy przeważnie zjadały owoce, ale po operacji małpy zaczęły przyjmować i zjadać duże ilości mięsa.
• Hipermetamorfoza - małpy miały niemal nieodparty impuls, by zająć się rzeczami, które widzą. Innymi słowy, małpy były tym, co psychologowie nazywają „związanymi bodźcami”: wszystko, co przekracza ich pole widzenia, wydaje się wymagać pełnej uwagi.
• Zmienione zachowanie seksualne - te małpy stają się bardzo zainteresowane seksualnie, zarówno same, jak i z innymi.
• Zmiany emocjonalne - Małpy stały się bardzo spokojne ze zmniejszonym strachem. Wyraz twarzy znikał przez kilka miesięcy, ale po pewnym czasie powrócił.

Przyczyny

Zgłaszano, że u ludzi autoimmunologiczne i opryszczkowe zapalenie mózgu powoduje u ludzi zespół Klüvera-Bucy. Występowanie wszystkich części zespołu jest jednak rzadkie - prawdopodobnie dlatego, że w rzeczywistości zespół został sztucznie wywołany i dotyczył dużych części mózgu, które normalnie nie mogą być razem uszkodzone.

Historia

Pierwszy pełny przypadek zespołu Klüvera-Bucy'ego zgłosili lekarze Terzian i Ore w 1955 r. 19-letni mężczyzna miał nagłe napady padaczkowe, zmiany w zachowaniu i cechy psychotyczne. Najpierw usunięto lewy, a następnie prawy płat skroniowy. Po operacji wydawał się znacznie mniej przywiązany do innych ludzi, a nawet był dość zimny do swojej rodziny. W tym samym czasie był hiperseksualny, często zabiegał o przechodzące osoby, zarówno mężczyzn, jak i kobiety. Chciał ciągle jeść. Ostatecznie trafił do domu opieki.

Podobnie jak wiele klasycznych zespołów neurologicznych, zespół Klüvera-Bucy'ego może ostatecznie mieć większe znaczenie ze względów historycznych, niż ze względu na jego bezpośrednie zastosowanie u pacjentów. Pierwsze badanie zostało opublikowane w 1937 roku. Raporty Klüvera i Bucy'ego były wówczas szeroko rozreklamowane, częściowo z powodu wykazania zaangażowania płata skroniowego w interpretację wzroku. Co więcej, badanie przyczyniło się do rosnącej świadomości, że określone obszary mózgu mają unikalne funkcje, które zostały utracone, jeśli ten obszar mózgu został uszkodzony.

Klüver wysunął teorię w latach pięćdziesiątych XX wieku, że płat skroniowy pełnił rolę tłumienia i regulowania emocji w odpowiedzi na wahania środowiskowe. Jest to podobne do niektórych dzisiejszych teorii dotyczących sieci w mózgu kontrolujących istotność. Nauka opiera się na pracy innych i chociaż zespół Klüvera-Bucy'ego nie jest zbyt powszechny, jego wpływ na neurobiologię jest dziś nadal odczuwalny wszędzie w neurologii.