Zespół otępienia związany z AIDS

Zespół otępienia związany z AIDS (ADC), znany również jako encefalopatia HIV, jest schorzeniem neurologicznym bezpośrednio wywoływanym przez HIV. Jest to stan sklasyfikowany przez Centers for Disease Control and Prevention (CDC) jako stan definiujący AIDS i charakteryzuje się pogorszeniem funkcji poznawczych, motorycznych i behawioralnych, którego objawami mogą być:

• Problemy z pamięcią i koncentracją
• Zmniejszona reakcja emocjonalna i / lub intelektualna
• Wyraźne zmiany w zachowaniu
• Zmniejszona siła / słabość
• Utrata zdolności motorycznych (np. Drżenie, niezdarność)
• Postępująca utrata mobilności
• Demencja

Demencję definiuje się jako trwałe zakłócenie procesów umysłowych naznaczone zmianami osobowości, zaburzeniami pamięci i zaburzeniami rozumowania.

Hero Images / Getty Images

Przyczyny otępienia związanego z AIDS

ADC zwykle występuje w zaawansowanej chorobie, gdy liczba CD4 u pacjenta jest niższa niż 200 komórek / μl i zwykle towarzyszy mu wysokie miano wirusa.

W przeciwieństwie do większości schorzeń definiujących AIDS, ADC nie jest infekcją oportunistyczną, o ile choroba jest wywoływana przez samego wirusa HIV. Badania wskazują, że zakażone wirusem HIV białe krwinki zwane makrofagami i komórki nerwowe zwane mikroglejem wydzielają neurotoksyny, które niekorzystnie wpływają na rozwijającą się i dojrzałą tkankę nerwową. Z biegiem czasu może to skutkować degeneracją funkcji synaptycznej (tj. Przekazywania informacji między neuronami), a także pośrednio wywoływać śmierć komórkową w neuronach.

Diagnozowanie i leczenie otępienia związanego z AIDS

Nie ma jednego testu, który mógłby potwierdzić rozpoznanie encefalopatii HIV. Diagnoza opiera się w dużej mierze na wykluczeniu, wykluczając inne możliwe przyczyny upośledzenia. Pełnej oceny musi dokonać doświadczony klinicysta, badając historię pacjenta, badania laboratoryjne (np. Nakłucie lędźwiowe), skany mózgu (rezonans magnetyczny, tomografia komputerowa) oraz przegląd tzw. „Cech etapowych”.

Charakterystyka etapów determinuje stopień upośledzenia w skali od 0 do 4 w następujący sposób:

• Etap 0: Normalne funkcje motoryczne i umysłowe.
• Etap 0.5: Minimalna dysfunkcja z normalnym chodem i siłą. Osoba jest w stanie pracować i wykonywać codzienne czynności.
• Etap 1: Funkcjonalne upośledzenie zdolności motorycznych i / lub umysłowych. Osoba może nadal chodzić bez pomocy i wykonywać wszystkie codzienne zadania oprócz najbardziej wymagających.
• Etap 2: Nie może pracować i ma problemy z radzeniem sobie z trudniejszymi aspektami życia codziennego. Jednak osoba nadal jest w stanie zadbać o siebie i chodzić (choć czasami z pomocą jednego rekwizytu).
• Etap 3: Poważna niepełnosprawność umysłowa i / lub motoryczna. Osoba nie jest w stanie o siebie zadbać.
• Etap 4: Bliski stan wegetatywny.

Podczas gdy cięższe objawy ADC znacznie się zmniejszyły od czasu pojawienia się skojarzonej terapii przeciwretrowirusowej (ART), łagodne zaburzenia neuropoznawcze nadal obserwuje się u około 30% osób z bezobjawowym wirusem HIV i 50% osób z AIDS.

Ogólnie uważa się, że ryzyko ADC jest wyższe u osób, które nie osiągnęły supresji wirusa, chociaż może utrzymywać się u 3 do 10% osób z całkowicie kontrolowanym wirusem. Sugeruje się, że wczesna interwencja ART może opóźnić lub zmniejszyć ryzyko ADC.

W przypadku osób z możliwymi do przypisania zaburzeniami neurokognitywnymi obecnie zaleca się leczenie lekiem zwanym dolutegrawirem, ponieważ jest on wysoce skuteczny w przenikaniu do ośrodkowego układu nerwowego.

Znany również jako:

• Encefalopatia HIV
• Zaburzenie neuropoznawcze związane z HIV (HAND)
• Demencja związana z HIV (HAD)