System klasyfikacji D'Amico jest jednym z najczęściej stosowanych podejść do oceny ryzyka raka prostaty. Pierwotnie opracowany w 1998 roku przez dr med. Anthony'ego D'Amico, profesora radioterapii onkologicznej w Harvard Medical School i szefa oddziału onkologii radiacji układu moczowo-płciowego w Brigham and Women's Hospital oraz Dana-Farber Cancer Institute, ten system klasyfikacji ma na celu ocenić ryzyko nawrotu po miejscowym leczeniu raka gruczołu krokowego.
System kategoryzuje pacjentów na trzy grupy oparte na ryzyku nawrotów: niskie, średnie i wysokie ryzyko, stosując takie miary, jak poziom PSA we krwi, stopnie Gleasona i stadia nowotworu za pomocą T-score.
FatCamera / Getty ImagesFunkcja i znaczenie
System klasyfikacji grup ryzyka D’Amico został opracowany w celu oszacowania prawdopodobieństwa nawrotu u dowolnego pacjenta przy użyciu danego zestawu parametrów i jest szeroko stosowany jako jedno z wielu zindywidualizowanych narzędzi oceny ryzyka. Ta analiza może pomóc osobom walczącym z rakiem prostaty w podjęciu bardziej świadomej decyzji dotyczącej leczenia.
Definiując raka prostaty jako część jednej z tych trzech grup, system ten może potencjalnie pomóc Tobie i Twojemu lekarzowi w podejmowaniu bardziej świadomych decyzji dotyczących leczenia. Podejmując decyzję dotyczącą leczenia raka prostaty, należy wziąć pod uwagę wiele czynników, w tym długoterminową jakość życia i inne czynniki ryzyka lub przewlekłe choroby, które możesz mieć.
Wszystkie metody leczenia raka prostaty wiążą się z pewnym ryzykiem powikłań lub skutków ubocznych. To, jak poważne mogą być te powikłania, różni się w zależności od osoby, ale należy o tym pamiętać przy wyborze planu leczenia
Jak działa system
Po pierwsze, ważne jest, aby zebrać swoje liczby:
- PSA: wyniki twojego testu PSA, badania krwi, które wykrywa antygen specyficzny dla prostaty - białko wytwarzane przez komórki prostaty
- Wynik Gleasona: wyniki twojego wyniku Gleasona, podane na podstawie mikroskopowego wyglądu twoich komórek rakowych
- Kliniczny wynik T: I stopień T, wielkość guza, jak widać w badaniu USG lub w badaniu odbytnicy
Korzystając z tych liczb, ryzyko jest klasyfikowane jako:
- Niskie ryzyko: osoby z PSA mniejszym lub równym 10, wynikiem Gleasona mniejszym lub równym 6 lub w stadium klinicznym T1-2a
- Ryzyko pośrednie: osoby z PSA od 10 do 20, z wynikiem 7 w skali Gleasona lub w stadium klinicznym T2b
- Wysokie ryzyko: osoby z PSA powyżej 20, wynikiem w skali Gleasona równym lub większym niż 8 lub w stadium klinicznym T2c-3a.
Co mówią badania
W dwóch badaniach, które obejmowały ponad 14 000 przypadków raka prostaty, przyjrzano się zdolności do przewidywania współczynników przeżycia specyficznego dla raka i całkowitego przeżycia, a także klinicznego znaczenia takiego systemu klasyfikacji opartego na ryzyku we współczesnej medycynie.
W badaniach oszacowano przeżywalność po operacji metodą Kaplana-Meiera. Ta analiza oblicza biochemiczne przeżycie wolne od nawrotów (BRFS), co oznacza przeżycie z powodu raka prostaty bez wystarczająco wysokiego poziomu PSA, aby nazwać go nawrotem raka, wskaźniki u pacjentów w różnych stadiach raka. Te przewidywane wskaźniki przeżycia porównano następnie z rzeczywistymi przypadkami, aby sprawdzić, czy zastosowanie systemu klasyfikacji opartego na ryzyku D’Amico pomogło pacjentowi w podjęciu bardziej świadomej decyzji dotyczącej leczenia, a tym samym zwiększyło szanse na przeżycie.
Badania wykazały, że mężczyźni, którzy mieli więcej dostępnych informacji prognostycznych (takich jak system klasyfikacji oparty na ryzyku D’Amico), mieli ogólnie wyższe wskaźniki przeżycia po leczeniu raka prostaty, szczególnie ci mężczyźni z wysokim ryzykiem nawrotu.
Jednak system nie jest w stanie dokładnie ocenić ryzyka nawrotu u osób z wieloma czynnikami ryzyka. Ponieważ rośnie liczba przypadków raka prostaty z wieloma czynnikami ryzyka, system klasyfikacji D'Amico może nie być tak istotny dla mężczyzn z rakiem prostaty i ich lekarzy, jak inne techniki oceny.
