Ćwiczenia o wysokiej intensywności dla osób z chorobą Parkinsona

Oczywiste jest, że ćwiczenia pomagają osobom z chorobą Parkinsona we wczesnym i średnim stadium. Nie jest jasne, jaki rodzaj ćwiczeń pomaga ludziom z tą chorobą. Nie jest też jasne, jaka intensywność ćwiczeń pomaga.

Ostatnio naukowcy zainteresowali się ćwiczeniami fizycznymi jako lekarstwem na chorobę Parkinsona. Choroba Parkinsona była tradycyjnie leczona lekami i chirurgicznie; jednakże ćwiczenia fizyczne są niskokosztową, nieinwazyjną interwencją z kilkoma negatywnymi skutkami ubocznymi, innymi niż drobne bóle i dolegliwości. Co więcej, skuteczność leków stosowanych w leczeniu choroby Parkinsona spada z czasem, a do zwalczania tej choroby pilnie potrzebne są niefarmakologiczne interwencje modyfikujące przebieg choroby.

Zanim przyjrzymy się kilku badaniom dotyczącym ćwiczeń na chorobę Parkinsona, ważne jest, aby wyjaśnić jedną kwestię. Wykonywanie ćwiczeń na bieżni o wysokiej intensywności może wydawać się sprzeczne z intuicją. W końcu choroba Parkinsona jest schorzeniem neurodegeneracyjnym, które powoduje sztywność, drżenie, niestabilność chodu i tak dalej. Należy jednak pamiętać, że pacjenci biorący udział w tych badaniach mieli wcześniejszą trajektorię choroby. Innymi słowy, ćwiczenia o wysokiej intensywności nie były testowane na osobach z późną postacią choroby Parkinsona.

Choroba Parkinsona: informacje ogólne

Choroba Parkinsona zwykle występuje samoistnie i jest nieznanego pochodzenia. Około miliona Amerykanów żyje z chorobą Parkinsona. Na całym świecie z chorobą Parkinsona cierpi 10 milionów ludzi. Średni wiek rozpoznania choroby Parkinsona wynosi 60 lat, a choroba postępuje stopniowo w ciągu następnych 10 do 25 lat po rozpoznaniu.

W mózgu komórki nerwowe używają dopaminy do kontrolowania ruchów mięśni. U osób z chorobą Parkinsona komórki mózgowe wytwarzające dopaminę stopniowo obumierają. Z biegiem czasu osobom z chorobą Parkinsona trudniej jest poruszać mięśniami.

Oto niektóre objawy choroby Parkinsona:

• Drżenie rąk w spoczynku
• Sztywność koła zębatego
• Powolne ruchy mięśni (np. Spowolnienie ruchowe)
• Ślinienie się
• Szurający chód
• Niepokój
• Głos monotonny
• „Zamaskowany” wyraz twarzy
• Przygarbiona postawa
• Zaparcie
• Upośledzenie funkcji poznawczych
• Zaburzenia snu
• Niepokój

Rozpoznanie choroby Parkinsona opiera się na historii i wynikach badania fizykalnego. Co ważne, badania neuroobrazowe, EEG i badanie płynu rdzeniowego zwykle mieszczą się w granicach normalnych dla wieku u osób z chorobą Parkinsona.

Niestety nie ma lekarstwa na chorobę Parkinsona. Niektóre leki, takie jak karbidopa-lewodopa (Sinemet) i inhibitory MAO-B, mogą być stosowane w celu zastąpienia lub zwiększenia poziomu dopaminy w mózgu. Te leki dopaminergiczne tracą jednak z czasem skuteczność i mają negatywne skutki uboczne.

Choroba Parkinsona jest również leczona objawowo lekami, które pomagają przy zaburzeniach nastroju, dolegliwościach bólowych i problemach ze snem.

Głęboka stymulacja mózgu to rodzaj operacji stosowanej w leczeniu choroby Parkinsona. Ta procedura może pomóc w wyłączeniu objawów neurologicznych, takich jak drżenie, sztywność, sztywność i problemy z chodzeniem.

W 2001 roku wyniki przeglądu Cochrane sugerowały, że nie było wystarczających dowodów, aby potwierdzić lub odrzucić korzyści płynące z jakiegokolwiek konkretnego ćwiczenia w leczeniu choroby Parkinsona. Co więcej, w tamtym czasie, w warunkach eksperymentalnych, wpływ ćwiczeń na chorobę Parkinsona był krótkotrwały, bez długoterminowej obserwacji. Niemniej jednak od lat zakładano, że ciągłe ćwiczenia fizyczne u osób z chorobą Parkinsona są konieczne, aby spowolnić spadki siły, elastyczności i równowagi.

Wykazano, że ćwiczenia wytrzymałościowe sprzyjają wzrostowi i rozwojowi nerwów oraz chronią komórki nerwowe w modelach zwierzęcych. Jednak modele zwierzęce to nie to samo, co ludzie.

Wreszcie szereg retrospektywnych badań wykazało, że umiarkowane lub intensywne ćwiczenia w wieku średnim mogą chronić przed chorobą Parkinsona w późniejszym życiu.

Długoterminowa reakcja na ćwiczenia

W listopadzie 2012 roku Schenkman i współpracownicy zbadali krótko- i długoterminowe korzyści płynące z dwóch różnych rodzajów ćwiczeń u uczestników badania z chorobą Parkinsona. Randomizowane, kontrolowane badanie interwencyjne z ćwiczeniami trwało 16 miesięcy i było prowadzone w poradniach.

W badaniu 121 uczestników z wczesną lub środkową postacią choroby Parkinsona przydzielono do jednej z trzech grup. Pierwsza grupa zajęła się ćwiczeniami elastyczności / równowagi / funkcji. Druga grupa wykonywała ćwiczenia aerobowe na bieżni, rowerze lub orbitreku. Trzecia grupa, czyli grupa kontrolna, ćwiczyła w domu - jak opisano w programie fitness o nazwie Fitness Counts, opracowanym przez National Parkinson Foundation.

Dwie pierwsze grupy były nadzorowane podczas ćwiczeń trzy razy w tygodniu przez cztery miesiące. Następnie nadzór ograniczono do raz w miesiącu na czas trwania 16-miesięcznego badania. Grupa kontrolna była nadzorowana raz w miesiącu przez 16 miesięcy.

Uczestnicy byli oceniani za pomocą różnych testów po 4, 10 i 16 miesiącach. Oto ustalenia naukowców:

• Po czterech miesiącach ogólna funkcja poprawiła się w grupie elastyczności / równowagi / funkcji w porównaniu z ćwiczeniami aerobowymi i grupami kontrolnymi.
• Po 4, 10 i 16 miesiącach ekonomia chodzenia (tj. Efektywność ruchu) poprawiła się w grupie ćwiczeń aerobowych w porównaniu z grupą elastyczności / równowagi / funkcji.
• Równowaga była taka sama we wszystkich grupach.
• W wieku 4 i 16 miesięcy aktywność codziennego życia poprawiła się w grupie elastyczności / równowagi / funkcji w porównaniu z grupą kontrolną.

Wyniki tego badania sugerują, że różne rodzaje ćwiczeń przynoszą różne korzyści osobom z chorobą Parkinsona. Wydaje się, że programy wytrzymałościowe przynoszą największe długoterminowe korzyści.

Według Schenkmana i współautorów:

„Raporty jakościowe absolwentów 16-miesięcznego badania podkreślają, że ludzie potrzebują stałego wsparcia, aby utrzymać regularne ćwiczenia. Zdecydowanie zalecamy, aby klinicyści znaleźli sposoby pomagania osobom z PD [chorobą Parkinsona] w rozwijaniu i utrzymywaniu długoterminowych nawyków ćwiczeń, w tym odpowiednich programy ćwiczeń, a także ciągłą ponowną ocenę i wsparcie. ”

Warto zauważyć, że to badanie miało swoje ograniczenia.

Po pierwsze, grupa kontrolna zaangażowała się w jakieś ćwiczenie, ponieważ byłoby nieetyczne, gdyby ci uczestnicy w ogóle nie otrzymali żadnego ćwiczenia. Innymi słowy, chociaż „prawdziwa” grupa kontrolna nie wykonywałaby ćwiczeń przez 16 miesięcy, zalecenie tej opcji byłoby szkodliwe dla zdrowia. Według naukowców, ogólnie rzecz biorąc, wytyczne dotyczące sprawności fizycznej wydane przez National Parkinson Foundation przyniosły pewne korzyści, ale nie były tak duże, jak w przypadku uczestników nadzorowanych programów ćwiczeń obejmujących ćwiczenia elastyczności / równowagi / funkcji lub ćwiczenia aerobowe.

Po drugie, badanie zostało przeprowadzone w Kolorado, jednym z najlepiej przystosowanych stanów w Unii. Jest prawdopodobne, że uczestnicy tego badania ćwiczyli na początku więcej niż ludzie w innych państwach, przez co wyniki były mniej możliwe do uogólnienia.

Po trzecie, uczestnicy w każdej z trzech grup otrzymywali różne ilości zindywidualizowanej uwagi, co mogło zmylić wyniki.

Wreszcie, trudno było ocenić przestrzeganie schematów ćwiczeń, a naukowcy polegali na dziennikach aktywności - a nie monitorach aktywności - przy dokonywaniu takich ustaleń.

Ćwiczenia o wysokiej intensywności i choroba Parkinsona

Badanie w chorobie Parkinsona ćwiczeń (SPARX) było randomizowanym badaniem klinicznym drugiej fazy, przeprowadzonym przez Schenkmana i współpracowników w okresie od maja 2012 do listopada 2015. Uczestnicy badania byli oceniani po sześciu miesiącach.

W badaniu SPARX 128 uczestników z chorobą Parkinsona w wieku od 40 do 80 lat podzielono na trzy grupy.

Pierwsza grupa eksperymentalna przeszła ćwiczenia o wysokiej intensywności, druga grupa eksperymentalna przeszła ćwiczenia o umiarkowanej intensywności, a członkowie grupy kontrolnej zostali umieszczeni na liście oczekujących na przyszłą interwencję wysiłkową. (Ponownie, nieetyczne byłoby odmawianie grupie kontrolnej możliwości ćwiczeń).

Warto zauważyć, że uczestnicy badania mieli zdiagnozowaną chorobę Parkinsona de novo (tj. Zdiagnozowaną w ciągu ostatnich pięciu lat) i nie oczekiwano, że będą potrzebować leków dopaminergicznych (przeciw parkinsonizmowi) podczas sześciomiesięcznego okresu ich udziału. Ponadto żaden z uczestników nie wykonywał wcześniej ćwiczeń o umiarkowanej lub dużej intensywności.

Ćwiczenia o wysokiej intensywności składały się z czterech dni w tygodniu na bieżni przy 80–85% maksymalnego tętna. Ćwiczenia o umiarkowanej intensywności występowały również cztery razy w tygodniu, ale przy maksymalnym tętnie wynoszącym od 60% do 65%.

Celem badania SPARX fazy 2 było ustalenie, czy pacjenci z chorobą Parkinsona mogą bezpiecznie wykonywać ćwiczenia o dużej intensywności. Naukowcy nie ustalili, czy ćwiczenia o intensywności między 80% a 85% rzeczywiście przyniosły korzyści kliniczne osobom z chorobą Parkinsona de novo. Ostatecznie naukowcy byli zainteresowani ustaleniem, czy ćwiczenia o wysokiej intensywności można przetestować w próbach fazy 3. Te badania fazy 3 zbadałyby następnie możliwe korzyści z tej interwencji.

Według Schenkmana i współautorów:

„Jednym z czynników ograniczających przejście do badań fazy 3 jest to, że nie ustalono jeszcze odpowiedniej dawki ćwiczeń dla żadnego rodzaju ćwiczeń. Ćwiczenia wymagają od uczestnika znacznego zaangażowania czasu i wysiłku w porównaniu z interwencjami farmakologicznymi. Projekt daremny został wykorzystany do konkretnie ustalić, czy dalsze badanie określonej dawki ćwiczeń jest uzasadnione, udowadniając metodę skutecznego określenia odpowiedniej dawki przed przejściem do pierwszej próby wysiłkowej 3 fazy w chorobie Parkinsona. Stwierdzenie braku przydatności ćwiczeń na bieżni o dużej intensywności powinno znacznie posunąć pole naprzód ”.

Badanie SPARX miało ograniczenia.

Po pierwsze, ćwiczenia o wysokiej intensywności były wykonywane wyłącznie na bieżni i bez innego sprzętu do ćwiczeń.

Po drugie, zarówno prędkość, jak i intensywność bieżni zostały dostosowane tak, aby uzyskać ćwiczenia o wysokiej intensywności; nie jest jednak jasne, czy jedna lub obie te zmienne mogą złagodzić objawy motoryczne w chorobie Parkinsona.

Po trzecie, nie jest jasne, w jaki sposób połączenie ćwiczeń na bieżni o wysokiej intensywności z innymi interwencjami fizjoterapeutycznymi o znanych korzyściach dla osób z chorobą Parkinsona, takimi jak Tai Chi lub trening siłowy, może przynieść jeszcze większe korzyści kliniczne.

Słowo od Verywell

Wiemy, że ćwiczenia pomagają ludziom z chorobą Parkinsona. Nowe badania sugerują, że ćwiczenia na bieżni o dużej intensywności mogą być bezpiecznie przepisywane pacjentom z łagodną chorobą Parkinsona, a osoby z chorobą Parkinsona we wczesnym i średnim stadium odnoszą korzyści z różnych rodzajów ćwiczeń, w tym z elastyczności, równowagi i aerobiku.

Należy przeprowadzić dalsze badania, aby ustalić dokładne korzyści płynące z takich ćwiczeń o wysokiej intensywności. Jeśli u Ciebie lub Twojej bliskiej osoby zdiagnozowano chorobę Parkinsona, skonsultuj się z lekarzem, jakie rodzaje ćwiczeń będą dla Ciebie najlepsze.