Przegląd błonicy

Błonica to infekcja bakteryjna, która zwykle atakuje drogi oddechowe. Charakterystycznym objawem zakażenia błonicą jest gruba, twarda, szarawa powłoka (rzekomobłonowa) wyściełająca gardło. Chociaż błonica nie jest powszechna w krajach rozwiniętych z powodu szczepień, może powodować poważne komplikacje (w tym śmierć), jeśli nie jest leczona.

Objawy

Błonica była kiedyś bardzo częstą przyczyną chorób i zgonów, zwłaszcza u dzieci. Ciężkość infekcji i objawy błonicy doprowadziły do ​​nadania jej przydomku „anioła duszącego” na dziesięciolecia poprzedzające infekcję, która była dobrze rozumiana, a szczepionka była szeroko dostępna.

Po kontakcie z bakterią błonicy i zakażeniu objawy ze strony układu oddechowego pojawiają się zwykle w ciągu dwóch do pięciu dni, chociaż okres inkubacji może trwać do 10 dni.

Infekcja błonicą może rozpocząć się podobnie jak normalna infekcja dróg oddechowych. Na początku objawy mogą być łagodne. Jeśli jednak infekcja nie zostanie zdiagnozowana i leczona, mogą rozwinąć się poważne komplikacje. Ogólne objawy błonicy obejmują:

• Gorączka i dreszcze
• Ból gardła
• Katar
• Obrzęk gruczołów na szyi (wygląd „szyi byka”)
• Zmęczenie i uczucie osłabienia
• Świszczący oddech i trudności w oddychaniu
• Szczekanie lub „kruche” kaszel
• Chrypka i trudności w mówieniu
• Bicie serca (tachykardia)
• Nudności i wymioty (częściej u dzieci)

Jedną z charakterystycznych cech błonicy jest tworzenie grubej, twardej szarej powłoki wyściełającej gardło.

Może pokrywać migdałki, nos i inne błony dróg oddechowych. Ponieważ membrana narasta i gęstnieje, może utrudniać oddychanie. Może zatkać drogi oddechowe osoby lub utrudnić jej przełykanie.

Podczas próby usunięcia lub zeskrobania błony nastąpi krwawienie tkanki. Błona jest wysoce zakaźna i wypełniona toksyną błonicy. Nie tylko oznacza to, że może rozprzestrzeniać infekcję, ale może również spowodować poważne zachorowanie osoby z błonicą, jeśli toksyna rozprzestrzeni się po organizmie (w stanie zwanym posocznicą).

Jeśli infekcja rozprzestrzeni się na inne części ciała, powikłania błonicy mogą obejmować:

• Uszkodzenie serca lub zapalenie serca (zapalenie mięśnia sercowego)
• Uszkodzenie nerek i niewydolność nerek
• Zapalenie płuc lub inne infekcje płuc
• Uszkodzenie nerwów (neuropatia), które może z czasem ustąpić
• Polineuropatia demielinizacyjna (stan zapalny układu nerwowego)
• Paraliż (szczególnie przepony)

Inny rodzaj infekcji błonicy, który jest mniej powszechny, atakuje skórę. Błonica skórna jest zwykle mniej nasilona niż błonica dróg oddechowych. Początkowo infekcje skóry mogą wyglądać bardzo podobnie do innych chorób przewlekłych, takich jak egzema lub łuszczyca.

Terminowa i dokładna diagnoza ma kluczowe znaczenie, ponieważ zmiany skórne wywołane przez bakterię błonicy są wysoce zaraźliwe, a łatwość, z jaką się rozlewają, zwiększa prawdopodobieństwo rozprzestrzeniania się choroby.

Objawy błonicy skórnej obejmują:

• Łuszcząca się wysypka
• Wrzody
• Wtórne infekcje ran

Około 20% do 40% osób z zakażeniem skóry błonicą może również rozwinąć infekcję dróg oddechowych. Infekcja błonicą jest znacznie poważniejsza, gdy infekuje błony śluzowe dróg oddechowych, takie jak nos, gardło i płuca.

Według Centers for Disease Control and Prevention (CDC), nawet po dokładnym zdiagnozowaniu i rozpoczęciu leczenia jedna na 10 osób zarażonych błonicą umrze z powodu infekcji. Kiedy infekcja nie jest leczona, uważa się, że śmiertelność z powodu błonicy jest tak wysoka, jak jedna na dwie osoby.

Osoby o podwyższonym ryzyku powikłań

• Osoby, które nie zostały zaszczepione (brak szczepień „przypominających”)
• Ci, którzy nie otrzymali na czas diagnozy i / lub leczenia, byli opóźnieni
• Ludzie, którzy mają osłabiony układ odpornościowy
• Osoby poniżej 15 roku życia lub starsze niż 40 lat (bardzo małe dzieci są szczególnie narażone na powikłania

Bez leczenia objawy zwykle trwają od jednego do dwóch tygodni. Jednak ludzie mogą odczuwać komplikacje przez tygodnie lub nawet miesiące po zarażeniu się błonicą. Jeśli nie otrzymają leczenia, mogą również nadal przenosić infekcję na innych.

Przyczyny

Błonicę może wywołać jeden z kilku szczepów bakterii tzwCorynebacterium diphtheria(C. błonica).Większość infekcji dróg oddechowych i skóry jest powodowana przez szczepy, które uwalniają toksynę błonicy, która jest następnie uwalniana w organizmie. Ogólnie rzecz biorąc, im więcej toksyn zostanie uwolnionych, tym bardziej chora będzie osoba z błonicą. Ludzie mogą również zostać zarażeni mniej powszechnymi nietoksykogennymi szczepamiC. błonica,co prowadzi do mniej poważnych objawów.

Infekcja błonicą ma tendencję do częstszego rozprzestrzeniania się zimą i wiosną.

Ludzie mogą zarazić się błonicą, jeśli znajdują się w pobliżu osoby, która ją ma, lub gdy podróżują do części świata, gdzie infekcja jest nadal powszechna (nazywana również chorobą „endemiczną”).

Bakterie wywołujące błonicę rozprzestrzeniają się, gdy ktoś wdycha kropelki z kaszlu lub kichania zakażonej osoby. Rzadziej infekcja może również rozprzestrzeniać się poprzez dotknięcie zakażonej zmiany skórnej lub dotknięcie czegoś, co miało kontakt z wydzielinami z nosa, ust lub rany (np. zabawka dziecięca).

W większości przypadków błonica jest przenoszona tylko przez osobę, która źle się czuje i wykazuje objawy. Bez leczenia osoba zarażona błonicą (nosicielem) może przenosić infekcję na innych przez dwa do sześciu tygodni.

Rzadko identyfikowano ludzi jako nosicieli, którzy mogą przenosić infekcję, nawet jeśli nie czują się chorzy (bezobjawowi nosiciele). Jest to bardziej prawdopodobne w częściach świata, w których błonica jest nadal powszechna i gdzie większość ludzi nie została zaszczepiona. W większości przypadków otrzymanie odpowiedniego leczenia infekcji błonicy zapobiega rozprzestrzenianiu się infekcji i może pomóc zmniejszyć ryzyko, że ktoś zostanie nosicielem.

Podobnie jak wiele chorób zakaźnych, błonica częściej rozprzestrzenia się na obszarach, na których brakuje warunków sanitarnych, złej higieny lub gdzie ludzie mieszkają razem w bardzo zatłoczonych miejscach i nie mają dostępu do szczepionek.

Diagnoza

Powszechne stosowanie szczepionek sprawiło, że błonica dróg oddechowych jest bardzo rzadka, szczególnie w krajach rozwiniętych. W 2016 r. Na całym świecie odnotowano tylko 7097 przypadków błonicy zgłoszonych przez Światową Organizację Zdrowia (WHO).

Jeśli lekarz podejrzewa, że ​​dana osoba ma błonicę, bardzo ważne jest, aby rozpocząć leczenie tak szybko, jak to możliwe, jeszcze zanim diagnoza zostanie potwierdzona badaniami. W krajach rozwiniętych infekcja jest tak rzadka, że ​​wielu lekarzy nigdy nie zobaczy jej przypadku w trakcie swojej kariery, co oznacza, że ​​może być trudniejsza do rozpoznania.

Szybka diagnoza i leczenie błonicy są niezbędne, aby zminimalizować ryzyko poważnych powikłań, w tym śmierci, a także zapobiec rozprzestrzenianiu się infekcji na inne osoby.

Jeśli dana osoba ma objawy sugerujące błonicę, lekarz może pobrać wymaz z gardła lub zmiany skórnej. Kultura zostanie przetestowana w laboratorium pod kątem bakterii wywołujących błonicę, a także toksyn wytwarzanych przez bakterie.

Jeśli istnieje podejrzenie, że pacjent nabawił się błonicy, lekarze muszą skontaktować się ze stanowym wydziałem zdrowia, który następnie powiadomi CDC. Jest to ważne nie tylko dla monitorowania chorób zakaźnych, ale antytoksyna przeciw błonicy jest dostępna tylko w Stanach Zjednoczonych i musi być dostarczona przez CDC.

W krajach rozwiniętych błonica skórna występuje najczęściej u osób bezdomnych lub w innych sytuacjach utrudniających przestrzeganie odpowiedniej higieny. Jednak każda osoba może zarazić się błonicą dowolnego typu, jeśli podróżuje do części świata, w której infekcja jest nadal powszechna (endemiczna).

Mężczyźni, kobiety i dzieci w każdym wieku i każdej rasy mogą zachorować na błonicę, chociaż ciężkie objawy i powikłania są częstsze u dzieci poniżej piątego roku życia.

Leczenie

Błonica jest poważną chorobą zakaźną, której można w dużym stopniu zapobiec dzięki zastosowaniu szczepionek. Szczepionka przeciw toksoidom błonicy, tężcowi i krztuścowi bezkomórkowemu (DTap) to seria kilku zastrzyków, z których pierwsze można podać niemowlętom w wieku sześciu tygodni. Pozostałe ujęcia są wykonywane zgodnie z ustalonym harmonogramem przez całe dzieciństwo. Ponieważ odporność zapewniana przez szczepionkę zmniejsza się z upływem czasu, WHO zaleca starszym dzieciom, nastolatkom i dorosłym regularne szczepienia przypominające - zazwyczaj co 10 lat.

Osoba, która została zaszczepiona, nadal może zarazić się błonicą, ale jeśli tak się stanie, objawy i potencjalne powikłania są na ogół mniej poważne, jeśli otrzymała szczepionkę DTap. Jeśli ktoś zachoruje na błonicę, potrzebuje szybkiego leczenia, aby mieć pewność, że wyzdrowieje i nie będzie przenosić infekcji na innych. Obejmuje to podanie antytoksyny przeciw błonicy, a także cykl antybiotyków (zwykle erytromycyny lub penicyliny).

Osoba, u której zdiagnozowano błonicę, może wymagać izolacji od innych podczas choroby. Większość osób z błonicą będzie wymagała hospitalizacji. W zależności od ciężkości infekcji i ogólnego stanu zdrowia osoby, może być konieczne umieszczenie ich na oddziale intensywnej terapii (OIOM). Osoby bardzo chore mogą potrzebować rurki w gardle (intubacji), aby pomóc im oddychać. Wszyscy lekarze zajmujący się pacjentami z podejrzeniem lub potwierdzoną błonicą muszą zachować środki ostrożności zapobiegające zakażeniom.

Lekarze mogą chcieć wykonać inne testy, aby zobaczyć, jak dobrze układ odpornościowy człowieka zwalcza infekcję, ocenić, czy leczenie działa i pomóc monitorować wszelkie potencjalne powikłania, takie jak uszkodzenie serca lub nerek. Testy te mogą obejmować:

• Badania krwi w celu sprawdzenia białych krwinek (leukocytów)
• EKG do oceny serca
• USG tkanek miękkich szyi w celu oceny obrzęku
• Badania krwi do pomiaru czynności serca
• Testy czynności nerek
• Badania moczu (analiza moczu)
• Inne testy lub monitorowanie w zależności od objawów danej osoby i innych problemów zdrowotnych

Korona

Osoby, które mieszkają z osobą chorą na błonicę lub miały z nią bliski kontakt, również będą musiały otrzymać antybiotykoterapię i być ściśle monitorowane. Błonica to „choroba podlegająca obowiązkowi zgłoszenia”, co oznacza, że ​​pracownicy służby zdrowia będą musieli zebrać pewne informacje o pacjencie i osobach, z którymi byli w pobliżu, i zgłosić je do raportów kontrolnych CDC dotyczących chorób zakaźnych. Stanowe wydziały zdrowia mogą również mieć własne wymagania dotyczące monitorowania i gromadzenia danych.

Osoba leczona z powodu błonicy nie zostanie zwolniona z izolacji, dopóki lekarze nie upewnią się, że nie mogą już rozprzestrzeniać infekcji. Wymaga to dwóch negatywnych testów na obecność bakterii błonicy, co zwykle następuje po 48 godzinach od przyjęcia antytoksyny błonicy i rozpoczęcia kuracji antybiotykowej.

Ktoś, kto był ciężko chory na błonicę, może bardzo długo wracać do zdrowia i musi ograniczyć swoją aktywność, aby zapobiec powikłaniom. Gdy osoba wyzdrowieje z błonicy, musi otrzymać szczepionkę, ponieważ zachorowanie na błonicę nie czyni osoby odpornej na infekcję do końca życia.

Słowo od Verywell

Błonica to infekcja bakteryjna, która może być bardzo poważna, ale można jej wyjątkowo zapobiec poprzez szczepienie. Występuje niezbyt często w rozwiniętych częściach świata, ale osoba może się nią zarazić, jeśli podróżuje do regionu, w którym nadal występuje endemicznie. Infekcja zwykle zaczyna się od ogólnych objawów infekcji dróg oddechowych, takich jak ból gardła i gorączka. Jednak rozwój grubej, twardej szarej warstwy (rzekomobłonowej) wyściełającej gardło jest charakterystyczny dla zakażenia błonicą. Powłoka ta powoduje dalsze komplikacje zdrowotne. Szybka diagnoza i właściwe leczenie błonicy są ważne, aby upewnić się, że dana osoba wyzdrowieje i nie przenosi infekcji na innych. Jeśli czujesz, że masz objawy błonicy, zwłaszcza jeśli podróżowałeś do regionu, w którym infekcja ma charakter endemiczny, natychmiast skontaktuj się z lekarzem.