Co to jest stymulacja w autyzmie?

Termin „stymulowanie” jest skrótem od zachowań samostymulujących i czasami nazywany jest również zachowaniem „stereotypowym”. U osoby z autyzmem stymulowanie zwykle odnosi się do określonych zachowań, które obejmują trzepotanie rękami, kołysanie, kręcenie się lub powtarzanie słów i wyrażeń.

Pobudzanie jest prawie zawsze objawem autyzmu i zwykle jest najbardziej oczywiste. W końcu niewielu typowo rozwijających się osób regularnie kołysze, trzepocze, kręci lub macha palcami.

Chociaż autystyczne stymulowanie wygląda nietypowo, należy jednak pamiętać, że subtelniejsze formy stymulacji są również częścią wzorców zachowań większości ludzi. Jeśli kiedykolwiek stuknąłeś ołówkiem, obgryzłeś paznokcie, zakręciłeś włosy lub dotknąłeś palców u nóg, zaangażowałeś się w strzyżenie.

Największe różnice między autyzmem a typowym stymulowaniem to rodzaj, ilość i oczywistość zachowania.

Które zachowania są uważane za stymulatory?

Ogólnie rzecz biorąc, zachowania są określane jako „stymulacje”, gdy wykraczają poza to, co jest kulturowo tolerowane. Innymi słowy, „stym” to zachowanie, które jest kulturowo nie do przyjęcia.

Chociaż w Stanach Zjednoczonych jest przynajmniej umiarkowanie dopuszczalne, na przykład obgryzanie paznokci lub kręcenie włosów, niedopuszczalne jest wędrowanie po okolicy i machanie rękami. Łagodne i sporadyczne kołysanie jest zwykle dopuszczalne, ale kołysanie całym ciałem do przodu i do tyłu jest uważane za stymulację.

Naprawdę nie ma dobrego powodu, dla którego trzepotanie powinno być mniej akceptowalne niż obgryzanie paznokci (jest to z pewnością bardziej higieniczne). Ale w naszym świecie trzepotanie dłoni jest traktowane negatywnie, podczas gdy obgryzanie paznokci (przynajmniej do pewnego stopnia) jest tolerowane. .

Niektóre stimy mogą być dość ekstremalne i mogą być słusznie denerwujące, a nawet przerażające dla typowych ludzi. Na przykład niektóre osoby z autyzmem pobudzają, wydając głośne dźwięki, które mogą brzmieć groźnie lub przerażająco, niektórzy uderzają się rękami, a nawet uderzają głową o ścianę. Tego typu stymulatory są oczywiście problematyczne z różnych powodów.

Kiedy pobudzają osoby z autyzmem?

U większości ludzi stymulowanie występuje tylko od czasu do czasu. Jednak osoby z autyzmem często mają trudności z zaprzestaniem stymulacji i mogą to robić przez większość czasu na jawie.

Osoby z autyzmem mogą stymulować, ponieważ są podekscytowane, szczęśliwe, niespokojne, przytłoczone lub czują się uspokajająco. W stresujących okolicznościach mogą stymulować przez długi czas.

Większość z nas jest świadoma i potrafi kontrolować swoje stymulacje (nie obgryzalibyśmy na przykład paznokci podczas romantycznej kolacji). Jeśli odczuwamy potrzebę stymulacji w stresującej sytuacji, zwykle staramy się być subtelni. Na przykład moglibyśmy stukać palcami pod stołem, zamiast kołysać się w przód iw tył.

Jednak osoby z autyzmem mogą nie być świadome i nie reagować na reakcje innych na ich stymulacje. Wydaje się, że istnieją okoliczności, w których niektóre osoby z autyzmem nie są w stanie kontrolować swoich pobudzeń lub uważają to za wyjątkowo stresujące i trudne.

Dlaczego ludzie z autyzmem stymulują?

Nie jest do końca jasne, dlaczego stymulowanie prawie zawsze idzie w parze z autyzmem, chociaż większość ekspertów twierdzi, że jest to narzędzie samoregulacji i samouspokojenia. W związku z tym może to być następstwem często występującej dysfunkcji przetwarzania sensorycznego. z autyzmem.

Osoby z autyzmem pobudzają siebie do radzenia sobie z lękiem, strachem, złością, podnieceniem, oczekiwaniem i innymi silnymi emocjami. Stymulują także do radzenia sobie z przytłaczającym bodźcem sensorycznym (zbyt duży hałas, światło, ciepło itp.).

Są też chwile, kiedy ludzie pobudzają się z przyzwyczajenia, tak jak osoby neurotypowe obgryzają paznokcie, kręcą włosy lub stukają stopami z przyzwyczajenia.

Czasami stymulacja może być przydatna, umożliwiając osobie autystycznej radzenie sobie z trudnymi sytuacjami. Kiedy jednak rozprasza, stwarza problemy społeczne lub wyrządza fizyczne szkody sobie lub innym, może przeszkadzać w codziennym życiu.

Zarządzanie stymulacjami

Czy zachowania stymulujące powinny być zabronione czy „wygaszone” poprzez terapię? Ogólnie rzecz biorąc, jeśli zachowanie nie jest niebezpieczne, nie ma powodu, aby go zabraniać - ale jest wiele powodów, aby nim zarządzać.

Przykłady negatywnych skutków stymulacji obejmują:

• W przeciwieństwie do większości ludzi, osoby z autyzmem mogą nieustannie ulegać samostymulacji. W rezultacie stimming może stanąć między nimi a ich zdolnością do interakcji z innymi, brania udziału w zwykłych czynnościach, a nawet umieszczania ich w typowych salach lekcyjnych, lokalach społecznych lub miejscach pracy.
• Stymulacja może rozpraszać innych, a w niektórych przypadkach może wręcz denerwować. Dziecko, które regularnie musi chodzić po podłodze lub uderzać się w głowę, z pewnością będzie rozpraszać typowych uczniów - aw niektórych skrajnych przypadkach obserwowanie pobudzenia może być przerażające.
• Stymulacja może zwrócić negatywną uwagę. Dzieci i dorośli z autyzmem są często marginalizowani społecznie z powodu ich niezwykłych lub niepokojących zachowań.

Zmniejszanie lub modyfikowanie stymulacji może być trudne. Stymy są narzędziem do zarządzania bodźcami sensorycznymi i emocjonalnymi, więc zwykłe ukaranie dziecka za stymulację może spowodować znacznie więcej szkody niż pożytku. Przynajmniej proces powinien być powolny i odpowiadać potrzebom jednostki.

Techniki zarządzania stymulacją obejmują:

• Stosowana analiza behawioralna (ABA), terapia behawioralna, może pomóc jednostkom wyeliminować lub zmodyfikować niektóre z ich stymulacji.
• Terapeuci zajęciowi mogą zapewnić „dietę sensoryczną”, aby zmniejszyć potrzebę stosowania stymulacji.
• W niektórych przypadkach stymulację można zmniejszyć za pomocą leków, które rozwiązują podstawowe problemy związane z lękiem.
• Środowisko środowiskowe i społeczne można zmienić, aby lęk był mniej prawdopodobny.Mniejsze klasy, cichsze otoczenie i jaśniejsze oczekiwania mogą znacznie obniżyć poziom stresu.
• Niektóre osoby z autyzmem mogą nauczyć się poprzez praktykę i coaching, aby zmienić swoje stymulacje (na przykład ściskać piłeczkę stresową zamiast machać) lub angażować się w nadmierne stymulowanie tylko w zaciszu własnego domu.

Słowo od Verywell

Stymulacja rzadko jest niebezpieczna. Może to jednak być krępujące dla rodziców i rodzeństwa, niepokojące dla nauczycieli lub zniechęcające potencjalnych przyjaciół i współpracowników.

W jakim stopniu dyskomfort innych osób powinien dyktować, jak powinny się zachowywać osoby z autyzmem? Na to pytanie muszą odpowiedzieć osoby zaangażowane, w tym sama osoba autystyczna.

Chociaż zmniejszenie stymulacji może być możliwe, całkowite wyeliminowanie stymulacji może być niemożliwe. Jako rodzic lub opiekun osoby z autyzmem może być konieczne po prostu zaakceptowanie rzeczywistości, w której członek Twojej rodziny z autyzmem zachowuje się inaczej niż jego typowi rówieśnicy.

Nie zawsze jest to łatwe, zwłaszcza jeśli jesteś bardzo wrażliwy na osądy innych. Jeśli zajdzie taka potrzeba, rozważ skorzystanie z profesjonalnej porady, która pomoże Ci uporać się z uczuciami i frustracją.