Jeśli znasz kogoś, kto studiował, aby zostać lekarzem, lub jeśli oglądasz programy telewizyjne odbywające się w środowisku medycznym, prawdopodobnie słyszałeś terminy takie jak „stażysta”, „rezydent” lub „uczęszczający”. Chociaż wszyscy są uważani za lekarzy, nie wszyscy ukończyli szkolenie medyczne. Znajomość różnic między nimi pomoże ci określić ich poziom doświadczenia i to, czy naprawdę mają wystarczająco dużo doświadczenia, aby ci pomóc.
Ariel Skelley / Getty ImagesTutaj przegląd kroków, które należy podjąć, aby zostać lekarzem i „ściągawka” dla tego, kto jest kim.
Szkoła Medyczna
Aby zostać lekarzem, osoba musi najpierw uzyskać tytuł licencjata. Następnie musi uczęszczać i ukończyć cztery lata szkoły medycznej.
Pierwsze dwa lata studiów medycznych to głównie praca w klasie, nauka podstaw anatomii, chorób i funkcji organizmu. Druga połowa szkoły medycznej to kliniczna, praktyczna praca pacjenta, zwykle w szpitalu klinicznym lub akademickim centrum medycznym.
Studenci medycyny zmieniają się między różnymi specjalizacjami, takimi jak chirurgia, pediatria czy neurologia, aby poznać każdą dziedzinę i zdecydować, która z nich jest dla nich najbardziej interesująca. Zobaczysz ich w szpitalach, ale nie ukończyli szkolenia i nie są licencjonowanymi lekarzami.
Kiedy studentka medycyny kończy cztery lata studiów medycznych, kończy ją i dodaje do swojego nazwiska MD (lekarz) lub DO (lekarz medycyny osteopatycznej) i zostaje rezydentem.
Pobyt
Kiedy studenci kończą szkołę medyczną, starają się o przyjęcie na staż. Niektóre szkoły medyczne używają terminu stażysta do opisania pierwszego roku pobytu. Staż rezydencyjny to także czas, w którym nowi lekarze zaczynają pobierać wypłatę za swoją pracę z pacjentami. Nazwa „rezydent” pochodzi od tego, że wiele lat temu wielu mieszkańców mieszkało w budynkach zaopatrywanych przez szpitale, dzięki czemu mogli być pod telefonem 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu.
W niektórych stanach lekarze są uprawnieni do wykonywania zawodu lekarza medycyny ogólnej po ukończeniu szkoły medycznej i rocznym stażu rezydencyjnym.
Aby uzyskać licencję specjalisty, nowi lekarze muszą przejść jeszcze wiele lat studiów, w zależności od wybranej specjalności. Na przykład, aby zostać internistą ogólnym, lekarz może studiować jeszcze przez trzy lata. Aby zostać neurologiem, potrzeba jeszcze sześciu lub siedmiu lat.
Niektóre wysoce specjalistyczne programy i specjalności, takie jak endokrynologia lub kardiologia dziecięca, mogą wymagać jeszcze więcej szkoleń. Nazywa się to wspólnotą.
Lekarz prowadzący
Po ukończeniu przez lekarza stażu i stypendium, jeśli jest to wymagane ze względu na jego specjalizację, będzie on uważany za „lekarza prowadzącego” i będzie mógł samodzielnie praktykować medycynę. W większości stanów właśnie wtedy otrzyma licencję. Może również zdecydować się na certyfikację rady nadzorczej, co oznacza, że ukończył nie tylko wymagane wykształcenie, ale także pewne formy doświadczenia.
Lekarze prowadzący, którzy są związani ze szpitalami klinicznymi lub akademickimi ośrodkami medycznymi, będą również odpowiedzialni za podopiecznych, którzy ćwiczą swoje nowe umiejętności.
Zamieszanie z powodu rezydenta a lekarza prowadzącego
Pacjenci muszą zrozumieć, że rezydenci nie są pełnoprawnymi lekarzami, mimo że obok ich nazwisk mają MD lub DO. Mieszkańcy to nadal studenci, którzy przechodzą szkolenie w miejscu pracy, ćwiczą na prawdziwych pacjentach z prawdziwymi problemami zdrowotnymi. Większość mieszkańców pracuje w szpitalach. Podczas gdy pracują pod auspicjami lekarza prowadzącego, nie jest niczym niezwykłym, że pacjent nigdy nie widzi tego lekarza. Mądrzy pacjenci wiedzą, że powinni zapytać lekarza, którego widzą w szpitalu, czy jest rezydentem, czy lekarzem prowadzącym. Jeśli pojawią się problemy lub jeśli przewidujesz, że mogą się pojawić, pamiętaj, aby nalegać na bezpośrednie leczenie przez lekarza prowadzącego.
Jest to szczególnie ważne, gdy potrzebujesz operacji. Zabiegi chirurgiczne są często wykonywane przez rezydentów, co oznacza, że przechodzą oni szkolenie praktyczne na prawdziwych pacjentach, którzy mogą potrzebować delikatnych operacji. Chirurg prowadzący zwykle będzie obserwował w pobliżu.
Jeśli Twoja operacja jest powszechna, możesz nie mieć nic przeciwko temu, że przeprowadzi ją mieszkaniec. W ten sposób mieszkańcy uzyskują praktykę lekarską. Jeśli jednak twoja operacja jest w ogóle nietypowa lub jeśli masz inne problemy zdrowotne, które sprawiają, że operacja jest delikatniejsza lub trudniejsza, będziesz chciał nalegać, aby lekarz prowadzący był tym, który faktycznie przeprowadził operację.
Pacjenci operowani mogą być pewni, że chirurg prowadzący jest gotowy do wykonania operacji, tylko po to, aby dowiedzieć się później od pielęgniarki, anestezjologa lub technika na sali operacyjnej, że operował ich rezydent.
Aby mieć pewność, że tak się nie stanie, musisz być asertywny. Jeśli masz zaplanowaną operację, zapytaj, kto będzie ją wykonywał. Jeśli zostaniesz poinformowany, że lekarz prowadzący przeprowadzi tę operację, zapytaj, czy będą obecni mieszkańcy. Będziesz chciał nalegać, aby chirurg prowadzący faktycznie trzymał skalpel, robił nacięcia iw inny sposób wykonywał samą operację.
Kontynuować edukację
Edukacja lekarza nigdy się nie kończy. Po ukończeniu rezydencji będzie kontynuować kształcenie ustawiczne, aby być na bieżąco w swojej dziedzinie. Zdobędzie CME, punkty kontynuacji edukacji medycznej, które pomogą jej zdobyć nowe postępy w jej specjalności. Jej rada certyfikacyjna będzie wymagać określonej liczby CME rocznie, aby umożliwić jej utrzymanie tego certyfikatu.
.jpg)