Zaprzeczanie AIDS: historia starożytna czy ciągłe zagrożenie?

Pomimo niemal codziennych postępów w naukach o HIV, cień zaprzeczania AIDS wciąż jest duży, wywołując wątpliwości i rozpraszanie wśród tych, którzy często najbardziej potrzebują opieki.

Podczas gdy główni głosy sprzeciwu (Peter Duesberg, Celia Farber) mogą już nie być w stanie przyciągnąć uwagi mediów, którą mieli w latach 80. i 90. - kiedy znacznie mniej wiadomo było o HIV, a strach zapewnił gotową platformę dla osób z marginesu legalnej nauki - ich przesłania i metody wciąż mają wpływ.

Odrzucenie ich idei jako medycznej „szarlatanerii” lub pozostałości mniej oświeconej przeszłości w znacznym stopniu umniejsza wpływ wyparcia się opinii publicznej na postrzeganie HIV, a także niewypowiedziane lęki i emocje, którymi się żywią.

W 2010 r. Ankieta przeprowadzona wśród 343 osób dorosłych, u których zdiagnozowano HIV, wykazała, że ​​jeden na pięciu uczestników uważał, że nie ma dowodów na to, że HIV powoduje AIDS. Jeden na trzech uważa, że ​​naukowcy dyskutują, czy HIV powoduje AIDS.

Te przekonania wpłynęły na przestrzeganie przez nich leczenia. Uczestnicy, którzy wierzyli, że naukowcy debatują, czy HIV powoduje AIDS, byli znacznie mniej skłonni do leczenia przeciwretrowirusowego. Osoby, które brały leki, rzadziej brały je regularnie, jeśli zgłaszały przekonania zaprzeczające.

Gdzie zaczyna się zaprzeczanie AIDS?

Według Oxford Dictionary, negacjonista to „osoba, która odmawia uznania prawdziwości koncepcji lub propozycji popartej większością dowodów naukowych lub historycznych”.

Chris Hoofnagle, starszy prawnik Samuelson Law, Technology & Public Policy Clinic na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley, rozszerza definicję, stwierdzając:

„Ponieważ uprawniony dialog nie jest właściwą opcją dla tych, którzy są zainteresowani ochroną bigoteryjnych lub nierozsądnych idei przed faktami naukowymi, ich jedyną ucieczką jest użycie ... taktyki retorycznej”.

Niektóre z taktyk retorycznych zidentyfikowanych przez Tarę C. Smith, profesora nadzwyczajnego epidemiologii na University of Iowa College of Public Health i dr Stevena Novellę z Yale University School of Medicine obejmują:

• Przedstawianie głównego nurtu nauki jako albo intelektualnie zagrożonej, albo kierującej się interesami (np. Stronniczość „pieniędzy z narkotyków”).
• Selektywny wybór autorytetów, w które mają wierzyć, a które odrzucić, aby sformułować argument spiskowy lub zasugerować, że dyskutuje się o sprawdzonej nauce.
• Obniżenie statusu odrzuconej nauki do głęboko zakorzenionej (często prześladowanej) wiary, przy jednoczesnym określeniu konsensusu naukowego jako dogmatycznego i tłumiącego.
• „Odepchnięcie słupka bramki” poprzez żądanie większej liczby dowodów naukowych niż jest to obecnie dostępne, a następnie naleganie na nowe dowody, gdy te żądania zostaną spełnione.

Podatny na zaprzeczenie?

Tymczasem członkowie społeczeństwa, którzy wyznają przekonania zaprzeczające, są często postrzegani jako podatni na dezinformację lub oszustwa, lub po prostu pozbawieni wykształcenia potrzebnego do dokonania świadomej oceny. Badania przeprowadzone na Uniwersytecie Connecticut wydają się sugerować inaczej.

Wśród internautów biorących udział w badaniu, którzy poparli określone przekonanie zaprzeczające AIDS, oceny zaufania i wiarygodności były wyższe w przypadku witryny medycznej głównego nurtu (Tufts Medical School) niż w przypadku dwóch witryn zaprzeczających istnieniu (Matthias Rath, Jonathan Campbell). Wydaje się to wskazywać, że komunikaty zaprzeczające nie wzbudzają tak bardzo osobistych przekonań, ale raczej potwierdzają podejrzenia i wątpliwości tych, którzy nie chcą (lub nie mogą) zaakceptować faktów medycznych wbrew ich własnemu lepszemu osądowi.

Według badań przeprowadzonych przez CDC, tylko 44% Amerykanów, u których zdiagnozowano HIV, jest objętych opieką medyczną. Dezinformacja na temat HIV - związana z obawą przed ujawnieniem wirusa HIV i brakiem odpowiedniej opieki - jest uważana za kluczowy powód, dla którego wiele osób decyduje się na opóźnienie leczenia do wystąpienia objawów choroby.

Tak więc, podczas gdy zaprzeczanie AIDS może się niektórym wydawać starożytną historią, jego zdolność do zmywania i zakłócania pozostaje tak samo potężna jak zawsze.