Zapalenie stawu skokowego to stan, w którym chrząstka stawu skokowego ulega pogorszeniu, powodując ból i ograniczając ruch. Postępujące zapalenie stawów może prowadzić do torbieli kostnych i powstawania ostróg kostnych (osteofitów). Kiedy terapie zachowawcze - takie jak orteza stawu skokowego, wyściełane wkładki, leki przeciwzapalne, zastrzyki z kortyzonu i fizjoterapia - nie przynoszą ulgi, można rozważyć operację, jeśli ból i utrata ruchomości poważnie pogorszą jakość życia.
Jan-Otto / Getty ImagesW zależności od nasilenia objawów, opcje chirurgiczne mogą obejmować zabiegi artroskopowe („dziurki od klucza”) do bardziej inwazyjnych, takich jak całkowita wymiana stawu skokowego.
Oczyszczanie stawu skokowego i egzostektomia
Zapalenie stawu skokowego charakteryzuje się rozwojem ostrogi kostnej, zwykle z przodu stawu. Z biegiem czasu ostrogi mogą stać się dość duże i rozciągać się na zewnątrz (obrzeże) stawu, gdzie mogą pęknąć i pozostawić luźne, kościste fragmenty. Chrząstka otaczająca staw również zacznie szorstkować i pogarszać się, powodując ból i znacznie utrudniając ruch.
Oczyszczanie stawu skokowego i egzostektomia to procedury stosowane w celu „oczyszczenia” stawu w celu przywrócenia zakresu ruchu i zmniejszenia bólu. Oba są stosowane w leczeniu łagodnego do umiarkowanego zapalenia stawów skokowych i zwykle wykonywane w warunkach ambulatoryjnych.
Celem oczyszczenia stawu skokowego jest usunięcie tkanki objętej stanem zapalnym w przestrzeni stawowej (błona maziowa), wygładzenie szorstkiej chrząstki i usunięcie luźnych fragmentów chrząstki lub kości. Egzostektomia odnosi się w szczególności do usunięcia osteofitów blokujących ruch.
Obydwa mogą być wykonane artroskopowo przy użyciu wąskich instrumentów i giętkiego teleskopu przypominającego rurkę, aby uzyskać dostęp do kostki przez serię małych nacięć. Jeśli uszkodzenie jest rozległe lub trudno dostępne, operację otwartą można przeprowadzić przy użyciu większego nacięcia.
Aby zapobiec złamaniom w osłabionych obszarach kości - szczególnie wypełnionych płynem torbieli podchrzęstnych wewnątrz stawu skokowego - można zalecić wstrzyknięcie szpiku kostnego (z wykorzystaniem komórek pobranych od pacjenta).
Chociaż te zabiegi mogą przynieść znaczną ulgę, ostrogi kostne mogą się z czasem zreformować. Wtórna tkanka bliznowata może również rozwijać się i zakłócać funkcjonowanie stawów. W takich przypadkach może być wymagana dodatkowa operacja.
Artrodeza stawu skokowego
Artrodeza stawu skokowego, znana również jako artrodeza piszczelowa lub fuzja stawu skokowego, jest techniką chirurgiczną stosowaną, gdy oczyszczenie rany nie jest w stanie zapewnić stabilności lub trwałego złagodzenia bólu. Zwykle rozważa się to, gdy występuje minimalne zwyrodnienie stawu skokowego lub niewspółosiowość kości skokowej.
Połączenie ze sobą głównych kości podudzia (piszczeli i kości strzałkowej) z kością skokową kostki zwiększa stabilność i eliminuje tarcie między kością a kością, zmniejszając w ten sposób ból. W zależności od ciężkości stanu, operacja może być artroskopowa lub otwarta.
Aby wykonać artrodezę, chirurg wykonuje nacięcie w kostce, oczyszczając i uciskając kości, aby skorygować drobne nieprawidłowości. Kości zostaną następnie trwale zamocowane za pomocą płytek, gwoździ, śrub lub innego sprzętu.
Wadą fuzji kostki jest to, że znacznie zmniejsza elastyczność kostki. Ten brak elastyczności może powodować znaczne obciążenie stawów kolanowych i stóp, czyniąc je bardziej podatnymi na zapalenie stawów w przyszłości.
Naprawa chrząstki
Jeśli chrząstka stawowa uległa znacznemu zmniejszeniu w przestrzeni stawowej, można rozważyć naprawę chrząstki. Zwykle wykonuje się go, gdy występuje duży, dobrze zdefiniowany ubytek w chrząstce stawu skokowego.
W najprostszym rodzaju naprawy, mikrozłamaniach, usuwa się uszkodzoną chrząstkę i wykonuje się drobne otwory w kości skokowej, dzięki czemu krew i komórki przedostają się do otworów, tworząc skrzepy krwi. Skrzepy stopniowo przekształcą się w rodzaj tkanki bliznowatej zwanej chrząstką włóknistą. Zabieg mikrozłamań może być wykonywany artroskopowo w warunkach ambulatoryjnych.
Osoby z bardziej rozległymi uszkodzeniami chrząstki mogą odnieść korzyści z nowszego produktu o nazwie BioCartilage. Proszek składający się z kolagenu, białek i czynników wzrostu miesza się z komórkami macierzystymi pobranymi z krwi lub szpiku kostnego pacjenta i przenosi do maleńkich otworów wywierconych w kości skokowej.
Ostatnią opcją chirurgiczną jest przeszczep kostno-chrzęstny. W przypadku tej procedury cylindry chrząstki pobrane z kolana pacjenta (lub zwłok) są bezpośrednio przeszczepiane do kości skokowej. Jest to zabieg bardziej inwazyjny i często wymaga złamania części kości, aby uzyskać dostęp do uszkodzonego obszaru.
Przeszczepy kostno-chrzęstne są zarezerwowane dla bardzo dużych ubytków lub gdy inne próby naprawy chrząstki zawodzą.
Artrodyzjoza stawu skokowego
Artrodiastoza stawu skokowego stała się realną opcją chirurgiczną dla osób z ciężkim zapaleniem stawu skokowego, które chcą uniknąć wymiany stawu skokowego.
Zabieg polega na rozciągnięciu stawu skokowego w celu zwiększenia przestrzeni między kością skokową a piszczelową. Podczas zabiegu do kości skokowej i piszczelowej mocuje się stabilizację zewnętrzną za pomocą metalowych kołków i drutów. Urządzenie nosi się przez około trzy miesiące, w tym czasie możesz chodzić po dotkniętej chorobą kostce.
Celem artrodiastozy stawu skokowego jest zapewnienie uszkodzonej chrząstki wystarczającej ilości czasu i miejsca na jej naprawę. Komórki macierzyste wyekstrahowane z naszego ciała (zwykle miednicy) mogą być następnie użyte do „ponownego wzrostu” chrząstki (nazywanej neochrząstką).
Chociaż artrodiastoza stawu skokowego jest atrakcyjna dla młodszych ludzi, którzy chcą uniknąć bardziej inwazyjnych zabiegów, jest skuteczna tylko w około 50% przypadków, nie niszczy jednak żadnych tkanek leżących pod nią i może pomóc zachować możliwości leczenia w przyszłości.
Artroplastyka stawu skokowego
Artroplastyka stawu skokowego, zwana również operacją wymiany stawu skokowego, polega na zastąpieniu części kości strzałkowej, piszczelowej i skokowej ruchomymi, sztucznymi protezami. Podczas tej operacji górna powierzchnia kości skokowej oraz dolne powierzchnie kości piszczelowej i strzałkowej są usuwane i zastępowane elementami sztucznymi oddzielonymi miękką podkładką polietylenową. Nowoczesna protetyka składa się z porowatych materiałów metalicznych stabilizowanych cementem lub bez.
Chociaż projekty protetyczne poprawiły się w ostatnich dziesięcioleciach, wymiana stawu skokowego nadal stanowi wyzwanie ze względu na wielokierunkową fizjologię stawu. Wskaźniki sukcesu są zwykle niższe niż w przypadku wymiany stawu kolanowego i biodrowego.
Wymiana kostki ma swoje wady i zalety. Z jednej strony daje większy zakres ruchu i większą satysfakcję odbiorców. Z drugiej strony fuzja stawu skokowego jest bezpieczniejsza i bardziej niezawodna, a połowa mniej osób wymaga dodatkowej operacji w porównaniu do endoprotezoplastyki.
Czas rekonwalescencji jest niezmiennie dłuższy i wymaga szerszej fizjoterapii i rehabilitacji. Osobom z wymianą kostek odradza się czynności o dużym wpływie, takie jak bieganie i skakanie. Pływanie, jazda na rowerze i turystyka piesza są ogólnie akceptowane.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)