Kto ponosi winę, jeśli błąd w leczeniu zostanie popełniony w szpitalu lub w karetce pogotowia? Agencje opieki zdrowotnej, system prawny i pacjenci tradycyjnie pociągają opiekuna do odpowiedzialności, gdy coś pójdzie nie tak. Zakłada się, że osoba przeszkolona i uprawniona do sprawowania opieki jest ostatecznie odpowiedzialna za jakość świadczonej opieki.
TEK IMAGE / Getty ImagesPracownicy służby zdrowia jako grupa zwykle zgadzają się z tym założeniem. Wiele winy obarcza się tych, którzy faktycznie zajmują się bezpośrednią opieką, gdy coś pójdzie nie tak, zwłaszcza ich rówieśników i samych siebie.
Nie dotyczy to wyłącznie opieki zdrowotnej. Wiele zawodów o wysokich osiągach oczekuje od swoich praktyków doskonałości. Na przykład piloci mają bardzo mało miejsca na błędy, podobnie jak żołnierze, strażacy, architekci, policjanci i wielu innych.
Co to jest sprawiedliwa kultura?
Pomimo oczekiwań doskonałości powszechnie wiadomo, że błądzenie jest rzeczą ludzką. Każdy, kto kiedykolwiek zapomniał, gdzie były kluczyki do samochodu lub pominął akapit w eseju w połowie semestru, może poświadczyć, że błędy zdarzają się niezależnie od tego, ile wiemy lub jak przyziemne są działania.
Błędy zdarzają się najlepszym z nas, ale w niektórych przypadkach ich konsekwencje mogą być katastrofalne. Dla tych, do których działań przywiązuje się tak dużą wagę, istnieje sposób na ograniczenie i złagodzenie błędów. W opiece zdrowotnej podejście to jest często określane jakopo prostu kultura.
Korzyści
Zamiast obwiniania podejście „just culture” sugeruje, że błędy należy traktować jako nieuniknione. Nie ma sposobu, aby uczynić ludzi nieomylnymi.Zamiast tego można zidentyfikować znane punkty awarii i zaprojektować procesy, które pomogą uniknąć tych błędów w przyszłości.
Nazywa się to po prostu kulturą, a nie kulturą winy. To zmiana w sposobie postrzegania błędów i reagowania na nie przez organizację. Kiedy organizacja przyjmuje kulturę sprawiedliwą, jest bardziej prawdopodobne, że będzie miała mniej incydentów niepożądanych, a opiekunowie w tej organizacji będą bardziej skłonni do zgłaszania błędów lub bliskich wypadków. Raportowanie pomaga decydentom w opracowywaniu nowych systemów, które pozwolą wyeliminować przyczyny błędów, zanim wystąpi niekorzystny incydent.
Po prostu kultura traktuje błędy jako awarie systemu, a nie osobiste niepowodzenia. Chodzi o to, że niektóre, jeśli nie większość, błędów można wyeliminować, projektując lepszy system. Ten pomysł jest używany na co dzień w wielu dziedzinach.
Na przykład dysze i węże stacji benzynowej zostały zerwane, ponieważ kierowcy zapominają o ich wyjęciu z otworu wlewu zbiornika. Aby zwalczyć ten niezwykle kosztowny błąd, nowoczesne dysze mają zrywaną złączkę, która umożliwia ich ściągnięcie z węża bez uszkodzenia dyszy lub pompy.
Cele
Sprawiedliwa kultura ma na celu zmniejszenie niekorzystnych wyników leczenia pacjentów poprzez zmniejszenie liczby błędów, ale koncepcja wymaga lepszej nazwy.
Ponieważ idea ta jest nazywana po prostu kulturą, istnieje tendencja do skupiania się wyłącznie na traktowaniu tych, którzy popełniają błędy w sposób uczciwy lub sprawiedliwy, zamiast skupiania się na systemie lub środowisku, w którym popełniono błąd. W większości przypadków istnieją czynniki, które można zidentyfikować, a czasem usunąć.
Na przykład spójrzmy na scenariusz, który może się wydarzyć w dowolnym miejscu w kraju. Sanitariusz usypia pacjenta podczas napadu. Pacjent nagle traci przytomność i nie reaguje. Ratownik medyczny nie jest w stanie obudzić pacjenta i przez pozostałą część drogi do szpitala musi zapewnić pacjentowi oddechy ratownicze. Pacjentce przypadkowo podano większe stężenie leku, niż powinno.
Jeśli podczas transportu karetką popełni się błąd w przyjmowaniu leków, kuszące jest skupienie się na opiekunie, który popełnił błąd. Niektórzy administratorzy mogą zacząć przyglądać się edukacji i doświadczeniu opiekuna, aby porównać je z innymi opiekunami i zalecić edukację lub przekwalifikowanie jako działanie naprawcze. Administratorzy mogliby uznać to podejście za sprawiedliwe i przykład kultury sprawiedliwej ze względu na brak działań dyscyplinarnych wobec opiekuna.
Lepszym podejściem jest założenie, że opiekun jest równie kompetentny, doświadczony i dobrze wyszkolony, jak jego rówieśnicy. W takim przypadku, co spowodowałoby, że ktokolwiek w organizacji popełniłby ten sam rodzaj błędu w leczeniu? Patrzenie na system, a nie na osobę, doprowadziłoby nas do pytania, dlaczego w karetce znajduje się więcej niż jedno stężenie tego samego leku.
System a indywidualne podejście
Intencją administratorów jest zmniejszenie prawdopodobieństwa wystąpienia podobnego błędu w leczeniu w przyszłości. Ocena systemu daje więcej możliwości poprawy niż ocena jednostki.
W przypadku błędu w leczeniu popełnionego przez podanie niewłaściwego stężenia leku, ujednolicenie wszystkich karetek w systemie tak, aby przechowywać tylko jedno stężenie tego leku, zapobiegnie popełnieniu tego samego błędu przez każdego ratownika medycznego w przyszłości. Natomiast przekwalifikowanie tylko ratownika medycznego, który popełnił błąd, po prostu zmniejsza prawdopodobieństwo popełnienia błędu przez jednego opiekuna.
Jednym ze sposobów skupienia się na ulepszaniu systemu zamiast skupiania się na osobach jest zmiana sposobu rozwiązywania problemów od samego początku. Liderzy mogą zadać sobie pytanie, jak zachęcać do zachowań, które chcą, bez wydawania notatek lub polityk, prowadzenia szkoleń lub stosowania dyscypliny.
W solidnym środowisku just culture projekt systemu koncentruje się na ograniczaniu błędów, zanim się pojawią. Nie tylko powinna istnieć reakcja na incydenty, gdy już się zdarzają, ale jeszcze ważniejsze jest, aby być proaktywnym.
Odpowiedzialność
Możesz zapytać, kiedy, jeśli w ogóle, dana osoba jest pociągnięta do odpowiedzialności za swoje czyny. W kulturze sprawiedliwej jednostka jest odpowiedzialna nie za błędy jako takie, ale za wybory behawioralne.
Weź pod uwagę ratownika medycznego, który popełnił błąd w leczeniu w powyższym przykładzie. Czy kiedykolwiek pociągniemy go do odpowiedzialności za przedawkowanie? Tak i nie.
Po pierwsze, nadal zajmowalibyśmy się problemami systemowymi, które prowadziły do możliwości popełnienia błędu. Utrzymanie tego leku na jednym, standardowym stężeniu nadal pomaga zmniejszyć liczbę błędów.
Jednak ważne jest, aby przyjrzeć się czynnikom, które mogły przyczynić się do błędu ratownika medycznego. Czy sanitariusz przyszedł do pracy pod wpływem alkoholu? Przyszedł do pracy zmęczony? Czy używał leków z innego źródła zamiast tego, co jest mu dostarczane przez jego organizację (czy dostał je ze szpitala lub innego pojazdu ratunkowego)?
Wszystkie te czynniki mogły potencjalnie przyczynić się do błędu i są wyborami behawioralnymi, które musiałby podjąć ratownik medyczny. Wie, czy spożywa substancje, które mogą zmienić jego stan psychiczny. Wie, czy nie spał wystarczająco długo przed rozpoczęciem zmiany. I wie, czy używa leków, które nie pochodzą z jego karetki.
Odchylenie wyników
Niezwykle ważna uwaga na temat odpowiedzialności: wynik nie ma znaczenia. Jeśli ratownik medyczny podał przez pomyłkę wyższe stężenie leku i pacjent zmarł, ratownik nie powinien być poddawany wyższemu standardowi niż byłby, gdyby pacjent przeżył.
Stronniczość wynikowa jest dość trudna do zwalczania przez organy regulacyjne i administratorów w rzeczywistych sytuacjach. Patrząc na incydenty, jest bardzo prawdopodobne, że stan pacjenta spowodował przegląd. W wielu przypadkach już jest zły wynik. Bardzo łatwo wpaść w pułapkę bez krzywdy, bez faulu.
Jeśli jednak celem sprawiedliwej kultury jest zmniejszenie liczby incydentów, które mogą prowadzić do niekorzystnych skutków, to wynik pojedynczego zdarzenia nie powinien mieć znaczenia. Na przykład spójrzmy na inny scenariusz, który zdarza się każdego dnia.
Terapeuta oddechowy asystujący podczas resuscytacji na oddziale ratunkowym zapomniał podłączyć czujnik do rurki dotchawiczej pacjenta i pacjent przestał otrzymywać tlen. Pielęgniarka w pokoju zauważa odłączony czujnik i informuje o tym terapeutę oddechu. Dziękuje pielęgniarce i podłącza czujnik, który informuje zespół, że pacjent nie otrzymuje tlenu. Naprawiają problem, a incydent nigdy nie jest zgłaszany.
Nikt się nad tym nie zastanawia, bo pacjent okazuje się zdrowy. Jeśli jednak błąd nie zostanie zauważony, a pacjent wpadnie w zatrzymanie krążenia, incydent doprowadzi do kontroli. To przykład błędu wynikowego. Błąd jest ten sam, ale jedna wersja nie jest uważana za poważną, podczas gdy druga jest uważana za incydent warty zbadania.
W dojrzałej kulturze sprawiedliwej błąd byłby zgłaszany tak czy inaczej. Wszyscy opiekunowie chcieliby zidentyfikować, w jaki sposób czujnik może zostać przerwany. Jest prawdopodobne, że zgłoszenie takiego błędu pozwoliłoby zidentyfikować inne, podobne błędy pominięcia, którymi można się zająć w tym samym czasie. Może organizacja wdroży procedurę listy kontrolnej, aby pomóc wyłapać łatwo przeoczone błędy, takie jak ten.
Organizacja praktykująca sprawiedliwą kulturę nie ukarałaby terapeutki chorób układu oddechowego za jej błąd, nawet jeśli doprowadziłby on do śmierci pacjenta. Uwzględniono by jednak dokonywanie wyborów behawioralnych. Jeśli terapeuta oddechowy przyszedłby do pracy, na przykład zmęczony lub nietrzeźwy, mogłaby zostać pociągnięta do odpowiedzialności.
