Przegląd wirusa Epsteina-Barra

Wirus Epsteina-Barr (EBV) infekuje większość światowej populacji - około 95% dorosłych. Chociaż zakażenie wirusem często nie powoduje żadnych objawów, może również prowadzić do mononukleozy, która może powodować objawy takie jak gorączka i zmęczenie.

EBV zwiększa również ryzyko niektórych nowotworów i wydaje się odgrywać rolę w niektórych chorobach autoimmunologicznych i innych chorobach. Wirus został nazwany na cześć Epsteina i Barra, którzy odkryli go w 1964 roku.

Co to jest wirus Epsteina-Barra?

Wirus Epsteina-Barr, podobnie jak inne wirusy, jest mikroskopijnym czynnikiem, który może przetrwać i replikować się tylko poprzez zakażenie gospodarza. EBV jest zgrupowany razem z innymi podobnymi wirusami sklasyfikowanymi jako dwuniciowe wirusy DNA, ze względu na ich specyficzną strukturę.

EBV należy do rodziny wirusów opryszczki i czasami nazywa się go ludzkim herpeswirusem 4. Jednak nie powoduje takich samych objawów jak kilka innych wirusów z tej rodziny, które mogą powodować owrzodzenia wokół ust lub narządów płciowych. Wcześniejsze

Wirus często najpierw przyczepia się do pewnych komórek otaczających usta i infekuje je. Stamtąd rozprzestrzenia się głównie na określone komórki układu odpornościowego, szczególnie do typu znanego jako komórki B.

Infekcje aktywne i nieaktywne

Infekcja EBV obejmuje fazę aktywną i nieaktywną, utajoną. Kiedy osoba jest zarażona po raz pierwszy, wirus aktywnie namnaża się i rozprzestrzenia w organizmie. W przypadku EBV osoba może mieć objawy wirusa w tym czasie lub nie.

Później przychodzi faza nieaktywności. Tutaj wirus nadal można znaleźć w niektórych komórkach twojego ciała, ale nie aktywnie dzieli się ani nie powoduje żadnych objawów.

Wirus wstawia część własnego DNA do twojego DNA, co może, ale nie musi, powodować problemy na linii. Twoje ciało nie pozbyło się całkowicie wirusa. Tak się dzieje w przypadku EBV.

Czasami nieaktywny wirus staje się ponownie aktywny. Może się to zdarzyć w przypadku innych infekcji, takich jak zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B, a także w przypadku EBV. Zwykle ludzie nie odczuwają objawów podczas tej fazy reaktywacji, ale w tym czasie są znacznie bardziej narażeni na rozprzestrzenianie wirusa.

Ponowna aktywacja wirusa jest szczególnie niepokojąca dla osób z osłabionym układem odpornościowym, które są bardziej narażone na niektóre potencjalne powikłania po EBV, takie jak niektóre nowotwory.

Objawy zakażenia EBV

Wiele osób zostaje zarażonych wirusem EBV i nigdy nie doświadcza żadnych objawów. Nazywa się to „infekcją bezobjawową”. Kiedy ludzie zarażają się w dzieciństwie - jak to najczęściej bywa - EBV często nie powoduje żadnych objawów.

Niektóre dzieci mają łagodne objawy, takie jak gorączka, których nie odróżnia się od innych normalnych chorób wieku dziecięcego. Dorośli w średnim wieku zarażeni wirusem EBV często również nie mają żadnych objawów.

Jednak zakażenie wirusem EBV może czasami prowadzić do zespołu objawów zwanych mononukleozą, czasami nazywanych w skrócie „mono”. Dzieje się tak najczęściej, gdy ludzie zarażają się wirusem EBV w okresie dojrzewania lub wczesnej dorosłości. Może minąć kilka tygodni od zakażenia, zanim zaczną się pojawiać objawy.

Ktoś z mononukleozą może mieć następujące objawy:

• Silny ból gardła
• Opuchnięte węzły chłonne
• Opuchnięte migdałki
• Wysypka
• Gorączka
• Zmęczenie

Większość z tych objawów ustępuje w ciągu kilku tygodni. Jednak zmęczenie spowodowane mononukleozą może być wyniszczające i może trwać tygodniami lub miesiącami.

Mononukleoza czasami powoduje również powiększenie śledziony. Bardzo rzadko może to prowadzić do poważnego problemu - pęknięcia śledziony. Mononukleoza powoduje również czasami inne bardzo rzadkie, ale poważne objawy, takie jak zapalenie mózgu.

Należy zauważyć, że chociaż EBV jest najpowszechniejszym wirusem powodującym mononukleozę, inne wirusy, takie jak CMV, również mogą ją wywoływać.

Obecnie nie istnieje żadne leczenie bezpośrednio leczące mononukleozę. Leki przeciwbólowe, nawodnienie i odpoczynek to główne metody leczenia.

Przewlekły wirus EBV

Niezwykle rzadko wirus EBV nie przechodzi w fazę nieaktywności, zamiast tego pozostaje aktywny w organizmie. Powoduje to poważny zespół zwany przewlekłą aktywną chorobą wirusa Epsteina-Barra (CAEBV).

Może powodować objawy takie jak gorączka, powiększenie śledziony i choroby wątroby. CAEBV może również osłabiać układ odpornościowy, zwiększając podatność ludzi na poważne infekcje i chłoniaki.

Powikłania zakażenia EBV

Istnieją powikłania związane z zakażeniem EBV.

Ryzyko raka

Infekcja EBV zwiększa również ryzyko zachorowania na niektóre rodzaje raka, przynajmniej przez ograniczony czas po zakażeniu. Niektórzy ludzie są zaznajomieni z wirusem brodawczaka ludzkiego (HPV), który zwiększa ryzyko raka szyjki macicy i niektórych innych typów raka. Podobnie zakażenie wirusem EBV zwiększa ryzyko niektórych nowotworów.

Na przykład, jeśli zachorujesz na mononukleozę z EBV, masz zwiększone ryzyko zachorowania na chłoniaka Hodgkina przez następne 10 lat. Ryzyko zachorowania na chłoniaka Burkitta jest również zwiększone przez kilka lat po zachorowaniu na mononukleozę z powodu EBV.

Inne rodzaje raka związane z EBV obejmują raka żołądka i raka jamy nosowo-gardłowej. EBV może również powodować agresywny nowotwór zwany zaburzeniem limfoproliferacyjnym po przeszczepie u osób, które otrzymały przeszczep narządu lub komórki macierzyste.

Niektóre problemy związane z EBV wynikają z faktu, że organizm nigdy się go tak naprawdę nie pozbywa. Wirus wstawia swoje DNA do gospodarza i może oszukać organizm w celu wykonania kopii białek wirusowych. Niektóre z tych białek wpływają na kluczowe geny znajdujące się już w DNA. Dzięki temu ostatecznie odgrywają rolę w rozwoju raka u niektórych osób, chociaż nie u większości osób, które ulegają zakażeniu.

Możesz usłyszeć, że Twój rak jest pozytywny na EBV. Oznacza to, że wirus EBV i jego białka można znaleźć w nowotworowych komórkach organizmu. Jeśli tak jest, prawdopodobnie wirus odegrał rolę w wywołaniu raka.

Nie jest jasne, dlaczego niektórzy ludzie, którzy mają EBV, rozwijają raka, podczas gdy większość innych nie. Prawdopodobnie w grę wchodzi wiele czynników, w tym genetyka i obecność innych infekcji. Na przykład chłoniaki z białkami EBV są bardziej powszechne na obszarach świata, gdzie dominuje malaria.

Osoby z obniżoną odpornością są szczególnie podatne na rozwój nowotworów związanych z EBV. Na przykład dotyczy to osób z osłabioną odpornością na HIV lub przeszczepu organu lub komórki macierzystej.

Obecnie nie mamy żadnych metod leczenia ukierunkowanych konkretnie na nowotwory, których przyczyną częściową jest EBV. Jednak może się to zmienić w przyszłości, ponieważ opracowujemy terapie, które konkretnie odnoszą się do roli EBV.

Zespół chronicznego zmęczenia

Zespół chronicznego zmęczenia to stan skrajnego, długotrwałego zmęczenia, którego nie można wytłumaczyć inną chorobą.

Przez wiele lat niektórzy badacze proponowali związek między zespołem chronicznego zmęczenia (CFS) a zakażeniem EBV i / lub potencjalnie innymi wirusami, chociaż problem nie został jeszcze rozwiązany. Pomysł ten był szczególnie popularny wśród praktyków medycyny alternatywnej lub komplementarnej.

Niektóre badania wykazały różnice w funkcjonowaniu układu odpornościowego u osób z CFS. Zdecydowanie wiemy, że mononukleoza może powodować objawy skrajnego zmęczenia, które mogą utrzymywać się przez tygodnie lub miesiące, a jej objawy mogą wyglądać podobnie do niektórych z tych, które pojawiają się w zespole chronicznego zmęczenia.

Niektórzy badacze sugerowali, że choroba może być czasami wywoływana przez początkową infekcję wirusem EBV, szczególnie jeśli zdarza się to w wieku dorosłym, jednak naukowcy wciąż pracują nad zrozumieniem wielu zagadnień. Jeśli odgrywa jakąś rolę, prawdopodobnie nie występuje we wszystkich przypadkach CFS. A nawet jeśli infekcja wywołuje CFS u niektórych osób, czynniki inne niż EBV mogą być również ważne.

Choroby autoimmunologiczne

Niedawno naukowcy odkryli potencjalny związek między EBV a chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak reumatoidalne zapalenie stawów, toczeń, zespół Sjogrena i stwardnienie rozsiane.

Dane na ten temat nie są jeszcze jasne, a naukowcy nie są do końca pewni, jaką rolę może odgrywać wirus. Być może odpowiedź immunologiczna na EBV odgrywa rolę w odpowiedzi zapalnej organizmu na jego własne komórki w chorobie autoimmunologicznej.

Wydaje się, że niektóre białka wytwarzane przez EBV oddziałują z określonymi genami, o których wiadomo, że są związane ze zwiększonym ryzykiem niektórych chorób autoimmunologicznych, jednak obecnie nie istnieją żadne terapie ukierunkowane na EBV w leczeniu tych różnych schorzeń.

Testowanie

W zależności od kontekstu medycznego może być konieczne wykonanie testów, aby sprawdzić, czy zostałeś zarażony EBV, niedawno lub w bardziej odległej przeszłości. Starszy test używany czasami do diagnozowania mononukleozy, test Monospot, nie jest już zalecany przez CDC ze względu na niską wiarygodność.

Jednak w niektórych sytuacjach może być konieczne wykonanie jednego lub więcej testów na obecność przeciwciał na obecność wirusa EBV. Te testy przeciwciał zwykle nie są potrzebne do zdiagnozowania mononukleozy, ale mogą być konieczne, jeśli masz nietypowy przypadek lub jeśli masz inny problem zdrowotny związany z zakażeniem EBV.

Na przykład mogą być ważne, jeśli przechodzisz przeszczep narządu. Jednak większość ludzi nigdy nie będzie potrzebować testów na obecność wirusa EBV.

Przenoszenie

Najczęściej wirus EBV przenosi się poprzez dzielenie się śliną. Na przykład możesz to uzyskać przez całowanie lub dzielenie się napojami lub jedzeniem z kimś, kto już ma EBV. Ponieważ EBV rozprzestrzenia się tak łatwo poprzez pocałunki, zyskał przydomek „choroba całowania”.

Jednak EBV może rozprzestrzeniać się również na inne sposoby. Możesz go dostać, jeśli użyjesz przedmiotu, którego niedawno używała zarażona osoba, takiego jak szczoteczka do zębów. Możesz to uzyskać poprzez kontakty seksualne, transfuzje krwi i przeszczepy narządów.

Najprawdopodobniej będziesz rozprzestrzeniać wirusa, jeśli jest w fazie aktywnej. Osoby, które chorują na EBV, mogą go rozprzestrzeniać przez tygodnie, zanim pojawią się objawy. Lub mogą aktywnie go rozprzestrzeniać, mimo że nigdy nie mają żadnych objawów.

Zapobieganie

Standardowe środki kontroli infekcji mogą zmniejszyć rozprzestrzenianie się wirusa. Oznacza to takie rzeczy, jak nie dzielenie się jedzeniem lub całowanie kogoś z mononukleozą, zakaszanie kaszlu i częste mycie rąk.

Niestety, większość nastolatków i młodych dorosłych nie wie, czy zostali już zakażeni wirusem EBV, czy nie. Dlatego rozsądnie jest zachować ostrożność w stosunku do kogoś, kto ma mononukleozę lub miał ją w ciągu ostatnich kilku miesięcy.

Jednakże, ponieważ jest to tak powszechne w populacji, uniknięcie zakażenia wirusem EBV jest prawie niemożliwe w ciągu całego życia. Wiele osób wydających wirusa nie będzie miało żadnych objawów. I może być bardziej pożądane, aby nie próbować zapobiegać infekcji wirusowej w dzieciństwie, ponieważ infekcje są wtedy zwykle łagodne.

Obecnie nie jest dostępna żadna szczepionka zapobiegająca zakażeniu wirusem EBV. Jest to jednak nadal aktywny obszar badań i jeśli się powiedzie, szczepienie przeciwko EBV może pewnego dnia zostać włączone do standardowych szczepień dziecięcych, teoretycznie zmniejszając ryzyko chorób związanych z EBV.