Przegląd wirusa Marburg

Choroba wirusowa Marburga to śmiertelna, ale rzadka gorączka krwotoczna podobna do wirusa Ebola. Chociaż choroba zwykle zaczyna się jak wiele innych chorób tropikalnych, z gorączką i bólami ciała, może szybko doprowadzić do silnego krwawienia, wstrząsu i śmierci. Aż 9 na 10 osób z wirusem umiera w wyniku infekcji.

Wybuchy wirusa Marburg są niezwykle rzadkie. Początkowe przypadki powiązano z narażeniem na afrykańskie nietoperze owocożerne i naczelne inne niż ludzie, ale wirus może również przenosić się z człowieka na człowieka poprzez płyny ustrojowe, takie jak krew lub wymiociny. Nie ma lekarstwa ani skutecznego leczenia choroby wirusowej Marburga, co sprawia, że ​​zapobieganie chorobie jest krytyczne dzięki takim etapom, jak osobiste wyposażenie ochronne i bezpieczne obchodzenie się z płynami ustrojowymi.

Wirus Marburg po raz pierwszy pojawił się na radarze urzędników służby zdrowia w 1967 r., Kiedy w Niemczech i dzisiejszej Serbii pojawiło się ponad dwa tuziny przypadków gorączki krwotocznej. Wybuchy zaczęły się u pracowników laboratoriów, a następnie rozprzestrzeniły się na pracowników służby zdrowia i opiekunów. Zginęło siedem osób. Początkowe infekcje wywodziły się z transportu zakażonych afrykańskich małp zielonych z Ugandy. Naukowcom zajęło zaledwie trzy miesiące, aby wskazać odpowiedzialnego wirusa i nazwali go na cześć miejsca największego wybuchu epidemii - Marburga w Niemczech. Od tego czasu wybuchy epidemii miały miejsce w Ugandzie, Angoli i Demokratycznej Republice Konga.

Największa epidemia wystąpiła w 2004 r. W Angoli i, jak się uważa, została spowodowana przez skażony sprzęt do transfuzji, zarażając prawie 400 dzieci.

Objawy

Wirus Marburg powoduje objawy, które pojawiają się nagle i stają się coraz poważniejsze. Podobnie jak Ebola, choroba wirusowa Marburga może powodować poważne krwotoki, które prowadzą do wstrząsu, niewydolności narządów lub śmierci.

Objawy infekcji wirusem Marburg mogą obejmować:

• Gorączka
• Złe samopoczucie
• Bóle ciała i głowy
• Zaburzenia żołądkowo-jelitowe, w tym wodnista biegunka, nudności i skurcze, często około trzech dni po pojawieniu się objawów
• Letarg
• Nie swędząca wysypka na brzuchu, klatce piersiowej i plecach, płaska i czerwona z niewielkimi guzkami, podobna do wysypki wywołanej szkarlatyną
• Zmiany neurologiczne, takie jak splątanie, drgawki i majaczenie
• Silne krwawienie, zwykle pięć do siedmiu dni po wystąpieniu objawów
• Niewydolność narządów
• Nieprawidłowości krwi, w tym mała liczba białych krwinek lub mała liczba płytek krwi
• Nieprawidłowości w nerkach, wątrobie i krzepnięciu

W wielu przypadkach objawy pojawiają się około tygodnia (od pięciu do 10 dni) po zarażeniu się wirusem, ale mogą wystąpić od dwóch do trzech tygodni.

Choroba wirusowa Marburga jest często śmiertelna. Gdziekolwiek od 23% do 90% osób zarażonych wirusem umiera z jego powodu, zwykle około ośmiu do dziewięciu dni po pojawieniu się pierwszych objawów.

Komplikacje

Długoterminowe skutki choroby wirusowej Marburga nie są tak dobrze znane, jak innych wirusów, takich jak Ebola. Może to wynikać, przynajmniej częściowo, z wysokiej śmiertelności w niektórych epidemiach i rzadkości choroby. Trudno jest badać problemy zdrowotne po tym, jak ktoś wyleczył się z infekcji wirusem Marburg, kiedy tak niewiele osób to robi.

To powiedziawszy, poprzednie epidemie pozostawiły pewne wskazówki, jak wirus może wpłynąć na czyjeś zdrowie w dłuższej perspektywie. Te komplikacje mogą obejmować:

• Ból mięśni (ból mięśni)
• Bóle stawów (bóle stawów)
• Zapalenie wątroby (obrzęk wątroby)
• Astenia (osłabienie)
• Choroba oczu (oczu)
• Psychoza

Przyczyny

Choroba wirusowa Marburga jest wywoływana przez jednoniciowy wirus RNA Marburgvirus. Wirus Marburg może przenosić się ze zwierząt na ludzi, a także z człowieka na człowieka i poprzez skażone przedmioty.

Ludzie są na ogół zarażani wirusem Marburg po ekspozycji na jedną z trzech rzeczy: kolonie nietoperzy, płyny ustrojowe lub skażone przedmioty.

Kolonie nietoperzy Rousettus

Zanim wirus będzie mógł przenosić się z człowieka na człowieka, najpierw musi przeskoczyć ze zwierzęcia na człowieka, zazwyczaj przez afrykańskie nietoperze owocowe (Rousettus aegyptiacus). Ludzie i inne naczelne mogą zarazić się wirusem po spędzeniu dużej ilości czasu w jaskini lub kopalni zamieszkałej przez kolonie nietoperzy Rousettus występujące w całej Afryce, gdzie mogą mieć kontakt z odchodami nietoperzy.

Płyny ustrojowe

Podobnie jak Ebola, wirus Marburg przenosi się z człowieka na człowieka poprzez bezpośredni kontakt z płynami ustrojowymi, takimi jak krew, mocz, ślina, kropelki z dróg oddechowych (np. Z kaszlu), wymioty, kał i prawdopodobnie mleko matki. Zakażone płyny dostają się do organizmu przez pęknięcia skóry (takie jak skaleczenia lub zadrapania) lub przez błony śluzowe, takie jak usta, nos lub oczy.

Wirus może być również przenoszony drogą płciową, przy czym niektóre doniesienia wskazują, że wirus znajduje się w nasieniu do siedmiu tygodni po wyzdrowieniu osoby. Konieczne są badania w celu ustalenia, czy w czasie ciąży może wystąpić nawrót objawów przedmiotowych i podmiotowych wywołanych przez wirusy.

Mycie martwego ciała osoby, która miała wirusa, może spowodować zakażenie ust i oczu.

Z tego powodu pracownicy służby zdrowia i inni opiekunowie opiekujący się osobami z chorobą wirusową Marburga są szczególnie narażeni na zakażenie wirusem.

Zanieczyszczone obiekty

Wirus Marburg może być również przenoszony pośrednio z człowieka na człowieka przez skażone przedmioty lub materiały zawierające zakażone płyny ustrojowe. Może to obejmować sprzęt medyczny, taki jak igły lub kultury komórkowe, a także bardziej powszechne przedmioty, takie jak zabrudzona pościel.

Diagnoza

Objawy wirusa Marburg bardzo przypominają objawy innych chorób - w tym grypy, malarii lub duru brzusznego - co czasami utrudnia ich zdiagnozowanie, zwłaszcza jeśli występuje tylko jeden przypadek. Dlatego lekarze polegają na testach laboratoryjnych, takich jak ELISA lub PCR, w celu postawienia oficjalnej diagnozy.

Jeśli istnieje powód, aby podejrzewać chorobę wirusową Marburga (na przykład osoba przebywała w pobliżu znanego przypadku lub epidemii i wykazuje objawy odpowiadające tej chorobie), lekarze najpierw izolują osobę, aby zminimalizować ryzyko, że ktoś inny może być narażony na wirusa . Po podjęciu odpowiednich środków ostrożności i powiadomieniu organów zdrowia publicznego pracownicy służby zdrowia pobierają próbkę krwi w celu zbadania objawów wirusa. Testy te obejmują:

• Test ELISA: Test immunosorbentu związanego z wychwytywaniem antygenu (ELISA) szuka przeciwciał lub antygenów we krwi, które są oznakami, że ktoś był narażony na wirusa.
• Łańcuchowa reakcja polimerazy z odwrotną transkrypcją (PCR): ten test szuka materiału genetycznego wirusa, w szczególności RNA, w celu wykrycia wirusa w próbce krwi.

W obu przypadkach testy mogą potwierdzić zakażenie wirusem Marburga we wczesnych stadiach choroby, w ciągu kilku dni od pojawienia się objawów.

W późniejszych stadiach choroby lub po wyzdrowieniu, pracownicy służby zdrowia mogą wstecznie zdiagnozować chorobę za pomocą testu ELISA wychwytu IgG, który szuka przeciwciał przeciwko wirusowi. Podobnie lekarze mogą wykorzystać kilka testów laboratoryjnych - takich jak izolacja wirusa, immunohistochemia (sposób wykrywania określonych antygenów w komórkach) lub PCR - w celu wykrycia wirusa Marburg u osób, które już zmarły z powodu choroby.

Niezależnie od zastosowanego testu, pracownicy służby zdrowia muszą zachować szczególną ostrożność podczas obchodzenia się z próbkami krwi, które mogą zawierać wirusa Marburg, aby zapobiec dalszemu rozprzestrzenianiu się wirusa.

Leczenie

Obecnie nie istnieje lekarstwo na wirusa Marburg. W rezultacie pracownicy służby zdrowia leczą chorobę, radząc sobie z objawami i robiąc wszystko, co w ich mocy, aby zapobiec dalszym powikłaniom lub śmierci. Środki te mogą obejmować:

• Zarządzanie bólem
• Uzupełnianie płynów i elektrolitów, aby zapobiec odwodnieniu
• Stabilizacja poziomu tlenu i ciśnienia krwi
• Zastąpienie krwi lub czynników krzepnięcia w przypadku krwotoku
• Leczenie wszelkich wtórnych infekcji lub powikłań

Niektóre eksperymentalne metody leczenia okazały się obiecujące, gdy są podawane zwierzętom zakażonym wirusem, ale nie zostały jeszcze przetestowane na ludziach.

Zapobieganie

Bez rzeczywistych skutecznych opcji leczenia, najskuteczniejszym sposobem ochrony przed wirusem Marburg jest całkowite jej zapobieganie. Obecnie nie jest dostępna żadna szczepionka zapobiegająca Marburgowi, chociaż jedna jest na wczesnym etapie rozwoju. Zamiast tego metody zapobiegania wirusowi Marburg koncentrują się na technikach pielęgniarskich z barierą (np. Sprzęt ochrony osobistej stosowany w celu zapobiegania wirusowi Ebola), a także na unikaniu zwierząt, które mogą być nosicielami wirusa.

Stosuj techniki pielęgniarskie z barierą

Barierowe techniki pielęgniarskie to środki ostrożności, które lekarze i opiekunowie powinni podjąć, gdy ktoś może mieć wirusa takiego jak Marburg lub Ebola. Obejmują one:

• Umieszczenie osoby, która może być zarażona lub która została już zdiagnozowana samodzielnie w chronionym środowisku, skutecznie ograniczając liczbę osób, które mogą być narażone na wirusa
• Noszenie osobistego wyposażenia ochronnego (PPE), takiego jak fartuchy, rękawiczki i maski, przed kontaktem z osobą, która ma lub może mieć chorobę wirusową Marburg
• Używanie sprzętu medycznego jednorazowego użytku - takiego jak igły - zawsze, gdy jest to możliwe, oraz dokładna dezynfekcja sprzętu wielokrotnego użytku po kontakcie z płynami ustrojowymi, które mogą zawierać wirusa
• Zachowanie ostrożności przy usuwaniu płynów ustrojowych, takich jak krew, wymioty, biegunka lub cokolwiek, co mogło się z nimi dostać (np. Prześcieradła)

Te środki ostrożności wykraczają poza zakres opieki zdrowotnej. Podobnie jak pielęgniarki powinny zachować ostrożność podczas zmiany zabrudzonej pościeli lub odzieży podczas opieki nad osobą chorą na wirus Marburga w warunkach szpitalnych, tak samo powinni zachować się członkowie rodziny lub przyjaciele opiekujący się osobą w domu. Podobnie, bliscy osoby, która zmarła na chorobę wirusową Marburga, powinni zachować ostrożność podczas dotykania ciała ukochanej osoby, w tym podczas pogrzebów lub innych tradycji kulturowych mających na celu uczczenie zmarłego.

Unikaj potencjalnych żywicieli zwierząt

Dokładnie to, w jaki sposób wirus Marburg przeskakuje ze zwierząt na ludzi, nie jest dobrze rozumiane przez pracowników służby zdrowia i lekarzy. W rezultacie naukowcy wciąż szukają najlepszych sposobów, aby ludzie mogli uniknąć zarażenia się wirusem od zwierzęcia. Jednak biorąc pod uwagę to, co już wiemy, należy unikać pewnych grup zwierząt. Obejmują one:

• Afrykańskie nietoperze owocowe, w tym przebywanie w przestrzeniach takich jak jaskinie lub kopalnie, w których żyją nietoperze
• Naczelne inne niż ludzie, które wykazują oznaki infekcji
• Świnie domowe, zwłaszcza w przypadku ogniska choroby lub gdy zwierzęta są narażone na kontakt z innymi żywicielami zwierzęcymi, takimi jak afrykańskie nietoperze owocożerne

Słowo od Verywell

Chociaż choroba wirusowa Marburga może być śmiertelna, występuje niezwykle rzadko. Mimo to, jeśli planujesz podróż do miejsc, w których często występują żywiciele zwierząt lub gdzie wybuchają epidemie, zachowaj szczególną ostrożność w przypadku odchodów zwierzęcych lub płynów ustrojowych. Jeśli masz kontakt ze zwierzętami lub ludźmi, którzy mogą być zarażeni wirusem i zaczniesz odczuwać którykolwiek z wymienionych powyżej objawów, natychmiast skontaktuj się z lekarzem.