Jak stwardnienie rozsiane wpływa na długość życia

Stwardnienie rozsiane (SM) jest chorobą przewlekłą, ale prawie nigdy nie prowadzi do zgonu. Chociaż istnieją badania sugerujące, że niektóre osoby z tą chorobą mogą mieć nieco krótszą długość życia niż ogólna populacja, większość osób ze stwardnieniem rozsianym umiera z powodu chorób, takich jak choroby serca, rak lub udar - tak samo jak zdrowi ludzie.

5 mitów na temat życia ze stwardnieniem rozsianym

Co więcej, oczekiwana długość życia osób ze stwardnieniem rozsianym wzrosła z czasem, według National Multiple Sclerosis Society (NMSS), dzięki przełomom w leczeniu i ulepszeniom w leczeniu SM, lepszej opiece zdrowotnej i zmianom stylu życia.

Ostatnia z nich jest szczególnie ważna, ponieważ odnosi się do strategii samoopieki, które każdy ze stwardnieniem rozsianym może zastosować, aby poprawić nie tylko swoją długowieczność, ale także jakość życia.

Długość życia i stwardnienie rozsiane

Często podawanymi statystykami dotyczącymi stwardnienia rozsianego jest to, że osoby z tą chorobą mają średnią długość życia, która jest od sześciu do siedmiu lat krótsza niż w populacji ogólnej.

Ta liczba jest prawdopodobnie oparta na badaniach porównujących średnią długość życia osób z SM i osób, które nie chorują.

Na przykład badanie z 2014 roku wykazało, że wśród 30 000 osób z SM i 89 000 osób bez SM osoby z tą chorobą żyły o sześć lat mniej niż osoby zdrowe.

W szczególności osoby z SM dożywały mediany wieku 76 lat, podczas gdy osoby bez SM dożywały mediany 83 lat, co stanowi różnicę siedmiu lat. Mediana odnosi się do średniej liczby, co oznacza, że ​​połowa osób z SM zmarła przed 76 rokiem życia, a połowa osób z tą chorobą zmarła po 76 roku życia.

Należy zauważyć, że to badanie ma swoje ograniczenia. Po pierwsze, autorzy nie uwzględnili rodzaju ani ciężkości choroby w grupie stwardnienia rozsianego. Według Amerykańskiego Stowarzyszenia Stwardnienia Rozsianego (MSAA) „uważa się, że nawracające stwardnienie rozsiane ma lepsze rokowanie niż postępujące postacie choroby”. Naukowcy nie wzięli też pod uwagę innych schorzeń, które mogły mieć wpływ na długość życia w którejkolwiek z grup.

Czynniki, które mogą wpływać na długowieczność w SM

Ponadto autorzy nie sprawdzali, czy pacjenci ze stwardnieniem rozsianym byli leczeni z powodu swojej choroby. Jest to ważne, ponieważ niektóre badania sugerują, że osoby ze stwardnieniem rozsianym, które przyjmują leki modyfikujące przebieg choroby, mają dłuższą oczekiwaną długość życia niż osoby, które tego nie robią. Należy przeprowadzić dalsze badania, aby potwierdzić tę możliwość.

Oprócz tego, czy dana osoba jest leczona, inne czynniki mogą odgrywać rolę w długowieczności ze stwardnieniem rozsianym, zgodnie z MSAA.

Oczekiwana długość życia w SM może być krótsza dla osób, które:

• Mają więcej niż 40 lat, kiedy zaczęły się objawy
• Miał więcej niż dwa ataki w ciągu dwóch lat od diagnozy
• Miał objawy wpływające na kontrolę pęcherza, mobilność lub funkcjonowanie umysłowe na początku SM
• Miał początkowe objawy w wielu różnych częściach ciała
• Miał dużą liczbę zmian w mózgu lub pniu mózgu na obrazie rezonansu magnetycznego (MRI) podczas zdiagnozowania lub którego skan ujawnił nowe lub wzmocnione gadolinem zmiany
• Mają częste nawroty
• Wynik wyższy niż 1,5 w rozszerzonej skali stanu niepełnosprawności (EDSS) po drugim nawrocie

Przyczyny śmierci w SM

Praktycznie niespotykane jest, aby stwardnienie rozsiane stało się tak niepełnosprawne, że jest to główny powód, dla którego dana osoba umiera. Większość osób ze stwardnieniem rozsianym ostatecznie zapada na te same przyczyny śmierci, co ogół populacji.

Jednak stwardnienie rozsiane może zwiększać ryzyko niektórych chorób i stanów, które ostatecznie mogą spowodować śmierć. Wśród najczęstszych chorób współistniejących zgłoszonych w badaniu z 2018 r. Obejmującym 5 milionów osób z SM były:

• Hiperlipidemia (wysoki poziom cholesterolu)
• Nadciśnienie (wysokie ciśnienie krwi)
• Choroba żołądkowo-jelitowa
• Choroba tarczycy
• Niepokój
• Depresja
• Nadużywanie alkoholu

Należy również zauważyć, że stwardnienie rozsiane może zwiększać ryzyko myśli samobójczych - szczególnie wśród osób ze stwardnieniem rozsianym, które również mają depresję, są izolowane społecznie lub nadużywają alkoholu, zgodnie z badaniem z 2017 roku opublikowanym wStwardnienie rozsiane.

I chociaż badanie nie wykazało, że ci, którzy myśleli o zakończeniu własnego życia, zrobili to, naukowcy zauważyli, że „samobójstwo w SM jest około dwa razy większe niż w populacji ogólnej, z młodszymi mężczyznami w pierwszych kilku latach po tym. diagnoza najbardziej zagrożona. "

Perspektywa i proaktywne kroki do podjęcia

Jeśli niedawno dowiedziałeś się, że ty lub ktoś bliski ma stwardnienie rozsiane, możesz obawiać się, że diagnoza grozi śmiercią. Możesz także czuć, że straciłeś kontrolę nad własnym zdrowiem i jakością życia. To zrozumiałe, ale nie można wystarczająco podkreślić, że dla praktycznie każdego chorego na SM nic nie może być dalsze od prawdy, z co najmniej dwóch powodów:

• Postępy w leczeniu, zwłaszcza leków modyfikujących przebieg choroby, znacząco wydłużyły długość życia osób ze stwardnieniem rozsianym, zwłaszcza gdy rozpoczęto je tak wcześnie, jak to możliwe.
• Wielu schorzeniom, które mogą się rozwinąć w związku z SM, można zapobiec, postępując zgodnie z tymi samymi wytycznymi dotyczącymi zdrowia i dobrego samopoczucia, z których wszyscy skorzystaliby.

Robienie wszystkiego, co w Twojej mocy, aby żyć jak najlepiej (i najdłużej) ze stwardnieniem rozsianym, oznacza zatem dobre odżywianie, ćwiczenia fizyczne, radzenie sobie ze stresem w pozytywny sposób i okresowe wizyty u lekarza pierwszego kontaktu w celu podjęcia działań profilaktycznych, takich jak szczepienia i badania przesiewowe (na przykład , kolonoskopia i mammografia).

Słowo od Verywell

Możesz mieć większą władzę nad postępem swojej choroby, a także nad ogólnym stanem zdrowia, niż myślisz. Aby wykorzystać tę kontrolę, postępuj zgodnie ze wskazówkami lekarza, przestrzegaj leków i żyj najzdrowszym życiem, jakie możesz. Rozważ również współpracę z terapeutą, aby pomóc w radzeniu sobie z psychologicznym wpływem choroby.