Samuel Heinicke urodził się 14 kwietnia 1727 roku w tej części Europy, która jest obecnie wschodnią częścią Niemiec. W 1754 r. Zaczął udzielać korepetycji uczniom - a jeden z nich był głuchy. Ten głuchy uczeń podobno był młodym chłopcem. Używał ręcznego alfabetu, aby uczyć tego głuchoniemego ucznia.
Jednak na filozofię nauczania Heinickego duży wpływ miała książka „Surdus loquens” lub „The Speaking Deaf” o tym, jak europejski lekarz nauczył głuchych mówić. Książka podobno została napisana przez kogoś o imieniu Amman. W 1768 roku uczył głuchoniemego ucznia w Eppendorf w Niemczech. Szybko rozeszła się wieść o sukcesach Heinickego w nauczaniu głuchoniemych i wkrótce znalazł się wśród coraz większej liczby niesłyszących uczniów.
Eigener Scan / Wikimedia CommonsRozpoczęcie stosowania metody doustnej
Na początku Heinicke używał tylko pisania, znaków i gestów do nauczania, ale wkrótce poczuł, że to nie wystarczy i zaczął używać mowy i czytania z ruchu warg do nauczania. Uczył mowy, sprawiając, że uczniowie czuli gardło. Heinicke był głęboko przekonany, że dostęp do języka mówionego był kluczowy dla rozwoju procesu myślowego. Jednak, jak na ironię, musiał używać języka migowego i gestów, dopóki jego uczniom nie udało się nauczyć mówić. Według co najmniej jednego źródła, Heinicke opracował maszynę językową do reprezentowania mechanizmów mowy. Używał również jedzenia, aby uczyć mowy.
W tym okresie - od 1773 do 1775 - pisał artykuły prasowe o edukacji głuchoniemych. Heinicke napisał o tym, jak używa mowy do nauczania niesłyszących uczniów i nazwał to „oralizmem”. Nauczanie głuchoniemych stało się pełnoetatową pracą Heinickego - wkrótce nie miał już żadnych słyszących uczniów - a nawet napisał podręcznik do nauczania głuchoniemych.
Interesującą rzeczą dotyczącą Heinickego jest to, że podczas gdy jego kariera jako głuchoniemego nauczyciela postępowała, był w rzeczywistym kontakcie z innym głuchym pedagogiem - Abbe de l'Epee, który był „ojcem języka migowego”, podczas gdy Heinicke został „ojcem metody niemieckiej ”. Właściwie można dziś przeczytać te listy. Biblioteka Kongresu posiada następujące zasoby:
Wymiana listów między Samuelem Heinicke i Abbe Charlesem Michelem de l'Epee; monografia o oralistycznych i manualnych metodach nauczania głuchoniemych w XVIII wieku, w tym reprodukcja w języku angielskim najważniejszych fragmentów każdej litery [z adnotacją] Christophera B. Garnetta Jr. [wyd. 1].
Nowy Jork, Vantage Press [1968]
Sygnatura Biblioteki Kongresu: HV2471 .H4 1968
Utworzenie szkoły dla głuchoniemych
W 1777 roku jego reputacja jako głuchoniemego nauczyciela była tak ugruntowana, że poproszono go o otwarcie pierwszej (ustnej) publicznej szkoły dla niesłyszących. Szkoła ta została otwarta w Lipsku w Niemczech i była to pierwsza szkoła dla niesłyszących oficjalnie uznana przez rząd. Pierwotnie szkoła brzmiała „Electoral Saxon Institute for niemów i innych osób z wadami mowy”, a dziś jest znana jako „Samuel Heinicke School for the Deaf”. Szkoła, która znajduje się przy ulicy Karla Siegismunda 2, 04317 Leipzig, znajduje się w Internecie. Na stronie internetowej znajduje się zdjęcie szkoły, która wiosną 2003 roku minęła 225 lat (w szkole znajduje się również obszerna biblioteka poświęcona ubytkom słuchu, która ma ponad sto lat).
Dwanaście lat po otwarciu szkoły zmarł, a jego żona przejęła prowadzenie szkoły. Długo po jego śmierci Heinicke został uhonorowany przez Niemcy Wschodnie w 1978 roku na znaczku pocztowym.
Dodatkowe zasoby
Międzynarodowa Bibliografia Języka Migowego zawiera bibliografię Heinickego. Wiele z cytowanych prac jest w języku niemieckim.
Biblioteka Kongresu ma książkę, która jest wyłącznie o Heinicke: Osman, Nabil.
Samuel Heinicke / Nabil Osman.
München: Nashorn-Verlag, 1977.
29 pkt. ; 21 cm.
Sygnatura Biblioteki Kongresu HV2426.H44 O85
-hearing-tests.jpg)
