Historia fibromialgii

Czasami słyszy się o fibromialgii określanej jako „diagnoza fad” lub „nowa choroba”, ale prawda jest taka, że ​​fibromialgia nie jest niczym nowym. Ma stulecia historii, z wieloma zmianami nazw i odrzuconymi teoriami po drodze.

Chociaż nie zawsze była akceptowana przez społeczność medyczną, a jej akceptacja nadal nie jest powszechna, fibromialgia przeszła długą drogę, a obecne badania nadal dostarczają dowodów, że jest to bardzo prawdziwa fizjologiczna choroba.

Najczęściej cytowany historyczny opis fibromialgii pochodzi z artykułu z 2004 roku autorstwa badaczy Fatmy Inanici i Muhammada B. Yunusa. Ta historia została opracowana na podstawie ich pracy, a także nowych informacji z ostatniej dekady.

Powrót do początku (1592–1900)

Na początku lekarze nie mieli oddzielnych definicji wszystkich stanów bólowych, które obecnie rozpoznajemy. Opisy i terminologia na początku były obszerne i stopniowo ulegały zawężeniu.

W 1592 roku francuski lekarz Guillaume de Baillou wprowadził termin „reumatyzm” na określenie bólu mięśniowo-szkieletowego, który nie powstał w wyniku urazu. Był to szeroki termin, który obejmowałby fibromialgię, zapalenie stawów i wiele innych chorób. Ostatecznie lekarze zaczęli stosować „reumatyzm mięśniowy” w przypadku bolesnych schorzeń, które, podobnie jak fibromialgia, nie powodowały deformacji.

Dwieście lat później definicje nadal były raczej niejasne. Jednak w 1815 roku szkocki chirurg William Balfour zauważył guzki na tkance łącznej i wysunął teorię, że stan zapalny może być przyczyną zarówno guzków, jak i bólu. Był także pierwszym, który opisał bolesne punkty (które później posłużyły do ​​diagnozowania fibromialgii).

Kilkadziesiąt lat później francuski lekarz Francios Valleix użył terminu „nerwoból”, aby opisać coś, co jego zdaniem było bólem przenoszonym z wrażliwych punktów przemieszczających się wzdłuż nerwów. Inne teorie z tamtych czasów dotyczyły nadpobudliwych zakończeń nerwowych lub problemów z samymi mięśniami.

W 1880 roku amerykański neurolog George William Beard ukuł terminy neurastenia i mielastenia, aby opisać rozległy ból, zmęczenie i zaburzenia psychiczne. Uważał, że stan był spowodowany stresem.

1900–1975

Tworzenie bardziej szczegółowej terminologii naprawdę eksplodowało na początku XX wieku. Obejmowały różne nazwy chorób podobnych do fibromialgii:

• Myogeloses
• Stwardnienie mięśni
• Fibrositis

Tym, który utknął, jest fibrositis, ukuty w 1904 roku przez brytyjskiego neurologa Sir Williama Gowersa. Objawy wymienione przez Gowersa będą wyglądać znajomo dla osób z fibromialgią:

• Ból samoistny
• Wrażliwość na nacisk
• Zmęczenie
• Zaburzenia snu
• Wrażliwość na zimno
• Nasilenie objawów przez nadmierne zużycie mięśni

W ramach leczenia zasugerował zastrzyki z kokainy, ponieważ kokaina była następnie używana w medycynie jako miejscowy środek znieczulający.

Z medycznego punktu widzenia „fibro” oznacza tkankę łączną, a „itis” oznacza stan zapalny. Wkrótce po tym, jak Gowers przedstawił nazwę, inny badacz opublikował badanie, które wydaje się potwierdzać wiele teorii Gowersa na temat mechanizmów zapalenia w tej chorobie. Pomogło to utrwalić termin fibrositis w języku narodowym. Jak na ironię, te inne badania okazały się później błędne.

W latach trzydziestych XX wieku wzrosło zainteresowanie bólami mięśniowymi wynikającymi z punktów tkliwych / spustowych i zaczęły pojawiać się wykresy tych wzorców. W dalszym ciągu sugerowano miejscowe wstrzyknięcia środka znieczulającego.

Zapalenie zwłóknienia nie było wówczas rzadką diagnozą. W artykule z 1936 r. Stwierdzono, że włóknienie jest najczęstszą postacią ciężkiego przewlekłego reumatyzmu. Stwierdzono również, że w Wielkiej Brytanii stanowiło 60 procent przypadków ubezpieczenia z powodu choroby reumatycznej.

Również w tamtych czasach koncepcja bólu mięśniowego skierowanego została potwierdzona badaniami. Badanie dotyczące ścieżek bólowych wspomniało o bólu głębokim i przeczulicy bólowej (zwiększonej odpowiedzi bólowej) i mogło być pierwszym, które sugeruje, że w chorobie zaangażowany jest ośrodkowy układ nerwowy.

Ponadto w artykule poświęconym punktom spustowym i bólowi rzutowanemu pojawiło się określenie „zespoły bólu mięśniowo-powięziowego” dla bólu zlokalizowanego. Naukowcy zasugerowali, że powszechny ból związany z zapaleniem zwłóknienia może pochodzić od jednej osoby, która ma wiele przypadków zespołu bólu mięśniowo-powięziowego.

Druga wojna światowa przyniosła nowe spojrzenie, gdy lekarze zdali sobie sprawę, że żołnierze są szczególnie narażeni na zapalenie włóknienia. Ponieważ nie wykazywały objawów zapalenia ani zwyrodnienia fizycznego, a objawy wydawały się być powiązane ze stresem i depresją, naukowcy nazwali to „reumatyzmem psychogennym”. Badanie z 1937 roku sugerowało, że włóknienie było „przewlekłym stanem psychoneurotycznym”. W ten sposób narodziła się tocząca się debata między fizycznością a psychologią.

Fibrositis nadal zyskiwał akceptację, chociaż lekarze nie mogli się zgodzić co do tego, co to było. W 1949 r. Rozdział poświęcony tej chorobie ukazał się w cenionym podręczniku reumatologii ptArtretyzm i schorzenia pokrewne. Czytał: „[T] nie może już być żadnych wątpliwości co do istnienia takiego stanu”. Wspomniał o kilku możliwych przyczynach, w tym:

• Zakażenie
• Traumatyczne lub zawodowe
• Czynniki pogodowe
• Zaburzenia psychiczne

Mimo to opisy były niejasnymi miszmaszami, które obecnie rozpoznajemy jako obejmujące kilka bardzo różnych rodzajów stanów bólowych. Zwykle wiązały się ze zmęczeniem, bólami głowy i stresem psychicznym, ale nie wspomniano o złym śnie.

Pierwszy opis włóknienia, który naprawdę przypomina to, co dziś rozpoznajemy jako fibromialgię, pojawił się w 1968 r. Badacz Eugene F. Traut wspomniał:

• Przewaga kobiet
• Uogólniony ból i sztywność
• Zmęczenie
• Bóle głowy
• Zapalenie jelita grubego
• Słaby sen
• Bycie „zmartwieniem”
• Punkty przetargowe odkryte podczas egzaminu fizycznego
• Ważna więź między ciałem a umysłem

Wraz z bólem uogólnionym rozpoznał pewne regionalne, które wydawały się powszechne, w tym to, co obecnie znamy jako zespół cieśni nadgarstka. Wspomniał o „różnych poziomach osi kręgosłupa”, które można rozpoznać po współczesnych kryteriach diagnostycznych:ból w szkielecie osiowym (kości głowy, gardła, klatki piersiowej i kręgosłupa) i we wszystkich czterech kwadrantach ciała.

Jednak cztery lata później badacz Hugh A. Smythe napisał podręcznikowy rozdział o zapaleniu włókniaka, który miał daleko idący wpływ na przyszłe badania i doprowadził do tego, że został nazwany „dziadkiem współczesnej fibromialgii”. Uważa się, że był pierwszym, który opisał to wyłącznie jako stan powszechny, odróżniając go tym samym od zespołu bólu mięśniowo-powięziowego.

Smythe nie tylko uwzględnił zły sen w opisie, ale opisał, jak wygląda sen u pacjentów, a także dostarczył niepublikowane wyniki elektroencefalogramu (badania snu), które wykazały dysfunkcje w fazie 3 i 4 snu. Ponadto stwierdził, że sen, uraz i niepokój emocjonalny, które nie mają właściwości regeneracyjnych, mogą prowadzić do nasilonych objawów.

Późniejsze badania potwierdziły zaburzenia snu, a także wykazały, że brak snu może prowadzić do objawów przypominających fibromialgię u zdrowych ludzi.

Smythe był następnie zaangażowany w badanie, które lepiej definiowało punkty tkliwe i sugerowało ich zastosowanie w diagnostyce. Wymieniono również przewlekły ból, zaburzenia snu, poranną sztywność i zmęczenie jako objawy, które mogą pomóc w zdiagnozowaniu choroby.

1976 - obecnie

Chociaż naukowcy poczynili spore postępy, nadal nie odkryli dowodów na zapalenie, „swędzenie” w zapaleniu włóknistym. Nazwę zmieniono następnie na fibromialgia: „fibro” oznacza tkanki łączne, „moje” oznacza mięsień, a „algia” oznacza ból.

Mimo to pozostało wiele pytań. Pierwotne objawy były niejasne i powszechne w populacji. Lekarze nadal nie mieli pojęcia, czym jest fibromialgia.

Następnie w 1981 roku ukazało się przełomowe badanie przeprowadzone przez Muhammeda Yunusa. Potwierdziło ono, że ból, zmęczenie i zły sen były znacznie częstsze u osób z fibromialgią niż u zdrowych osób z grupy kontrolnej; że liczba punktów przetargowych była znacznie większa; i że wiele innych objawów było również znacznie częstszych. Te dodatkowe objawy obejmowały:

• Subiektywny obrzęk
• Parestezje (nieprawidłowe odczucia nerwowe)
• Nakładające się stany, takie jak zespół jelita drażliwego (IBS), napięciowe bóle głowy i migreny

W tym artykule ustalono wystarczająco spójną grupę objawów, aby oficjalnie określić zespół fibromialgii, a także pierwsze kryteria, które okazały się odróżniać osoby z fibromialgią od innych.

Od tego czasu wiele badań potwierdziło, że te objawy i nakładające się stany są w rzeczywistości związane z fibromialgią.

Następnie Yunus poprowadził badania, które utrwalają koncepcję kilku nakładających się schorzeń, w tym pierwotnego bolesnego miesiączkowania (okres bolesny) wraz z IBS, napięciowym bólem głowy i migreną. Następnie uważał, że jednoczącą cechą są skurcze mięśni, ale ta sugestia ustąpiła później teorii o centralnym uczuleniu.

Od tego momentu opublikowaliśmy ogromną liczbę badań i poczyniliśmy postępy. Nadal nie mamy wszystkich odpowiedzi, ale znacznie lepiej zrozumieliśmy, co może się dziać w naszych ciałach.

Ważne postępy obejmują:

• 1984: Opublikowane pierwsze badanie łączące częstsze występowanie fibromialgii u osób z reumatoidalnym zapaleniem stawów
• 1985: Opublikowano pierwsze kontrolowane badanie młodzieńczej fibromialgii
• 1986: Po raz pierwszy wykazano skuteczność leków wpływających na serotoninę i norepinefrynę
• 1990: American College of Rheumatology ustanawia oficjalne kryteria diagnostyczne rozległego bólu i tkliwości w co najmniej 11 z 18 określonych punktów przetargowych, w ten sposób standaryzując kryteria włączenia do badań na całym świecie
• 1991: Kwestionariusz wpływu fibromialgii opracowany dla lekarzy w celu oceny funkcji
• 1992: Odkrycie niskiego poziomu hormonu wzrostu
• 1993: Badania wskazują na zaburzenia uczulenia ośrodkowego i osi HPA (regulacja stresu)
• 1994: Potwierdzenie podwyższonego poziomu substancji P (przekaźnika bólu) w płynie mózgowo-rdzeniowym
• 1995: Pierwsze badanie dotyczące częstości występowania w USA wykazało fibromialgię u dwóch procent populacji
• 1995: Pierwszy SPECT (obrazowanie mózgu) pokazujący nieprawidłowe wzorce przepływu krwi w mózgu
• 1999: Pierwsze badanie demonstrujące komponent genetyczny w celu wyjaśnienia, dlaczego występuje w rodzinach
• 2000: Przegląd dowodów wskazuje na centralne zespoły uczuleniowe
• 2005: American Pain Society publikuje pierwsze wytyczne dotyczące leczenia bólu fibromialgii
• 2007: Lyrica (pregabalina) zostaje pierwszym lekiem zatwierdzonym przez FDA w USA (odpowiednio Cymbalta (duloksetyna) i Savella (milnacipran), odpowiednio w 2008 i 2009 roku
• 2010: American College of Rheumatology publikuje alternatywne kryteria diagnostyczne za pomocą kwestionariuszy zamiast punktów tkliwych

Badania nadal potwierdzają te ustalenia, a także sugerują nowe możliwe czynniki i mechanizmy przyczynowe. Niektóre bieżące linie zapytań obejmują:

• Zapalenie powięzi: niektóre badania sugerują, że rozległy ból związany z fibromialgią może rzeczywiście być zapalny, ale w niezwykle cienkiej sieci tkanki łącznej obejmującej całe ciało zwanej powięzią
• Dodatkowe nerwy w naczyniach krwionośnych: szeroko nagłośnione badanie pokazuje dodatkową temperaturę i nerwy czujące ból w układzie krążenia
• Neuropatia drobnych włókien: nowe badania pokazują, że niektóre wyspecjalizowane nerwy mogą być uszkodzone
• Nieprawidłowości układu odpornościowego: niektóre linie badań wykazują nieprawidłową aktywność w układzie odpornościowym, która może sugerować przewlekłą aktywację układu odpornościowego lub autoimmunizację lub możliwą reakcję autoimmunologiczną na serotoninę

Kilku badaczy pracuje również nad utworzeniem podgrup fibromialgii, wierząc, że jest to klucz do ustalenia podstawowych mechanizmów i najlepszych metod leczenia. Coraz więcej metod leczenia jest stale badanych, a głównym celem od dawna jest identyfikacja i ustanowienie obiektywnych narzędzi diagnostycznych, takich jak badanie krwi lub skanowanie.

Słowo od Verywell

Chociaż fibromialgia wciąż nie znalazła powszechnej akceptacji w środowisku medycznym, jest bliżej niż kiedykolwiek. Ponieważ badania wciąż pokazują, że jest to zarówno rzeczywiste, jak i fizjologiczne, stan ten zyskuje na wiarygodności. Pomaga to tym z nas w uzyskaniu zrozumienia, szacunku i, co najważniejsze, lepszych opcji leczenia, abyśmy mogli odzyskać swoją przyszłość.