Dwie pierwotne formy nieswoistego zapalenia jelit (IBD) - choroba Crohna i wrzodziejące zapalenie jelita grubego - są często połączone razem. Ale niektóre z ich cech są bardzo różne.
Przegląd
Choroby te mają wiele objawów, ale ich leczenie, zarówno medyczne, jak i chirurgiczne, nie jest dokładnie takie samo. W wielu przypadkach wyszkolony gastroenterolog (na podstawie różnych wyników testów) może określić, czy przypadek IBD jest chorobą Leśniowskiego-Crohna czy wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego.
2:33Co powoduje wrzodziejące zapalenie jelita grubego?
Istnieją jednak przypadki, w których diagnoza jednej postaci nieswoistego zapalenia jelit w porównaniu z drugą jest bardzo trudna. Czasami ostateczna diagnoza jest możliwa dopiero po wystąpieniu zdarzenia w przebiegu choroby lub po jej leczeniu łatwo uwidoczni się postać nieswoistego zapalenia jelit.
Pacjenci z nieswoistym zapaleniem jelit mogą być bardzo zdezorientowani co do różnic między tymi chorobami. Jak w przypadku każdego schorzenia przewlekłego, edukacja jest ważnym narzędziem, które pozwala stać się chorymaktywnyuczestnik własnego planu leczenia.
Jeśli twoja diagnoza nie jest mocna, nie panikuj. U niektórych osób ustalenie, czy IBD przypomina bardziej chorobę Leśniowskiego-Crohna, czy wrzodziejące zapalenie jelita grubego, może zająć trochę czasu. W około 5-20% przypadków zdiagnozowano u ludzi nieokreślone zapalenie jelita grubego (IC).
IBD staje się coraz bardziej uleczalne, a obecnie w arsenale znajduje się wiele leków, które pomagają ludziom ze wszystkimi postaciami uzyskać większą kontrolę nad chorobą. Poniżej opisano główne różnice między wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego a chorobą Leśniowskiego-Crohna.
Wrzodziejące zapalenie okrężnicyBól w lewym podbrzuszu
Krwawienie często podczas wypróżnień
Zapalenie zwykle tylko w okrężnicy
Ciągłe zapalenie, niejednolite
Ściana okrężnicy pocieniła się
Ziarniniaki nieobecne
Wrzody tylko błony śluzowej okrężnicy
Powikłania rzadziej
Częściej spotykany u osób niepalących
Ból w prawym podbrzuszu
Krwawienie nie jest częste podczas wypróżnień
Zapalenie w dowolnym miejscu przewodu pokarmowego
Zapalenie w jednym lub kilku plastrach
Okrężnica ma wygląd kostki brukowej i pogrubioną ścianę
Często występują ziarniniaki
Wrzody okrężnicy są głębsze
Powikłania częstsze
Palenie może pogorszyć stan
Objawy
Wiele objawów wrzodziejącego zapalenia jelita grubego i choroby Leśniowskiego-Crohna jest podobnych, ale istnieją pewne subtelne różnice.
- Pacjenci z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego często odczuwają ból w lewej dolnej części brzucha, podczas gdy pacjenci z chorobą Leśniowskiego-Crohna często (ale nie zawsze) odczuwają ból w prawej dolnej części brzucha.
- W przypadku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego krwawienie z odbytu podczas wypróżnień jest bardzo częste; krwawienie występuje znacznie rzadziej u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna.
Lokalizacja zapalenia
- W chorobie Leśniowskiego-Crohna zapalenie może występować w dowolnym miejscu wzdłuż przewodu pokarmowego od jamy ustnej do odbytu.
- We wrzodziejącym zapaleniu okrężnicy jelito grube (okrężnica) jest zwykle jedynym miejscem dotkniętym chorobą. Jednak u niektórych osób z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego ostatnia część jelita cienkiego, czyli jelito kręte, może również wykazywać stan zapalny.
Wzór zapalenia
Wzorzec, który każda postać IBD przyjmuje w przewodzie pokarmowym, jest bardzo wyraźny.
- Wrzodziejące zapalenie jelita grubego ma tendencję do ciągłego występowania w obszarach objętych stanem zapalnym. W wielu przypadkach wrzodziejące zapalenie jelita grubego zaczyna się w odbytnicy lub esicy i rozprzestrzenia się przez okrężnicę w miarę postępu choroby.
- W chorobie Leśniowskiego-Crohna zapalenie może wystąpić w postaci plam w jednym lub kilku narządach układu pokarmowego.Na przykład chora część okrężnicy może pojawić się między dwoma zdrowymi sekcjami.
Wygląd
Podczas kolonoskopii lub sigmoidoskopii lekarz może zobaczyć rzeczywiste wnętrze okrężnicy.
- W okrężnicy, w której występuje choroba Leśniowskiego-Crohna, ściana okrężnicy może być pogrubiona, a ze względu na przerywany wzór chorej i zdrowej tkanki może mieć wygląd „bruku”.
- We wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego ściana okrężnicy jest cieńsza i wykazuje ciągłe zapalenie bez plam zdrowej tkanki w chorej części.
Ziarniniaki
Ziarniniaki to komórki w stanie zapalnym, które zbierają się razem, tworząc uszkodzenie. Ziarniniaki są obecne w chorobie Leśniowskiego-Crohna, ale nie we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego. Dlatego, gdy zostaną znalezione w próbkach tkanek pobranych z części przewodu pokarmowego objętego stanem zapalnym, są dobrym wskaźnikiem, że choroba Leśniowskiego-Crohna jest prawidłową diagnozą.
Wrzody
- We wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego błona śluzowa jelita grubego jest owrzodzona. Te wrzody nie wykraczają poza tę wewnętrzną wyściółkę.
- W chorobie Leśniowskiego-Crohna owrzodzenie jest głębsze i może obejmować wszystkie warstwy ściany jelita.
Komplikacje
W chorobie Leśniowskiego-Crohna zwężenia, pęknięcia i przetoki nie należą do rzadkich powikłań. Te stany rzadziej występują w przypadkach wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
Palenie
Jednym z bardziej zagmatwanych aspektów nieswoistego zapalenia jelit jest jego interakcja z paleniem papierosów lub tytoniem.
- Palenie wiąże się z gorszym przebiegiem choroby u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna i może zwiększać ryzyko nawrotów i operacji.
- W przypadku niektórych osób z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, palenie ma działanie ochronne, chociaż NIE jest zalecane ze względu na poważne zagrożenie dla zdrowia. Wrzodziejące zapalenie jelita grubego jest często nazywane „chorobą osób niepalących”.
Zabiegi
Leki
W wielu przypadkach leki stosowane w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są podobne. Istnieją jednak leki, które są bardziej skuteczne w przypadku jednej postaci nieswoistego zapalenia jelit niż drugiej.
Historycznie rzecz biorąc, podstawą leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego są leki 5-ASA i kortykosteroidy. Leki 5-ASA zazwyczaj nie są stosowane w leczeniu choroby Leśniowskiego-Crohna, gdy dotyczy ona tylko jelita cienkiego (chociaż są to kortykosteroidy).
To powiedziawszy, w przypadku osób z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego o nasileniu umiarkowanym do ciężkiego wytyczne nie zalecają już stosowania podejścia zwiększającego (najpierw leki 5-ASA, a następnie leki biologiczne, jeśli to podejście zawodzi). Zamiast tego zaleca się stosowanie leków biologicznych (z lekiem tiopurynowym lub bez) jako terapii pierwszego rzutu.
Niektóre leki są zatwierdzone tylko do leczenia jednej lub drugiej postaci nieswoistego zapalenia jelit. Na przykład Cimzia (certolizumab pegol) jest zatwierdzony tylko do leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna, a Colazal (balsalazyd disodowy) jest zatwierdzony tylko do leczenia wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
Inne nowsze leki (leki biologiczne), w tym Humira (adalimumab) i Entyvio (wedolizumab), są dopuszczone zarówno do leczenia choroby Leśniowskiego-Crohna, jak i wrzodziejącego zapalenia jelita grubego.
Operacja
W przypadku pacjentów żyjących z chorobą Leśniowskiego-Crohna operacja usunięcia chorych odcinków jelita może przynieść pewne złagodzenie objawów, ale choroba ma tendencję do nawrotów. Ponieważ zapalenie występuje tylko w jelicie grubym we wrzodziejącym zapaleniu jelita grubego, usunięcie tego narządu (zwane kolektomią) jest uważane za „lekarstwo”.
Usunięcie tylko części okrężnicy zwykle nie jest wykonywane u pacjentów z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego, ponieważ choroba powróci w pozostałej części okrężnicy. Po kolektomii pacjent z wrzodziejącym zapaleniem jelita grubego może mieć ileostomię lub jeden z kilku rodzajów wewnętrznych torebek utworzonych ze zdrowego jelita cienkiego.
Woreczki wewnętrzne zazwyczaj nie są tworzone u pacjentów z chorobą Leśniowskiego-Crohna, którzy muszą przejść kolektomię, ponieważ choroba Leśniowskiego-Crohna może wystąpić w woreczku.
.jpg)
