„Powszechna opieka zdrowotna” lub „powszechne ubezpieczenie” odnosi się do systemu przydzielania środków na opiekę zdrowotną, w którym każdy jest objęty podstawową opieką zdrowotną i nikomu nie odmawia się opieki tak długo, jak długo przebywa on legalnie na danym terytorium - na przykład wszyscy obywatele Kanady.
Pojęcie powszechnej opieki zdrowotnej jest często błędnie utożsamiane z rządowym systemem opieki zdrowotnej z jednym płatnikiem, w którym wszystkie koszty leczenia są pokrywane przez jeden podmiot, zwykle rząd. Jednak „pojedynczy płatnik” i „uniwersalny” to nie to samo.
Chinnapong / Getty ImagesUniwersalny zasięg
System „powszechnego zasięgu” może oznaczać dwie nieco inne rzeczy. Po pierwsze, może odnosić się do systemu, w którym każdy obywatel ma dostęp do publicznego lub prywatnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po drugie, może odnosić się do systemu, w którym każdy obywatel automatycznie uzyskuje bezpłatne lub niedrogie podstawowe usługi (profilaktyka, medycyna ratunkowa) w ramach ustalonego przez rząd zestawu standardowych świadczeń.
W Stanach Zjednoczonych cel, jakim jest powszechne ubezpieczenie, ożywił przyjęcie ustawy Affordable Care Act - czasami nazywanej Obamacare. W ramach ACA towarzystwa ubezpieczeń zdrowotnych mogą oferować określone polisy zdrowotne z kombinacją świadczeń wymaganych przez prawo. W przypadku osób, które znajdują się na określonym poziomie procentowym federalnej granicy ubóstwa, ruchomą skalę dotacji publicznych pokrywają część lub całość ich składek. Zamierzonym efektem netto było to, że każdy, niezależnie od dochodu, mógł sobie pozwolić przynajmniej na rozsądny plan podstawowego ubezpieczenia zdrowotnego.
Podczas gdy prawie 20 milionów wcześniej nieubezpieczonych Amerykanów uzyskało ubezpieczenie w ramach ACA, od 2019 r. W USA jest nadal około 28 milionów innych niż osoby dorosłe osób dorosłych bez ubezpieczenia, czyli około 10% populacji.
Systemy z jednym płatnikiem
Jednak w systemie z jednym płatnikiem nie ma od początku prywatnych firm ubezpieczeniowych. Sam rząd zezwala na świadczenia zdrowotne i je opłaca. Klasycznym przykładem systemu jednego płatnika jest brytyjska National Health Service; NHS kontroluje dostęp do zasobów opieki zdrowotnej, a nawet zatrudnia pracowników służby zdrowia. Kanada oferuje podobny system
Niektórzy członkowie ruchu postępowego w USA zasugerowali, że Stany Zjednoczone mogłyby dojść do formy opieki zdrowotnej dla jednego płatnika, oferując „Medicare for All” - to znaczy przyjmując rządowy program płatników dla osób starszych i uniwersalizując go dla wszystkich obywateli . Pomysł zyskał popularność w ostatnich latach, a sondaże z listopada 2019 r. Pokazały, że większość Amerykanów popiera program Medicare for All i Medicare for All współsponsorowane przez połowę klubu Demokratów w Izbie Reprezentantów.
Partnerstwa publiczno-prywatne
Na całym świecie wiele krajów oferuje opiekę zdrowotną powszechnie, wszystkim swoim obywatelom, w kombinacjach publiczno-prywatnych, a nie za pośrednictwem systemów jednego płatnika. Przykładami tych krajów są Niemcy, Holandia i Singapur. Singapur cieszy się jednym z najlepiej prosperujących systemów opieki zdrowotnej na świecie, z długą oczekiwaną długością życia i niską śmiertelnością niemowląt.
Zarządzanie ryzykiem
W każdym systemie, w którym prywatni ubezpieczyciele odgrywają rolę w finansowaniu opieki zdrowotnej, poszczególne zakłady ubezpieczeń zdrowotnych muszą zrównoważyć stosunek liczby chorych do zdrowych w swojej bazie konsumentów, częściowo poprzez produkty i usługi o wartości dodanej, które oferują na poziomie minimalnym rządowym, oraz sposób te dodatki są wyceniane na wolnym rynku.
W niektórych miejscach rząd chroni ubezpieczycieli przed znacznymi stratami, częściowo poprzez „karanie” ubezpieczycieli, których profile ryzyka wypadły lepiej od przeciętnych, a następnie wyrównanie kosztów. To podejście nazywa siękorekta ryzyka.
.jpg)
