„Przełom” to słowo używane często - niektórzy mogą powiedzieć aż nazbyt często - przy opisywaniu postępów w naukach o HIV. I chociaż rzeczywiście w ostatnich latach nastąpiło wiele rzeczy, które zmieniły zasady gry, słowo to często sugeruje, że jesteśmy bliżej lekarstwa lub rozwiązania, którymi w rzeczywistości jesteśmy.
Może się to zdarzyć, gdy badanie zostanie źle zinterpretowane lub reporterowi nie uda się umieścić nauki we właściwym kontekście. Szkoda, biorąc pod uwagę, że to, co jest zgłaszane, jest często naprawdę ważne.
Najwyraźniej szum medialny nigdy nie powinien być częścią raportów naukowych, czego nauczyliśmy się w 1984 roku, kiedy ówczesna Sekretarz Zdrowia i Opieki Społecznej Margaret Heckler oświadczyła, że będziemy mieli szczepionkę na HIV „w ciągu dwóch lat”.
Takie nieporozumienia nie tylko podważają zaufanie publiczne, ale często mają bezpośredni wpływ na zdrowie publiczne. Liczne badania wykazały, że na percepcję ryzyka przez daną osobę - jak bardzo dana osoba czuje się zagrożona - może bezpośrednio wpływać zarówno jakość, jak i źródło informacji medialnej, której poszukuje.
Widzieliśmy to w 2016 roku, kiedy zgłoszono, że mężczyzna poddawany profilaktyce przedekspozycyjnej HIV (PrEP) został zakażony pomimo stosowania codziennej terapii zapobiegawczej. Pozbawione kontekstu, raporty błędnie sugerowały, że wśród populacji krąży „rzadki” lekooporny szczep, budząc wątpliwości, czy PrEP jest tak realną strategią, jak głoszą urzędnicy ds. Zdrowia.
Przyglądamy się pięciu ostatnim „przełomom” związanym z HIV, które okazały się czymś innym, i badamy, czego nauczyliśmy się, zarówno pozytywnych, jak i negatywnych, w następstwie tych niepowodzeń.
Szczepionka AIDSVAX
gevende / iStockphotoW 1995 roku firma VaxGen została włączona w celu opracowania szczepionki AIDSVAX. Badania fazy I i II wykazały, że szczepionka jest bezpieczna dla szympansów i wywołuje odpowiedź przeciwciał przeciwko HIV u 99% małej grupy ochotników.
VaxGen, producent szczepionki złożył wniosek i został zatwierdzony do badań III fazy na ludziach w USA i Tajlandii, ale wyniki wykazały, że szczepionka nie była skuteczna.
Pomimo wiadomości, firma szybko wydała komunikaty prasowe, w których stwierdzono, że szczepionka wykazała skuteczność w niektórych populacjach (głównie rasy czarnej i azjatyckiej), a nawet posunęła się do zasugerowania, że realny kandydat może być dostępny już w 2005 roku.
Od tego czasu AIDSVAX był testowany w połączeniu z inną szczepionką i do 2009 r. Skojarzony schemat zdołał osiągnąć 31% skuteczność w zapobieganiu HIV.
Wyniki te zostały niemal natychmiast ogłoszone „historycznym kamieniem milowym” przez Koalicję Rzeczników Szczepionek AIDS. Doprowadziło to do prawdziwej lawiny raportów sugerujących, że naukowcy byli u progu „funkcjonalnego wyleczenia” wirusa HIV (co oznacza, że wirusa można kontrolować za pomocą szczepionek, a nie pigułek).
Od tego czasu sugestie te zostały znacznie osłabione, a dowody na poparcie tych twierdzeń są niewielkie. Mimo to nowe badanie fazy III rozpoczęło się na dobre w Afryce Południowej w 2016 roku, ponownie z użyciem AIDSVAX i tej samej szczepionki skojarzonej, którą stosowano w 2009 roku.
Dziecko Mississippi
Niewiele „przełomów” przyciągnęło uwagę mediów bardziej niż dziecko z Mississippi, bezimiennego malucha, o którym sądzono, że wyleczył się z HIV w 2013 roku.
Dziecko urodzone przez matkę zakażoną wirusem HIV zostało poddane agresywnej terapii przeciwretrowirusowej 30 godzin po porodzie. Kiedy dziecko miało 18 miesięcy, matka nagle porzuciła opiekę i pozostawiła dziecko bez leczenia na ponad pięć miesięcy.
Kiedy matka i dziecko w końcu wrócili, lekarze byli zaskoczeni, że dziecko nie miało wykrywalnego wirusa w próbkach krwi lub tkanek. Doprowadziło to do dzikich spekulacji, że leczenie zastosowane w czasie infekcji może skutecznie zatrzymać infekcję na jej drodze.
Tak rozpowszechnione były przekonania, że wkrótce nastąpiła fala wiadomości, twierdzących, że inne dzieci osiągnęły ten sam wynik w wyniku terapii po porodzie.
W lipcu 2014 r., U szczytu szumu medialnego, lekarze poinformowali, że wirus rzeczywiście powrócił (odbił się) w dziecku Mississippi. Sugeruje to, że wirus nie został zlikwidowany, jak niektórzy sądzili, ale został ukryty w zbiornikach komórkowych, gotowych do ponownego pojawienia się bez konsekwentnej terapii.
Odtąd odłożono badania mające na celu dalsze zbadanie agresywnej terapii HIV u noworodków.
Replikacja berlińskiego leczenia pacjentów
Timothy Ray Brown, znany jako „Pacjent berliński”, jest uważany za jedyną osobę, która została wyleczona z HIV. Po przejściu wysoce eksperymentalnego przeszczepu komórek macierzystych od osoby naturalnie opornej na HIV, Brown pojawił się w 2008 roku bez śladów wirusa w próbkach krwi ani tkanek.
Wiadomość o wyleczeniu Browna doprowadziła do kolejnych badań, które miały nadzieję powtórzyć wyniki w innych. Wszystkie dotychczasowe zawiodły.
Wśród nich dwóch mężczyzn z Bostonu, którzy w 2013 roku ogłosili „wyleczonych”, odbiło się zaledwie rok po przeszczepie. Niektórzy od tego czasu sugerowali, że ta ostatnia procedura była „znacznie łagodniejsza” niż ta Browna i mogą wyjaśniać, dlaczego wirus nie został całkowicie usunięty z ich systemów.
Nie znaczy to, że przeszczepy komórek macierzystych były kiedykolwiek uważane za realną strategię leczenia HIV. Pomimo historycznego charakteru sprawy pacjenta berlińskiego, sama procedura jest uważana za zbyt kosztowną i niebezpieczną do wykonania, z wyjątkiem najbardziej ekstremalnych przypadków medycznych.
Ze swojej strony Brown nadal pozostaje niewykrywalny i nie jest poddawany terapii, chociaż nadal toczy się dyskusja, czy wirus został całkowicie wyeliminowany, czy po prostu kontrolowany przez procedurę przeszczepu.
Dalsze badania mają nadzieję na zidentyfikowanie konkretnych mechanizmów wyleczenia Browna, najlepiej w celu opracowania narzędzi, które mogą być używane na większą skalę populacyjną.
Niepowodzenia związane z mikrobicydami HIV
Mikrobicydy na HIV mają sens. Pomyśl o tym: jeśli kiedykolwiek obawiałeś się zarażenia wirusem HIV od partnera seksualnego, wszystko, co musiałbyś zrobić, to nałożyć żel lub krem, aby zabić HIV w kontakcie. Czy to może być trudne?
Jednak po ponad 15 latach intensywnych badań nie widzieliśmy jeszcze kandydata, który byłby w stanie zapewnić ochronę potrzebną do osiągnięcia tych celów.
Jedno z takich badań, CAPRISA 004, było reklamowane jako „przełom” w 2010 roku, kiedy wykazano, że żel zawierający 1% stężenia leku tenofowir może zmniejszyć ryzyko przeniesienia zakażenia u kobiet o 39%. Dla osób, które regularnie stosowały żel, skuteczność może sięgać nawet 54%.
Dalsze badania w Afryce i Indiach wykazały, że żel bakteriobójczy nie przyniósł żadnych korzyści ochronnych w porównaniu z wersją placebo.
Od tego czasu naukowcy przedstawili powody tych wyników, w tym wysoką częstość występowania zakażeń przenoszonych drogą płciową wśród uczestników badania oraz wysokie miano wirusa w społeczności wśród mężczyzn zakażonych wirusem HIV.
Ostatecznie strategia - kiedyś uważana za ważny krok w kierunku wzmocnienia pozycji wrażliwych kobiet i dziewcząt - zawiodła ze względu na jedną rzecz, której badacz nie uwzględniła: ludzką naturę.
Według analizy porealizacyjnej kobiety (zwłaszcza młode kobiety) nie stosowały żelu zgodnie z zaleceniami, często z powodu dezaprobaty członków rodziny lub obawy przed odkryciem przez małżonków lub partnerów seksualnych.
Nowsze badania dotyczące stosowania mikrobiologicznych krążków dopochwowych wykazały jedynie umiarkowaną ogólną ochronę, jednocześnie nie zapewniając żadnej wymiernej ochrony kobietom w wieku od 18 do 21 lat.
Duński lek Kick-Kill Cure
Spośród przykładów obietnic dotyczących HIV, które nie spełniły się, tylko nieliczne przyciągnęły tyle uwagi, co w przypadku duńskiego Uniwersytetu w Aarhus, kiedy w 2013 roku ogłoszono, że wyleczenie spodziewane jest „w ciągu kilku miesięcy”.
W ciągu kilku godzin od ogłoszenia badania media wpadły w prawdziwy szał, publikując mylące doniesienia, że lekarstwo jest w drodze i że duński zespół nie tylko był w stanie usunąć HIV z sanktuariów komórkowych (zwanych utajonymi rezerwuarami), ale był w stanie zneutralizować wirus, jak również. Strategia, popularnie znana jako „kick-kill”, pobudziła wyobraźnię opinii publicznej przygotowanej do przełomu po doniesieniach prasowych o dziecku z Mississippi.
Chociaż badania w Aarhus były rzeczywiście obiecującym krokiem w kierunku „zabójstwa”, nie uwzględniły jednego czynnika, który podważył jego zarozumiałość: jeszcze nie wiemy, jak duże są te zbiorniki.
Nie minęło wiele czasu, zanim nadeszły wiadomości, że badanie z Aarhus nie spełniło swojej obietnicy, osiągając skromną aktywację uśpionych wirusów, ale nie osiągnęło poziomu wymaganego do „zabicia kopnięcia”.
Co więcej, nadal nie ma dowodów na to, że jakikolwiek środek, czy to farmaceutyczny, czy immunologiczny, może w pełni wyeliminować HIV, jeśli zostanie uwolniony z kryjówki komórkowej.
Prowadzone są dalsze badania, aby sprawdzić, czy połączenie leków i / lub szczepionek może poprawić te wczesne wyniki.
-and-hiv.jpg)
